SWO ตอนที่ 26 รางวัลสองเท่า
ดวงตาของโจวเสวียกั๋วเบิกกว้างทันทีเมื่อเห็น
เขาพูดตะกุกตะกัก “นะ นี่มัน…”
“เถาวัลย์เลือดสกาเล็ต กับเขาแรดครับ” โจวเฮากล่าวตอบเบา ๆ “ด้วยสองชิ้นนี้ แม่น่าจะสามารถชำระหนี้ของบริษัทได้แล้วใช่ไหม?”
โจวเสวียกั๋วโน้มตัวเข้ามาใกล้ และจ้องไปที่สองสิ่งในมือของโจวเฮา
ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาจึงกล่าวอย่างสั่นเครือ “เจ้าลูกชาย เจ้าไปเอามันมาจากไหน?”
เขารู้ดีว่าของทั้งสองชิ้นนี้ราคาแพงมาก แต่ละชิ้นมีราคาอย่างน้อย 500,000 หยวน
ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อพิจารณาจากคุณภาพแล้วพวกมันน่าจะเป็นของที่ดีที่สุด และมีราคาแพงกว่าที่ทำเสียหายไปด้วยซ้ำ
โจวเฮารู้จักนิสัยของพ่อดี หากเขาไม่อ้างแหล่งที่มาที่น่าเชื่อถือได้ให้เขาฟัง โจวเสวียกั๋วจะไม่ยอมใช้มันเพื่อปลดหนี้อย่างแน่นอน
“พอดีเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งมอบพวกมันให้ข้าหน่ะ” โจวเฮากล่าวอย่างอึกอัก
“เพื่อนร่วมชั้นของเจ้า? เป็นซูหลิงจากตระกูลซู?” โจวเสวียกั๋วถามกลับทันที
โจวเฮาพยักหน้า
เมื่อเห็นเขาพยักหน้า โจวเสวียกั๋วก็เข้าใจในทันที และไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “เจ้าลูกชาย เหตุใดเจ้าถึงเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนร่วมชั้นฟัง? สองสิ่งนี้มีค่ามาก ไม่ว่าความสัมพันธ์ของเจ้ากับนางจะดีเพียงใด ยังไงเราก็ไม่สามารถรับของแพงขนาดนี้มาได้ ไว้พรุ่งนี้เจ้าเอาไปคืนนางเถอะ”
โจวเฮารีบกล่าว “ท่านพ่อ ถ้าข้าคืนมัน ท่านคิดว่าซูหลิงจะคิดเช่นไร? นางคงคิดว่าข้าหักหน้านางเป็นแน่”
โจวเสวียกั๋วครุ่นคิด และรู้สึกว่าลูกชายของเขาพูดถูก
บุตรสาวจากตระกูลที่ร่ำรวยเช่นนี้จะไม่ยอมรับของขวัญที่ให้ไปแล้วกลับคืนเด็ดขาด
หากโจวเฮาพยายามดึงดันคืนไป บางทีอาจทำให้เธอโกรธก็เป็นได้
อย่างไรก็ตามสำหรับซูหลิงที่สามารถมอบของล้ำค่าเช่นนี้ให้อย่างไม่มีเงื่อนไข ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับลูกชายของเขาจะไม่ธรรมดาเสียแล้ว
หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง โจวเสวียกั๋วก็ยอมรับเถาวัลย์เลือดสกาเล็ตกับเขาแรดมา แต่เขากล่าวอย่างชอบธรรมว่า “เจ้าลูกชาย ข้าจะอนุญาตแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น สำหรับของทั้งสองนี้ให้ถือซะว่ายืมมาก่อน เดี๋ยวข้าจะเขียน I.O.U.1 ให้ จากนั้นเจ้าค่อยนำไปให้นาง”
โจวเฮาพยักหน้า หลังจากนั้นไม่นานโจวเสวียกั๋วก็มอบ I.O.U. ให้เขา
“เก็บไว้ให้ดี อย่าทำหาย”
หลังจากโจวเสวียกั๋วออกไป โจวเฮาก็กลับไปที่เตียงและนั่งครุ่นคิดตามลำพัง
ดูจากปฏิกิริยาของพ่อต่อของสองชิ้นเมื่อครู่ คงไม่ดีแน่ถ้าเขาแสดงเงินหลายล้านหยวนในบัตรให้พ่อแม่ดู
ท้ายที่สุดต้องอย่าลืมไปว่าภายในนั้นมีอยู่หกล้านหยวน หากเขาขายวัตถุดิบจากสัตว์อสูรที่เก็บไว้ไป เงินเก็บของเขาอาจเพิ่มจนเกินกว่าสิบล้านหยวน
มันไม่ง่ายเลยที่จะอธิบายว่าเขาได้รับเงินจำนวนมหาศาลมาจากที่ใด
เว้นแต่เขาจะเปิดเผยความแข็งแกร่งของตนเอง
อย่างไรก็ตามนั้นรังแต่จะทำให้พ่อแม่ของเขากังวลมากขึ้นเท่านั้น
เหตุเพราะพวกท่านรู้ดีว่ายิ่งแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ ความรับผิดชอบก็ยิ่งมากขึ้นเป็นเงาตามตัวเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นด้วยนิสัยของพ่อแม่เขา พวกท่านคงไม่ยอมปล่อยให้เขาซ่อนตัวอยู่ในเมือง และทำตัวขี้ขลาดแน่
“ไม่ว่าข้าจะมีเงินหรือไม่ สุดท้ายก็จบลงด้วยความกังวลดังเดิม… ดูเหมือนข้าจะทำตัวเฉื่อยชาไม่ได้อีกแล้ว!” โจวเฮานำมือหนุนหัว และนอนลงบนเตียงขณะคิดอย่างจนปัญญา
วันต่อมา
แสงแดดยามเช้าอันอบอุ่นสาดส่องลงมาที่โรงเรียนมัธยมเมืองฉู ทันทีที่โจวเฮาก้าวเท้าเข้ามาในห้อง เสียงสนทนาที่ฟังดูวุ่นวายก็ดังเข้ามาในหูของเขา
ผลพวงของการแข่งเมื่อวานนี้ยังคงไม่ซาลง หัวข้อพูดคุยในหมู่นักเรียนส่วนใหญ่นั้นยังคงเป็นเรื่องเกี่ยวกับการแข่งขันที่เพิ่งเกิดขึ้น
หลังจากนั่งลงเขาก็เปิดหน้าจอเสมือนขึ้นมาตามความเคยชิน
แต้มโชค: 53,000 (ระดับปัจจุบัน: โชคท่วมท้น)
หลังจากเปิดกล่องปริศนาไปเมื่อคืนนี้ โจวเฮาได้ฆ่างูหลามจุดแดง และจระเข้มังกรเขี้ยวเหล็กเพิ่มทำให้เวลานี้แต้มโชคของเขารวมแล้วจึงมากกว่า 50,000 แต้ม
จากทั้งหมดจระเข้มังกรเขี้ยวเหล็กระดับราชันเพียงตัวเดียวก็ทำให้เขาได้รับ 50,000 แต้มโชคเข้าไปแล้ว แต่เขาไม่รีบร้อนเปิดกล่องปริศนา เขาวางแผนว่าจะสะสมแต้มโชคให้ได้มากกว่านี้ก่อนค่อยเปิดกล่องเพิ่ม
เขาเรียกดูห้องสนทนาที่กำลังร้อนระอุ และข้อมูลของกล่องปริศนาเพิ่มเติมอีกเล็กน้อยก่อนที่จะปิดหน้าจอเสมือนจริงลงไป
ไม่นานหลังจากนั้น กลิ่นหอมสดชื่นก็ลอยเข้ามาในจมูกของเขา
เขาเงยหน้าขึ้น และสบสายตากับซูหลิงที่กำลังมองมาทางเขา
“อย่าคิดว่าเจ้าจะสามารถผ่อนคลายได้เพียงเพราะเจ้าคืนเงินข้าแล้ว หากเจ้ายังไม่แม้แต่จะทะลวงแก่นแท้โลหิตขั้นแรกได้ หลังจากเรียนจบเจ้าจะหางานทำไม่ได้เอานะ!” ซูหลิงกล่าวอย่างเย็นชาขณะที่เธอนั่งลง
จากนั้นเธอก็ไม่หันกลับมามองอีก ทิ้งให้เขาเห็นเพียงแผ่นหลังที่มีผมดำยาวของเธอเท่านั้น
โจวเฮาหัวเราะอย่างโง่เขลา
ซูหลิงอาจปากคอเราะร้าย แต่เธอนั้นมีใจดั่งเต้าหู้
เหตุใดทำไมเขาถึงไม่เคยรู้ตัวมาก่อนเลยนะ
อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าซูหลิงยังคงมีอารมณ์มาจะสอนเขา เป็นไปได้ว่าเธอคงฟื้นจากอาการหวาดกลัวที่พบเจอมาเมื่อคืนนี้เรียบร้อย
กริ๊งงง กริ๊งงง
ทันทีที่ชั้นเรียนเริ่ม อาจารย์ประจำชั้นก็เดินเข้ามา สิ่งนี้ทำให้นักเรียนที่เห็นต่างประหลาดใจ
“อาจารย์ประจำชั้นมาทำอะไรที่นี่?”
“ถ้าข้าจำไม่ผิด คาบนี้เราเรียนเรื่องวัสดุศาสตร์ไม่ใช่รึ!”
"ข้าจะไปรู้กับเจ้าเรอะ"
อาจารย์ประจำชั้นไม่สนใจเสียงพูดคุยของพวกเขา และกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ ซูหลิง กับจางอี้ก่อนที่จะเผยรอยยิ้ม และกล่าวออกมา “การแข่งเมื่อวานนี้ห้องของเราทำได้ดีมาก ซูหลิงและ จางอี้ที่สามารถเข้าสู่ห้าอันดับแรกได้ พวกเขาควรได้รับคำชม”
เขานำปรบมือโดยมีนักเรียนด้านล่างปรบตาม
“อย่างไรก็ตาม…” น้ำเสียงของอาจารย์ประจำชั้นเปลี่ยนไปทันที “เนื่องจากอุบัติเหตุเมื่อวานนี้ทำให้มีนักเรียนจำนวนมากไม่สามารถเข้าร่วมการแข่งได้ ดังนั้นทางระดับผู้นำของโรงเรียนจึงหารือกันชั่วข้ามคืน และเตรียมจัดการแข่งขันขึ้นอีกครั้งในอีกสามวันหลังจากนี้ ส่วนรางวัลนั้นจะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า!”
………………..
I.O.U.1 ใบรับรองว่าเป็นลูกหนี้ ย่อจาก I owe you
