บทที่ 106 แม่ทัพทั้งสอง
บทที่ 106 แม่ทัพทั้งสอง
การออกกระบี่ในครั้งนี้ของกุนหยูนั้นไม่ได้สังหารแค่เพียงสี่คนนี้เท่านั้น แต่กลับสามารถฆ่าศัตรูที่โดนลูกหลงไปด้วยถึงเกือบร้อยคน!
“อ๊าห์ กลิ่นเลือดและภาพของคนที่ตายอย่างน่าสยดสยองนั้น มันช่างสวยงามและทำให้รู้สึกดียิ่งนัก!”
กุนหยูกล่าวด้วยสีหน้าที่มีความสุข ทันใดนั้นระดับบ่มเพาะก็เพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆไม่หยุด
“ไม่น่าเชื่อ! ยิ่งข้าได้กลิ่นเลือดหรือสังหารใครก็ตาม จะยิ่งทำให้ระดับบ่มเพาะเพิ่มสูงขึ้น! เจ้ากุนไท่จะต้องขอบคุณข้าอย่างแน่นอน! ได้เวลาที่ข้าจะไปหาเหยื่อรายต่อไปแล้ว!”
กุนหยูอุทานขึ้นมาอย่างประหลาดใจพลางหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ยิ่งสังหารมากขึ้นจิตสังหารก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้น รวมถึงกลิ่นคาวเลือดและออร่าแห่งความตายที่แพร่กระจายออกมาจากร่างของเขา มันตลบอบอวนจนน่าสะอิดสะเอียน ทำให้ศัตรูที่พบเห็นนั้นต่างหนีอย่างสุดชีวิต ราวกับพบเจอเทพแห่งความตายที่น่าหวาดกลัว!
ไม่นานนักกุนหยูก็สังหารไปถึงพันคนแล้ว! ด้วยความเร็วในการสังหารที่มากขนาดนี้นั้น ทำให้เขาเป็นอับดับหนึ่งในสงครามครั้งนี้ รวมถึงยิ่งสังหารหรือเพิ่มความสนุกในการฆ่าของเขานั้น ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มเหนื่อยล้าเลยแม้แต่น้อย แต่ยิ่งทำให้แข็งแกร่งขึ้นและมีพลังมากขึ้น
“สนุกยิ่งนัก! มาให้ข้าฆ่าอีก! มีความสุขเหลือเกิน!!!”
เสียงของกุนหยูดังไปทั่ว ด้วยความโหดเหี้ยมที่น่ากลัวของเขานั้น ทำให้สงครามขนาดเล็กภายในป่าจบลง ราวกับว่านี่ไม่ใช่สงครามแต่เป็นการล่าสังหารของปีศาจตนหนึ่ง!
เหล่าทหารจากทวีปอรุณเบิกฟ้ามองไปที่กุนหยูด้วยความรู้สึกที่หนาวถึงขั้วหัวใจ แม้จะเป็นฝ่ายเดียวกันแต่ก็ยังคงรู้สึกว่าชายหนุ่มผู้นี้น่ากลัวจนเกินไป! เขาเป็นใครกันแน่! เหตุใดถึงไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อน อัจฉริยะที่มีพรสวรรค์ขนาดนี้จะต้องมีชื่อเสียงในทวีปอย่างแน่นอน แต่พวกเขากลับไม่เคยเห็นมาก่อน แม้จะสงสัยแต่ก็ไม่มีใครกล้าทักทายหรือถามชื่อบุรุษหนุ่มผู้นี้เลย!
ทุกคนหยุดพักเพื่อฟื้นฟูพลังปราณที่เสียไปกลับคืนมา ก่อนจะมุ่งหน้าไปที่เมืองหลักต่อไป เมื่อกุนจวินรู้ว่าสงครามภายในป่าก่อนถึงเมืองหลักจบสิ้นแล้วนั้น ก็ได้นำกองทัพทั้งหมดมาด้วยตนเองเพื่อตามทัพหน้าไป!
ไม่นานนักพวกเขาก็ได้มาถึงเมืองหลัก แต่รอบเมืองนั้นเต็มไปด้วยทหารที่สวมชุดเกราะสีดำเงางามยืนอย่างสง่างามอยู่ พลังต่อสู้ของมันหลอมรวมกับเป็นหนึ่งเดียว ทำให้มันดูน่าเกรงขามอย่างมาก!
เหล่านักรบจากทวีปอรุณเบิกฟ้าต่างพุ่งเข้าหาอีกฝ่ายอย่างไม่คิดชีวิต เมื่อทวีปทรายทมิฬเห็นเช่นนั้นก็พุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายเช่นเดียวกัน กองทัพของทั้งสองฝ่ายนั้นไม่มีใครด้อยไปกว่าใครเลยแม้แต่น้อย ทั้งจำนวนและพลังนั้นสูสีกันอย่างมาก โดยเฉพาะแม่ทัพของทั้งสองฝ่าย!
แม่ทัพของทวีปอรุณเบิกฟ้านั้นเป็นคนที่ได้รับความไว้วางใจมากที่สุด รวมถึงเป็นคนที่กุนคุนบิดาของกุนจวินฝึกมากับมืออีกด้วย! เขาเป็นชายวัยกลางคนที่มีอายุมากกว่ากุนจวินถึงสองร้อยปี สามารถเรียกได้ว่าเป็นผู้อาวุโสของกุนจวินด้วยซ้ำ หน้าที่ของแม่ทัพผู้นี้คือนำทวีปอรุณเบิกฟ้าไปสู้ชัยชนะรวมถึงความปลอดภัยของกุนจวินอีกด้วย การสูญเสียแม่ทัพอาจหมายถึงพ่ายแพ้ก็จริง แต่หากมีคนที่มีสภานะสูงกว่านั้นอยู่ด้วยก็ไม่นับว่าเป็นอะไร ฉะนั้นกุนจวินที่มีสถานะสูงที่สุดนั้นควรปลอดภัยที่สุด หากแม่ทัพตายไปแต่ก็ยังเหลือกุนจวินที่ยังเป็นคนคอยสั่งการต่อไปอยู่ดี!
ตูม!
สงครามที่แท้จริงพึ่งจะเริ่ม แต่กลับรุนแรงอย่างมาก พื้นทรายโดยรอบระเบิดอย่างต่อเนื่อง เศษชิ้นส่วนอวัยวะของมนุษย์กระเด็นออกมาไม่ขาดสาย
เคร้ง!
เสียงโลหะกระทบกันจนดังสนั่นหวั่นไหว นี่คือการต่อสู้ของแม่ทัพทั้งสองฝ่ายและก็มีระดับบ่มเพาะเท่ากัน นั่นคือขอบเขตจักรพรรดิ ขั้นต่ำ!
“ทวีปอรุณเบิกฟ้าช่างกล้านัก! กล้าเป็นศัตรูกับทวีปของพวกเรา ยอมจำนนก็ดีอยู่แล้ว!”
เสียงของชายตัวใหญ่ดังขึ้น มันไม่ได้สวมเกราะแต่อย่างใด แต่ผิวหนังของมันนั้นแข็งแกร่งเหมือนชุดเกราะชุดหนึ่ง มันคือแม่ทัพของทวีปทราทมิฬ! มันมีชื่อว่าแม่ทัพเซี่ย
“หึ! คิดหรือว่าพวกเราจะกลัวพวกเจ้า!? ช่างน่าขัน! ข้าจะส่งเจ้าไปนรกเองตายซะ!”
ผู้ที่ต่อกรอยู่นั้นคือแม่ทัพของทวีปอรุณเบิกฟ้า มีชื่อว่าแม่ทัพหลิน!
ปัง!
พลังต่อสู้อันยิ่งใหญ่ของทั้งสองนั้นระเบิดออกมา แม่ทัพหลินพลันใช้วิชาต่อสู้ออกมา เขาสร้างน้ำแข็งสีฟ้าที่สวยงามขึ้นมาจากพื้นพร้อมกับแท่งน้ำแข็งที่แหลมคมนั้น ทิ่มแทงไปที่อีกฝ่ายอย่างไม่ทันตั้งตัว
เคร่ง!
แม่ทัพเซี่ยถูกแทงด้วยแท่งน้ำแข็งจำนวนมาก แต่กลับไม่มีบาดแผลใดเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย ด้วยการฝึกฝนร่างกายมาเป็นอย่างดีนั้น ทำให้มันสามารถต้านทานอาวุธได้!
“มีแค่นี้? เสียชื่อแม่ทัพหมด ข้าจะแสดงพลังออกมาให้ดู!”
แม่ทัพเซี่ยกล่าวเย้ยหยันออกมา ก่อนจะใช้วิชาต่อสู้ออกมา
วิชาระดับจักรพรรดิ ขั้นต้น! มหัตภัยแห่งปฐพี!
ทันใดนั้นบังเกิดพื้นไหวที่รุนแรงขึ้น แล้วเกิดรอยแยกของพื้นดินขนาดใหญ่ออกมา ก่อนจะกลืนกินผู้คนจำนวนมากเข้าไป
แรงกดดันมหาศาลหล่นทับไปที่แม่ทัพหลินโดยตรง ทำให้เขาไม่สามารถบินอยู่บนฟ้าได้อีกต่อไป ก่อนจะร่วงหล่นลงไปที่รอยแยกนั้น!
“ท่านแม่ทัพ!”
เหล่านักรบผู้เคารพรักในตัวของแม่ทัพนั้นต่างตะโกนขึ้นมาอย่างตื่นตะหนก
“ข้าไม่เป็นไร!”
เสียงของแม่ทัพหลินดังขึ้นจากรอยแยกนั้นก่อนจะพุ่งออกมา แล้วเคลื่อนกายด้วยความเร็วสูงพร้อมกับฟาดฟันขวานรบในมือของตนเองอย่างต่อเนื่อง!
แม่ทัพเซี่ยประหลาดใจก่อนจะใช้กระบองเหล็กยักษ์ต้านทานเอาไว้ได้ แต่กระบองเหล็กนั้นกลับถูกกลืนกินไปด้วยน้ำแข็งจำนวนมาก
วิชาระดับจักรพรรดิ ขั้นต้น! นรกเยือกแข็งไร้ที่สิ้นสุด!
ปรากฏความหนาวเย็นมหาศาลกวาดผ่านออกไป สร้างมนุษย์นำแข็งขึ้นมาจำนวนมากที่อยู่โดยรอบ ฝนที่ตกลงมาที่สร้างความหนาวเย็นอยู่แล้วนั้น ยิ่งทวีปความหนาวเย็นมากขึ้นไปอีก เม็ดฝนที่ตกลงนั้นต่างถูกแช่แข็งกลายเป็นน้ำแข็งอย่างน่าเหลือเชื่อ ก่อนที่น้ำแข็งเหล่านั้นจะรวมตัวกันที่ร่างของแม่ทัพหลิน แล้วกลายเป็นปีศาจน้ำแข็งขนาดยักษ์ตนหนึ่ง!