บทที่ 47 ร้อยแปดสิบอารมณ์ที่เปลี่ยนไป

"ผู้กำกับช่าย?"

"โอ้ว" คนธรรมดาที่ไหนจะสามารถดำรงตําแหน่งผู้บัญชาการตํารวจได้โดยที่อายุยังไม่ถึงสี่สิบปี ช่ายกังเพิ่งเห็นว่าความสัมพันธ์ระหว่างเฉียวเว่ยหมินและเฉียวเนี่ยนนั้นไม่ค่อยดี เขาจ้องมองไปที่หญิงสาวที่ทำท่าทางไม่แยแสต่อสิ่งใดอย่างเงียบๆ แล้วตัดสินใจอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเริ่มเย็นชาลง และเขาก็ทำตัวห่างเหินกับเฉียวเว่ยหมิน พูดด้วยรอยยิ้มว่า "ประธานเฉียว ทำไมคุณถึงรู้เรื่องคดีมากกว่าผู้กำกับอย่างผมกันล่ะ?"

เฉียวเว่ยหมินเมื่อได้ยินคำพูดถากถางจากอีกฝ่าย จู่ๆ ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อ และไม่เข้าใจว่าก่อนหน้านี้อีกฝ่ายยังต้อนรับเขาอย่างอบอุ่นอยู่เลย แต่ทำไมถึงเปลี่ยนสีหน้าเร็วขนาดนี้ แถมยังไม่ไว้หน้าเขาอีก

แต่ช่ายกังเป็นผู้กำกับของสถานีตำรวจในเขตนี้ แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้มีหน้าที่ใหญ่โต แต่ก็มีอํานาจที่อยู่ในมือไม่น้อยเลย เขาจึงทำได้เพียงเก็บความรู้สึกอัปยศอดสูนี้ไว้ และบีบเสียงหัวเราะแห้งๆ ออกมา

"ผมก็เพียงได้ยินมา แต่ก็ไม่ได้เข้าใจเรื่องทั้งหมด รู้เพียงว่าเฉียวเนี่ยนก่อปัญหา ผมก็รู้สึกกังวลแล้ว ถ้าเกิดทำให้ผู้กำกับช่ายรู้สึกขุ่นเคืองอยู่บ้าง ได้โปรดอย่าถือสาผมเลย"

ช่ายกังเพิ่งเห็นว่าเฉียวเว่ยหมินยังคงดึงเฉียวเนี่ยนให้เข้ามายืนอยู่ใกล้ๆ ตัวเอง เขาก็ไม่ได้สนใจอีกฝ่ายราวกับไร้ตัวตน และเดินเข้าไปหาเฉียวเนี่ยนด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า แล้วพูดว่า "นักเรียนเฉียวเนี่ยนใช่ไหม? ฉันชื่อช่ายกัง เป็นคนรับผิดชอบดูแลเขตนี้"

เฉียวเนี่ยนพยักหน้า แต่เมื่อเทียบกับเฉียวเว่ยหมิน เธอดูสงบนิ่งและเยือกเย็นกว่า "ผู้กำกับช่าย"

## ?????????

ช่ายกังหันหน้าไปถามเจ้าหน้าที่ตํารวจข้างๆ เฉียวเนี่ยน "จดบันทึกเสร็จแล้วใช่ไหม?"

เจ้าหน้าที่ตํารวจรีบพูดทันที "เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ"

ช่ายกังมองย้อนกลับไปที่เฉียวเนี่ยน และพูดอย่างสุภาพ "นักเรียนเฉียวเนี่ยน ลำบากเธอแล้ว ฉันขอบคุณเธอมากที่ให้การสนับสนุนกับงานของพวกเรา ตอนนี้พวกเราควบคุมพวกอันธพาลไว้ได้แล้ว เดี๋ยวจะมาการตรวจสอบว่าพวกเขามีประวัติอาชญากรรมมาก่อนหรือไม่"

"วันนี้ต้องของคุณเธอมาก เพราะเธอกล้ายืนหยัดเพื่อสิ่งที่ถูกต้อง ไม่งั้นฉันก็คงไม่รู้ว่าชาวบ้านได้รับผลกระทบต่อความปลอดภัยในพื้นที่นี้มากน้อยเพียงใด หลังจากนี้ ฉันจะไปบอกเรื่องนี้ที่โรงเรียนของเธอ เพื่อให้พวกเขาได้ชื่มชมกับความกล้าหาญของเธอในวันนี้"

"ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่ต้องไปที่โรงเรียนหรอก"

ช่ายกังพูดทันที "ใช่ ใช่ ฉันพูดผิดแล้ว ทางสถานีตำรวจจะเขียนจดหมายสรรเสริญถึงโรงเรียนของเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้โดยตรง และโรงเรียนทั้งหมดจะต้องส่งเสริมเรียนรู้สิ่งนี้ "

เมื่อได้ยินประโยคนั้น เฉียวเว่ยหมินที่ยืนฟังอยู่ข้างๆ ก็มีความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ แล้วพูดขึ้นว่า "เฉียวเนี่ยนกล้ายืนหยัดเพื่อสิ่งที่ถูกต้องเหรอ? เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ไม่ใช่ว่าเธอทะเลาะวิวาทงั้นเหรอ?"

ช่ายกังเกียจครานเกินกว่าจะสนใจอีกฝ่าย เขาทำเหมือนว่าไม่ได้ยินที่อีกฝ่ายพูด และเดินเข้าไปตบไหล่ของเฉียวเนี่ยนเบาๆ แล้วยิ้มราวกับเป็นผู้อาวุโสที่ใจดี "ตอนนี้ดึกมากแล้ว การจดบันทึกก็เสร็จแล้ว นักเรียนเฉียวเนี่ยนก็กลับบ้านเถอะ จะให้พวกเราไปส่งเธอขึ้นรถไหม?"

เฉียวเนี่ยนเห็นรถเปิดประทุนจอดอยู่ข้างนอกสถานีตำรวจ เธอจึงหันหลังไปหยิบกระเป๋าสะพายของตัวเองจากเจ้าหน้าที่ตํารวจขึ้นมาสะพายหลัง ด้วยท่าทางเมินเฉยต่ออีกฝ่าย "ไม่ต้อง ฉันไปเองได้"

"โอเค เดินทางปลอดภัยนะ"

ช่ายกังโบกมือลาเฉียวเนี่ยน หลังจากดูเธอจากไปแล้ว เขาก็หันหลังกลับมาและพูดกับเฉียวเว่ยหมินว่า "ประธานเฉียว คุณก็เป็นคนฉลาดคนหนึ่งนะ ผมไม่ค่อยเข้าใจบางคำที่คุณพูดเท่าไหร่? ปกติเฉียวซื่อกรุ๊ปกับพวกเรามักจะคุยกันบ่อยครั้ง ถ้าอย่างนั้น ผมจะแนะนำให้คุณสักคำ"

ในขณะนี้ เฉียวเว่ยหมินยังคงมึนงงเล็กน้อย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเฉียวเนี่ยนจึงออกไปจากสถานีตำรวจได้ เขาจึงพยักหน้าลงอย่างไม่รู้ตัว "อะไรครับ?"

ช่ายกังปลายตามองเฉียวเว่ยหมินอย่างมีความหมาย แล้วพูดช้าๆ อย่างมีเหตุผล "เป็นคน ต้องรู้จักมองระยะยาว! อย่าเก็บงาแล้วทำแตงโมหายไป*"

(拣了芝麻丢了西瓜 อย่าเก็บงาแล้วทำแตงโมหายไป* หมายความว่า อย่าเก็บสิ่งเล็กน้อย จนทำให้สิ่งใหญ่หายไป)

เขาเห็นรถเปิดประทุนที่อยู่ข้างนอก และนั่นเป็นรถของตระกูลเจียงที่วงแหวนรอบนอก และคนที่โทรศัพท์หาเขาในวันนี้ก็เป็นคนที่มีอิทธิพลจากปักกิ่ง

นั่นเป็นชนชั้นที่เขาไม่สามารถเอื้อมถึงได้ และตระกูลเฉียวมีความต้องการที่จะตัดอีกฝ่ายออกจากความสัมพันธ์ เพราะกลัวว่าจะเข้าไปพัวพันกับเรื่องพวกนี้

ช่างโง่เขลาจริงๆ!