ตอนที่ 949+950 พวกคนยากจนเหลาะแหละ

​​​​​​​ตอนที่ 949 พวกคนยากจนเหลาะแหละ

“เราทุกคนต่างมีพี่น้อง ดูน้องสาวและพี่สาวของเสี่ยวเฉิงสิ พวกเขาเติบโตมาด้วยกันและควรจะช่วยเหลือกันไปตลอดชีวิตที่เหลือของพวกเขา แต่พี่สาวน้องสาวของพวกเขากลับจากไปอย่างกะทันหัน นี่คือความเจ็บปวดที่พวกเขาไม่สามารถเอาคืนได้ หัวใจของเราก็เป็นเลือดเนื้อเช่นกัน เราทุกคนมีคนในครอบครัวและหากวันหนึ่งมีหมอที่ชั่วร้ายฆ่าพวกเขา เราจะไม่รู้สึกเจ็บปวดหรือ”

เจียงเหยามองดูผู้คนรอบตัวเธออย่างเงียบ ๆ ดวงตาของเธอชื้น เธอยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่หางตา

โจวเสี่ยวเฉิงอาจจะยังเจ็บปวดอยู่ถ้าเธอมีชีวิตอยู่ แต่ครอบครัวของเธออยากเห็นเธอใช้ชีวิตอย่างโง่เขลามากกว่าที่จะเสียเธอไป

เจียงเหยาคิดถึงการพบปะของพี่ชายของเธอกับหยางเกาซู่ นั่นก็ทำให้หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ ใครบ้างที่สามารถทนเห็นความตายของคนในครอบครัวของตัวเองได้บ้าง หรือแย่ไปกว่านั้นคือการถูกคนอื่นฆ่า ดังนั้นใครจะเข้าใจความเจ็บปวดที่ตระกูลโจวต้องทนรับ ใครจะสามารถเข้าใจได้ว่ามันรู้สึกอย่างไร

มันอาจจะดีถ้าโจวเสี่ยวเฉิงเสียชีวิตไปอย่างกะทันหัน แต่หมอปล่อยให้เธอตาย ใครจะรู้ว่าความเจ็บปวดที่โจวเสี่ยวเฉิงต้องทนก่อนที่หัวใจจะหยุดเต้นมันมากมายสักแค่ไหน

นอกจากอาการบาดเจ็บทางร่างกายแล้ว เธอยังต้องทนกับคนเหล่านั้นในห้องผ่าตัดเพราะพวกเขาเพิกเฉยต่อความเจ็บปวดของเธอ คนเหล่านี้อาจพูดคุยและหัวเราะในขณะที่พูดคุยกันว่าจะใช้เงินสินบนจากตระกูลไช่ในการทำอะไรดี โจวเสี่ยวเฉิงต้องรู้สึกสิ้นหวังมากแน่ ๆ สถานการณ์นั้นน่ารังเกียจแค่ไหน

คำพูดของเจียงเหยาทำให้ตระกูลโจวร้องไห้อย่างเจ็บปวดยิ่งขึ้น คนรอบข้างก็ปาดน้ำตาอย่างเงียบ ๆ

“แจ้งตำรวจเลย เราต้องแจ้งตำรวจ”

“ให้นักข่าวเปิดโปงหมอไร้ยางอายของโรงพยาบาลนี้”

ฝูงชนตะโกน บางคนถึงกับหยิบมือถือออกมาเพื่อโทรแจ้งตำรวจและแจ้งนักข่าว

นายโจว นางโจวมองความช่วยเหลืออย่างกระตือรือร้นของทุกคน พวกเขาขอบคุณฝูงชนด้วยน้ำตานองหน้า

“พวกคุณจะฟังคำพูดของผู้หญิงคนนี้หรือ ผู้หญิงคนนี้คือเพื่อนของพวกเขา น่าเสียดายที่มีคนจำนวนมากเกินไปที่จะทำทุกอย่างเพื่อเงิน ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขากำลังใช้คนตายเพื่อรีดไถเงินจากโรงพยาบาล” ผู้อำนวยการโรงพยาบาลผลักฝูงชนออกไปขณะที่เขาก้าวเดินไปข้างหน้า เขาบีบสันจมูกของเขาก่อนจะมองไปยังผู้หญิงที่ก่อให้เกิดเสียงอึกทึก

ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนั้นจะคิดเกี่ยวกับคำพูดของเธอก่อนที่จะพูดออกมา หากไม่ใช่เพราะตำแหน่งของเขา เขาคงรู้สึกประทับใจกับความเร็วของเธอ เขาอาจช่วยพวกเขาโทรหาตำรวจและสื่อเสียด้วยซ้ำ

“เธอบอกว่าเราไม่ได้พยายามช่วยเหลือผู้เคราะห์ร้าย หมอของเราจะไม่ทำเรื่องแบบนั้นหรอก หมอของเราแต่ละคนทุ่มเทให้กับงานของพวกเขา น่าเสียดายที่อาการบาดเจ็บของผู้ป่วยรุนแรงเกินไป และเราไม่สามารถช่วยชีวิตเธอได้ หมอทำดีที่สุดแล้ว พวกเขาก็เสียใจกับสมาชิกในครอบครัวด้วย อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ใช่ข้ออ้างที่จะให้กลายเป็นเรื่องยากสำหรับหมอหรือหากำไรจากเรื่องนี้ได้หรอกนะ”

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลเดินไปหาหมอที่ถูกทำร้าย เขาพูดต่อ “ผู้หญิงคนนี้จะรู้อะไร หมอของเราเป็นมืออาชีพทุกคน พวกเขาพยายามช่วยเหลือผู้เคราะห์ร้ายแล้ว เห็น ๆ กันอยู่ว่าเธอคนนี้ไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่เธอแสร้งทำเป็นรู้ทุกอย่าง เธอบอกว่าหมอไม่ได้ช่วยชีวิตเหยื่อและพวกเขาได้ฆ่าเธออย่างนั้นเหรอ มีหลักฐานอะไรล่ะ”

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลตวาดด้วยน้ำเสียงรังเกียจ “ฉันละดูถูกพวกคนจนเหลาะแหละ ไม่เอาไหน ที่ดีแต่หารายได้ด้วยวิธีไหนก็ได้ที่พอจะเป็นไปได้”

__

ตอนที่ 950 เธอจะรู้อะไร

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลมั่นใจว่าไม่มีใครในฝูงชนรู้ว่าผู้ตายได้รับการช่วยชีวิตหรือไม่ มีเพียงเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์เท่านั้นที่สามารถวิเคราะห์และตรวจสอบผู้เคราะห์ร้ายได้ แพทย์และพยาบาลในโรงพยาบาลไม่กล้าถามถึงเรื่องนี้

“เธอไม่ได้บอกว่าผู้ตายมีบาดแผลสองจุดที่ไม่ได้รับการรักษาเหรอ” มีคนในฝูงชนถาม

“เธอจะรู้อะไร ผู้ป่วยได้รับบาดเจ็บสาหัส และมีบาดแผลที่ร้ายแรงบนร่างกายของผู้ตายมากกว่าที่มือและคอของเธอเสียอีก แน่นอน เราต้องรักษาบาดแผลเหล่านั้นก่อน” หมอโต้กลับอย่างรวดเร็ว

ณ จุดนั้น ฝูงชนหันไปมองครอบครัวโจวและเจียงเหยาสลับกันไป บรรดาผู้ที่ถือโทรศัพท์อยู่ค่อย ๆ วางลง พวกเขาไม่รู้ว่าใครถูก

เฉินซวีเหยากลอกตาเมื่อได้ยินผู้อำนวยการโรงพยาบาลบอกว่าเจียงเหยายากจน ถ้าเจียงเหยายากจน แสดงว่าเขายากจนกว่าคนจน คนที่เป็นเจ้าของเหมืองถึงสองแห่งถูกตราหน้าว่าจน แล้วบนโลกนี้จะมีคนรวยสักกี่คนเชียว

“น่าขัน” เจียงเหยาพ่นลมหายใจ “บาดแผลทั้งสองนี้อาจทำให้เสียเลือดมากได้ ถ้าพวกเขาห้ามเลือดได้ในทันที จะช่วยอะไรได้อีก”

การดูถูกของเธอนั้นหมดจดจนผู้อำนวยการโรงพยาบาลหน้าเสีย “ในฐานะหมอ คุณควรรักษาผู้ป่วยและช่วยชีวิต แต่คุณปล่อยให้ผู้ป่วยเสียชีวิต ผู้อำนวยการโรงพยาบาลพูดถูก ไม่สำคัญว่าคนคนหนึ่งจะจน แต่ผิดที่จนและเหลาะแหละ ไร้ศีลธรรม หมอในโรงพยาบาลของคุณ ยากจนเสียจนทำร้ายชีวิตคนเพื่อหาเงินเข้ากระเป๋า”

เจียงเหยาก้าวไปข้างหน้าสองก้าวและยืดหลังของเธอ “ฉันอาจจะยังเด็ก แต่นั่นหมายความว่าฉันไม่รู้อะไรเลยอย่างนั้นเหรอ ฉันไม่กลัวที่จะบอกทุกคนว่าฉันอายุแค่ 18 ปี แต่ฉันมีความรู้ไม่น้อยไปกว่าหมอของที่นี่เสียอีก”

“คนไร้ยางอาย อายุแค่นี้ ยังจะกล้าพูดอะไรได้อีก” หมอที่ฟันหน้าหันไปสองซี่เพราะถูกโจวเสี่ยวกวนต่อยตะโกนออกมา ถึงแม้ว่าเขาจะพูดฟังดูตลกก็ตาม

“คุณผู้หญิง คุณ..” บางคนที่นั่นยังคงคิดว่าเจียงเหยาพูดเกินจริง “หมอเหล่านี้ล้วนเรียนจบแพทย์ และเป็นหมอมืออาชีพ อีกทั้งมีประสบการณ์มากมายในการฝึกเป็นหมอ เราเข้าใจความเจ็บปวดของการสูญเสียคนที่คุณรักไปนะ แต่คุณไม่สามารถทำให้เรื่องยากสำหรับหมอคนอื่นเพราะเรื่องนี้”

“ฉันไม่ได้สร้างเรื่องยุ่งยากให้ใคร และไม่ได้ทำเพื่อเงิน ฉันทำเพื่อความถูกต้องและความยุติธรรม เพื่อชีวิตของเหยื่อผู้บริสุทธิ์ที่เสียชีวิตไป” เจียงเหยาเยาะเย้ย

“ให้ฉันพูดแบบนี้ในนามของตระกูลโจว เราจะไม่ขอรับค่าตอบแทนแม้แต่สตางค์เดียว แต่เราจะพาเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ของโรงพยาบาลที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เข้าสู่กระบวนการยุติธรรม เราจะไม่ปล่อยให้ฆาตกรที่ทำร้ายชีวิตผู้อื่นลอยนวล”

หลังจากที่เธอพูดอย่างนั้น เธอยิ้มเยาะใส่ผู้อำนวยการโรงพยาบาล “คุณกำลังคิดว่าฉันจะพิสูจน์ได้อย่างไรใช่ไหม ฉันเองก็เป็นหมอ ฉันเข้าใจดี ฉันมีคุณสมบัติมากกว่าใครที่จะตัดสิน”

เธอหัวเราะอย่างเย่อหยิ่งและมั่นใจ แม้ว่าพวกเขาจะคิดว่าเธอเป็นเด็กสาวที่โง่เขลา แต่เธอก็ยืนขึ้นด้วยความมั่นใจ ขณะที่เธอคำรามใส่หมอทุกคนที่อยู่ที่นั่น เธอไม่รู้สึกว่ามันไม่เหมาะสม

เสียงของเธอชัดเจนและทรงพลัง และฝูงชนก็ได้ยินแต่เสียงที่ลึกและทรงพลังของเธอเท่านั้น “ฉันเป็นลูกศิษย์เพียงคนเดียวของเทวแพทย์”

จากนั้นเจียงเหยาก็มองไปที่ฝูงชน “เมืองหยวนไม่ได้ไกลจากเมืองจินโด ดังนั้นฉันเชื่อว่าทุกคนที่นี่คงต้องเคยได้ยินชื่อเสียงของเทวแพทย์ บังเอิญว่าฉันเป็นลูกศิษย์เพียงคนเดียวของเทวแพทย์คนนั้น คุณคิดว่าฉันมีสิทธิ์ตัดสินไหม”