ตอนที่ 951+952 ฉันมีสิทธิ์

ตอนที่ 951 ฉันมีสิทธิ์

ชื่อของเทวแพทย์ทำให้เกิดความโกลาหลขึ้นในทันที

“ใครจะไม่รู้เรื่องของเทวแพทย์บ้าง โดยเฉพาะคนอย่างพวกเราที่ต้องเข้า ๆ ออก ๆ โรงพยาบาลตลอดทั้งปี” ผู้ป่วยคนหนึ่งในกลุ่มพูดออกมา “ฉันได้ยินเรื่องนี้ตอนเดือนตุลาล่ะ เรื่องของเทวแพทย์ที่ช่วยชีวิตทหารสองนายที่ใกล้จะตายในเมืองจินโด หมอและพยาบาลที่นั่นก็พูดถึงเรื่องนี้เช่นกัน ฉันอยู่ในโรงพยาบาลนี้มานานกว่าครึ่งปี อาการยังไม่หายดี พอได้ยินเรื่องของเทวแพทย์ ฉันได้วานให้ใครสักคนไปที่เมืองจินโดเพื่อถามหาเขา แต่ไม่มีใครให้คำตอบฉันได้เลย คนธรรมดาอย่างเราไม่มีทางติดต่อกับเขาได้ เราเลยไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน”

“ใช่แล้ว ใช่แล้ว ฉันเองก็เคยได้ยินเรื่องเขาเหมือนกัน ตอนนั้นฉันไปถึงโรงพยาบาลทหารที่เมืองจินโดเพื่อถามเกี่ยวกับเขา ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากส่งพ่อที่ป่วยติดเตียงไปที่นั่นเพื่อขอให้เทวแพทย์ตรวจเขาดูสักครั้ง โรงพยาบาลทหารบอกว่าเทวแพทย์ไม่ได้เป็นหนึ่งของทีมแพทย์ของพวกเขา มีคนเชิญเขาไปที่นั่น พวกเขายังไม่สามารถติดต่อกับเทวแพทย์ตรง ๆ ได้เลย ฉันก็เลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกลับ”

ผู้ป่วยคนนั้นพูดถูก คนที่รักษาตัวในโรงพยาบาลตลอดทั้งปีคือคนที่ถูกทรมานด้วยโรคภัยไข้เจ็บ แล้วพวกเขาจะไม่รู้จักเทวแพทย์ได้อย่างไร

ใครจะสงบสติอารมณ์ได้เมื่อได้ยินเรื่องราวของเทวแพทย์ ใครบ้างจะไม่เพ้อฝันถึงหมอเทวดาท่านนั้นเพื่อที่จะได้หายจากโรคภัยไข้เจ็บให้กลับมามีสุภาพแข็งแรงอีกครั้ง

“เทวแพทย์เป็นอาจารย์ของฉัน และฉันเป็นลูกศิษย์เพียงคนเดียวของเขา ฉันยังเป็นผู้ช่วยเพียงคนเดียวของเขาด้วย ฉันมักจะตามอาจารย์เพื่อทำการผ่าตัดและการรักษาที่สำคัญต่าง ๆ แล้วคิดว่าฉันมีสิทธิ์พูดคำที่ฉันพูดกับทุกคนไหม ถึงจะอายุน้อยแต่ยังไงก็คือหมอ ดังนั้นฉันสามารถบอกได้ทันทีว่าไม่มีร่องรอยของการช่วยชีวิตบนร่างกายของผู้ตาย” เจียงเหยาเลิกคิ้วขณะที่เธอมองกลับไปที่ผู้อำนวยการที่ดูถูกเธอ

เขาคิดว่าเธอไม่มีอำนาจเพราะเธอยังเด็กใช่หรือไม่

มันแย่มาก หากเขาคิดอย่างนั้น แม้ว่าเธอจะอายุน้อย แต่เธอก็มีฝีมือทางการแพทย์ดีกว่าหมอส่วนใหญ่เสียอีก

ไม่มีใครสงสัยคำพูดของเธอ เธอเป็นตำนานในวงการแพทย์ เธอเก่งกว่าใคร ๆ เธอเป็นคนที่ท้าทายผู้อื่น ไม่มีใครเคยสงสัยเธอเลย

“ใช่ ลูกศิษย์ของเทวแพทย์มีคุณสมบัติมากพอ คุณผู้หญิง เราเชื่อในตัวคุณ โลกนี้ไม่ได้อาศัยอายุเสียหน่อย มีอัจฉริยะมากมายบนโลกใบนี้ เพียงเพราะคุณยังเด็ก ไม่ได้หมายความว่าคุณไม่มีความรู้เสียหน่อย ฉันเชื่อในตัวคุณ หมอพวกนี้ต้องทำร้ายคนไข้ของเขาแน่” มีคนในฝูงชนตะโกนออกมา

“คุณเป็นลูกศิษย์ของเทวแพทย์ ไม่แปลกใจเลยที่คุณบอกได้ทันทีว่าหมอไร้ยางอายเหล่านี้ทิ้งผู้ป่วยรายนั้นให้ตาย สาวน้อย ฉันเชื่อในตัวคุณ ควรมีคนเช่นคุณนี่แหละที่ลุกขึ้นและให้ความรู้แก่หมอเหล่านี้เกี่ยวกับจรรยาบรรณทางการแพทย์เสียบ้าง” หญิงชราที่ตื่นเต้นอยู่ในที กล่าวว่า “แม่หนูเป็นลูกศิษย์ของเทวแพทย์ ฉันเชื่อในตัวหนู”

เจียงเหยารู้ว่าเรื่องราวของเทวแพทย์ได้แพร่กระจายไปยังโรงพยาบาลอื่นเมื่อเธอไม่อยู่ที่เมืองจินโดแล้ว ผู้ป่วยจำนวนมากที่ต้องทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บป่วยมานานหลายปี เคยได้ยินเกี่ยวกับวิธีที่เทวแพทย์สามารถช่วยใครบางคนให้พ้นจากขอบเหวแห่งความตาย ดังนั้นพวกเขาจึงเชื่อใจเธอ เมื่อเธอบอกว่าเธอเป็นลูกศิษย์ของเทวแพทย์

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลและแพทย์ตื่นตระหนกเมื่อพวกเขาได้ยินตัวตนของเจียงเหยา ทว่าต่างจากคนที่ไว้วางใจเจียงเหยา พวกเขาสงสัยและเป็นกังวลมากกว่า

__

ตอนที่ 952 วิธีในการพิสูจน์

ในที่สุด ผู้อำนวยการโรงพยาบาลก็ได้สติและลุกขึ้นยืน “อะไรนะ ลูกศิษย์ของเทวแพทย์เหรอ มีหลักฐานไหมล่ะ ทุกคนต่างก็รู้ว่าเทวแพทย์นั้นลึกลับและคาดเดาไม่ได้ พวกเราไม่มีใครเคยเห็นเขา เพียงเพราะเธอพูดอย่างนั้น เราควรเชื่อเธอไหม นี่เป็นเพียงคำพูดเท่านั้น ถ้าฉันจะบอกว่าฉันเองก็เป็นลูกศิษย์ของเทวแพทย์เหมือนกันล่ะ ฉันก็พูดได้ใช่ไหม”

มันเป็นการโต้แย้งที่สมเหตุสมผล ฝูงชนก็เกิดความโกลาหลอีกครั้ง

“ต้องการหลักฐานเหรอ มีสองวิธีในการพิสูจน์” เจียงเหยาไม่ได้มีปัญหาเลย “ถ้าคุณกล้า ก็ลองโทรหาผู้อำนวยการโรงพยาบาลทหารที่จินโดแล้วถามเขาดูสิว่าเจียงเหยาเป็นลูกศิษย์ของเทวแพทย์หรือเปล่า หรือไม่คุณก็โทรหานายพลเฉินในเมืองจินโด แล้วถามว่าเทวแพทย์ได้ปฏิบัติเฉินเฟยไป่ หลานชายของเขาด้วยความช่วยเหลือของเจียงเหยาหรือไม่ แต่ก็นะ ฉันไม่คิดว่าคุณจะสามารถติดต่อพวกเขาทั้งสองได้”

“คุณ” ใบหน้าของผู้อำนวยการโรงพยาบาลมือลงเมื่อถูกเยาะเย้ย “คุณผู้หญิง คุณควรจะสุภาพให้มากกว่านี้ คุณยังเด็ก แต่คำพูดเฉียบคมและใจร้ายนัก ฉันไม่คิดว่าในชีวิตนี้คุณจะได้แต่งงาน”

“คุณไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้น แม้ว่าคุณจะมีลูกชาย เขาก็ไม่มีโชคที่จะได้แต่งงานกับฉัน ฉันไม่เคยสุภาพเวลาที่พูดคุยกับสัตว์ ความสุภาพสงวนไว้ให้สำหรับผู้ที่มีการศึกษาและมีมโนธรรม” เจียงเหยาหัวเราะคิกคัก “ถ้าฉันเรียกคนพวกนี้ ฉันคิดว่าคุณจะบอกว่าพวกเขาเป็นคนที่เดินผ่านไปโดยบังเอิญและแสร้งทำเหมือนว่าไม่ใช่คน แต่ฉันกลับคิดอย่างอื่น”

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลโกรธมากจนกัดฟันเสียเจ็บ แต่เขาไม่สามารถปฏิเสธได้ เป็นความจริงที่เขาไม่รู้จักนายพลเฉินแห่งเมื่อจินโด หรือผู้อำนวยการโรงพยาบาลทหารบก ถ้าเจียงเหยาโทรหาพวกเขา เขาจะบอกว่าเธอแกล้งโทรหาใครแบบสุ่ม ๆ

อย่างไรก็ตาม ความคิดของเขาเป็นสิ่งหนึ่ง และคนอื่นกล่าวว่าขณะที่ตบหน้าเขากลับเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

“ฉันสามารถใช้ทักษะทางการแพทย์ของฉันพิสูจน์ได้” เจียงเหยากล่าว “แทนที่จะใช้คำพูดอธิบายประสบการณ์ทางการแพทย์ จะดีกว่าถ้าพิสูจน์ให้เห็น ใครเต็มใจที่จะเป็นผู้ป่วยของฉันบ้าง ฉันจะรักษาเขาทันที”

ไม่มีใครคาดเดาได้ว่า เจียงเหยาจะเสนอวิธีการนั้น มีเพียงโจวเสี่ยวเซี่ย และเฉินซวีเหยาเท่านั้นที่คิดอย่างนั้น ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้สึกแปลกใจหรือกังวลเลย พวกเขาไว้วางใจเจียงเหยา อย่างหาที่เปรียบไม่ได้

อย่างไรก็ตาม ฝูงชนเป็นกลุ่มที่ขลาดกลัว ความตื่นเต้นที่พวกเขารู้สึกเมื่อได้ยินว่าเจียงเหยาเป็นลูกศิษย์ของเทวแพทย์ได้สั่นคลอนเมื่อผู้อำนวยการกล่าวว่าเจียงเหยาไม่มีหลักฐาน เมื่อเจียงเหยาต้องการรักษาอาการเจ็บป่วยของพวกเขาในทันที ไม่มีใครกล้าก้าวออกมาข้างหน้า

แท้จริงแล้วใครจะกล้าเดิมพันด้วยชีวิตของตนเองเล่า

พวกเขาคงจะตอบตกลงหากพวกเขาเป็นเพียงไข้หวัด อย่างไรก็ตาม พวกเขาจะไม่อยู่ในโรงพยาบาลหากพวกเขามีอาการป่วยเพียงเล็กน้อย

แต่ละคนมีอาการป่วยหนักและต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล มันไม่ใช่ปัญหาเล็ก ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาต้องได้รับการผ่าตัด พวกเขาอาจจะยังมีชีวิตอยู่เมื่อเข้ารักษาตัวในโรงพยาบาล แต่พวกเขาอาจจะไม่สามารถออกไปในสภาพเดิมได้

“จึ จึ จึ ไม่มีใครในนี้เชื่อในฝีมือทางการแพทย์ของคุณ เห็นไหมว่าพวกเขาไม่เต็มใจที่จะเป็นแบบทดสอบให้กับคุณ คุณอยากให้พวกเขาเป็นหนูทดลองหรือไร” ผู้อำนวยการโรงพยาบาลหัวเราะเมื่อเห็นแบบนั้น “คุณผู้หญิง ไม่ใช่ว่าฉันไม่ต้องการให้โอกาสคุณอวดฝีมือทางการแพทย์หรอกนะ แต่ไม่มีใครเต็มใจที่จะวางใจคุณหรือเป็นแบบทดสอบให้คุณ ดังนั้นควรเกลี้ยกล่อมให้เพื่อนของคุณออกไปทันที ดูสิตอนนี้คุณน่าสงสารเพียงไหน พวกเราเห็นใจที่คุณสูญเสียคนที่คุณรักไป เราจะไม่เงินค่ารักษาใด ๆ จากคุณ และเราจะไม่ให้คุณรับผิดชอบต่อการสร้างปัญหาในโรงพยาบาลนี่ด้วย”