734 - การเผชิญหน้า
734 - การเผชิญหน้า
“ข้าได้ยินมาว่าเจ้าก็ตกเป็นเป้าหมายของพวกนักฆ่าสมัยโบราณ ในที่สุดพวกเราก็มีชะตากรรมร่วมกันอีกครั้ง” เย่ฟ่านยิ้ม
“ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าใครกันแน่ที่กำลังจะฆ่าข้า”
บุตรศักดิ์สิทธิ์แห่งเหยากวงส่ายหัว รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาไม่ลดน้อยลง และร่างกายยิ่งเป็นประกายสีทองมากขึ้น
“การที่พวกเขาลงมือต่อเจ้าแบบนี้พวกเขานับว่ารนหาที่ตายอย่างแท้จริง!” เย่ฟ่านกล่าว
“ฐานการฝึกฝนของพี่เย่นั้นลึกล้ำไม่อาจหยั่งรู้ บางทีเจ้าอาจจะทำให้เทพนักฆ่าโบราณไม่กล้าลงมือจริงๆ แต่สำหรับข้าไม่ใช่”
เหยากวงยิ้มและกล่าวว่า
“พวกเขาลงมือจนเสียนักฆ่าไปเกือบสามสิบคนเจ้ายังคิดว่าพวกเขาจะไม่ลงมาต่อข้าอีกหรือ?” หัวใจของเย่ฟ่านแข็งค้าง
“ก่อนหน้านี้พวกเขาทำผิดพลาดในการประเมินพลังของพี่เย่ทำเกินไป เพราะพวกเขามุ่งเน้นไปที่การลับคมรุ่นเยาว์เป็นหลัก สุดท้ายแล้วเมื่อมองไม่เห็นความหวังเทพนักฆ่าจะต้องลงมือเองอย่างแน่นอน”
ไม่มีใครกล้าขัดจังหวะการสนทนาของพวกเขา แล้วทุกคนต่างสัมผัสได้ถึงสถานการณ์ที่ผิดปกติ
ถ้าสองคนนี้อยู่ในสงครามใครจะอยู่ใครจะตายใครไม่มีใครมั่นใจได้ แต่ผู้ชนะของพวกเขาย่อมการันตีตำแหน่งยอดฝีมือรุ่นเยาว์ที่แข็งแกร่งที่สุดอย่างแน่นอน!
ในเวลานี้ ในสายตาของทุกคนทั้งสองคนกำลังยิ้ม และไม่มีความเป็นศัตรูเลย และเป็นการยากสำหรับทุกคนจะคาดคำนวณว่าทั้งสองคนต่างมีความแค้นอย่างลึกล้ำ
“พี่เย่…”
เซียงอี้เฟยบุตรศักดิ์สิทธิ์แห่งต้าเหยียนบินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า ถัดจากเขาคือบุตรศักดิ์สิทธิ์เต๋าอี้ และทายาทอีกหลายคนของนิกายชั้นยอด
ใบหน้าของเย่ฟ่านยังคงสงบนิ่ง เซียงอี้เฟยเป็นหนึ่งในคนที่ปรากฏตัวในค่ำคืนสังหารนั้น เพียงแต่เขาไม่ได้เข้ามาในค่ายกลเท่านั้นเอง
เย่ฟ่านรู้สึกขยะแขยงอย่างมากกับสุภาพบุรุษจอมปลอมแบบนี้
“เซียงอี้เฟย ไม่เจอกันนาน”
อู๋จงเทียนกล่าวพร้อมกับเยาะเย้ยที่มุมปาก ทุกคนรู้ว่าบุคคลผู้นี้ปรากฏตัวในคืนนั้น
เซียงอี้เฟยไม่ได้จริงจังกับเรื่องที่เขาคิดจะลอบสังหารเย่ฟ่าน เขาทำเป็นไม่มีอะไรและเดินหน้าเข้ามาด้วยรอยยิ้ม
เย่ฟ่านยังยิ้มและตอบกลับอย่างกระตือรือร้น ท่าทางของเขายังคงสุภาพอย่างยิ่ง
“น่าเสียดายที่สองจากพี่น้องคฤหาสน์ม่วงและว่านชู(ต้นกำเนิด)จะไม่ปรากฏขึ้นอีก” เซียงอี้เฟยส่ายหัว
“ไม่คิดว่าพวกเขาจะกล้ายั่วยุพี่เย่” บุตรศักดิ์สิทธิ์แห่งเต๋าอี้ก็ถอนหายใจเช่นกัน
เย่ฟ่านและคนอื่นๆ ตกตะลึง ไม่มีใครคิดว่าพวกเขาจะริเริ่มพูดถึงเรื่องนี้ และแน่นอนว่าทุกคนที่อยู่ในบริเวณต่างก็รู้ว่าพวกเขากำลังพูดถึงเรื่องอะไร
"ฮึ!"
มีใครบางคนแค่เสียงอย่างเย็นชา เมื่อเย่ฟ่านหันไปมองเขาก็พบชายชราหลายคนกำลังยืนอยู่ด้านข้างของทะเลสาบ
“บัดซบ!”
หัวใจของเย่ฟ่านแข็งค้าง บุตรศักดิ์สิทธิ์ต้าเหยียนและบุตรศักดิ์สิทธิ์เต๋าอี้กล่าวถ้อยคำนี้ด้วยเจตนาจงใจสร้างความเป็นศัตรูระหว่างเขาและกลุ่มชายชราที่อยู่ตรงหน้า
ในระยะไกล ผู้อาวุโสของคฤหาสน์ม่วงและว่านชูเดินผ่านมาพอดี ช่างเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ
“เจ้าคือร่างเซียนศักดิ์สิทธิ์?”
ชายชราในชุดคลุมสีม่วงจ้องมาที่เขาด้วยใบหน้าที่เย็นชา
“ใช่ เป็นข้าเอง” เย่ฟ่านตอบอย่างใจเย็น
ตอนนี้ ทุกคนรู้ว่าเย่ฟ่านฆ่าบุตรศักดิ์สิทธิ์คฤหาสน์ม่วงและบุตรศักดิ์สิทธิ์แห่งว่านชูแต่ไม่มีใครต้องการจะพูดออกมาตรงๆ ท้ายที่สุด ทั้งสองคนก็ได้ซุกซ่อนใบหน้าของตัวเองในตอนที่ลงมือโจมตีเย่ฟ่าน
“ที่แท้ก็เป็นแค่เด็กน้อยคนหนึ่ง!”
เสียงของชายชราอีกคนดูเย็นชาและปลดปล่อยแรงกดดันคุกคามอย่างชัดเจน
เย่ฟ่านสงบนิ่งและไม่แยแสในขณะนี้ การแสดงออกของผู้เฒ่าหลายคนเริ่มมืดมนยิ่งขึ้น บุตรศักดิ์สิทธิ์ของทั้งสองนิกายถูกทำลายโดยคนที่อยู่ข้างหน้าพวกเขา
มันทำให้ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองรู้สึกอัปยศอดสูเป็นอย่างมาก!
อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่มีความกล้าที่จะสังหารเย่ฟ่านอย่างแน่นอน ต้องเข้าใจว่าแม้แต่ครึ่งเซียนก็ยังถูกคนที่หนุนหลังเย่ฟ่านฆ่าตายไปแล้ว
หากพวกเขาลงมือจริงๆเกรงว่าแม้แต่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขาก็จะถูกทำลายด้วย
"คนหนุ่มสาวหยิ่งผยองมากเกินไปย่อมไม่ใช่เรื่องดี"
"คนหนุ่มสาวก็เติบโตได้"
เย่ฟ่านไม่สนใจ อีกฝ่ายทำได้เพียงแสดงท่าทีอยู่ภายนอก มันไม่มีทางที่คนเหล่านี้จะกล้าทำอันตรายต่อเขา
"ตั้งแต่สมัยโบราณ อัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้จำนวนมากได้จบชีวิตลงตั้งแต่ยังเยาว์วัย"
"อัจฉริยะที่น่าอัศจรรย์หลายคนโอหังเกินไป”
การแสดงออกของชายชราหลายคนกลายเป็นเย็นชามากขึ้นเรื่อยๆ และความตั้งใจในการฆ่าก็ถูกเปิดเผย
“จริงเหรอ?” เย่ฟ่านเหลือบมองพวกเขาเบาๆ แล้วพูดว่า “ข้าได้ยินมาว่าบุตรศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองเสียชีวิต เฮ้อ บางทีพวกเขาอาจเป็นอัจฉริยะที่หยิ่งผยองตามที่พวกท่านพูดถึง”
คำพูดของเย่ฟ่านทำให้ไอสังหารตลบอบอวลทันที
“พวกเจ้ากำลังรนหาที่ตายหรือไม่!”
วานรศักดิ์สิทธิ์กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา ในตอนนี้เขาปลอมแปลงตัวเองให้มีรูปร่างเหมือนเด็กหนุ่มอายุไม่ถึงยี่สิบ จึงทำให้ชายชราหลายคนไม่รู้ว่าเด็กน้อยคนนี้เป็นใคร
“เจ้าหนุ่ม อาจารย์ของเจ้าไม่ได้สอนให้เคารพผู้อาวุโสหรือ?”
“เจ้ายังเด็ก แต่เจ้ากล้าพูดเรื่องไร้สาระต่อหน้าเราผู้เฒ่า ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ!”
“พวกเจ้าก็แค่คนไม่มีอนาคตแล้วหากไม่พอใจก็เข้ามา!”
วานรศักดิ์สิทธิ์นั้นค่อนข้างจะตรงไปตรงมา ดวงตาของเขาแข็งกร้าว และเขาตั้งใจจะสังหารชายชราเหล่านี้ทั้งหมด
“ไอ้สาระเลวน้อยเจ้ากล้าพูดกับเราเช่นนี้ ข้าจะลงโทษเจ้าแทนผู้อาวุโสของเจ้าเอง!”
ชายชราโบกแขนเสื้อและเดินตรงไปที่ด้านหน้าวานรศักดิ์สิทธิ์ พลังของเขาน่ากลัวอย่างยิ่ง
"ปัง!”
วานรศักดิ์สิทธิ์ไม่กลัว แสงศักดิ์สิทธิ์ปะทุขึ้นมาจากร่างกายของเขาราวกับรุ้งสีทอง
“ตึง”
แขนเสื้อใหญ่ของชายชรากลายเป็นตาข่ายขาดรุ่งริ่ง
“เจ้าเป็นใคร?”
เขารีบถอยกลับโดยรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ และแรงกดดันที่ได้รับมันเป็นเหมือนดวงดาวขนาดใหญ่ที่กดทับลงมา
ความเร็วของวานรศักดิ์สิทธิ์นั้นเร็วเกินไป และตอนนี้เขาก็หายออกไปจากบริเวณที่ยืนอยู่แต่ก่อนแล้ว
"ปัง"
โดยการตบของวานรศักดิ์สิทธิ์ ใบหน้าของชายชราคนนั้นบู้บี้ไปตามรอยมือ
“เศษสวะเช่นเจ้าก็คิดจะมาส่งเสียงร่ำร้องอยู่ต่อหน้าข้า!”
วานรศักดิ์สิทธิ์อารมณ์ร้ายมาก ในฐานะทายาทจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่มันไม่เคยเกรงกลัวต่อฟ้าดิน
“ตึง”
ชายชราคนนั้นถูกทุบลงไปกับพื้นและไม่สามารถลุกขึ้นได้อีกเลย
“ต่อให้บรรพชนของเจ้าฟื้นคืนชีพขึ้นมาก็ไม่มีสิทธิ์จะลงโทษข้า!”
ความโกรธของวานรศักดิ์สิทธิ์ไม่รู้จบ ต้นกำเนิดของเขาน่าทึ่งมาก และทันทีที่ฝ่ายตรงข้ามพูดถึงผู้อาวุโสของเขา มันทำให้ความโกรธเกรี้ยวของเขาปะทุขึ้นมา
“เจ้า...” ชายชราผู้ถูกฝังลงดินก็ดิ้นรนด้วยความโกรธอย่างรุนแรง
วานรศักดิ์สิทธิ์ไม่พูดอะไรแต่ตบออกไปอีกครั้ง
“เจ้านะหรือจะสั่งสอนข้าแทนท่านพ่อ?”
“หยุด!”
ชายชราหลายคนที่อยู่ข้างๆ ก้าวไปข้างหน้าและต้องการจะจู่โจมวานรศักดิ์สิทธิ์
ตาสีทองของวานรศักดิ์สิทธิ์เย็นชา และกระแทกกำปั้นออกไปด้านข้างอย่างรุนแรง
“ครืน”
ความว่างเปล่าสั่นสะท้านผู้เฒ่าหลายคนที่คำรามด้วยความโกรธกลับถูกกระแทกปลิวกลับไปทางด้านหลัง
"ปัง" "ปัง" ...
วานรศักดิ์สิทธิ์ลงมือเหยียบย่ำชายชราทุกคนให้นอนราบอยู่บนพื้นจนไม่สามารถลุกขึ้นได้
