ตอนที่ 12(อ่านฟรี) ยินดีที่ได้รู้จักโลกคู่ขนาน

ตอนที่ 12 ยินดีที่ได้รู้จักโลกคู่ขนาน

เมื่อฟ่งฟ่ง และ เฉิงอี้ รู้ตัวว่ากำลังอยู่ในอีกโลก ที่ในบันทึกเรียกว่า “โลกคู่ขนาน” พวกเขารู้สึกตกใจและประหลาดใจเป็นอย่างมาก แต่หลังจากที่พวกเขาได้ทำความเข้าใจกับเรื่องเหลือเชื่อดังกล่าวแล้ว พวกเขาไม่มีทางเลือกใดนอกจากการปรับตัวให้อยูที่นี่ได้อย่างเป็นปกติ

โดยอันดับแรกที่ต้องทำคือการ หาร้านอาหารเพราะในเวลานี้ ฟ่งฟ่ง หิวข้าวมากแล้ว หลักจากที่ขับรถไปตามถนนประมาณ 15 นาที พวกเขาก็เจอร้านอาหารเล็กๆอยู่ข้างทาง เฉิงอี้ จึงหยุดรถและถามความเห็นของ ฟ่งฟ่ง ก่อน:“ร้านนี้เธอว่าเป็นไง”

“ร้านนี้ก็ได้ ฉันหิวแล้ว” ฟ่งฟ่ง พูดพร้อมกับลูบที่หน้าท้องของเธอ

“ถ้าอย่างนั้น เข้าไปกันเถอะ” เฉิงอี้ เดินนำหน้า ฟ่งฟ่ง เข้าไปที่ร้านนั้น

เมื่อเข้ามาถึง ฟ่งฟ่ง ก็ต้องประหลาดและตกใจอีกครั้ง เมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง เธอมีหน้าตาเหมือนกับฮั่วชิงชิง :"คุณฮั่วชิงชิง !"

เมื่อหญิงสาวหน้าเหมือนฮั่วชิงชิง หันมาเธอไม่ได้ใส่ใจว่า ฟ่งฟ่ง เรียกเธอหรือไม่ เธอเพียงแค่เดินมาต้อนรับลูกค้าที่เข้ามาภายในร้านอย่างเป็นปกติ

ในตอนนั้น ฟ่งฟ่ง ก็สามารถเข้าใจได้ในทันที่ว่าเธอไม่ใช่ ฮั่วชิงชิง คนนั้นแต่เป็นใครอีกคนในโลกคู่ขนานแห่งนี้ที่มีหน้าตาเหมือนกับ ฮั่วชิงชิง ในอีกโลกหนึ่ง

"สวัสดีค่ะ เชิญนั่งค่ะ รับอะไรดีคะ"หญิงสาวหน้าเหมือนฮั่วชิงชิง กล่าว

เธอชื่อ ชิงเอ๋อ และร้านอาหารนี้เป็นของครอบครัวเธอ ชิงเอ๋อ คนนี้ไม่ได้ร่ำรวยเหมือน ฮั่วชิงชิง ในโลกนี้เธอเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา

"ไม่คุ้นหน้าคุณสองคนมาก่อนเลยค่ะ เพิ่งเคยมาที่นี่ใช่ไหมคะ" ชิงเอ๋อ ถามในขณะที่รอรับออเดอร์

"ครับ เราเพิ่งเคยมา ไม่ทราบว่าคุณพอจะแนะนำที่พักแถวนี้ให้เราได้หรือไม่"เฉิงอี้ ถาม

"ที่พักเหรอคะ?..อ้อ! มีค่ะหลังจากที่พวกคุณทานอาหารเสร็จแล้วฉันจะพาคุณไป" ชิงเอ๋อ ตอบ

"ถ้าอย่างนั้นเราสั่งอาหารกันเถอะ ฉันเอาสามชั้นตุ๋นเต้าเจี้ยว,ไก่แช่เหล้า,แล้วก็ผัดผักน้ำมันงา

แล้วนายล่ะสั่งอะไรเพิ่มอีกไหม?" ฟ่งฟ่ง สั่งอาหาร 2-3 อย่าง พร้อมกับหันไปถาม จื่อหมิง

เมื่อเห็นทรงๆสั่งอาหารแล้ว จื่อหมิงยิ้มอย่างมีความสุข :"เธอคงหิวมากจริงๆสินะ ถ้าอย่างนั้นผมขอ หมี่ผัดซอสมันกุ้ง ปลาราดซอสเปรี้ยว และน้ำชา ครับ"

"ได้ค่ะ..พวกคุณรอสักครู่นะคะ"ชิงเอ๋อ พูดแล้วเดินไปที่ครัวทันที

โดยปกติแล้วที่ร้านนี้จะมีลูกค้าเยอะกว่านี้มาก แต่วันนี้ภายในร้านนี้มีเพียงลูกค้า 2-3 โต๊ะเท่านั้น

"พี่คะ นี่ค่ะรายการอาหารของลูกค้าที่เพิ่งเข้ามาเมื่อสักครู่"ชิงเอ๋อ พูดกับพี่ชายของเธอที่ทำหน้าที่เป็นพ่อครัวของร้านแห่งนี้ เขาชื่อ เฉินตง

ชิงเอ๋อ และ เฉินตง เติบโตมาในบ้านเด็กกำพร้า พวกเขาไม่มีพ่อแม่หรือญาติพี่น้องที่ไหน

หลังจากที่ออกมาจากบ้านเด็กกำพร้าเฉินตรง ผู้เป็นพี่ทำงานรับจ้างทุกอย่าง จนกระทั่งเขามีเงินเก็บพอที่จะเปิดร้านอาหารแห่งนี้ได้ เขาจึงรับชิงเอ๋อ น้องสาวของเขาออกมาอยู่ที่ร้านแห่งนี้ด้วยกัน

"พวกเขามาจากไหน ดูจากรถยนต์ที่เขาขับแล้วไม่เหมือนคนแถวนี้เลย"เฉินตง ถามด้วยความสงสัย

"ไม่รู้ว่าเขามาจากไหนเหมือนกันค่ะ เขาเพียงแค่ถามหาที่พัก ฉันจึงคิดว่าจะให้เขาเช่าบ้านของคุณยาย" ชิงเอ๋อ ตอบ

"ให้เช่าไม่ได้ เพราะบ้านหลังนั้นไม่ใช่ของเรา คุณยายเคยบอกไว้ว่าเขาอยากให้มันเป็นที่พักพิงแก่คนไร้บ้านหรือคนที่เดือดร้อน ถ้าเราคิดค่าเช่าก็ถือว่าผิดเจตนารมณ์ของคุณยาย" เฉินตง ไม่เห็นด้วยกับที่ชิงเอ๋อ จะคิดค่าเช่าพวกเขา

"ค่ะ ฉันขอโทษค่ะฉันไม่ทันคิดถึงข้อนั้น" ชิงเอ๋อ พูดอย่างรู้สึกผิดต่อสิ่งที่พี่ชายแย้ง

ถัดจากร้านอาหารไปอีกประมาณ 500 เมตร มีบ้านหลังเล็กที่เจ้าของบ้านได้เสียชีวิตเมื่อปีที่แล้ว เจ้าของบ้านหลังเล็กนั้นไม่มีลูกหลานที่ไหนอีก ตั้งแต่ลูกสาววัย19ปี ของเธอหายตัวไปจนถึงตอนนี้ก็เป็นเวลา36 ปีแล้ว

ก่อนที่จะเสียชีวิตเธอเล่าทุกอย่างให้ ชิงเอ๋อและเฉินตง ฟังด้วยความคิดถึงลูกสาวของเธอ เธอรอคอยลูกสาวอยู่ที่บ้านหลังนี้เป็นเวลา 35 ปี จนกระทั่งเธอเสียชีวิตลงด้วยวัยชราเมื่อ 1 ปีที่แล้วและเธอยังเคยพูดว่า อยากให้บ้านหลังนี้เป็นที่พักพิงแก่ผู้คนที่เดือดร้อน ได้พักอาศัยชั่วคราวก่อนที่ลูกสาวของเธอจะกลับมา

………………

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้ว ฟ่งฟ่ง รู้สึกอิ่มยังบอกไม่ถูก รสชาติอาหารของที่นี่ถูกปากเธอทุกอย่างและมันอร่อยมาก

"อาหารที่ร้านคุณอร่อยมากเลยค่ะ คุณชิงเอ๋อ ถ้าอยู่ที่นี่เกิน 1 เดือนฉันจะต้องอ้วนแน่ๆ"ฟ่งฟ่ง พูดด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข

"ขอบคุณค่ะ อาหารทั้งหมดนี้พี่ชายฉันเป็นคนทำคุณต้องชมเขาค่ะ ฉันทำหน้าที่เพียงเป็นเด็กเสิร์ฟในร้านนี้เท่านั้น"ชิงเอ๋ง ตอบกลับด้วยรอยยิ้มและเธอยังพูดต่ออีกว่า:"ถ้าอย่างนั้นพวกคุณรอฉันสักครู่แล้วฉันจะพาคุณไปดูที่พัก"

ไม่นาน ชิงเอ๋อ ก็เดินนำ ฟ่งฟ่งและจื่อหมิง ไปยังบ้านหลังเล็กนั้น บ้านหลังเล็กสีขาวทำจากไม้บริเวณรอบๆมีต้นไม้ใหญ่และชิงช้าที่ทำจากไม้แขวนด้วยเชือก และยังมีดอกกุหลาบหลากสีอย่างที่ฟ่งฟ่ง ชอบอีกด้วย

เมื่อเดินมาถึงที่นี่ ฟ่งฟ่ง ก็ทำตาโตรอยยิ้มอย่างสดใส:"ว้าว! บ้านหลังนี้สวยและน่ารักมากราวกับภาพวาดเลยค่ะ เราต้องจ่ายค่าเช่าเท่าไหร่คะ?" ฟ่งฟ่ง ถาม

"พวกคุณไม่ต้องจ่ายค่ะเพียงแค่ดูแลมันให้ดีเท่านั้น คุณยายเจ้าของบ้านเสียชีวิตไปนานแล้ว จึงฝากบ้านหลังนี้ไว้กับฉันและพี่ชายค่ะ"ซิงเอ๋อ พูดพร้อมกับเปิดประตูบ้าน

ภายในบ้านไม่มีเครื่องใช้ไฟฟ้า มีเพียงโต๊ะและเบาะนั่งที่พื้นเท่านั้น

"ในบ้านหลังนี้ไม่มีไฟฟ้าหรือครับ"จื่อหมิง ถามอย่างแปลกใจ

"ใช่ค่ะ เพราะคุณยายตาบอดตั้งแต่เกิดค่ะ ไฟฟ้าจึงไม่จำเป็นสำหรับท่านค่ะ" ชิงเอ๋อ ตอบ

"แล้วคุณยายเจ้าของบ้านไม่มีลูกหรือคะ"ฟ่งฟ่ง ถามด้วยความสนใจ

"มีค่ะแต่เธอหายสาบสูญไปตั้งแต่อายุ 19ปี คุณยายรอลูกสาวกลับมาถึง 35ปี แล้วคุณยายก็เสียชีวิตลงเมื่อ 1 ปีที่แล้วค่ะ"ชิงเอ๋อ เล่าด้วยความคิดถึงคุณยาย

"ตอนนี้ลูกสาวของคุณยายน่าจะอายุประมาณ 55 ปี แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าเธอจะกลับมาหรือไม่ ดังนั้นพวกคุณสามารถอยู่ที่นี่ได้ หากเธอไม่กลับมา"ชิงเอ๋อ พูดพร้อมกับส่งกุญแจบ้านให้ ฟ่งฟ่ง

"ลูกสาวของคุณยายอายุเท่าแม่ของฉันเลยแม่ของฉันก็อายุ 55 ปีว่าไปแล้วฉันก็รู้สึกคิดถึงแม่ขึ้นมาเสียแล้ว" ฟ่งฟ่ง อย่างคนพูดด้วยรอยยิ้มแม้ในใจเธอจะคิดถึงแม่มาก

"ดีจังเลยค่ะ ที่คุณทราบว่าแม่ของคุณอายุเท่าไหร่ส่วนฉันและพี่ชายไม่เคยรู้ว่าพ่อแม่ของฉันเป็นใคร เราโตขึ้นมาในบ้านเด็กกำพร้า เรามีกันเพียงแค่สองคนพี่น้องค่ะ" ชิงเอ๋อ พูดด้วยใบหน้าที่เศร้าลงเล็กน้อย

"ไม่เป็นไรนะคะคุณชิงเอ๋อ จากนี้ไปคุณจะมีฉันอีกหนึ่งคน ที่เป็นเพื่อนคุณค่ะ ฉันชื่อฟ่งฟ่ง และนี่เพื่อนของฉันจื่อหมิง "ฟ่งฟ่ง พูดปลอบใจพร้อมกับจับมือของชิงเอ๋อ และยังแนะนำ จื่อหมิง ด้วย

"ยินดีที่ได้เป็นเพื่อนกับพวกคุณค่ะ" ซิงเอ๋อ พูดด้วยรอยยิ้มและความรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก เธอสัมผัสได้ถึงความจริงใจของฟ่งฟ่ง

"แล้วฉันจะเอาเครื่องนอนมาให้พวกคุณนะคะ เวลานี้ฉันต้องกลับไปช่วยพี่ชายที่ร้านก่อน" จริงเหรอพูดและหันหลังเดินไปทางร้านของเธอ

"ถ้าอย่างนั้น เธอทำความสะอาดไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะไปหาซื้อของใช้ที่จำเป็น"จื่อหมิง พูดกับ ฟ่งฟ่ง หลังจากที่ ชิงเอ๋อ ไปแล้ว

"ไม่ได้นะ นายจะต้องพาฉันไปด้วย"ฟ่งฟ่ง รีบเดินตามหลังจื่อหมิง พร้อมกับทำหน้ามุ่ย

เมื่อเห็นท่าทางของฟ่งฟ่ง จื่อหมิง ก็ยิ้มและลูบที่หัวของเธอเบาๆ :"ใช่ ฉันลืมไป ว่าฉันต้องไม่ทิ้งเธอ ถ้าอย่างนั้นก็ไปด้วยกันเลย"

เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่ชั่วโมงในโลกคู่ขนานแห่งนี้ ฟ่งฟ่ง แล้วจื่อหมิง เริ่มรู้สึกคุ้นชินและไม่ได้มีอะไรน่ากลัวอย่างที่เขาคิดและที่ดีไปกว่านั้นเพื่อนใหม่อย่าง ชิงเอ๋อ ก็ยังคงน่ารักและมีน้ำใจกับพวกเขามากอีกด้วย