ตอนที่ 53 - แล้วถ้าข้าขโมยรางวัลของเจ้าล่ะ[ฟรี]

ผู้คนในแดนปีศาจนั้นประหลาดมาก หากพวกเขาไม่ได้รับสมบัติที่ต้องการ พวกเขาจะเริ่มต้นการต่อสู้ มันคงจะกระทบหลายๆคน เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ฟานเปาหัวตัดสินใจปิดช่องข่าวของดินแดนทางเหนือสุด

แต่อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้คาดหวังว่าผู้คนในแดนปีศาจจะแข็งแกร่งขนาดนี้และยังได้รับข่าวมาได้ เขาไม่ได้คาดหวังว่านักบุญหญิงจะมาโดยไม่ได้รับเชิญจริงๆ

เขาทำได้เพียงกัดฟันแล้วพูดว่า “ข้าไม่รู้ว่านักบุญหญิงจะได้ให้เกียรติเราด้วยการปรากฏตัวด้วย ข้าขอโทษด้วยที่ข้าไม่ได้ต้อนรับท่าน”

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มหวานและหายใจออกเหมือนกล้วยไม้ “สิ่งที่เจ้าพูดไม่เป็นความจริงเลย เจ้าสมควรที่จะถูกลงโทษ”

เห็นได้ชัดว่าเป็นคำพูดเจ้าชู้ แต่ทันใดนั้น คลื่นแห่งความกดดันก็พุ่งขึ้นและกดลงบนหัวของฟานเปาหัวอย่างไร้ความปราณี แม้ว่าความแข็งแกร่งของฟานเปาหัวจะไม่ธรรมดา แต่เขาก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

เขารู้อยู่แก่ใจว่าต้องเป็นเพราะเขาทำให้นักบุญหญิงโกรธโดยการปิดกั้นข่าวไม่ให้รู้

ตามที่คาดไว้ ในวินาทีต่อมา ผู้หญิงคนนั้นก็เดินเข้ามาหาเขา ดวงตาด้านในผ้าแพรดูสดใสและเปี่ยมด้วยความรัก แต่ราวกับมีตะขอซ่อนอยู่ในตัวซึ่งสามารถยั่วยวนใจได้

“ผู้จัดการฟาน เจ้าปิดกั้นข่าวกับทางดินแดนทางเหนือสุดของเรา และเจ้าไม่ได้แจ้งให้เราทราบเกี่ยวกับการมีอยู่ของสมบัติล้ำค่าเช่นนี้ ความตั้งใจของเจ้าคืออะไรกันแน่?”

ฟานเปาหัวเงยหน้าขึ้นและได้พบกับดวงตาของดอกพีชที่เต็มไปด้วยเสน่ห์

“บางทีอาจเป็นความผิดพลาดของผู้ใต้บังคับบัญชาของข้า ข้ายินดีที่จะขอโทษ”

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มอย่างมีเสน่ห์และพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ระฆังในมือของเธอเริ่มสั่นราวกับว่าเสียงปีศาจดังก้องอยู่ในหูของเขาและบุกรุกจิตใจของเขา

“เนื่องจากเป็นคำขอโทษ จึงต้องมีความจริงใจ ข้าคิดว่ายาเม็ดเจ้าภาพไร้ที่ติก็ไม่เลว ทำไมเจ้าไม่ให้ข้าล่ะ -”

รูม่านตาของฟานเปาหัวขยายออก การแสดงออกของเขาก็ค่อยๆ หมองคล้ำ เขาเปิดปากของเขาโดยไม่รู้ตัวและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น ข้าจะทำตามสิ่งที่ท่านพูด…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงผู้หญิงที่สดใสอีกคนหนึ่ง “เหม่ยเฉียนเหมิง อย่าให้มันมากนัก!”

ร่างกายของฟานเปาหัวสั่นไหว ในทันใดเอง ตอนนี้เขาก็รู้ตัวว่าตกลงไปในกับดัก เหงื่อออกเย็นๆ ไหลโพลนออกมา มันต้องใช้ความพยายามอย่างมากสำหรับเขาที่จะละสายตาออกไปและไม่มองเข้าไปในดวงตาเหล่านั้น

เมื่อเห็นว่าเสน่ห์ของเธอถูกขัดจังหวะ แสงที่แหลมคมก็ส่องผ่านดวงตาของเหม่ยเฉียนเหมิง เธอยิ้มและพูดว่า “ข้าก็สงสัยว่าเป็นใคร เจ้าเองก็อยู่ที่นี่ด้วยรึ ข้าสงสัยว่าเมื่อเร็วๆ นี้ จักรพรรดินักเล่นแร่แปรธาตุสบายดีหรือไม่?”

ทุกคนสูดอากาศเย็นๆ แม้แต่จักรพรรดินักเล่นแร่แปรธาตุเองก็มา!

“มีข่าวลือว่าจักรพรรดินักเล่นแร่แปรธาตุจะมาด้วย แต่ข้าไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเป็นเรื่องจริง”

นอกจากนี้ยังมีผู้คนจำนวนมากที่มีตัวตนลึกลับอยู่บนชั้นห้า แต่ก็เพราะพวกเขาไม่ต้องการให้เป็นที่รู้จัก พวกเขาจึงใช้วิธีพิเศษเพื่อลงไปที่พื้น นอกจากนี้ยังมีห้องส่วนตัวที่แยกจากการตรวจจับความรู้สึกทางวิญญาณ ดังนั้นคนที่อยู่ชั้นล่างไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร

“ดูเหมือนว่าการประมูลของหอการค้าว่านเซียงในครั้งนี้จะพิเศษจริงๆ บุคคลสำคัญมากมายมาถึงแล้ว”

“ถ้าจักรพรรดินักเล่นแร่แปรธาตุได้รับมันไป เขาก็คู่ควรกับชื่อของเขาจริงๆ ข้าได้ยินมาว่าเขาต้องการกลั่นเม็ดยาไร้ที่ติมาตลอด ข้าสงสัยว่าเขาจะสามารถใช้โอกาสนี้เพื่อสำรวจความลึกลับของยาศักดิ์สิทธิ์ได้หรือไม่”

แสงในดวงตาของเหม่ยเฉียนเหมิงกะพริบไปมา

“ก่อนหน้านี้ ตอนที่อาจารย์ของข้าไปขอยา เขาถูกจักรพรรดินักเล่นแร่แปรธาตุปฏิเสธเพราะร่างกายของเขาไม่สบาย ข้าสันนิษฐานว่าอาการป่วยของเขาตอนนี้คงรักษาไม่หายและไม่สามารถลุกจากเตียงและเดินได้ซะอีก”

เป็นการยากที่จะจินตนาการว่าคำพูดที่ชั่วร้ายจะออกมาจากปากที่ละเอียดอ่อนและเย้ายวนเช่นนี้ เสียงอันไพเราะของเธอราวกับน้ำผึ้งที่ผสมปนเปกัน แต่ก็มีอันตรายที่ไม่อาจตรวจพบได้

ไป่จื่อโกรธทันที "นางแม่มด! กล้าดียังไงมาสาปแช่งอาจารย์ข้า!”

เสียงหัวเราะของเหม่ เฉียนเหมิงกระจายไปทั่วสถานที่ อาจกล่าวได้ว่าเธอเย้ายวนมาก หลายคนที่ไม่สามารถรักษาความสงบได้หน้าแดง เธอแสร้งทำเป็นแปลกใจและพูดว่า “เป็นไปได้ไหมที่ข้าพูดถูกและเธอโกรธเพราะมันเป็นความจริง?”

ทันทีที่เธอพูดจบ ผ้าแพรสีแดงก็พุ่งออกไปเหมือนงูตัวยาว ไม่มีใครคาดคิดว่าเหม่ยเฉียนเหมิงจะกล้าพอที่จะโจมตีในหอการค้าว่านเซียง

ขณะที่ไป่จื่อกำลังจะโจมตีกลับ เธอก็ถูกหลู่ห่าวซวนหยุดไว้

“ท่านอาจารย์ หยุดข้าไว้ทำไม”

ลู่หาวซวนส่ายหัวและพูดว่า “อย่าทำให้เรื่องใหญ่ขึ้น”

เขาโบกมือและพลังวิญญาณที่มองไม่เห็นปกคลุมชั้นนอกของกล่อง มันดูอ่อนโยนและไม่เป็นอันตราย แต่จริงๆ แล้ว มันสามารถรองรับแม่น้ำทุกสายได้