ตอนที่ 953+954 โดดเดี่ยวและไม่กลัวความตาย

ตอนที่ 953 โดดเดี่ยวและไม่กลัวความตาย

“ประการแรก เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อสร้างปัญหา ประการที่สอง หมอในโรงพยาบาลของคุณฆ่าคน เรื่องนี้ไม่สามารถตัดสินได้แบบนั้นเหรอคะ” เจียงเหยาตอบอย่างหนักแน่น

ครอบครัวโจวอยู่อยู่ข้าง ๆ และร้องไห้ เมื่อได้ยินข้อกล่าวของผู้อำนวยการโรงพยาบาล นางโจวเกือบจะเป็นลมจากการร้องไห้ เธอกอดร่างของโจวเสี่ยวเฉิงและยังคงตะโกนต่อไปราวกับว่าเธอต้องการปลุกลูกสาวของเธอที่เสียชีวิตไปแล้วให้ฟื้นขึ้นมา

บางทีอาจเป็นความตายที่น่าเศร้าของโจวเสี่ยวเฉิง ทั้งที่อายุยังน้อย บางทีอาจเป็นเพราะความเศร้าโศกของครอบครัวโจวที่ทำให้ผู้คนสงสารเธอ หรือบางทีอาจเป็นเพราะความตั้งใจแน่วแน่บนใบหน้าของเจียงเหยาที่ส่งผลต่อคนอื่น ๆ

หญิงชราได้บอกว่าเธอไว้วางใจเจียงเหยาก้าวไปข้างหน้าและพูดว่า “ฉันแก่แล้ว ฉันไม่กลัวตายหรอก ยัยหนู ฉันไม่คิดว่าเธอกำลังโกหกหรอกนะ ฉันเชื่อในตัวเธอ ฉันก็เชื่อในการตัดสินใจของฉันเช่นกัน ฉันจะเป็นคนไข้ของเธอเอง”

หญิงชราอายุประมาณ 60 ปี เธอคงกลัวพื้นลื่นจึงเดินค่อนข้างช้า ขณะที่เธอเดิน เธอพูดว่า “นี่คุณ ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ ฉันเคยมีลูกสาว แต่เธอเสียชีวิตไปตั้งแต่ฉันยังสาว สามีของฉันก็เสียชีวิตไปเมื่อสองสามปีก่อนแล้ว ฉันรู้ถึงความเจ็บปวดของการสูญเสียลูกดีกว่าใคร เด็กคนนี้ยังเด็กอยู่เลย เธอคงทำให้ใครบางคนขุ่นเคือง หมอในโรงพยาบาลถึงถูกติดสินบนเพื่อปล่อยให้เธอตาย ฉันน่ะอยู่คนเดียวและฉันไม่กลัวการแก้แค้นของใครหรอก ชีวิตของฉันน่าจะคุ้มค่าแล้วล่ะ หากได้แลกมันเพื่อเธอ”

เจียงเหยารู้สึกประหลาดใจ ที่หญิงชราจะเชื่อใจเธอในสถานการณ์เช่นนี้ หรือว่าเธอยังคงต้องการช่วยแม้ว่าเธอจะเดาได้ว่าการเสียชีวิตของโจวเสี่ยวเฉิงเป็นเพราะเธอไปรุกรานคนที่มีอำนาจ เจียงเหยารู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก

“คุณยาย ขอบคุณที่ไว้ใจหนูค่ะ หนูจะบอกว่ามีอะไรผิดปกติกับร่างกายของคุณยายในภายหลัง ไม่ต้องกังวลนะคะ ถ้าหนูรักษาคุณยายไม่ได้ หนูจะให้อาจารย์มาช่วย เขาชื่นชมคนใจดีและกล้าหาญ” เจียงเหยาเดินไปข้างหน้าและจับมือหญิงชรา จากนั้นเธอก็พูดว่า “ฉันมีวิธีอื่นในการพิสูจน์ว่าพวกเขาได้ทำอะไรเพื่อช่วยโจวเสี่ยวเฉิงไปบ้าง”

เจียงเหยารู้สึกโง่ มีวิธีที่รวดเร็วในการแก้ปัญหาของพวกเขา แต่เธอกลับเลือกใช้วิธีเสียอ้อม ทำให้เสียเวลา

เจียงเหยามองไปที่ผู้อำนวยการโรงพยาบาลและกล่าวว่า “ถ้าฉันขอความเห็นจากหมอที่โรงพยาบาลอื่น คุณจะบอกว่าพวกเขากำลังทำงานภายใต้คำสั่งของฉัน คุณอาจจะพูดว่าเรากำลังพยาบาลใส่ร้ายโรงพยาบาลของคุณไหมล่ะ”

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลสำลัก เขามั่นใจว่าไม่มีหมอคนไหนกล้าก้าวไปข้างหน้า เพราะอิทธิพลของตระกูลไช่ อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนสาวน้อยจะพูดจาคล่องแคล่ว เธอไม่กลัวตระกูลไช่เลยหรือ เธอยังจะใช้คำพูดเพื่อต่อว่าพวกเขาอีก นั่นไม่เป็นการทำให้พวกเขาโกรธหรืออย่างไร

“คุณบอกว่าหมอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยชีวิตของโจวเสี่ยวเฉิง ถ้าอย่างนั้นโปรดแสดงบันทึกเหล่านั้นให้ฉันดูภายในห้านาทีด้วยค่ะ ฉันต้องการแผนการรักษาและบันทึกทั้งหมดและรายการยาที่ใช้ระหว่างการรักษา นี่ก็ผ่านมาระยะหนึ่งแล้ว รายงานน่าจะพิมพ์เสร็จแล้วใช่ไหมคะ ฉันจะให้คุณอธิบายบาดแผลของผู้ตายทีละคน พวกเขาทำอะไรกันบ้าง และทำอย่างไร ได้ใช้ยาอะไรไปบ้าง”

__

ตอนที่ 954 กรุ๊ปเลือด

เจียงเหยาพ่นคำพูดออกไปพร้อมกับเยาะเย้ย “ฉันจะถามคุณหนึ่งคำถาม กรุ๊ปเลือดของผู้ตายคือกรุปอะไร ใช้เลือดจากธนาคารเลือดในการช่วยเหลือผู้ตายไปมากแค่ไหน”

ฝูงชนปรบมือเมื่อเจียงเหยาถามคำถามสองข้อนี้ “ใช่แล้ว เป็นคำถามง่าย ๆ ที่พวกเขาสามารถพิสูจน์ได้ ทำไมไม่มีใครคิดอย่างนั้นในตอนนี้เล่า หมอคนไหนที่สามารถบอกกรุ๊ปเลือดของผู้ตายได้บ้าง ใช้ยาอะไรในการช่วยชีวิตของเธอ ใช้เลือดไปกี่ถุง บอกมาสิ”

“ห้านาที ให้เวลาแค่ห้านาที หากใช้เวลานานกว่าห้านาที แสดงว่าพวกคุณต้องใช้เวลาในการแต่งเรื่องล่ะสิ” ผู้คนเริ่มแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้มากขึ้น “บอกว่ามาเร็ว ๆ เลย รายการควรได้รับการพิมพ์เสร็จตั้งแต่เสร็จกระบวนการช่วยชีวิตแล้วนี่ ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที แม้ว่าจะคลานทำก็เถอะ ใช่ไหมล่ะ”

ทุกคนมีท่าทีของการตระหนักในทันที ทำไมพวกเขาจะต้องพิสูจน์ว่าหญิงสาวคนนี้เป็นลูกศิษย์ของเทวแพทย์ด้วย พวกเขาเพียงต้องการตรวจสอบว่าหมอพยายามช่วยชีวิตโจวเสี่ยวเฉิงก่อนที่เธอจะตายจริงหรือเปล่าเท่านั้น พวกเขาเพียงต้องการดูแผนการช่วยชีวิตของเธอและบันทึกการใช้ยาเพียงเท่านั้น

หญิงสาวกล่าวว่าหมอไม่ได้ทำการช่วยชีวิตผู้ตายแต่อย่างใด ดังนั้นเขาจึงอาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากรุ๊ปเลือดของเธอคืออะไร

หากหมอไม่มีข้อมูลนั้น แสดงว่าหญิงสาวที่อ้างว่าเป็นลูกศิษย์ของเทวแพทย์พูดถูก หากหมอพวกนั้นปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นตาย พวกเขาก็ล้วนเป็นฆาตกร

“ใช่ แสดงรายการยาที่ใช้ให้พวกเราดูสิ” ดวงตาของเฉินซวีเหยาเป็นประกาย จากนั้นเขาก็ยืนต่อหน้าผู้อำนวยการโรงพยาบาลและตบไหล่เขา “ไม่เป็นไร เราไม่รีบหรอกนะ บอกหมอของคุณว่าเราให้เวลาพวกเขาสิบนาทีในการคลานช้า ๆ ไปรับรายการยาที่ใช้ในระหว่างกระบวนการช่วยชีวิตสิครับ”

การกระทำของเฉินซวีเหยานั้นหยาบคายอย่างมาก ผู้อำนวยการโรงพยาบาลไม่เคยถูกยั่วยุแบบนั้นมาก่อน และเขาไม่เคยปล่อยให้ผู้ใต้บังคับบัญชาตบไหล่ของเขา เขาโกรธมากจนยกมือขึ้นโดยไม่รู้ตัวและกำลังจะตีมือที่วางบนไหล่ของเขา แต่เฉินซวีเหยาชักมือหลบเลี่ยงเขาได้ทัน การแสดงออกของเขากลายเป็นเย็นชา “คิดให้ดีก่อนที่จะตัดสินใจเคลื่อนไหว ตอนที่ฉันไปบ้านตระกูลไช่ คุณผู้หญิงไช่เชิญฉันเข้าไปในบ้านของเธอด้วยตัวเอง และแม้กระทั่งพาฉันออกมาส่งด้วย ลองคิดดูสิว่าคุณจะรังเกียจฉันได้ไหม”

มือของผู้อำนวยการโรงพยาบาลห้อยค้างอยู่กลางอากาศเมื่อได้ยินประโยคนั้น เขาไม่กล้าดำเนินการตามแผนการที่จะตีมือของเฉินซวีเหยา เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับชายตรงหน้า เขาดูเป็นคนหนุ่ม แต่หลังจากที่ได้ยินว่าคุณผู้หญิงไช่สุภาพกับเขา เขาก็มองไปที่ชายคนนั้นอีกครั้ง

เราสามารถตัดสินคนคนหนึ่งด้วยเสื้อผ้าและการจ้องมองของพวกเขา ผู้อำนวยการโรงพยาบาลสังเกตเห็นเฉินซวีเหยาอีกครั้ง เขาไม่กล้าเคลื่อนไหว

“มีใครรู้จักนักข่าวจากเมืองหยวนบ้าง ช่วยพาพวกเขามาที่นี่หน่อยได้ไหม โรงพยาบาลนี้เลวร้ายเกินไป พวกคุณทุกคนต่างก็อาศัยอยู่ในเมืองนี้ ดังนั้นคุณต้องรายงานโรงพยาบาลที่ไร้ยางอายแบบนี้ เพราะเราไม่สามารถรับประกันได้ว่าใครจะเป็นเหยื่อรายต่อไปของพวกเขา บางทีคนต่อไปที่จะตายในน้ำมือของพวกเขาอาจจะเป็นคนในครอบครัวของเรา ลูก ๆ พี่น้องของเรา หรือแม้แต่ตัวเราเองก็ได้”

เจียงเหยากล่าวทันทีว่า “ถ้าคุณช่วยพวกเขาในวันนี้ ในอนาคตคุณอาจจะต้องช่วยเหลือครอบครัวและเพื่อนของคุณเหมือนกับที่เรากำลังทำก็ได้”

“ถ้าทำได้ก็แจ้งตำรวจเถอะ ถ้าคุณรู้จักนักข่าวคนไหน โทรหาพวกเขาเถอะ” เฉินซวีเหยากล่าวว่า “เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ นั้นเป็นเพียงวัยรุ่นคนหนึ่งเท่านั้น เราไม่สามารถปล่อยให้เธอตายไปเปล่า ๆ”