บทที่ 50 ยังถูกคุณครูพบ (แก้ไข)

"โอเค ฉันฟังเธอ"

ป้าเฉินเชื่อฟังคําพูดของเฉียวเนี่ยน เพียงแค่อีกฝ่ายพูดเธอก็จะจดมันลงไว้ในใจ เมื่อเห็นว่าคู่สนทนาต้องการที่จะวางสายแล้ว เธอก็เอ่ยถามขึ้นมาว่า "เนี่ยนเนี่ยน วันนี้พ่อเธอมาไหม?"

"เฉียวเว่ยหมินใช่ไหม? มาแล้ว" ดวงตาของเฉียวเนี่ยนจ้องมองอยู่ที่จอคอมพิวเตอร์ เธอไม่ได้ให้ความสนใจกับเรื่องของเฉียวเว่ยหมิงแม้แต่น้อย

เธอเห็นข้อความที่เว่ยโหลวฝากเอาไว้

[เว่ยโหลวผู้สูงร้อยฉื่อ: เฉียวเนี่ยน คนๆ นั้นยังคงตรวจสอบข้อมูลของเธออยู่ แต่หงเหมิงช่วยเธอแฮ็กข้อมูลกลับไปแล้ว ว่าแต่เธอไปรู้จักคนที่เก่งกาจแบบหงเหมิงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!?]

มือเรียวสวยของเธอกำลังวางอยู่บนเมาส์ ด้วยท่าทางที่นิ่งเฉย เธอไม่รู้จริงๆ ว่าใครกำลังตรวจสอบเธออยู่ราวกับพลาสเตอร์หนังสุนัข*

(狗皮膏药 พลาสเตอร์หนังสุนัข*หมายถึง สิ่งที่หลอกลวงคนอื่น)

ป้าเฉินพูดด้วยความระมัดระวัง กลัวว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกแย่ "เขาประกันตัวเธอออกมาเหรอ?"

"ไม่ เขามาเพื่อดุด่า"

เฉียวเนี่ยนวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะพร้อมกับเปิดลำโพง ในขณะที่จัดการคลิกเมาส์เรียกดูหน้าตลาดหุ้น ดวงตาที่สวยงามของเธอนั้นไม่เคยออกจากหน้าตลาดหุ้นเลย และป้อนข้อมูลอย่างรวดเร็ว

เส้นสีแดงและสีเขียวในตลาดมีการขึ้นลงเปลี่ยนไปตามการเคลื่อนไหวของเธอ

"ตำรวจได้ตรวจสอบกล้องวงจรปิดละแวกนั้นแล้ว และก็ยืนยันแล้วว่าใครเป็นคนเริ่มลงมือก่อน ก็เลยให้ฉันไปลงบันทึกประจำวัน และก็ปล่อยตัวฉันออกมา

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หลังจากเธอส่งข้อความถึงเว่ยโหลวและเยวี๋ยนโหย่งฉินไม่นานนัก เธอก็ได้รับสายจากเจ้าหน้าที่ตำรวจที่โทรมาบอกว่า พวกเขาตรวจสอบกล้องวงจรปิดบนถนนนั้นแล้ว และยังบอกอีกว่าเป็นเพราะเธอกล้ายืนหยัดเพื่อสิ่งที่ถูกต้อง หลังจากนั้นไม่นาน ผู้กำกับช่ายก็มาอีกคน

## ❤️

หรือว่าเป็น...เย่วั่งชวน?

เฉียวเนี่ยนปลอบป้าเฉินซักพัก จากนั้นก็วางสายแล้วนำโทรศัพท์วางไว้ข้างๆ ตัวเอง

วันรุ่งขึ้น

เมื่อคืนเธอวุ่นวายกับเรื่องต่างๆ จนนอนไม่ค่อยหลับ ใกล้จะถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว เฉียวเนี่ยนเพิ่งเดินถึงห้องเรียนพร้อมกับเสียงกริ่งที่ดังขึ้น

เมื่อเดินเข้าไปในห้อง แต่ยังไม่ทันวางกระเป๋าลง

เสิ่นชิงชิงยืนขึ้นอย่างตื่นเต้น เธอคว้ามือของเฉี่ยวเนี่ยน และพูดด้วยน้ำตาคลอเบ้าว่า "เฉียวเนี่ยน เธอมาแล้ว ฉัน…ฉันขอโทษเธอจริงๆ นะ เมื่อวานครูพบว่าเธอออกก่อนเวลา พอรู้เรื่องแล้วก็โกรธใหญ่โตเลย จะทำยังไงดี?"

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เธอก้มหัวลง และไม่ยอมเงยหน้าขึ้น

เฉียวเนี่ยนวานให้เธอช่วยลาครูให้ก่อนที่จะออกไป แต่เป็นเพราะเธอที่ทำมันพัง

"ครูถามฉันว่าเธอหายไปไหน? ฉัน… ฉันก็เลยโกหกและบอกครูว่าเธอไปเข้าห้องน้ำ แต่ฉันคิดไม่ถึงว่าครูจะให้คนไปตามเธอที่ห้องน้ำ เฉียวเนี่ยน ขอโทษนะ ฉันผิดเอง ฉันน่าจะคิดเหตุผลที่ดีกว่านี้ บอกว่าเธอป่วย หรือไม่สบายก็ได้ ทำไมถึงโง่ขนาดนี้นะ ดันไปพูดว่าเธอไปเข้าห้องน้ำ..."

เด็กชายแถวหน้าทนไม่ไหว จนเขาต้องโยนทิชชู่ให้กับเสิ่นชิงชิง และพูดด้วยน้ำเสียงขยะแขยงว่า "เธอจะร้องไห้ทำไม เช็ดน้ำมูกซะ มันเกือบจะไหลเข้าไปในปากของเธอแล้ว! จนฉันไม่รู้แล้วว่าเธอเป็นผู้หญิงหรือเปล่า"

ใบหน้าของเสิ่นชิงชิงแดงก่ำด้วยความอับอาย เธอหยุดร้องไห้แล้วเงยหน้าตะโกนใส่อีกฝ่ายว่า "ไม่ยุ่งดิ!"

เด็กผู้ชายชอบเห็นแก้มของเธอพอง แล้วเอ่ยปากว่า "โอ้ ที่จริงมันเป็นเรื่องของครอบครัวฉัน"

"นาย!" เสิ่นชิงชิงพูดขึ้นอย่างโกรธเคือง และต้องการตีเขากลับ เธออ้าปากแล้วด่าว่า "เหลียงป๋อเหวิน ไอ้โง่!"

"เฮ้อ ฉันนึกว่าเธอจะสามารถด่าอะไรที่สร้างสรรค์ได้มากกว่านี้ ?"

"..."

ปล่อยเธอ เธอจะกัดเจ้าโง่นี้ให้ตาย!

หลังจากที่หัวเราะเสิ่นชิงชิงเสร็จ เขาก็หันไปมองเฉียวเนี่ยน และพูดเบาๆ ว่า "เพื่อนร่วมชั้นคนใหม่ใช่ไหม? สวัสดี ฉันชื่อเหลียงป๋อเหวิน เธออย่าโทษเสิ่นชิงชิงเลย เสิ่นชิงชิงโง่นิดหน่อย แต่ตอนที่ครูมาชิงชิงก็ตั้งใจช่วยเธอนะ โรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งไม่อนุญาตให้ลา พอครูถาม เสิ่นชิงชิงก็รีบโกหกทันทีว่าเธอไปเข้าห้องน้ำ แต่ใครจะรู้ว่าครูวัยทองคนนั้นจะให้คนไปตามเธอที่ห้องน้ำจริงๆ ก็เลยถูกเจอ ..."

เฉียวเนี่ยนเก็บกระเป๋า พยักหน้าอย่างเฉยเมยที่ทั้งสวยทั้งเท่ห์ให้เวลาเดียวกัน "ไม่เป็นไร เดิมทีเป็นเพราะฉันรบกวนเธอ"