SWO ตอนที่ 18 ปรากฏว่าที่แท้ท่านก็คือปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธ

โจวเฮาหันกลับมาก่อนจะพบว่าชายร่างสูง สมาชิกในทีมชั่วคราว บอดี้การ์ด นอกจากนี้ยังมีนักเรียนแปดคนรวมทั้งซูหลิง ทั้งหมดกำลังยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความเคารพ ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความเคารพ

“ถ้ามีเพียงปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธเท่านั้นที่สามารถฆ่าหมาป่าโลหิตเขาน้ำเงินได้ เช่นนั้นก็ถือว่าข้าเป็นปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธเถอะ” โจวเฮากล่าวอย่างเรียบเฉย

ชายร่างสูง ซูหลิงและคนอื่น ๆ ตื่นเต้นขณะที่พวกเขารีบกล่าวทันที "ขอบคุณท่านปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธที่ช่วยชีวิตพวกเราไว้!"

ทั้งกลุ่มก้มทำมุม 180 องศา

ความกตัญญูและความชื่นชมต่อโจวเฮาของพวกเขามาถึงจุดสูงสุดแล้ว

ท้ายที่สุด เมื่อพวกเขาสิ้นหวังและใกล้พังทลายเต็มที ก็เป็นโจวเฮาที่ก้าวออกมาฆ่าหมาป่าโลหิตเขาน้ำเงิน ้าวออกไป่าละความชื่นชมต่อ ด และและช่วยชีวิตพวกเขาไว้

“แค่ก แค่ก เร็ว รีบวิ่งหนีไปเร็วเข้า!!”

ทันใดนั้นเสียงไอที่อ่อนแรงก็ดังขึ้นอยู่ไม่ไกล

ทุกคนหันไปมองรอบ ๆ และเห็นผู้บัญชาการกองพันชูที่หมดสติไปก่อนหน้านี้ค่อย ๆ ตื่นขึ้น เขาพยายามยืนขึ้น และตะโกนใส่โจวเฮา และคนที่เหลือทันที

“รีบไปช่วยผู้บัญชาการกองพันชูเถอะ” โจวเฮากล่าวทันที

ในฐานะผู้บัญชาการกองพันของแนวป้องกัน ผู้บัญชาการกองพันชูมีส่วนอย่างมากต่อความเป็นอยู่ที่ดีของเมือง โจวเฮาเคารพคนแบบเขาจากใจจริง

ชายร่างสูง และผู้ฝึกยุทธคนอื่น ๆ รีบวิ่งเข้าไปช่วยทันที

“มะ ไม่ต้องห่วงข้า… แค่ก พวกเจ้ามัวรออะไรอยู่? รีบวิ่งเร็ว!”

ผู้บัญชาการกองพันชูดูวิตก เกราะของเขาใกล้พังเต็มที อย่างไรก็ตามเนื่องจากโชคดีที่หมาป่าโลหิตเขาน้ำเงินไม่ได้ใช้กำลังมากนักในการโจมตี อาการบาดเจ็บของผู้บัญชาการกองพันชูจึงไม่ร้ายแรงเท่าไหร่นัก

“เอ่อ ผู้บัญชาการกองพันชู หมาป่าโลหิตเขาน้ำเงินมันตายแล้ว!” ชายร่างสูงกล่าว

“ไร้สาระ! เวลาหน้าสิ่วหน้าขวาเจ้ายังมีหน้ามาล้อข้าเล่นอีกเรอะ!” ผู้บัญชาการกองพันชูตอบกลับอย่างกระวนกระวาย

ชายร่างสูงพูดไม่ออก เขาชี้ไปที่ศพของหมาป่ายักษ์ที่มีขนาดกว่าร้อยเมตร “ผู้บัญชาการกองพันชู ข้าไม่ได้ล้อท่านเล่นจริง ๆ!”

ผู้บัญชาการกองพันชูหันไปตามนิ้วของเขา

ด้วยการมองเพียงแวบเดียวสมองของเขาก็ว่างเปล่าทันที!!

ไม่นานผู้บัญชาการกองพันชูก็กลับมารู้สึกตัว เขารีบเข้าใกล้หมาป่าโลหิตเขาน้ำเงินอย่างระมัดระวัง ก่อนจะตรวจสอบด้วยวิธีต่าง ๆ เพื่อยืนยันว่าหมาป่าโลหิตเขาน้ำเงินนั้นตายแล้วจริง ๆ

“ฮ่าฮาฮา!”

“สวรรค์ยังไม่ทอดทิ้งข้า!”

ผู้บัญชาการกองพันชูหัวเราะ และมองไปยังชายร่างสูง “ปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธคนใดกันที่มาช่วยเรา? การจะจัดการหมาป่าโลหิตเขาน้ำเงินได้นั้น อย่างน้อยต้องมีความแข็งแกร่งระดับปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธขั้นกลาง!”

ขณะที่พูด เขายังคงคาดเดาต่อไป “ในเมืองหัวตง คงมีเพียงท่านประธานเหอเท่านั้นที่มีความแข็งแกร่งและเวลามากพอที่จะมาถึงที่นี่ ท้ายที่สุดเขาก็เป็นถึงปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธขั้นกลางผู้ดูแลสาขาของสหพันธ์ศิลปะป้องกันตัว!”

ทันทีที่เขาพูดจบ เสียงก้องกังวานก็ดังขึ้นจากขอบฟ้า ไม่นานร่างหนึ่งในชุดเกราะสีเหลืองได้พุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่งพร้อมด้วยคลื่นลมจำนวนมาก

ร่างนั้นลงจอดอย่างรวดเร็วไม่ไกลจากโจวเฮา และคนอื่น ๆ

คลื่นลมพัดเข้าใส่ซูหลิง ชายร่างสูง และคนอื่น ๆ จนทำให้พวกเขาต้องรีบทำให้ตัวเองมั่นคง

“ผู้บัญชาการกองพันชู เจ้ายังมีชีวิตอยู่? เยี่ยมมาก แล้วหมาป่าโลหิตเขาน้ำเงินล่ะอยู่ที่ไหน!” ชายที่มาดีใจมากเมื่อเห็นว่าผู้บัญชาการกองพันชู และคนที่เหลือยังปลอดภัยดี ก่อนที่เขาจะตะโกนออกมาด้วยความกังวล

ผู้บัญชาการกองพันชูตกตะลึงเมื่อเห็นว่าเป็นใคร

“ทะ ท่านประธานเหอ ทะ ทำไมถึงเป็นท่านได้ล่ะ?”

"อะไร? นอกจากตัวข้าแล้วจะมีใครได้อีก?” เหอเปียวจ้องไปที่ผู้บัญชาการกองพันชูอย่างมีน้ำโห

“ในบรรดาระดับปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธที่มีชื่อเสียงทั้งเจ็ดคนในเมืองหัวตง หกคนมีหน้าที่เป็นของตัวเอง สำหรับผู้บัญชาการจ้าว เขาต้องดูแลทั้งเมืองและไม่สามารถเคลื่อนไหวโดยพลการได้ เพราะฉะนั้น คนเดียวที่สามารถรีบเร่งมาช่วยเจ้าได้ก็คือข้า!”

“ทันทีที่ข้าได้รับสัญญาณขอความช่วยเหลือจากสถานีทางใต้ ข้าก็รีบ… เชี่ย!!”

ผ่านไปเพียงครึ่งประโยค เหอเปียวถึงกับต้องสบถ ดวงตาของเขาเบิกกว้างขณะที่จับจ้องไปยังศพหมาป่ายักษ์ซึ่งอยู่ไม่ไกล

เมื่อเขามาถึง เขาดันกังวลมากจนไม่ทันสังเกตเห็นศพขนาดใหญ่ที่นอนอยู่บนพื้น

เมื่อเห็นว่าผู้บัญชาการกองพันชู และคนอื่น ๆ สบายดี เขาจึงมองไปรอบ ๆโดยไม่รู้ตัว และนั่นคือตอนที่เขาเห็นศพหมาป่ายักษ์นอนอยู่ที่นั่น

“ผะ ผู้บัญชาการกองพันชู จะ เจ้าเป็นคนฆ่าหมาป่าโลหิตเขาน้ำเงินงั้นรึ?” เหอเปียวมองไปที่ผู้บัญชาการกองพันชูอย่างไม่เชื่อสายตา

ผู้บัญชาการกองพันชูก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน

เดิมทีเขาคิดว่าประธานเหอเป็นคนรีบไปฆ่าฆ่าหมาป่าโลหิตเขาน้ำเงิน และช่วยชีวิตทุกคนไว้

นั่นคือสาเหตุที่ทำให้เขาประหลาดใจมากเมื่อเห็นประธานเหอเพิ่งมาถึง

“เอ่อ ท่านประธานเหอ ท่านผู้บัญชาการกองพันชู จริง ๆ แล้ว… มันเป็นปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธท่านนี้ที่ฆ่าหมาป่าโลหิตเขาน้ำเงิน”

ขณะที่เหอเปียว และผู้บัญชาการกองพันชูกำลังตกตะลึง…

เสียงแผ่วเบาดังขึ้น

ฟุบ! ฟุบ! ฟุบ!

สายตาของเหอเปียว และผู้บัญชาการกองพันชูมุ่งความสนใจไปทางซูหลิงที่เป็นคนพูดขึ้น จากนั้นจึงกวาดสายตาตามเธอไป และในที่สุดก็ไปบรรจบที่โจวเฮา