ตอนที่ 963+964 ทำสิ่งหนึ่งให้ฉัน

ตอนที่ 963 ทำสิ่งหนึ่งให้ฉัน

“คนเลวบนโลกนี้จะอยู่ประมาณตนได้ยังไง แล้วคนอย่างเราที่ใช้ชีวิตตามแบบคนดี ก็คงจะถูกคนเลวพวกนี้รังแกใช่ไหม คนเลวเหล่านี้คงจะมีชีวิตอยู่ยืนยาวเป็นพันปี แล้วทำไมเราต้องเป็นคนดีด้วย” โจวเสี่ยวกวนจับไหล่พี่สาวและถามขณะที่เขาร้องไห้ “ถ้าคนเลวสามารถอยู่ได้อย่างมีความสุข แล้วทำไมเราต้องเป็นคนดีด้วย”

เขาพูดถูกแล้ว ทำไมคนดีต้องมาตายอย่างอนาถ และคนเลวสามารถอยู่ได้อย่างอิสระ บางคนสามารถอาศัยอยู่ในบ้านที่สวยงามและมีคนมากมายใส่ใจพวกเขา

เสียงของคนหนุ่มสาวไม่ได้เปลี่ยนไปทั้งหมด ยังคงได้ยินความคมชัดและไร้ความเดียงสาอยู่ในนั้น เขากำลังร้องไห้ ดังนั้นจึงมีความเฉียบขาดเล็กน้อยในความคมชัดของมัน

อย่างไรก็ตาม ทุกคำในคำถามของเขาตอกย้ำหัวใจของทุกคน

“เสี่ยวกวน พระผู้เป็นเจ้ากำลังเฝ้าดูอยู่ ต่อให้ต้องทนทรมานเป็นพันปี นายก็จะเลือกเป็นคนเลวไม่ได้ เราต้องดำเนินชีวิตตามมโนธรรมของเรา ถึงคนอื่นจะมีชีวิตที่ดีในขณะที่ทำเลว เราก็ไม่สามารถทำเช่นเดียวกันกับพวกเขาได้” โจวเสี่ยวเซี่ยตกใจเมื่อได้ยินคำพูดของน้องชาย เธอปาดน้ำตาและเอื้อมมือไปจับมือน้องชายของเธอไว้แน่น “พี่จะเลิกเรียน พี่จะปกป้องนายเอง พี่จะหาเงินส่งให้นายเรียน เราต้องมีการศึกษาเพื่อคนอื่นจะได้ไม่รังแกเรา”

เฉินซวีเหยาพิงรถและสูบบุหรี่ เขาดูหงุดหงิด – นั่นอาจเป็นสิ่งที่โชคร้ายที่สุดที่เขาเคยพบเจอมา เขาเตะยางรถยนต์ในขณะที่ปล่อยควันบุหรี่ออกมาจากปาก “พวกเธอเรียนด้วยกันทั้งคู่นั่นแหละ ฉันจะส่งพวกเธอเรียนเอง”

นั่นเป็นครั้งแรกที่เฉินซวีเหยาต้องการช่วยเหลือคนแปลกหน้า ฉู่เซิงจ้องมาที่เขาเมื่อเธอได้ยินคำพูดของเขา เขาดูไม่เหมือนคุณช้าเฉินคนที่ห้าที่เธอเคยรู้จัก

“ฉันไม่ฆ่าใครหรอกนะ” มัวผลักมือของเจียงเหยาออกไปและคลานกลับเข้าไปในกระเป๋าของเธอ เขาไม่เต็มใจที่จะอยู่ในนั้น แต่เมื่อเขาออกมาแล้ว เขารู้สึกถึงความเย็นชาทุกเส้นขนบนตัวของเขา

เจียงเหยาไม่จำเป็นต้องพูดในสิ่งที่เธอต้องการให้เขาทำ แต่มัวสามารถเดาความตั้งใจของเธอได้ หลังจากที่เขาคลานกลับเข้าไปในกระเป๋าของเจียงเหยา มันก็กลิ้งไปมาอย่างสบาย ๆ และพูดว่า “ตอนที่ฉันอยู่ในบ้านตระกูลไช่ ฉันได้ยินยายแก่นั่นคุยโทรศัพท์ ดูเหมือนว่าคนนั้นจะอยู่ที่เมืองจินโด เธอบอกให้เขาช่วยปกป้องลูกชายของเธอ เธอคุยกับคนนั้นอยู่หลายครั้งและพูดอย่างอื่นด้วย”

เจียงเหยาตกตะลึง เธอไม่คิดว่ามัวจะกลายเป็นสายลับในตอนที่เขาอยู่ในบ้านตระกูลไช่ “นายได้ยินชื่อคนปลายสายไหม คุณผู้หญิงไช่เรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยหรือเปล่า”

“ไม่ เธอไม่ได้เรียก เธอไม่ได้เอ่ยชื่อออกมา เธอระวังตัวมาก” มัวหาว “คนนั้นน่าจะอยู่ที่เมืองจินโด เขาต้องคอยหนุนหลังเธออย่างแน่นอน”

“ฉันก็ว่าอย่างนั้น” เจียงเหยาไม่แปลกใจ “ฉันเดาว่าเธอต้องมีคนช่วยในเมืองจินโด ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่กล้าขนาดนี้ แล้วเธอยังสามารถตรวจสอบตัวตนของเฉินซวีเหยากับฉันได้อย่างรวดเร็วด้วย”

เจียงเหยาจับมัวออกจากกระเป๋าของเธออีกครั้ง เธอใช้นิ้วเรียวหยิกหางของมัวเบา ๆ แล้วห้อยเขาคว่ำลง “ไปทำบางอย่างให้ฉันหน่อยสิ ถ้านายไม่ยอมทำ ฉันจะห้อยนายไว้แบบนี้ทุกวันเลย ฉันไม่ได้ขอให้ไปฆ่าใครสักหน่อยน่า”

__

ตอนที่ 964 อยากจะเป็นมะเร็งปอดหรือไง

เจียงเหยารับปาก “ไม่มีประโยชน์ที่จะขอให้นายไปฆ่าใคร ฉันบอกอาลู่กับต้าเค่อก็ได้นี่ พวกเขาเก่งกว่านายอีก ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับฉัน กฎหมายจะมาลงโทษฉันได้ยังไง”

เธอหยิบขวดแก้วขนาดเล็กออกมาจากระบบ ซึ่งเป็นรูปทรงกระบอกและมีขนาดเท่ากับนิ้วก้อยของเด็กอายุ 3 ขวบ มีของเหลวสีขาวขุ่นเกือบใสอยู่ในนั้น เจียงเหยายัดมันเข้าไปในอ้อมแขนของมัวและพูดว่า “เทสิ่งนี้ลงไปในน้ำของไช่เซียนหลง อย่าให้ใครเห็นนายล่ะ”

“มันคืออะไร” มัวอยากจะต่อว่าและบอกให้เจียงเหยาปล่อยเขา แต่เขาก็อยากรู้ว่าสิ่งที่อยู่ในอุ้งเท้าของเขาคืออะไร เขาถือมันด้วยกรงเล็กและมองดูมันอย่างสงสัย เมื่อเขาพยายามที่จะเปิด เจียงเหยาก็ดุเขา

“อย่าเปิดหรือดมเด็ดขาด มันไม่มีกลิ่นหรอก” เจียงเหยาตบที่เท้าของมัว “อย่าถามอะไรด้วย แค่รู้ไว้ว่าฉันไม่คิดจะฆ่าใครก็พอ มันจะทำให้คลั่งได้นะ นายเป็นสัตว์เลี้ยงชั้นสูงนะมัว นายน่าจะคิดเองได้ นายอยู่กับเสี่ยวเฉิงมาระยะหนึ่งแล้ว ไช่เซียนหลงทำร้ายเธอ ตอนนี้เธอเสียชีวิตแล้ว แต่ไช่เซียนหลงยังคงเป็นอิสระ ฉันทนไม่ได้หรอก แล้วนานล่ะ”

“ฉันไม่แน่ใจว่าคุณผู้หญิงไช่จะสามารถเกลี้ยกล่อมพ่อแม่ของโจวเสี่ยวเฉิง ให้พวกเขาทำในสิ่งที่เธอต้องการได้หรือไม่ แต่ฉันคิดว่ามีโอกาสเป็นไปได้สูงเชียวล่ะที่พวกเขาจะทำตามความต้องการของเธอ หากไม่ทำอย่างนั้น อาจเกิดเรื่องทะเลาะวิวาทครั้งใหญ่เร็ว ๆ นี้ ในทางกลับกัน หากพวกเขาตัดสินใจที่จะประนีประนอม ไช่เซียนหลงก็จะหลุดพ้นจากข้อกล่าวหาทั้งหมด และการเสียชีวิตของโจวเสี่ยวเฉิงก็เปล่าประโยชน์ แต่ไม่เป็นไร ฉันอยากจะให้เขาได้ชดใช้ แม้ว่าฉันจะฆ่าเขาไม่ได้ แต่ฉันก็อยากจะทำให้เขากลายเป็นคนบ้า และปล่อยให้เขาจมอยู่กับความเจ็บปวดตลอดไป”

หลังจากเจียงเหยาพูดจบ เธอก็วางมัวลงกับพื้น “นายตัวเล็ก ว่องไว และก็ฉลาด น้อยคนนักที่จะหานายพบ ดังนั้นนายน่ะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดที่จะเข้าใกล้อาหารของไช่เซียนหลง”

เจียงเหยาสามารถเกลี้ยกล่อมมัวได้เพราะเขาได้เห็นว่าตระกูลไช่จับตัวโจวเสี่ยวเฉิงและพาเธอไปยังสถานที่ของไช่เซียนหลง เธอถูกบังคับให้ออกจากโลกที่ปลอดภัยและมีความสุขของเธอ

มันเป็นฉากที่น่าสลดใจ เด็กสาวที่ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังพ่อแม่ของเธอ กลับต้องกรีดร้องและร้องไห้ด้วยความกลัว ตอนนั้นเธอยังต้องการปกป้องตัวเองโดยการหยิบมีดปอกผลไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะ

ไม่กี่นาทีต่อมา เจียงเหยากลับมาที่ข้าง ๆ เฉินซวีเหยา เธอตบศีรษะเขาเมื่อเห็นเขาสูบบุหรี่ “นายอยากเป็นมะเร็งปอดหรือไง”

เธอไม่ได้ตีเขาเบา ๆ ทำเอาเฉินซวีเหยาสะดุดก้าวไปข้างหน้าถึงสองก้าวก่อนที่เขาจะสามารถหาจุดยืนของเขาได้ จากนั้นเขาก็หันกลับมาอย่างช้า ๆ และจ้องไปที่เจียงเหยา “ตอนนี้เธอทำตัวเหมือนพี่ฉันจริง ๆ แล้วเนี้ย ฉันยังนึกว่าปู่เป็นคนตีฉันซะอีก”

จากนั้นเฉินซวีเหยาก็ดับบุหรี่ของเขา

พวกเขารออยู่ที่ทางเข้าประมาณ 40 นาที ก่อนที่นายและนางโจวจะออกมาจากบ้านตระกูลไช่ คนรับใช้คนหนึ่งของตระกูลไช่พาพวกเขาออกมาทางประตู

“พ่อ แม่ ยอมทำตามคำขอของเธอหรือเปล่า” โจวเสี่ยวกวนยืนขึ้นและกระโดดจนเข้าหาพ่อแม่ของเขา จากนั้นเขาก็ถามอย่างรวดเร็วว่า “พ่อแม่ทำอย่างนั้นได้ยังไง”

โจวเสี่ยวกวนรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย เขาเขย่าแขนพ่อแม่ของเขา และเขาไม่แม้แต่จะถอนแรงลงเลยเมื่อเขาทำเช่นนั้น สายตาที่เขาจับจ้องไปที่ท่านทั้งสองราวกับ พ่อแม่ของเขาเป็นศัตรูของเขา

“ไว้ถึงบ้านค่อยคุยกัน” นายโจวมองไปที่เจียงเหยาและโค้งคำนับให้เธอ “พวกเรารู้สึกขอบคุณมากสำหรับความช่วยเหลือจากพวกคุณ ขอบคุณที่ลำบากไปกับพวกเขา หลังงานศพของเสี่ยวเฉิง เราขอเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อนะครับ”