724 - บุตรศักดิ์สิทธิ์แห่งตระกูลเจียง
724 - บุตรศักดิ์สิทธิ์แห่งตระกูลเจียง
ดินแดนบริสุทธิ์ของทะเลสาบหยกเต็มไปด้วยดอกไม้และนกหลากสี ที่นี่งดงามราวกับดินแดนสวรรค์
“ผู้ชายคนนี้มาจริงๆ!”
หลังจากรอสองสามวันเย่ฟ่านและคนอื่นๆ ก็เห็นเจียงอี้เฉินมาพร้อมกับชายชุดม่วงคนหนึ่ง
ชายชุดม่วงคนนี้คือปรมาจารย์สิบสามของตระกูลเจียง เขาเป็นคนที่หยิ่งผยองและน่ารังเกียจ ท่าทางการเดินของเขาราวกับจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่เสด็จมายังโลกมนุษย์
"เราต้องใช้ความระมัดระวังมากกว่านี้..." จักรพรรดิดำบ่น
คนผู้นี้ไม่เพียงแต่แข็งแกร่งแต่ยังมีค่ายกลปิดผนึกของของจักรพรรดิเหิงอวี้อีกด้วย
“เจ้าแน่ใจหรือว่าการติดตั้งกับดักจะมีประสิทธิภาพ นี่เป็นเหมือนกับการล้วงคองูเห่า หากผิดพลาดเราจะพบกับความตายทันที!”หลี่เหอซุยกล่าว
“นี่เป็นวิธีลับก่อนยุคโบราณด้วยซ้ำ ข้าไม่เชื่อว่าเขายินยอมเสียสละชีวิตของตัวเองเพื่อปกป้องเจียงอี้เฉิน” จักรพรรดิดำกล่าว
ปรมาจารย์สิบสามคนนี้แข็งแกร่งและอวดดีอย่างยิ่ง ดังนั้นเขาจึงไม่คิดว่าจะมีใครคิดจะทำร้ายคนในการคุ้มครองของเขา ดังนั้นนี่จึงเป็นการเปิดโอกาสให้พวกเย่ฟ่าน
“พวกเขาไปถึงแล้ว ลงมือ!” เย่ฟ่านเร่งเร้า
สุนัขสีดำตัวใหญ่เคลื่อนไหวและพื้นที่ในระยะไกลก็พร่ามัว เจียงอี้เฉินจู่ๆก็ล้มลงและกรีดร้องด้วยความตกใจ
“ฮึ่ม!”
ปรมาจารย์สิบสามสูดลมหายใจอย่างเย็นชา และเอื้อมมือไปคว้ามันไปข้างหน้า แต่ช่องว่างที่พร่ามัวก็วาบวับและหลุมดำก็ปรากฏขึ้นมันดึงร่างของเจียงอี้เฉินหายสาบสูญไปในความว่างเปล่าทันที
“กับดักช่องว่างมิติ…”
ปรมาจารย์สิบสามตกใจ และรีบสลักลวดลายในความว่างเปล่า พยายามแก้ไขค่ายกลที่อยู่ตรงหน้า
“สายเกินไปแล้ว นอกจากเราจะไม่กลัวเจ้าแล้ว จักรพรรดิคนนี้ยังทรงพลังกว่าที่เจ้าคิดมาก!” จักรพรรดิดำกัดฟันอย่างลับๆ
"บูม"
หลุมดำทั้งหมดหายไป ไม่มีคลื่นใดๆ ในความว่างเปล่า และความสงบกลับคืนมา ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ไปกันเถอะ!”
เย่ฟ่านและคนอื่นๆ เดินผ่านช่องว่างอย่างรวดเร็วและหายตัวไปในพริบตา
ปรมาจารย์สิบสามตอบโต้อย่างรวดเร็ว และทันทีที่เจียงอี้เฉินหายตัวไป เขาก็รีบคว้าเย่ฟ่านและคนอื่นๆ แต่ปฏิกิริยาของพวกเขายังคงช้าไปเล็กน้อย!
“พวกเจ้ากล้าชิงคนต่อหน้าข้า รนหาที่ตาย!”
ปรมาจารย์สิบสามคำราม เขายืนอยู่ที่นั่นเป็นเวลานาน คาดเดาบางสิ่งอย่างเงียบๆ
แต่ในตอนนี้สุนัขสีดำตัวใหญ่ที่อยู่ห่างออกไปหลายแสนลี้ส่งเสียงหอนยาวและปรากฏตัวในทะเลทรายพร้อมกับกล่าวด้วยความถือดี
"เจ้าต้องการอนุมานวิธีการของข้าหรือ ลองดู"
"เจ้า..."
ที่แท่นบูชาข้างหน้า ร่างของเจียงอี้เฉินโผล่ออกมา และเขาถูกลากมาที่นี่โดยกับดักช่องว่างมิติ และตอนนี้ถูกมัดติดอยู่กับแท่นโลหิตสูง
“หลานชาย เราพบกันอีกแล้ว” เจียงฮ่วยเหรินเดินออกไปด้วยเจตนาไม่ดี
“เราคิดถึงเจ้ามาก” หลี่เหอซุยก็หัวเราะเบาๆเช่นกัน
เจียงอี้เฉินเต็มไปด้วยความเสียใจ ทำไมเขาถึงต้องอยากมางานชุมนุมที่ทะเลสาบหยกด้วย ตอนนี้อนาคตของเขาจบสิ้นแล้ว ไม่ทราบว่าคนที่อยู่ตรงหน้าจะทรมานเขาอย่างไร
“หลานชาย ทำไมเจ้าไม่พูดอะไรเลยหล่ะ เห็นอาของเจ้าอยู่ที่นี่แล้ว เจ้าไม่ดีใจหรือ?” เจียงฮ่วยเหรินถามด้วยรอยยิ้ม
“ออกไปจากที่นี่กันดีกว่า ไอ้เฒ่าคนนั้นมีความแข็งแกร่งไม่ธรรมดาเขาอาจตามมาได้ทุกเมื่อ” หลี่เหอซุยยังคงไม่ไว้วางใจเท่าไหร่
“ไม่ต้องห่วงพวกเขาตามมาไม่ทันแน่นอน” จักรพรรดิดำหัวเราะเบาๆ
“ครั้งสุดท้ายที่เจ้าข่มเหงพวกเรา เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่าตัวเองจะมีวันนี้?” เย่ฟ่านมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
บนแท่นบูชาสีเลือด ใบหน้าของเจียงอี้เฉินซีดขาว คราวนี้เขากลัวจริงๆ เขาตกไปอยู่ในมือของ "ปีศาจ" เหล่านี้ เขากำลังจะถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆหรือไม่
"เจ้า...เจ้าคิดจะทำอะไร?”
เขาพูดด้วยเสียงสั่นๆ และคิดว่าคนเหล่านี้อาจจะสังเวยเขาทั้งเป็น เพราะตอนนี้เขานอนอยู่บนแท่นบูชาโลหิตอย่างชัดเจน
“ไม่เป็นไร อยู่กับอาของเจ้าที่นี่ จะไม่มีใครฆ่าเจ้า” เจียงฮ่วยเหรินยิ้มอย่างสดใส
“ท่านอาข้าผิดไปแล้ว ปล่อยข้าไปเถอะ” เจียงอี้เฉินตกใจ กัดฟันและก้มหัวลง
“อะไร ข้าไม่ได้ยิน พูดให้ชัดเจน” เจียงฮ่วยเหรินพยายามพูดเสียงดังอีกครั้ง “ท่านอา ปล่อยข้าไปเถอะ”
เจียงอี้เฉินหน้าแดงเล็กน้อย อีกฝ่ายก็อายุพอๆกับเขา การเรียกฝ่ายตรงข้ามแบบนี้มันทำให้เขาอับอายอย่างแท้จริง
"หลานชายเจ้าเป็นคนดีจริงๆ ครั้งนี้เจ้าไม่เรียกท่านอาว่าไอ้สารเลวแล้วเหรอ?” เจียงฮ่วยเหริน ถามด้วยรอยยิ้ม
“พวกเราทุกคนเป็นพี่น้องของเจียงฮ่วยเหริน เจ้าควรเรียกพวกเราว่าอย่างไร?” จักรพรรดิดำถาม
ดวงตาของเจียงอี้เฉินเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว แต่เขาก็ยังอดกลั้นมันไว้
"เรียกสิ อย่าทำให้เราต้องฆ่าเจ้า" หลี่เหอซุยหัวเราะ
เจียงอี้เฉินรู้สึกบูดบึ้งและพูดว่า “ตราบใดที่เจ้าปล่อยข้าไป ปู่ของข้าจะให้ต้นกำเนิดที่เพียงพอแก่เจ้า และไม่มีปัญหาถ้าเจ้าต้องการอาวุธระดับปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์”
“ไม่มีใครใช้ของอย่างนั้นมาแลกกับเศษสวะอย่างเจ้าหรอก” จักรพรรดิดำเย้ยหยัน
“เอาอย่างนี้ก็แล้วกันเจ้าบอกที่ตั้งของหลุมศพบุตรศักดิ์สิทธิ์โบราณของตระกูลเจ้ามาและพวกเราจะปล่อยเจ้าไป บอกมาเถอะข้าไม่ต้องการศพของจักรพรรดิ์เหิงอวี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว?”
การแสดงออกของเจียงอี้เฉินแข็งทื่อ เจียงฮ่วยเหรินเหลือบมองที่จักรพรรดิดำ บุตรศักดิ์สิทธิ์โบราณของตระกูลเจียงต้องเป็นบรรพบุรุษของเขาด้วย และโดยธรรมชาติแล้วเขาจะไม่ยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้น
เย่ฟ่านคิดเกี่ยวกับมันและก้าวไปข้างหน้า “ในตอนนี้ใครคือบุตรศักดิ์สิทธิ์ของตระกูลเจียง?”
“ใช่ เทพสองคนปรากฏตัวในตงฮวงพร้อมกัน คนหนึ่งอยู่ในตระกูลจี้คนหนึ่งอยู่ในตระกูลเจียง นี่คือสิ่งที่ไม่ได้เกิดขึ้นมาหลายปีแล้ว เขาเป็นใครผู้ชายหรือผู้หญิง?” อู๋จงเทียนอยากรู้คำตอบเช่นกัน
“เป็นไปได้ไหมว่าเจ้าต้องการรับความเจ็บปวดสักครั้ง” จักรพรรดิดำกล่าว
“ข้าก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร” เจียงอี้เฉินตอบ
“จนถึงตอนนี้เจ้าก็ยังดื้อดึง ช่างเป็นเรื่องที่ทำให้อาอย่างข้าปวดหัวจริงๆ” เจียงฮ่วยเหริน กล่าว
“เจ้า...อย่า!” เจียงอี้เฉินร้อง
“แคร็ก” “แคร็ก…”
ทั้งหลี่เหอซุยและจักรพรรดิดำไม่ใช่คนใจอ่อน ปกติแล้ว พวกเขาจะไม่เมตตาเมื่อต้องรับมือกับลูกหลานของตระกูลเจียงที่อยากจะฆ่าพวกเขา
ดังนั้นพวกเขาจึงเริ่มทุบตีเจียงอี้เฉินอย่างเมามัน จนหน้าตาของเด็กน้อยที่จองหองคนนี้พังยับเยินไม่เป็นสาระรูป
“เขาลึกลับมาก เรารู้แค่ว่าเขาไม่ได้เป็นทายาทของตระกูลเจียง”
"ไร้สาระ!" เจียงฮ่วยเหรินตบหน้าเขาแล้วพูดว่า "ข้าได้ยินมาว่าเขาคือทายาทของบรรพบุรุษราชาสวรรค์ เขาจะไม่ใช่คนในตระกูลได้อย่างไร?”
“ข้าไม่ได้โกหก มีข่าวลือในว่าร่างศักดิ์สิทธิ์เทพโบราณนั่นเป็นราชันย์ศักดิ์สิทธิ์ของตระกูลพากลับมาและเขาไม่ใช่ทายาทของตระกูลเจียง เรื่องนี้หากไม่ใช่ปู่ข้าบอกตัวตนอย่างข้าก็ไม่รู้เช่นกัน” เจียงอี้เฉินตะโกนด้วยความกลัว
“อะไรนะ เขาเป็นร่างศักดิ์สิทธิ์จากภายนอกหรือ!” หลายคนตกตะลึงและครุ่นคิดอยู่ในใจเป็นเวลานาน
ในท้ายที่สุด ไม่ว่าเจียงอี้เฉินจะขอร้องหรือสาปแช่งก็ไม่มีประโยชน์ และคนพวกนี้ตัดสินใจที่จะผนึกเขาไว้อย่างแน่นอน
“หากเจ้าผนึกเขาเป็นเวลาพันปี กระดูกของเขาอาจจะไม่เหลือ ดังนั้นเขาจะถูกผนึกเป็นเวลาห้าร้อยปี”
จักรพรรดิดำกล่าว กรงเล็บขนาดใหญ่คู่หนึ่งกระแทกลงและขูดสมบัติทุกชนิดออกมาจากร่างของเจียงอี้เฉิน
“เจ้าทำกับข้าแบบนี้ไม่ได้...” เจียงอี้เฉินอยากจะตาย เขาไม่เคยคิดเลยว่าคนเหล่านี้จะโยนเขาลงไปในคูน้ำจริงๆ
“อย่าห่วงเลย ท่านลุงของเจ้าก็อยู่ที่นี่ด้วย และตอนนี้ถึงตาเจ้าแล้ว” หลี่เหอซุยเตะเขา
“ตูม!”
เจียงอี้เฉินตกลงไปในคูน้ำและกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
“เจ้าช่างเป็นเศษสวะอย่างแท้จริง ตอนนั้นบรรพบุรุษของเจ้า จักรพรรดิเหิงอวี้เดินทางเข้าสู่เหมืองโบราณต้นกำเนิดเพียงลำพังโดยไม่เกรงกลัวความตาย ไม่คิดว่าทายาทของเขาจะกลายเป็นเศษสวะอย่างนี้” จักรพรรดิดำกล่าว
“ปล่อยข้าไปเถอะ!” เจียงอี้เฉินโกรธมากจนแทบจะอาเจียนเห็นเลือด
“เลิกไร้สาระและผนึกเขาได้แล้ว!” จักรพรรดิดำกล่าว
เย่ฟ่านตัดแผ่นหินขนาดใหญ่แล้วโยนลงไปในคูน้ำก่อนจะกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“เจ้าฝึกฝนอยู่ที่นี่เถอะ ถ้าเจ้าสามารถอยู่รอดได้ห้าร้อยปี รับรองว่าเจ้าจะต้องเป็นผู้สูงสุดอย่างแน่นอน”
“ไอ้พวกสาระเลว แม้ว่าข้าจะตายเป็นผีข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้า..”
เจียงอี้เฉินตะโกน แต่ถูกทุบด้วยแผ่นหินและปิดผนึกที่ด้านล่างของหลุมที่อยู่ในบึงเน่าเหม็น
