บทที่ 59 สักวันหนึ่ง เธอจะต้องออกจากโรงเรียน

ใบหน้าของครูเคมีเปลี่ยนเป็นสีดําทันที เธอจ้องมองไปที่จ้าวจิ้งเวย แล้วชี้ไปที่กระดานดําอย่างไร้อารมณ์และตะโกนว่า “จ้าวจิ้งเวยออกมานี่ แล้วตอบคําถามบนกระดานดําซะ”

หลังจากที่ถูกครูเรียกชื่อ จ้าวจิ้งเวยก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที เพราะเวลาอยู่ในห้องเรียน เธอไม่ได้ฟังการบรรยายแม้แต่น้อย แล้วจะให้เธอตอบคำถามบนกระดานดำได้อย่างไร ซึ่งเวลานี้ เธอทำได้เพียงเม้มริมฝีปากของตัวเองจนแน่นด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด และยังคงยืนอยู่ที่เดิมราวกับก้อนหิน “ครูคือว่า…”

เฉียวเชินที่นั่งอยู่ตรงกลางของแถวที่สาม ได้ยินการเคลื่อนไหวที่อยู่ข้างหลัง เธอก็มองไปที่โทรศัพท์มือถือในมือของจ้าวจิ้งเวย จากนั้น เธอก็ยกมือขึ้นทันที

“ครูคะ”

เฉียวเชินสามารถเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยในปักกิ่งได้แล้ว อีกทั้งยังเป็นนักเรียนชั้นแนวหน้าในวิชาวรรณกรรมและศิลปะของเธอ ซึ่งลูกศิษย์คนนี้จะต้องมีอนาคตที่สดใสอย่างแน่นอน ดังนั้น เธอจึงพยักหน้าให้เฉียวเชินเล็กน้อยเมื่อเห็นอีกฝ่ายยกมือขึ้น และใบหน้าของเธอก็ดูอ่อนลง และค่อยๆ เผยรอยยิ้มออก

“มีอะไรหรือเปล่า เฉียวเชิน?”

เฉียวเชินหยิบเส้นผมที่ปิดใบหน้าขึ้นแล้วทัดไปที่รอบหู จากนั้น เธอก็พูดขึ้นมาว่า “คำถามทั้งสองข้อนี้ หนูคิดวิธีแก้ปัญหาออกแล้วค่ะ ครูจะให้หนูลองทำได้ไหมคะ?”

“แต่…” ครูสอนเคมีจงใจจะสั่งสอนจ้าวจิ้งเวยที่เล่นโทรศัพท์ในห้องเรียน แต่เธอก็ต้องปิดปากลงทันที เมื่อนึกถึงตระกูลเฉียวที่อยู่ข้างหลังเฉียวเชิน เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหันหน้าไปหาจ้าวจิ้งเวย แล้วพูดอย่างอารมณ์เสีย “โอเค เธอนั่งลงได้!”

ในทางกลับกัน ครูเคมีพูดกับเฉียวเชินด้วยสีหน้าอ่อนโยนราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ “นักเรียนเฉียวเชิน เธอมาลองทำดู แล้วฉันจะดูว่าวิธีในการแก้ปัญหาของเธอนั้นถูกต้องหรือไม่”

เฉียวเชินลุกขึ้นยืน และเดินตรงไปที่แท่นหน้าห้องเรียน

จ้าวจิ้งเวยที่ยืนอยู่แถวหลังรอดพ้นจากภัยพิบัติไปอย่างหวุดหวิด และเธออดไม่ได้ที่จะมองไปที่เฉียวเชินอย่างซาบซึ้ง และนั่งลงด้วยอาการใจสั่น

เธอกัดฟันแน่น และภายในดวงตาก็สั่นไหวเล็กน้อย

เฉียวเนี่ยนใช้วิธีใดกัน?

ทำไมโพสต์บนกระดานเว็บบอร์ดของโรงเรียนจู่ๆ ถึงได้หายไป?

…..

ไม่นานก็ถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว

เมื่อเสิ่นชิงชิงเก็บกระเป๋านักเรียนเสร็จแล้ว เธอก็ทำการกระโดดเข้าไปหาเฉียวเนี่ยนทันที “เฉียวเนี่ยน เธออยากกลับบ้านด้วยกันไหม?”

“ไม่”

เฉียวเนี่ยนมีของเล็กๆ น้อยๆ เต็มไปหมด เสิ่นชิงชิงเห็นเธอเก็บหมากฝรั่ง โทรศัพท์มือถือ และโน๊ตบุ๊คลงในกระเป๋านักเรียนของตัวเอง และรูดซิปกระเป๋านักเรียนขึ้น โดยไม่ได้หยิบหนังสือเรียนกลับไปด้วยซ้ํา

เฉียวเนี่ยนสะพายกระเป๋าไว้ที่ไหล่ซ้าย จากนั้น เธอก็ลุกขึ้นยืน พร้อมพูดกับเสิ่นชิงชิงว่า “พอดีฉันจะต้องไปทำธุระก่อนที่จะกลับบ้าน”

เสิ่นชิงชิงเห็นว่าเฉียวเนี่ยนไม่คิดที่จะนําหนังสือกลับบ้านจริงๆ เธอจึงพูดออกมาจากไม่เต็มใจว่า “ไม่เป็นไร แต่ครั้งหน้าเราต้องกลับด้วยกันนะ”

“อือ”

เฉียวเนี่ยนตอบกลับทันที และนี่ถือว่าเป็นคําสัญญาระหว่างทั้งสองคน

รอยยิ้มที่มีความสุขปรากฎขึ้นบนใบหน้าของเสิ่นชิงชิงทันที ราวกับแฟนตัวน้อยที่กําลังจะไปนัดเจอไอดอลไม่มีผิด ส่วนเหลียงป๋อเหวินที่กำลังเก็บกระเป๋านักเรียนอยู่ ก็หันหน้าไปมองด้วยความอิจฉา แล้วเหลือบมองไปที่เฉียวเนี่ยน ซึ่งหญิงสาวตรงหน้าเป็นคนที่มีเอวบาง และขายาวจริงๆ!

“เอาล่ะ เฉียวเนี่ยนสัญญาแล้วว่าเป็นครั้งหน้า แล้วทำไมเธอถึงยังยืนโง่อยู่ตรงนี้ล่ะ? เราก็ไปกันเถอะ!” เหลียงป๋อเหวินคว้าคอของเสิ่นชิงชิงที่โง่เขลา และทำการลากเธอออกจากห้องเรียนทันที

เฉียวเนี่ยนเลิกคิ้วขึ้น พร้อมกับเฝ้าดูการต่อสู้ของทั้งสองคนที่เดินจากไปแล้ว จากนั้น เธอก็ดันเก้าอี้เข้าไปในโต๊ะ แล้วก้าวขาเตรียมพร้อมที่จะไปจากเช่นกัน

แต่พอกำลังจะเดินออกจากห้องเรียน จู่ๆ ก็มีคนวิ่งเข้ามาด้วยความโกรธ และยืนขวางเธอไว้ที่หน้าประตู

“เฉียวเนี่ยน โพสต์บนกระดานเว็บบอร์ดของโรงเรียน เธอเป็นคนลบงั้นเหรอ?”

จ้าวจิ้งเวยอดทนมาตลอดช่วงบ่าย และในที่สุดเธอก็พบโอกาสนี้?

ด้วยน้ำเสียงของจ้าวจิ้งเวย ทำให้หลายคนจับตาดูด้วยความตื่นเต้น

เมื่อได้ยินคำถามนั้น คิ้วของเฉียวเนี่ยนก็ขมวดเข้าหากันทันที ดวงตาสีดำของเธอจ้องมองไปยังคนตรงหน้าอย่างเย็นชา “ขอทางด้วย สุนัขที่ดีจะไม่ขวางทางคนอื่น!”

กล้ามาก!

ถึงแม้ว่าครอบครัวของจ้าวจิ้งเวยจะอยู่ในระดับปานกลาง แต่เธอก็ติดตามเฉียวเชินมาโดยตลอด ซึ่งทุกคนรู้ดีว่าเธอและเฉียวเชินมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน อีกทั้งเฉียวเชินก็เป็นคนที่มีชื่อเสียงในโรงเรียนและร่ำรวยอีกด้วย จึงทำให้นักเรียนคนอื่นยอมไว้หน้าเธออยู่บ้าง

เมื่อเฉียวเนี่ยนพูดออกมาแบบนั้น ใบหน้าของจ้าวจิ้งเวยก็เปลี่ยนเป็นแดงก่ำ เธอกัดฟันและตะโกนอย่างโกรธเคือง “อย่าหยิ่งผยองให้มันมากนัก สักวันหนึ่ง ฉันจะเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของเธอให้ทุกคนได้เห็น และเธอจะต้องโดนไล่ออกจากโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่ง!”

เฉียวเนี่ยนเดินผ่านคนตรงหน้าไปอย่างเฉยเมย ไม่มีแม้จะสนใจจ้าวจิ้งเวยแม้แต่น้อย