วันเบาๆ ของมือเก๋าจากต่างโลก 0033

บทที่ 13 ทนได้สามครั้ง ทนได้ตลอดไป (1)

* * *

ณ การประชุมหน่วยข่าวกรองทีมสอง ประจำแผนกยุทธศาสตร์ของ OWIC

หลังจากสรุปเนื้องานอย่างคร่าว ท้ายการประชุมมีประกาศพิเศษ

แม้ประกาศพิเศษจะไม่ได้อยู่ในแผน แต่ก็เกิดขึ้นบ่อยจนหน่วยข่าวกรองพอจะคาดเดาได้

และในระยะหลัง ประกาศพิเศษส่วนใหญ่จะเกี่ยวข้องกับคังซอนฮู

เหตุผลไม่ซับซ้อน

คังซอนฮูผู้ทำราวกับ OWIC ไม่ได้อยู่ในสายตา สร้างผลงานที่น่าตื่นตะลึงได้บ่อยครั้ง

หัวหน้าทีมกล่าวเสียงแผ่วเพื่อคลายบรรยากาศตึงเครียดในห้องประชุม

“น่าขันชะมัด… บริษัทของเราไม่เคยพ่ายแพ้ให้กับรัฐบาลหรือกลุ่มสิทธิมนุษยชน แต่ดันแพ้ให้คนคนเดียว”

เรียกได้ว่า ‘เสียหน้า’ อย่างหนัก

OWIC มีอิทธิพลทางการเมืองสูงมาก ภาพลักษณ์จึงเป็นสิ่งสำคัญ

เพราะสำหรับสาธารณชน ภาพลักษณ์ส่งผลกับความรู้สึกโดยตรง มิใช่แค่ในทฤษฎี

แต่บุรุษนามคังซอนฮูกำลังสั่นคลอนอำนาจดังกล่าวทีละนิด

ประเด็นสำคัญก็คือ ดูเหมือนทางนั้นจะไม่แยแสแม้แต่น้อย

ทั้งที่ไม่สนใจ OWIC แต่ OWIC กลับสั่นคลอน

ยังกับตลกคาเฟ่

เจ้าหน้าที่ฝ่ายสืบข้อมูลเริ่มเกริ่น

“ขอแจ้งให้ทราบว่ายังไม่มีเอกสารรายงาน เพราะเป็นข้อมูลที่เพิ่งได้รับเมื่อเช้า”

รายงานพิเศษก็แบบนี้อยู่แล้ว จึงไม่มีใครใส่ใจ

“เล่ามาก่อน ฟังจบค่อยตัดสิน”

เมื่อหัวหน้าทีมออกคำสั่ง ลูกน้องวางกระเป๋าที่เตรียมไว้ลงบนโต๊ะ

กระเป๋าชนิดพิเศษที่ OWIC ใช้เคลื่อนย้ายวัตถุต่างโลก

“ทุกคนคงทราบดี คังซอนฮูเริ่มสำรวจทางทิศใต้แล้ว”

“…ทราบ”

มีรายงานเกี่ยวกับเรื่องนี้มาสักระยะแล้ว และกำลังเป็นประเด็นร้อนแรงภายใน OWIC

รายงานแจ้งว่าชาวต่างโลกในหมู่บ้านทิศใต้ ล้วนเทิดทูนคังซอนฮูยิ่งชีพ

ไม่ใช่แค่นั้น

“…ผลการวิเคราะห์ออกมาแล้ว ดูเหมือนว่า ‘ผู้หยั่งรู้’ ที่ชาวบ้านพูดถึงจะเป็นคังซอนฮู”

คำพูดของหัวหน้าทีมทำให้ทุกคนดำดิ่งในความคิด

ศรัทธาของชาวต่างโลกอาจไม่ใช่เรื่องแปลก

แต่แปลกตรงที่เป้าหมายความศรัทธาคือมนุษย์โลกอย่างคังซอนฮู ผู้เคยอาศัยอยู่ในต่างโลกแค่สองปี

ไม่ว่าจะมองมุมใดก็เหลวไหลทั้งเพ

ไม่ใช่แค่นั้น ผู้รายงานยังไม่ได้เข้าประเด็นหลัก

“เมื่อเช้าคังซอนฮูโทรหาหัวหน้าจองจีฮุน การโทรเกิดขึ้นทันทีที่เขากลับจากการสำรวจ”

“โทรมาทำไม?”

“คังซอนฮูร้องขอให้ทางบริษัทช่วยประเมินมูลค่าวัตถุโบราณจากการสำรวจ ผมจึงต้องไปหาเขาด้วยตัวเอง…”

เจ้าหน้าที่ผู้ออกไปรับสินค้า เปิดกระเป๋าและหยิบวัตถุออกมาทีละชิ้นด้วยความระมัดระวัง

“ผมไม่สามารถประเมินมันด้วยตาเปล่า จึงขอนำกลับมาตรวจสอบชั่วคราว… วัตถุประกอบไปด้วย…”

เมื่อสิ่งของทั้งหมดถูกวางเรียง ผู้ร่วมประชุมบางคนถอนหายใจยาว บางคนเปลี่ยนท่านั่ง

กริชพิธีกรรม ชิ้นส่วนชุดเกราะโบราณ และรูปปั้นอีกเป็นจำนวนมาก

“เขาเอามาจากไหน”

“เขาไม่ได้แจ้ง แค่บอกว่า ‘เก็บมาระหว่างทาง’”

แค่มองทุกคนก็ทราบได้ทันที สิ่งของเหล่านี้ไม่ธรรมดา

แต่มีเพียงบุคคลระดับหัวหน้าทีมเท่านั้น ที่สามารถแสดงความเห็นในเชิงลึก

“คงยังไม่ทราบมูลค่าแน่ชัดจนกว่าจะผ่านกระบวนการวิเคราะห์… ระวังบริษัทประเมินของเอกชนให้ดี มีไม่น้อยที่เป็นพวกต้มตุ๋น ฝากให้บริษัทในเครือจัดการดีกว่า”

“หัวหน้าทีมมีความเห็นว่าอย่างไรบ้าง?”

“…”

หัวหน้าทีมหน่วยข่าวกรองเกือบทั้งหมดเจนสนามจริง มิใช่ไต่เต้าจากโต๊ะทำงาน มีหลายคนที่ได้รับรางวัลและเหรียญกล้าหาญในปฏิบัติการภาคสนาม เป็นธรรมดาที่จะรู้จักมูลค่าของวัตถุต่างโลก

“อันดับแรก ต้องยืนยันประเภทของวัสดุให้ได้… แต่คำนึงจากการที่มีกริชพิธีกรรม สิ่งของเหล่านี้อาจจะมาจากโบราณสถาน”

หัวหน้าทีมหยิบวัตถุหลายชิ้นขึ้นมาดูและวาง

“รวมๆ ประมาณหกพัน…”

“เฮือก…!”

“นั่นคือราคาเริ่มต้น เราจะขายผ่านการประมูล ได้แต่ภาวนาให้มีเศรษฐีมาถูกใจ แล้วก็…”

หัวหน้าทีมจ้องหมวกเหล็กและชุดเกราะในระยะใกล้ ก่อนจะพลิกไปทางด้านหลังชุดเกราะ

“สภาพไม่เลว แค่ชิ้นนี้ชิ้นเดียวอาจจะได้หลายร้อย…”

ดวงตาของหัวหน้าทีมที่สอง ผู้พลิกด้านหลังชุดเกราะออกมาดู ค่อยๆ เบิกกว้าง

เจ้าหน้าที่คนอื่นเริ่มสังเกตเห็นความปรกติ

“มีอะไรหรือครับ?”

“…ไอ้เวรนั่น”

หัวหน้าทีมวางวัตถุลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวังราวกับมันมีชีวิต

“ด้านหลังชุดเกราะมีอักษรรูน! แถมยังเป็นภาพที่สมบูรณ์! นายหยิบเจ้านี่ใส่กระเป๋ามาโดยที่ไม่รู้อะไรเลย? โทรหาหัวหน้าฝ่ายเดี๋ยวนี้! โทรหาคังซอนฮูด้วย!”

“รับทราบ!”

* * *

วัตถุซึ่งมีประโยครูนที่สมบูรณ์เขียนไว้ จะถูกมองว่ามีคุณค่าเหนือทุกสิ่งโดยไม่สนใจระดับ

จริงอยู่ การได้ยินคนเปล่งเสียงภาษารูนอาจไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะต่อให้ไม่ใช่จอมเวทของต่างโลก ก็สามารถเปล่งเสียงที่คล้ายภาษารูนได้ เช่นกลุ่มคนที่พยายามเลียนแบบ

แต่กับการเขียนนั้นแตกต่างออกไป ประโยครูนที่สมบูรณ์จะถูกมองเป็นสินค้าพิเศษสำหรับทุกบริษัท ไม่เฉพาะ OWIC

นั่นคือคำอธิบายของจินซอยอน

ตอนนี้เธอกำลังกินข้าวกล่องของคังซอนฮู ที่ลานด้านหน้าสำนักงานของคังซอนฮู

“…มีใครเคยใช้เวทมนตร์จากภาษารูนสำเร็จไหม”

ได้ยินคำถาม จินซอยอนส่ายหน้า

“ไม่มี อันที่จริงภาษารูนอาจเป็นแค่วิทยาศาสตร์เทียม แม้จะไม่มีใครทราบข้อเท็จจริง แต่มันสามารถกระตุ้นจินตนาการของผู้คนและดึงดูดความสนใจจากทุกฝ่าย… ความจริงคืออะไรกันแน่? เรื่องนั้นยังไม่มีใครตอบได้… จริงสิ ได้ยินว่าเบื้องบนเคยจ้างจอมเวทจากต่างโลกด้วย…”

คังซอนฮูที่กำลังอ่านสมุดบันทึก เงยหน้ามองจินซอยอน

“เธอรู้ความลับบริษัทประมาณไหน”

“เอกสารลับมีหลายระดับ สิ่งที่ฉันไม่รู้ มีมากกว่าสิ่งที่รู้ ตอนนี้ฉันอ่านเอกสารลับได้ถึงระดับสามแค่สองหมวดหมู่”

“…เป็นบริษัทที่อึมครึมจริงๆ”

“บริษัทเราใหญ่กว่าที่คุณคิด แต่ฉันก็เป็นหนึ่งในคนที่เข้าถึงข้อมูลได้ค่อนข้างมาก… ก็นักวิจัยล่ะนะ”

คังซอนฮูกลับไปก้มอ่านสมุดบันทึกอีกครั้ง

จินซอยอนจ้องหน้าคังซอนฮู พลางนำข้าวกล่องที่กินหมดแล้วใส่ลงในถุง

จากนั้นก็นำมือถือออกมาเปิดยูทูป

หน้าจอแสดงเพลย์ลิสต์ของวิดีโอในโหมดออฟไลน์

ช่องในอดีตของคังซอนฮู ซึ่งปัจจุบันถูกปล่อยปละละเลย

เธอแอบเล่นวิดีโอและนำมาเทียบกับใบหน้าคังซอนฮูฝั่งตรงข้าม

การได้เจอคนที่ตัวเองรู้จัก คนที่เคยเป็นแฟนคลับ ในระยะใกล้ชิดแบบนี้ มอบความรู้สึกแปลกประหลาดเหนือคำบรรยาย

ไม่เพียงเท่านั้น อีกฝ่ายยังเป็นผู้เชี่ยวชาญต่างโลก แม้ในบริษัทจะยังเสียงแตก แต่จินซอยอนอยู่ฝั่งสนับสนุนคังซอนฮูมาตั้งแต่ต้น

จินซอยอนอยากเห็นชายคนนี้เฉิดฉายอีกครั้ง

ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เราต้องผลักดันเขา… ไว้ค่อยคิดวิธีการทีหลัง…

“…เอ่อ…”

คังซอนฮูที่รู้สึกอึดอัดอย่างไม่มีเหตุผล เงยหน้ามองจินซอยอนด้วยท่าทีกระสับกระส่าย

ทันใดนั้น ใครบางคนแวะมาหาคังซอนฮู

“คุณซอนฮู การเดินทางราบรื่นไหมครับ”

ทั้งคังซอนฮูและจินซอยอนต่างก็รู้จักเจ้าของเสียง

หัวหน้าหน่วยข่าวกรองทีมหนึ่งประจำแผนกยุทธศาสตร์ จองจีฮุน

“ก็ราบรื่นดี มีโชคนิดหน่อย”

พูดจบคังซอนฮูก้มอ่านสมุดบันทึกอีกครั้ง

สมุดอะไรกันแน่? ทำไมถึงตั้งอกตั้งใจอ่านขนาดนี้?

ขณะคิดเช่นนั้น จินซอยอนหันไปทักทายจองจีฮุนที่กำลังทำตัวไม่ถูก

“จีฮุนของเรา ช่วงนี้งานยุ่งสินะ”

“อ๊ะ? พี่สาว อยู่ที่นี่ด้วยหรือ?”

“ฉันพักร้อน”

“โฮ่… แปลกมาก นักคืนลาพักร้อนแบบพี่ ทำไมปีนี้ถึงใช้สิทธิ์?”

“ฉันก็คนเหมือนกัน ต้องพักผ่อนบ้างสิ”

ไม่มีทางที่จองจีฮุนจะรู้ว่า คังซอนฮูคือผู้ที่เปลี่ยนพฤติกรรมของเธอ

“เอ่อ… เริ่มจากตรงไหนดี”

“สู้ๆ”

คังซอนฮูเงยหน้ามองจองจีฮุน

“นายมาทำอะไร? คงไม่ได้นำวัตถุโบราณมาคืนสินะ”

“ใช่ครับ ผมได้รับแจ้งว่า ตอนนี้สินค้าถูกฝากไว้กับนักประเมินมืออาชีพอย่างไร้รอยขีดข่วน ทางเราจะพยายามตีราคาให้เหมาะสมที่สุด”

คังซอนฮูพยักหน้ารับ

“…เหนื่อยหน่อยนะเป็นคนกลาง คนนั้นคนนี้เรียกทีก็ต้องไป”

“ฮะฮะ! ขอบคุณที่เข้าใจครับ วันนี้ทางเราวุ่นวายกันมากเพราะคุณคังซอนฮู”

“วุ่นวายเพราะฉัน?”

บรรยากาศกำลังเป็นกันเอง เหมาะแก่การสนทนาจิปาถะ

จองจีฮุนก็ไม่ได้รังเกียจอะไร เพราะคังซอนฮูเป็นพวกที่ไม่ค่อยชอบคุยธุรกิจ แบบนี้ก็ไม่เลว

“รู้ไหมครับว่าวันนี้หัวหน้าฝ่ายพูดว่ายังไง? เขามาตำหนิผมว่า ‘ฉันประเมินศักยภาพของคังซอนฮูผิดไป จึงเสียโอกาสไปมากมาย’ ดูเหมือนว่าหัวหน้าฝ่ายจะถูกผู้อำนวยการดุมาอีกที…”

“หัวหน้าฝ่ายของนายน่ะหรือ?”

จินซอยอนหัวเราะในลำคอ

“เวลาฉันบอกอะไรไป เขาไม่คิดจะฟังเลยสักครั้ง แถมยังอวดเก่งอีก… ใช่แล้ว ทั้งนายและฉันต่างก็เน้นย้ำตั้งหลายรอบ แต่ทำไมตอนนี้ถึงมาพูดเหมือนไม่เคยได้รับรายงาน? หัดโทษตัวเองบ้างสิ!”

ตรงข้ามกับจินซอยอนที่กำลังสะใจ จองจีฮุนเบือนหน้าไปทางอื่นด้วยอาการกระอักกระอ่วน

“พี่สาว ระวังคำพูดด้วย”

“ไม่เป็นไรหรอกน่า นินทานิดหน่อยเอง”

จองจีฮุนยิ้มพลางส่ายหน้าแผ่วเบา

“หลังจากที่คุณคังซอนฮูแสดงฝีมือในป่าเบอร์มิวด้า บริษัทก็เริ่มสั่นคลอนนับแต่นั้น… และทางเรายังได้ทราบมาว่า ชาวต่างโลกในหมู่บ้านทางใต้นับถือคุณในฐานะผู้หยั่งรู้”

“อย่างที่คิด บริษัทรู้ทุกเรื่องจริงๆ”

“ผมคิดว่าคงจะดีกว่าหากไม่ปิดบัง ทางเราอยากเป็นพาร์ตเนอร์ที่ดีกับคุณคังซอนฮูครับ”

“บริษัทสินะ ไม่ใช่นาย?”

“ใช่ครับ”

จองจีฮุนไม่ปฏิเสธ เพราะตอนนี้มันโน้มน้าวให้หัวหน้าฝ่ายเลิกใช้กลยุทธ์สร้างบุญคุณกับคังซอนฮู

“จริงสิ หนึ่งในสินค้าที่คุณฝากกับทางเรา มีภาษารูนเขียนไว้อย่างสมบูรณ์ คุณทราบเรื่องนี้ไหมครับ”

คังซอนฮูพยักหน้าโดยไม่ละสายตาจากสมุดบันทึก

“ฉันไม่คิดจะขายมันแค่วอนสองวอนหรอกนะ…”

“ถ้าคุณสนใจ ทางเราจะโอนเงินให้ทันทีสองร้อยล้าน และไม่ใช่การซื้อขาด แต่เป็นการขอเช่าหกเดือน”

คังซอนฮูถอนสายตาจากสมุดบันทึกและจ้องหน้าจองจีฮุน

“…จ่ายทีเดียวสองร้อยล้าน?”

“ไม่ใช่แค่นั้น คุณคังซอนฮูกำลังเตรียมตัวสำรวจทิศใต้สินะครับ”

“ใช่”

“ผมกล้าพูดแบบนี้เพราะเราเป็นคนกันเอง… อันที่จริง ในระยะหลังบริษัทเปลี่ยนท่าทีที่มีต่อคุณคังซอนฮูไปมาก และตัดสินใจจะแบ่งปันข้อมูลบางส่วนเพื่อช่วยสนับสนุนคุณคังซอนฮูในการสำรวจ”

“…”

คังซอนฮูไม่แสดงออกทางสีหน้า แต่มันค่อนข้างประหลาดใจ

ไม่คิดเลยว่าท่าทีของ OWIC จะเปลี่ยนไปในชั่วข้ามคืน

“ผมไม่สามารถพูดได้ว่า นั่นคือความคิดส่วนรวมของบริษัท OWIC เพราะนี่เป็นเพียงการตัดสินใจของห้องวิเคราะห์บูรณาการ แต่เชื่อว่าข้อมูลของเราจะมีประโยชน์กับคุณอย่างมาก”

ฟังถึงตรงนี้ คังซอนฮูอดคิดไม่ได้ว่า ‘แบบนี้มีแต่ได้กับได้ไม่ใช่หรือ’

ยิ่งไปกว่านั้น ภาษารูนหลังชุดเกราะก็อยู่ในหัวของตนเรียบร้อยแล้ว วัตถุดังกล่าวจึงไม่มีค่าอีกต่อไป

และเหนือสิ่งอื่นใด

‘…ไม่ว่าจะพยายามบิดอวัยวะมากแค่ไหน แต่มนุษย์ไม่มีทางใช้ภาษารูนได้’

ไม่ต้องกังวลว่าคุณค่าของภาษารูนจะลดลง

ยังไงมนุษย์ก็ใช้ไม่ได้ ต่อให้มีเก้าเทพคอยช่วยเหลือ แต่มนุษย์ก็ไม่มีทางเขียนมันได้สมบูรณ์

ดังนั้น จากมุมมองของคังซอนฮู อีกฝ่ายกำลังเช่าขยะจากตนในราคาสองร้อยล้าน

จริงๆ ก็ไม่อยากได้คืนแล้ว… จะเอาไปเลยก็ได้นะ…

ไม่มีเหตุผลให้ต้องปฏิเสธข้อเสนอ

แต่ถึงอย่างนั้น มันอยากต่อรองอีกสักนิด

“ขณะอยู่ทางใต้ ฉันบังเอิญได้ยินข่าวหนึ่ง… ในกรุงโซล ฮาวนด์บางคนกำลังถือครองสมบัติล้ำค่า?”

ทันทีที่ได้ยิน จองจีฮุนและจินซอยอนหันมองหน้ากันทันที

พวกเขารู้อะไรมา? คังซอนฮูอ่านบรรยากาศออก

“ถ้านายมีข้อมูล…”

“ขอบคุณที่ตอบตกลงครับ!”

“…?”

จองจีฮุนรีบจับมือคังซอนฮู ก่อนจะลุกจากเก้าอี้และเดินจากไป

คังซอนฮูจ้องมองแผ่นหลังอีกฝ่ายด้วยสีหน้าสับสน

จินซอยอนยังคงปิดปากเงียบ จนกระทั่งจองจีฮุนเดินไปไกลถึงระยะหนึ่ง

“…เจ้าหน้าที่แผนกยุทธศาสตร์ทุกคนต้องพกอุปกรณ์บันทึกเสียงติดตัวขณะทำงานในต่างโลก”

“อ้อ… นั่นสินะ แล้วคุณซอยอนล่ะ?”

“ฉันลาพักร้อน”

คังซอนฮูเริ่มเข้าใจบางสิ่ง

นี่เป็นเรื่องที่ห้ามมิให้บริษัทรู้

จินซอยอนนำโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเสื้อและเริ่มเล่า

“คุณรู้จักซอจีอาใช่ไหม? ฮาวนด์ที่เคยมาระรานคุณ”

“รู้จัก เคยเห็นหน้าแล้ว”

“ถ้าจะพูดตรงๆ ก็คือ สมบัติชิ้นนั้นเป็นของซอจีอา”

“…”

“ไม่มีใครรู้ว่าซอจีอากบดานที่ไหน เธอเก็บตัวเงียบอย่างไม่น่าเชื่อ… มีข่าวลือว่าเธอใช้พลังจากสมบัติชิ้นนั้นเพื่อซ่อนตัวที่นั่นที่นี่”

ฟังถึงตรงนี้ ในหัวคังซอนฮูเริ่มประมวลผล

ประการแรก ชายหนุ่มคาดเดาความสัมพันธ์ระหว่างจินซอยอน จองจีฮุน และซอจีอา

ประการที่สอง คังซอนฮูนึกถึงอักขระมาร์คmarlkที่แอบสลักไว้บนสีข้างซอจีอา

อักขระที่สามารถใช้เพื่อสะกดรอยตามเป้าหมายได้จากทุกที่

ไม่ว่าจะเป็นวัตถุหรือสิ่งมีชีวิต หากถูกสลักด้วยมาร์คmarlk ชายหนุ่มสามารถใช้เวทมนตร์ของตนเพื่อระบุพิกัด

ในอดีตเคยถูกประยุกต์ใช้เป็นเข็มทิศส่วนตัวมาก่อน

“…เรื่องนี้อาจจะง่ายกว่าที่คิด”

“อะไรนะ?”

“เล่าต่อสิ”

จากนั้นจินซอยอนทยอยเล่ารายละเอียด และคังซอนฮูเริ่มวางแผนแกะรอยแหล่งกบดานของซอจีอา

______________________

ตอนฟรีลงทุกวันอังคาร พุธ เสาร์ และอาทิตย์

ติดตามผลงานของผู้แปล และนิยายทุกตอนได้ที่เพจเฟสบุค:

https://www.facebook.com/bjknovel/

หรือพิมพ์ค้นหา: bjknovel