ตอนที่ 983+984 คุณต้องมีชีวิตอยู่ถึง 100 ปี

ตอนที่ 983 คุณต้องมีชีวิตอยู่ถึง 100 ปี

หลังจากที่เขาอธิบาย ลู่ชิงสีก็หยิบกระเป๋าเดินทางของเจียงเหยาและเข้าไปในห้องนอน จากนั้นเขาก็คลายซิปกระเป๋าเดินทางพร้อมกับเก็บเสื้อผ้าของเจียงเหยาไว้ในตู้เสื้อผ้า เพราะเธอต้องอยู่ที่นี่อย่างน้อยก็ครึ่งเดือน ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถเก็บเสื้อผ้าไว้ในกระเป๋าเดินทางได้

เจียงเหยายืนอยู่ข้าง ๆ ขณะที่เธอเฝ้ามองลู่ชิงสีกำลังยุ่งอยู่กับตัวเขาเอง ทันใดนั้นเธอก็จำเรื่องสำคัญมากบางเรื่องได้ เธอรีบดึงลู่ชิงสีขึ้นจากพื้นและพูดอย่างเร่งรีบ “ฉันทำเองค่ะ คุณไปทำความสะอาดพื้นและเช็ดโต๊ะเถอะ ไม่อยู่สองสามวัน ฝุ่นจับหมดแล้ว”

ลู่ชิงสียืนขึ้น แต่เขาไม่ได้จากไป เขาเอามือล้วงกระเป๋าและมองเจียงเหยาหยิบของออกจากกระเป๋าสัมภาระของเธอ

“ไปจัดการให้เรียบร้อยสิ ยืนดูอยู่ทำไม” เจียงเหยากระตุ้นลู่ชิงสีที่ยืนนิ่ง

“มีเวลาเหลือเฟือ ไม่เห็นต้องรีบเลย คุณเก็บของเสร็จ ผมค่อยไปทำ” ลู่ชิงสีเลิกคิ้วราวกับว่าเขาไม่รู้อะไรเลย เขายิ้มและปฏิเสธที่จะจากไป

เจียงเหยารู้เหตุผลของรอยยิ้มของลู่ชิงสี

ลู่ชิงสีต้องเดาได้แน่ ๆ ว่าเธอซ่อนของขวัญวันเกิดของเขาไว้ในกระเป๋าเดินทาง เขาจัดกระเป๋าเดินทางของเธออย่างขยันขันแข็งเพราะเขาอยากจะแอบดูมันละสิท่า เขาคงไม่คิดว่าเธอจะหยุดเขาไว้ได้ทันเวลา

ช่างเป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์เสียจริง

เจียงเหยาโกรธมากพอที่จะฆ่าลู่ชิงสีได้ เธอปิดกระเป๋าสัมภาระและผลักลู่ชิงสีออกไปจากห้องนอนด้วยความโกรธ “ฉันบอกให้ออกไปทำงานไง ฉันจะจัดกระเป๋า คุณจะมองทำไมกัน”

“ก็ผมอยากจะเห็นของขวัญวันเกิดที่ภรรยาเตรียมไว้ให้นี่น่า” ลู่ชิงสีตอบอย่างตรงไปตรงมา “ในเมื่อเป็นของขวัญให้ผม ทำไมไม่ให้เลยเล่า ยังไงก็ต้องให้อยู่ดี ให้ตอนนี้เลยสิ ถ้าให้ตอนนี้ผมจะได้มีความสุขไปอีกสองสามวัน”

“ตายเร็วเหมือนกับตายทีหลังไหมล่ะ แล้วทำไมคุณไม่ตายเสียตอนนี้เลยเล่า” เจียงเหยาโต้กลับ หลังจากที่เธอพูดอย่างนั้น เธอก็รีบตบปากตัวเองอย่างรวดเร็ว “ทำไมฉันถึงพูดอะไรไร้สาระออกมานะ ทำไมต้องพูดสิ่งโชคร้ายด้วย พูดใหม่อีกครั้ง คุณต้องมีชีวิตอยู่ถึง 100ปี”

“ภรรยาโง่” ลู่ชิงสีหัวเราะอย่างหนักจนหน้าอกกระพือ เมื่อเขาเห็นท่าทางที่หงุดหงิดและเสียใจของเจียงเหยา เขาดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขาและกอดเธอแน่น “ใช่ ผมจะต้องมีชีวิตอยู่ถึง 100 ปี ผมจะอยู่นานกว่าคุณนิดหน่อยด้วย”

“ฉันจะมีอายุอยู่ถึง 99 ปี ส่วนคุณมีชีวิตอยู่ถึง 100 ปี ใช้เวลาอีก 1 ปีที่เหลือคิดถึงฉันด้วยล่ะ” ใบหน้าของเจียงเหยาอ่อนโยนราวกับสระน้ำที่ใสสะอาด รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอสดใสและสวยงาม

เธอโอบแขนรอบเอวที่แข็งแกร่งของเขา พร้อมกับกดหน้าอกเข้าด้วยกันอย่างแนบเนียน

“การให้ของขวัญให้วันเกิดของคุณน่าสนใจมากกว่านะ น่าประหลาดใจดีออก ยิ่งคุณตั้งตารอนานเท่าไหร่ คุณก็จะยิ่งมีความสุขเมื่อได้รับ” เจียงเหยาพึมพำด้วยเสียงต่ำ หลังจากที่เธอคิดถึงเรื่องนี้ เธอตัดสินใจที่จะไม่บอก ลู่ชิงสีว่าเธอยังเตรียมของขวัญให้เขาไม่เสร็จ นั่นก็เพราะเขาจะไม่ได้พยายามแอบดูมันทุกวันและเอามันมาเป็นข้ออ้างกับเธอเมื่อเขารู้เรื่องนี้ เขามักจะคิดหาวิธีดูว่าเธอจะเตรียมของขวัญอะไรให้เขา

ลู่ชิงสีมองไปที่ริมฝีปากสีแดงของเธอ ขณะที่เธอพูด จากนั้นเขาก็ก้มศีรษะและแลบลิ้นเลียริมฝีปากของเธอเบา ๆ จากนั้นเขาก็จูบลึกที่เขาไม่ได้จูบมาเป็นเวลานาน

ริมฝีปากของเธอเป็นเหมือนยาพิษร้ายแรงที่ไม่มีใครสามารถกำจัดได้เมื่อสัมผัส อย่างไรก็ตาม ยาพิษของเธอดูเหมือนจะไม่มีผลกระตุ้นเหมือนยาทั่วไปที่สามารถทำให้บางเบาลงได้หากได้รับทุกวัน มันสามารถกระตุ้นเซลล์ทุกส่วนในร่างกายของเขา ราวกับหญ้าแห้งที่ถูกสะเก็ดไฟสัมผัสแล้วไม่สามารถหยุดได้

__

ตอนที่ 984 รู้จักเขาด้วยเหรอ

มันทำให้เขาตกลงไปในนั้นด้วยความเต็มใจและดึงเธอเข้าสู่โลกที่ลุกโชนนั้นไปด้วยกัน

จูบทำให้ร่างกายของพวกเขาเร่าร้อนด้วยความหลงใหล ลู่ชิงสีใช้การควบคุมตนเองเพื่อยุติการจูบของเขา เขาพาเธอไปที่เตียงเพื่อทำอย่างอื่นแทน

หลายวันแล้วตั้งแต่ที่ไม่มีคนมาอยู่ในบ้านหลังนี้ บ้านยังไม่ได้รับการทำความและเจียงเหยาไม่ชอบความสกปรกเสียด้วยสิ

เมื่อลู่ชิงสีปล่อยเจียงเหยา ร่างกายของเขาก็มีปฏิกิริยาแล้ว ดังนั้นเขาจึงไปที่หน้าต่างและยืนอยู่ที่นั่นเป็นเวลาสองนาที เขาใช้สองนาทีนั้นในการยืนรับลมหนาวก่อนที่เขาจะสงบลงในที่สุด หลังจากที่เขาสงบลงแล้ว เขาก็กลับเข้าอยู่ข้าง ๆ เจียงเหยา ก้มศีรษะลงและจูบที่หน้าผากของเธอ “ผมไปทำความสะอาดก่อน คุณจัดของต่อเถอะ”

จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องนอน เขารู้สึกพอใจ หลังจากออกจากห้องนอนเขายังช่วยปิดประตูห้องให้ด้วย เพื่อแสดงว่าเขาจะไม่แอบมองมาที่เธอ

เจียงเหยาเก็บของของเธอและซ่อนสิ่งที่เธอต้องการซ่อน เมื่อเธอเดินออกจากห้องนอน ลู่ชิงสีไม่ได้ทำความสะอาดใด ๆ แต่เขานั่งบนเก้าอี้ในห้องนั่งเล่นและคุยโทรศัพท์กับใครบางคน เธอฟังน้ำเสียงและสิ่งที่เขาพูด อาจเป็นเพื่อนร่วมงานเก่าของเขา ที่เขาขอให้เธอส่งของขวัญปีใหม่ไปให้

คนนั้นมาจากจังหวัดเดียวกับจ่าเกอ เขาได้ช่วยลู่ชิงสีจัดเตรียมงานให้กับจ่าเกอ ที่เกษียณออกจากกองทัพ

ผู้อาวุโสหลิวต้องได้รับของขวัญปีใหม่ที่เธอส่งให้เขาแล้วแน่ ๆ ดังนั้นเขาจึงโทรมาหาลู่ชิงสีเกี่ยวกับเรื่องนั้น

เนื่องจากลู่ชิงสีคุยโทรศัพท์อยู่ เจียงเหยาจึงหันหันกลับและหยิบไม้ถูพื้นที่เขาวางไว้กับพนักเก้าอี้ ก่อนที่จะเดินไปข้างหน้า สามีของเธอก็ดึงเธอกลับ

ลู่ชิงสียังคงคุยโทรศัพท์อยู่ แต่อีกมือหนึ่งที่ว่าง เขาหยิบไม้ถูพื้นจากมือของเจียงเหยา แล้ววางกลับที่เดิม จากนั้นเขาก็ดึงเจียงเหยาลงบนตักของเขาก่อนที่เขาจะโอบแขนรอบเอวของเธอเพื่อป้องกันไม่ให้เธอจากไป

“คุยโทรศัพท์ต่อเถอะ อย่ายุ่งกับฉันเลย โอเคไหม” เจียงเหยาผลักลู่ชิงสีอย่างนุ่มนวลขณะที่เธอพูดกับเขาด้วยเสียงเบา ๆ

ลู่ชิงสีเหลือบมองเธอ แต่เขาเพียงก้มศีรษะลงและจิกริมฝีปากของเขาลงบนริมฝีปากของเธอเบา ๆ แล้วพูดว่า “ทำตัวดี ๆ”

เนื่องจากคนที่อยู่อีกด้านหนึ่งยังคงพูดอยู่ ลู่ชิงสีจึงไม่ส่งเสียง เขาเพียงแต่พูดคำนั้นด้วยริมฝีปากของเขา และเจียงเหยาก็เข้าใจมันเพราะนั่นเป็นวิธีที่ลู่ชิงสีมักจะใช้เกลี้ยกล่อมเธอ เขาปฏิบัติกับเธอราวกับเด็กสามขวบ

เมื่อเธอตระหนักว่าลู่ชิงสีปฏิเสธที่จะปล่อย เจียงเหยาจึงนั่งบนตักเขาอย่างช่วยไม่ได้ราวกับว่ามันเป็นโซฟานุ่ม ๆ จากนั้นเธอก็จงใจเอาหูแนบโทรศัพท์ของเขา เมื่อเขามองดูเธอ เธอทำปากเย่อหยิงและตอบเขากลับว่า “ถ้าคุณไม่ต้องการให้ฉันฟัง ฉันจะไปถูพื้น”

ลู่ชิงสีขดริมฝีปากของเขาและกดลงที่ริมฝีปากของเธออีกครั้ง จากนั้นเขาก็หยุดอีกสองวินาทีราวกับว่าเขากำลังรอให้เธอพูดก่อนที่เขาจะขยับริมฝีปาก จากนั้นเขาก็รีบพูดทางโทรศัพท์ว่า “เอาล่ะ ผมเข้าใจแล้ว ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ ถ้าพี่สะใภ้และพี่ชอบอาหาร คราวหน้าผมจะให้ภรรยาส่งให้พี่เพิ่มนะ หน่อไม้แห้งของที่นั่นหายาก แต่ที่บ้านเกิดเราหาได้ทั่วไป”

หลังจากที่พวกเขาพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ลู่ชิงสีก็วางสายและถามด้วยรอยยิ้มว่า “ทำไมคุณจะฟังไม่ได้ล่ะ รุ่นพี่หลิว คุณก็รู้จักเขาด้วยนี่”

จากนั้นเขาก็ไม่รอให้เจียงเหยาพูด เขาอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา การกระทำของเขาทำโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า เจียงเหยานั่งอยู่บนตักของเขา แต่วินาทีถัดมาเขากลับอยู่ในอ้อมแขนของเขาแทน เธอตกใจมากจึงกอดคอเขาแน่น