(ฟรี) Dual Cultivation บทที่ 870 กลับตระกูลซูอีกครั้ง
"ค-คุณหนูน-นายน้อย"
คนรับใช้ที่ทำความสะอาดด้านนอกตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของซูหยินและซูหยางที่นั่น ถึงกับทำไม้กวาดหล่น
ซูหยินเหลือบมองคนใช้โดยไม่หยุดก้าวขา
"ครั้งสุดท้ายที่คนในตระกูลเรียกเจ้าว่านายน้อยนั้นเมื่อไหร่กัน พี่ชาย" ซูหยินถามเขา
ซูหยางเพียงส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้ม
คนรับใช้และสมาชิกในตระกูลคนอื่นๆ ของตระกูลซู จะโค้งคำนับซูหยินและซูหยางทันทีที่เห็น และไม่มีแม้แต่คนเดียวที่จะเงยหน้าขึ้นจนกว่าทั้งสองคนจะหายไปจากที่ตรงนั้นโดยสมบูรณ์
"พวกเขากำลังทำอะไรที่นี่ ข้าคิดว่าพวกเขาได้ตัดความสัมพันธ์ทั้งหมดกับตระกูลซูไปแล้ว"
คนรับใช้เริ่มกระซิบกระซาบกันหลังจากที่พวกเขาจากไป
ภายในอาคาร ซูหยูฮั่น ลูกคนเดียวที่ถูกต้องตามกฎหมายของซูซุนที่เหลืออยู่ในตระกูลซู ยืนอยู่ต่อหน้าซูซุนและพูดด้วยน้ำเสียงสิ้นหวังว่า "ท่านพ่อ ต้องมีสมบัติที่สามารถรักษาสภาพของข้าได้อยู่แน่ ได้โปรด ถ้าร่างข้าเป็นแบบนี้ ข้าจะสืบทอดมรดกของตระกูลได้อย่างไร มันเป็นเวลาหลายเดือนแล้ว ข้าไม้สามารถอยู่แบบนี้ต่อไปได้"
ซูซุนถอนหายใจเสียงดังก่อนจะพูด “หยูฮั่น… เจ้าต้องการให้ข้าทำอะไร ข้าส่งคนไปหาสมบัติที่สามารถรักษาอาการของเจ้าแล้ว แต่ยังไม่พบอะไรเช่นกัน ข้าเองก็ยังจ้างแพทย์ที่ดีที่สุดที่มีอยู่ในทวีปตะวันออกมาดูว่าเขาจะสามารถทำอะไรได้บ้าง แต่น่าเสียดาย…”
และเขาก็พูดต่อไปอีกว่า "เจ้าคิดว่าข้าไม่สนใจสภาพของเจ้าจริงๆ งั้นรึ เจ้าเป็นคนเดียวที่สามารถสานต่อมรดกของตระกูลได้ในตอนนี้ ในเมื่อซูหยางและซูหยินไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของตระกูลอีกต่อไปแล้ว"
##อาาา~ มาเจอกันที่ www.thai-novel.com หรือ mynovel.co นะคะ
"อย่างไรก็ตาม ถ้าเจ้าต้องการจบชีวิตตัวเอง ออกไปเลย ข้าสามารถหาภรรยาใหม่และมีลูกเพิ่มได้เสมอ" ซูซุนพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
"..."
ซูหหยูฮั่นไม่ได้พูดอะไรอีกต่อไปหลังจากได้ยินประโยคสุดท้ายของเขา
ทันใดนั้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงคนเคาะประตู
"นั่นใคร ข้ากำลังคุยกับพ่ออยู่" ซูหยูฮั่นตะโกนอย่างหงุดหงิด
ประตูเปิดในวินาทีต่อมา
"ใครอนุญาตให้พวกเจ้าเข้ามา—"
ซูหยูฮั่นส่ายหน้าและตะโกน แต่เมื่อรู้ว่าใครที่ยืนอยู่ตรงประตู เขาก็หุบปากทันที
ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเขาเห็นใบหน้าของซูหยาง เขาก็หุบขาลงโดยไม่รู้ตัว และใช้มือปิดบริเวณเป้า และลูกบอลที่ไม่มีอยู่จริงก็เริ่มเจ็บราวกับบ้าคลั่ง
"อาาา" ซูหยูฮั่นคุกเข่าลงบนพื้นจากความเจ็บปวดในจินตนาการ
"ยังไม่หายดีรึ ข้าเดาว่าเจ้าไม่สนใจจริงๆ หรอกว่าเจ้าจะมีมันหรือไม่" จากนั้นเขาก็ยักไหล่
ซูหยูฮั่นแทบจะกระอักเลือดออกมาหลังจากได้ยินคำพูดของซูหยาง
"จ-เจ้าสารเลว เจ้ากล้าดีอย่างไรกลับมาที่นี่อีกหลังจากทุกอย่างที่เจ้าได้ทำ เป็นเพราะเจ้า ข้าจึงต้องทนทุกข์ใจนับตั้งแต่วันนั้น" ซูหยูฮั่นคำราม
เพราะซูหยางทำลายลูกบอลของเขา เขาต้องนอนบนเตียงเป็นเวลาหลายเดือนติดต่อกันทั้งๆ ที่เป็นผู้ฝึกยุทธ์ ไม่ต้องพูดถึงความเสียหายทางจิตใจที่เกิดขึ้นกับเขา ซึ่งเกือบจะทำให้เขาอยู่ในอาการโคม่า
"ซูหยาง ซูหยิน พวกเจ้าสองคนมาทำอะไรที่นี่" ซูซุนถามพวกเขาด้วยสีหน้าประหลาดใจ
"เรามาเพื่อบอกลา ท่านพ่อ" ซูหยินพูดกับเขาโดยไม่สนใจการมีอยู่ของซูหยูฮั่นโดยสิ้นเชิง
"หือ เจ้าหมายความว่าอย่างไร" ซูซุนเลิกคิ้ว
"ท่านเคยได้ยินเกี่ยวกับสวรรค์ศักดิ์สิทธิ์หรือไม่ ข้าจะไปที่นั่นกับพี่ชายเร็วๆ นี้ ดังนั้น เราจึงจะจากพิภพนี้ไป" ซูหยินกล่าว
"สวรรค์ศักดิ์สิทธิ์ โอ ใช่… พิภพอื่น" ในที่สุดซูซุนก็จำได้ว่าได้ยินเรื่องที่ซูหยางจะออกจากพิภพนี้ไป เพื่อไปยังสวรรค์ศักดิ์สิทธิ์
"แม้ว่าข้าจะยังไม่สามารถให้อภัยให้ท่านได้อย่างเต็มที่สำหรับสิ่งที่ท่านได้ทำกับพี่ชาย ท่านพ่อ ท่านก็ยังคงเป็นครอบครัวของข้าอยู่ดี" ซูหยินกล่าว
"เช่นกัน ข้ารู้ว่าท่านไม่ต้องการหาภรรยาคนอื่นอีกเพราะไม่ต้องการ 'ทรยศ' แม่ แต่ข้าคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่ท่านจะต้องเดินหน้าต่อไป ไม่ว่าอย่างไร ข้าสงสัยเป็นอย่างมากว่าเขาจะสามารถสืบสานตระกูลด้วยร่างกายของเขาในสภาพเช่นนี้ได้หรือไม่" ซูหยินพูดกับซูซุน ขณะที่มองไปที่ซูหยูฮั่นด้วยความรังเกียจ
"หุบปากไปเลย เจ้าคนวิปริตรักพี่ชาย ราวกับว่าเจ้ามีสิทธิ์ที่จะพูดถึงการสืบทอดมรดก" ซูหยูฮั่นพูดกับนาง
"ฮึ่ม ข้าจะสืบทอดมรดกในแบบของข้าเอง อย่างน้อยข้าก็ยังสามารถให้กำเนิดลูกของพี่ชายและสืบทอดมรดกนั้นต่อไป เจ้าจะทำอะไรกับขยะที่ถูกทำลายนั้นได้บ้าง อาจจะป้อนให้หมู อย่างน้อยมันก็มีประโยชน์บ้าง" ซูหยินเยาะเย้ยอย่างเย็นชา
ก่อนเกิดโศกนาฏกรรม ซูหยูฮั่นนั้นเป็นพี่ชายที่หยิ่งผยองมาโดยตลอด เป็นผู้ที่จะดูถูกทุกคนและปฏิบัติต่อพวกเขาราวกับว่าพวกเขาเป็นแมลง แม้ว่าพวกเขาจะเป็นคนในตระกูลของตนเองก็ตาม
บางทีถ้าซูหยูฮั่นไม่รังแกผู้ไร้วิญญาณ ซูหยาง นางอาจจะไม่เกลียดเขามากนัก
"พอแล้ว พวกเจ้าสองคน" ซูซุนส่ายหน้า
"ซูหยิน ข้าได้บอกเจ้าทุกอย่างที่ข้าต้องการแล้ว ในเมื่อเจ้าตัดสินใจทิ้งตระกูลเพื่อติดตามซูหยาง ข้าก็ไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว… อย่างไรก็ตาม ข้าขอให้เจ้าโชคดีทั้งคู่ตระกูลซูจะอยู่รอดได้แม้ไม่มีเจ้าทั้งสองคน"
"สำหรับเจ้า ซูหยาง… ดูแลน้องสาวเจ้าด้วย นั่นคือทั้งหมดที่ข้าจะพูด"
ซูหยางยิ้มแล้วพูดว่า "ท่านอาจคิดว่าข้าไม่พอใจที่ไล่ข้าออกจากตระกูล แต่จริงๆ แล้วข้ารู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมากเพราะข้าสามารถกลายเป็นคนที่ข้าเป็นทุกวันนี้ได้ด้วยเหตุนี้"
จากนั้นเขาก็หยิบกระเป๋ามิติขึ้นมาแล้วโยนลงไปบนโต๊ะของอีกฝ่าย
"รับไว้"
จากนั้นซูหยางก็หันไปมองซูหยูฮั่นแล้วพูดว่า “ข้าจะช่วยรักษาสิ่งที่เละเทะตรงนั้นของเจ้า ถ้าเจ้าเปลี่ยนไปบ้างสักเล็กน้อย แต่อนิจจา… เจ้าไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย”
"จ-เจ้าพูดอะไรนะ เจ้ามีวิธีรักษาข้างั้นรึ" ซูหยูฮั่นมองเขาด้วยดวงตาเบิกกว้าง
ซูหยางยักไหล่แล้วหันกายกลับก่อนเดินออกจากห้อง
"เดี๋ยว-เดี๋ยวก่อน" ซูหยูฮั่นตะโกนใส่เขาให้หยุดทันที แต่ซูหยางเพิกเฉยต่อเขาโดยสิ้นเชิงและเดินจากไป