ตอนที่ 60

ตอนที่ 60

หลังจากที่ หลิวหมิงอวี่มอบทองคำ เขาเดินไปที่ร้านฮว่าเหวย ในเมืองหยินไถ

เขาต้องซื้อโทรศัพท์มือถือให้หม่าจุนฮ่าว และคนอื่น ๆ เพื่อศึกษาและใช้งาน แต่เขาลืม ตอนที่ข้ามเวลามาคราวก่อน

ครั้งนี้เขามาที่เมืองหยินไถเพื่อส่งทอง เขาสามารถซื้อโทรศัพท์มือถือบางรุ่นได้ที่ร้านโทรศัพท์มือถือต่างๆ

โทรศัพท์มือถือฮว่าเหวย ซึ่งเป็นแบรนด์โทรศัพท์มือถือภายในประเทศที่ใหญ่ที่สุดของจีน จึงต้องเลือกมือถือฮว่าเหวย เป็นมือถือรุ่นทดลอง

ณ เวลานี้ ที่ร้านฮว่าเหวย ไม่ค่อยมีคนมากนัก แค่สองสามคนเล่นโทรศัพท์มือถือหน้าเครื่องทดสอบ

หลังจากเข้าไปในร้านฮว่าเหวย แล้ว หลิวหมิงอวี่ไม่ได้ไปดูเครื่องทดสอบ เดินตรงไปที่แผนกต้อนรับและพูดว่า

"ขอโทรศัพท์ฮว่าเหวย ทั้งหมดให้ฉันตั้งแต่ 1,000 หยวนถึง 5,000 หยวน"

ทำไมคุณถึงเลือกโทรศัพท์มือถือ 1,000 หยวนถึง 5,000 หยวน?

หลิวหมิงอวี่เลือกช่วงราคาโทรศัพท์มือถือด้วยความคิดของเขา โทรศัพท์มือถือในช่วงราคานี้ควรรวมการใช้งานของคนส่วนใหญ่

ตราบใดที่รุ่นล่างของปัญญาประดิษฐ์สามารถทำงานบนโทรศัพท์เหล่านี้ได้ หมายความว่าโทรศัพท์ส่วนใหญ่สามารถทำงานได้

โทรศัพท์มือถือที่มีราคาสูงกว่าไม่จำเป็นต้องทำการทดสอบเลย และโทรศัพท์ระดับล่างก็สามารถทำงานได้

พนักงานขายที่แผนกต้อนรับคิดว่าเขาได้ยินผิด จึงถามอย่างไม่รู้ตัวว่า "โทรศัพท์ทั้งหมดที่นี่หรือคะลูกค้า"

หลิวหมิงอวี่แก้ไขข้อผิดพลาดของพนักงานขาย มองตรงไปยังดวงตาของบุคคลอื่น และกล่าวว่า

"ไม่ใช่ทั้งหมด แต่เป็นโทรศัพท์มือถือราคาระหว่าง 1,000 หยวนถึง 5,000 หยวน ขอข้อมูลรุ่นต่างๆ ให้ผมด้วย"

พนักงานขายที่แผนกต้อนรับเป็นเด็กผู้หญิง เธอจ้องไปที่ หลิวหมิงอวี่ด้วยดวงตาเบิกกว้าง หลังจากผ่านไปเกือบสองวินาที เธอถามว่า

"คุณแน่ใจหรือคะ"

มีใครซื้อมือถือแบบนี้ได้ที่ไหนบ้าง? คนอื่นๆซื้อกันคนละเครื่อง เธอลืมช่วงราคา 1,000 หยวนถึง 5,000 หยวนโดยไม่รู้ตัว

เธอเคยเห็นการซื้อโทรศัพท์มือถือรุ่นเดียวกัน ซื้อจำนวนมากในคราวเดียว และหลายคนก็ซื้อเพื่อสุ่มลอตเตอรี

แต่เช่นเดียวกับหลิวหมิงอวี่ที่ซื้อโทรศัพท์มือถือ เธอไม่เคยเห็นมันเลย เธอจึงถามหลิวหมิงอวี่โดยไม่รู้ตัว

เมื่อมองไปที่ดวงตาที่เฉื่อยชาของพนักงานขาย หลิวหมิงอวี่กลอกตาแล้วพูดอย่างเคร่งขรึมอีกครั้ง

"ผมแน่ใจ ถ้าคุณไม่รีบหยิบโทรศัพท์ออกมา ผมจะไปซื้อที่อื่น"

“ได้ค่ะ”

พนักงานขายฟื้นสติและรีบไปที่โกดัง

หลิวหมิงอวี่เห็นการเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้าม ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้แล้วรอ

มีพนักงานขายสองคนอยู่ในร้าน คนหนึ่งไปที่โกดังเพื่อเอาสินค้า อีกคนหนึ่งหยิบถ้วยกระดาษ หยิบน้ำต้มหนึ่งแก้วจากตู้น้ำดื่มข้างๆ แล้วยื่นให้หลิว หมิงอวี่แล้วพูดว่า

"ท่านครับ โปรดดื่มน้ำ"

"ขอบคุณ."

โทรศัพท์มือถือฮว่าเหวย มีหลายรุ่นในช่วงราคานี้

พนักงานขายไปรับที่โกดังหลายรอบก่อนจะเสร็จครบทุกรุ่น

นี่คือโทรศัพท์ฮว่าเหวย หลายเครื่องถูกจำหน่ายไปแล้วมิฉะนั้นจะมีมากกว่านี้

“ท่านคะ โทรศัพท์มือถือทั้งหมดที่ท่านขอมาอยู่ที่นี่แล้ว มีโทรศัพท์มือถือทั้งหมด 32 เครื่อง”

พนักงานขายพูดอย่างหายใจติดขัดเล็กน้อย

ต้องบอกเลยว่าปริมาณมาก ในความเป็นจริง หลิวหมิงอวี่ซื้อในปริมาณเล็กน้อย เธอได้เห็นการซื้อมากขึ้นในครั้งเดียว เหตุผลหลักคือคำขอของหลิวหมิงอวี่นั้นพิเศษเกินไปและทำให้อีกฝ่ายประหลาดใจ

พนักงานขายใช้เวลานานในการค้นหาโทรศัพท์มือถือในโกดัง

หลิวหมิงอวี่สุ่มตรวจสอบโทรศัพท์มือถือสองสามเครื่องและไม่มีปัญหา จากนั้นเขาก็ถามว่า

"โทรศัพท์เหล่านี้ราคาเท่าไหร่"

“กรุณารอสักครู่ค่ะ ดิฉันจะตรวจสอบให้” พนักงานขายส่งโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะเหนือคอมพิวเตอร์ แล้วพูดว่า

" โทรศัพท์มือถือ 32 เครื่อง รวมเป็น 82,724 หยวนค่ะ"

อยู่ที่ 80,000 หยวน น้อยกว่า 100,000 หยวน ไม่มากเกินไป น้อยกว่าที่ หลิวหมิงอวี่คิดไว้เล็กน้อย

เหตุผลหลักคือเขาจำกัดราคา ถ้าจะซื้อทุกรุ่นจริงๆ ก็ต้องเกิน 100,000 ครับ

หลิวหมิงอวี่จ่ายเงินอย่างมีความสุขออกมาพร้อมกับกระเป๋าโทรศัพท์มือถือใบใหญ่

นอกจากโทรศัพท์มือถือฮว่าเหวย แล้ว หลิวหมิงอวี่ยังตัดสินใจซื้อโทรศัพท์มือถือรุ่นต่างๆ อีกหลายยี่ห้อ

นอกจากฮว่าเหวย แล้ว ยังมีแบรนด์โทรศัพท์มือถือในประเทศเพียงไม่กี่แบรนด์ในจีนอีกด้วย เนื่องจากพวกเขาทำมาหมดแล้ว เขาก็เลยซื้อมันมาจนหมด

มันเกิดขึ้นเพียงว่าโทรศัพท์มือถือแบรนด์ใหญ่ทั้งหมดในเมืองหยินไถได้เปิดร้านค้าพิเศษ

ทำให้การซื้อของ หลิวหมิงอวี่สะดวกยิ่งขึ้น

ในท้ายที่สุด หลิวหมิงอวี่ได้นำโทรศัพท์มือถือ 115 เครื่องจากแบรนด์และรุ่นต่างๆ

มือถือ 115 เครื่อง รวมกว่า 350,000 กยวน

นี่ยังรวมถึงโทรศัพท์เคลื่อนที่สีส้มที่เขาซื้อทีหลังด้วย ไม่อย่างนั้นราคาก็จะไม่แพงมาก

เดิมทีเขาไม่ได้วางแผนที่จะซื้อโทรศัพท์มือถือจากต่างประเทศ แต่ลองคิดดู เนื่องจากทั้งหมดอยู่ที่นี่แล้ว โทรศัพท์มือถือสีส้มจึงเป็นระบบอิสระ

แม้ว่าคนจีนจะไม่ได้ชื่นชมโทรศัพท์สีส้มเหมือนเมื่อก่อนในช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมา แต่จำนวนประชากรที่ใช้โทรศัพท์สีส้มยังคงเป็นคนส่วนใหญ่ ดังนั้นโทรศัพท์สีส้มจึงรวมอยู่ในรายการซื้อด้วย

โทรศัพท์สีส้มมีไม่มากนักและมีราคาไม่แพงมากนัก

หลิวหมิงอวี่ถือโทรศัพท์มือถือมากกว่าร้อยเครื่องและเดินเตร่ไปทั่วตลาดในเมืองหยินไถซึ่งสะดุดตาเป็นพิเศษ

ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการโยนโทรศัพท์เหล่านี้ลงในพื้นที่จัดเก็บ ไม่มีทางเป็นไปได้จริง ๆ ดังนั้นเขาจึงสามารถถือมันไว้ในมือของเขาเท่านั้น

บรรดาผู้ที่ผ่านหลิวหมิงอวี่อดไม่ได้ที่จะหันกลับมามอง

เพราะหลิวหมิงอวี่ ไม่เหมือนซัพพลายเออร์เหล่านั้น ถือกล่องโทรศัพท์มือถือ แต่เหมือนคนทั่วไปที่ซื้อโทรศัพท์มือถือมาใหม่และอยากจะอวด

ไม่สามารถพูดได้ว่าเป็นคนธรรมดา คนธรรมดาจะสามารถซื้อโทรศัพท์มือถือหลายสิบเครื่องพร้อมกันได้ที่ไหน

หลิวหมิงอวี่หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาและเดินไปที่ลานจอดรถใต้ดินอย่างรวดเร็ว เขาไม่ต้องการที่จะถูกจับตามอง

ทันทีที่เขากลับขึ้นรถ เขาก็รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโยนลงพื้นที่เก็บของ

โทรศัพท์มือถือ 115 เครื่อง เขาถอดประกอบเป็นเวลาสิบนาที

มันเปลืองพื้นที่จัดเก็บมากเกินไปที่จะนำบรรจุภัณฑ์มา ด้วยพื้นที่นี้ จะดีกว่าที่จะนำสิ่งอื่นเข้าไปเก็บ

เขาซื้อโทรศัพท์มือถือของเขา หลิวหมิงอวี่ตรวจสอบเวลาเป็นเวลาเพียงสี่โมงเย็น และเป็นเวลามากกว่าห้าชั่วโมงก่อน จะถึงเวลานัด

เขาเคยยุ่งมาก หลิวหมิงอวี่ไม่รู้สึกเศร้ากับการใช้เวลาอย่างเต็มที่ ตอนนี้เขาว่างกะทันหัน เขาไม่รู้จริงๆ ว่าต้องทำอย่างไร

แต่ก่อนเขาก็ไปทำงานและตั้งตารอที่จะเลิกงาน ในเวลาว่างหลังเลิกงาน ก็เล่นเกมกับสือต้าเว่ย และคนอื่นๆ สองสามเกม หรืออ่านนิยายและดูภาพยนตร์ เวลาผ่านไปอย่างกะทันหัน

ตอนนี้เขามีเวลาว่างจริงๆ แต่สือต้าเว่ยยังอยู่ที่ร้านทอง ทำงานหนักเพื่อหาเงินให้ตัวเอง

หลิวหมิงอวี่นอนบนที่นั่งคนขับและเปิดสร้อยข้อมืออัจฉริยะ

ทันทีที่ฉันเปิดสร้อยข้อมืออัจฉริยะ คนตัวเล็กน่ารักกระโดดขึ้นไปในอากาศในรถด้วยรอยยิ้มที่สดใสและพูดว่า

"นายท่าน คุณต้องการจะฆ่าฉันแน่ๆ คุณไม่สนใจฉันมานานแล้ว"

เมื่อเห็นการแสดงออกที่น่ารักของเอลฟ์ หลิวหมิงอวี่รู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังจะละลายและยิ้ม

"ไม่นาน ฉันรู้สึกราวกับว่าฉันเพิ่งเห็นเธอเมื่อวานนี้"

เอลฟ์ตัวน้อยเหล่มองดูท้องฟ้าแล้วพูดด้วยสีหน้าหมองๆ ว่า

“จริงสิ แต่เอลฟ์ตัวน้อยรู้สึกเหมือนกับว่าไม่ได้พบนายท่านมานานแล้ว อย่างคำที่ว่า วันหนึ่งก็เหมือนสามฤดูใบไม้ร่วง ถ้านับดู ฉันไม่ได้พบนายท่านมาสามปีแล้ว นานมาก?”

หลิวหมิงอวี่พยักหน้าและยิ้ม

"ใช่ใช่"