606 - คณะทูตเสียขวัญ

1916 - คณะทูตเสียขวัญ

“ไม่มีทางที่เจ้าจะรักษาระดับบ่มเพาะได้จริงๆหรือ? เหลือเวลาอีกแค่ครึ่งเดือน?” เยว่ฉานถาม

ทุกคนมองไปที่สือฮ่าวโดยต้องการคำตอบที่จริงจังไม่ใช่คำพูดไร้สาระเหมือนที่ผ่านมา

“เป็นความจริงเวลาเวลาของข้าเหลือเพียงครึ่งเดือนเท่านั้นในการก้าวเข้าสู่อาณาจักรของผู้สูงสุดให้ได้ไม่เช่นนั้นข้าจะกลายเป็นคนพิการ แต่เรื่องนี้มีความยากลำบากมากเกินไป” สือฮ่าวกล่าว

จากนั้นเขาก็มองไปที่เยว่ฉานและพูดว่า

“สายตาของเจ้ามีความเศร้าสร้อยและอาลัยอาวรณ์ หรือว่าเจ้าต้องการจะอยู่ที่นี่และคลอดลูกลิงให้ข้า”

ในตอนแรกทุกคนยังคงรู้สึกเห็นอกเห็นใจเขาแต่เมื่อได้ยินคำนี้ทุกคนก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างที่ไม่ปกติ

เยว่ฉานเลิกคิ้วดวงตาที่พลุ่งพล่านด้วยเจตนาฆ่าจ้องมาที่เขา อารมณ์ที่เป็นของชิงยี่ถูกระงับไว้และความคิดของเยว่ฉานได้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

“ถ้าเจ้าไม่ต้องการก็ลืมมันซะ” สือฮ่าวโบกมือและบอกทุกคนว่าไม่ต้องเป็นห่วง

“พวกเจ้ากลับไปเถอะแล้วข้าจะคิดถึงพวกเจ้าให้มาก ในสักวันหนึ่งที่พวกเจ้าแก่ตัวลงก็ขอให้นึกถึงข้าบ้าง” สือฮ่าวกล่าว

เมื่อทุกคนได้ยินคำนี้พวกเขาก็รู้สึกเศร้าโศกและเดินก้มหน้าไปตามเส้นทางกลับสู่อาณาจักรวิญญาณ

ในขณะที่มองดูคนเหล่านั้นจากไปด้วยการแสดงออกที่หดหู่ ใบหน้าของสือฮ่าวก็มีรอยยิ้มสดใส มังกรแดงที่มองเห็นฉากนี้พอดีได้แสดงสีหน้าดูถูกออกมา

คนอื่นไม่รู้แต่เก๋อกู่จะไม่รู้ด้วยหรือ? ร่างกายของเขาจะอ่อนแอจนคล้ายกับเด็กสาวภายในครึ่งเดือน? ไม่มีทางและไม่มีวันเกิดขึ้นด้วย!

เมื่อทุกคนเดินไปที่แท่นบูชานกกระจอกทองแดงพวกเขาก็หันหน้ากลับมาอีกครั้งด้วยความเศร้าโศก

“เฮ้อช่างน่าเสียดาย วีรบุรุษที่มีพรสวรรค์มากที่สุดในประวัติศาสตร์จะร่วงหล่นลงเช่นนี้?”

“เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่หากวันหนึ่งข้าแข็งแกร่งขึ้นจะนำยาเซียนกลับมาหาเจ้า!”

...

แต่หลังจากเดินมาได้พอสมควรพวกเขาก็หยุดกะทันหันและหันไปรอบๆ

เป็นเพราะทุกคนได้ยินเสียงจากด้านหลังมีคนกำลังวิ่งมา

เมื่อพวกเขาหันกลับไปพวกเขาก็ตกใจอ้าปากค้าง

ทูตของอาณาจักรเซียนพาเด็กๆเหล่านั้นมาด้วย ในตอนนี้ใบหน้าของพวกเขาตื่นตระหนกและพยายามวิ่งหนีสุดชีวิต

ด้านหลังของพวกเขาสือฮ่าววิ่งตามมาด้วยสีหน้าดุร้ายต้องการจะจับกินทุกคนที่นี่

ในขณะเดียวกันมีผู้อาวุโสสองคนจับแขนซ้ายขวาของเขาไว้ไม่ให้เขาทำรุนแรงมากเกินกว่านี้

"สวรรค์! นั่นคือทูตของอาณาจักรเซียน! เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือไร? การที่เจ้าเอาเด็กพวกนั้นมาย่างเล่นเราไม่ได้ตำหนิ แต่เจ้าคิดจะสร้างภัยพิบัติครั้งใหญ่ให้กับอาณาจักรแห่งความว่างเปล่าอย่างนั้นหรือ!”

“เจ้าสามารถแตะต้องใครก็ได้ แต่เจ้าไม่อาจเอาทูตของอาณาจักรเซียนมาย่างได้สงบสติอารมณ์ลงหน่อย!”

ผู้อาวุโสทั้งสองคือท่านปู่นกและผู้อาวุโสเหรียญเงินพวกเขาใช้กำลังทั้งหมดในการดึงแขนของสือฮ่าวไว้

บนแท่นบูชานกกระจอกแทงแดงทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างก็รู้สึกปวดหัว ก่อนที่พวกเขาจะจากไปยังได้เห็นความโหดเหี้ยมอำมหิตของฮวงอีกครั้ง!

“เขากำลังไล่ตามทูตอาณาจักรเซียนเขาเป็นบ้าไปแล้ว!” บนแท่นบูชานกกระจอกทองแดงกลุ่มคนจ้องมองอย่างว่างเปล่า

“ผู้อาวุโสสองคนนั้นเป็นผู้ดูแลของอาณาจักรแห่งความว่างเปล่า?” มีคนตระหนักขึ้นได้

แม้แต่ผู้อาวุโสทั้งสองคนของอาณาจักรแห่งความว่างเปล่าปรากฏตัวขึ้นก็ยังถูกฮวงลากขึ้นมาบนเส้นทางโบราณ

ผู้อาวุโสทั้งสองคนปีนไปขึ้นมาบนร่างของสือฮ่าวเหมือนกับลิงสองตัว พวกเขาพยายามสุดชีวิตเพื่อจะลากสือฮ่าวให้กลับลงไปด้านล่าง

“นี่ข้ากำลังฝันไปหรือเปล่า” องค์หญิงเหยาเยว่กล่าวเบาๆนี่เป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อเกินไป แม้แต่ผู้ดูแลอาณาจักรแห่งความว่างเปล่าก็ไม่สามารถหยุดความบ้าคลั่งของฮวงได้

ในขณะเดียวกันความแข็งแกร่งของฮวงกลับมีมากมายถึงขนาดนี้

ด้านบนทูตของอาณาจักรเซียนอยู่ในสภาพเสียขวัญ มงกุฎสีม่วงบนศีรษะของเขาหักออกเป็นสองท่อนเหลือเพียงเศษเสี้ยวของมันที่ติดอยู่ เส้นผมของเขากระเซอะกระเซิงมีเลือดอาบไปทั่วร่างกาย

เขารู้สึกหวาดกลัวและเสียใจอย่างยิ่ง เขาเป็นถึงทูตของอาณาจักรเซียนแต่กลับถูกใครบางคนที่อยู่ในอาณาจักรด้านล่างทำร้ายถึงขนาดนี้!

ฮวงโหดเหี้ยมอย่างน่าเหลือเชื่อ? เขาไล่ตามทูตของอาณาจักรเซียนอย่างดุร้ายทำให้สหายของเขาทุกคนต่างยิ้มออกมา

ร่างของเขาเหมือนสายฟ้าแลบพัดพากระแสลมที่บ้าคลั่งกำลังวิ่งขึ้นสู่ด้านบนด้วยความเร็ว ใบหน้าของทูตซีดเผือดไร้สีเลือดคนผู้นี้บ้าคลั่งเกินไปแล้ว

สำหรับเด็กๆที่มาพร้อมกันกับโทษของอาณาจักรเซียนพวกเขายิ่งหวาดกลัวจนแทบเสียสติ

“คนเถื่อน! ดินแดนแห่งนี้ล้วนเต็มไปด้วยคนเถื่อน!” เด็กหนุ่มคนหนึ่งตะโกนออกมาเสียงสั่นสะท้าน

ฮ่อง!

ในที่สุดทูตก็รีบวิ่งขึ้นไปบนแท่นบูชานกกระจอกทองแดง เมื่อเห็นกลุ่มเด็กๆจ้องมาที่เขาอย่างว่างเปล่าเขาจึงรู้สึกตัวและหยุดลง

แต่หลังจากนั้นใบหน้าของเขาก็บิดเบี้ยวตะเกียกตะกายวิ่งหนีกลับอาณาจักรวิญญาณเพื่อรักษาชีวิตของตัวเอง ร่างกายและเสื้อผ้าของเขาล้วนยับเยินเต็มไปด้วยเลือด

เราต้องเข้าใจว่าโดยปกติแล้วทูตคนนี้มักจะแต่งตัวด้วยอาภรณ์ล้ำค่า ใบหน้าของเขาหล่อเหลาเป็นชายวัยกลางคนที่มีเสน่ห์ แต่สภาพของเขาตอนนี้นั้นน่าสังเวชเหลือทนเขาพร้อมที่จะร่วงหล่นได้ทุกเมื่อ

ฮวงไล่จากด้านหลังในขณะที่ทูตวิ่งไปด้านหน้าอย่างตื่นตระหนก

เยว่ฉานและคนอื่นๆจ้องมองด้วยความงงๆ พวกเขาไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

ปู!

มดเขาสวรรค์ผู้ซึ่งไม่เคยกลัวใครได้ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างเต็มที่ เมื่อไม่นานมานี้มันมีความขัดแย้งกับทูตของอาณาจักรเซียนมันยิ่งไม่รั้งตัวเองไว้

“สมกับเป็นสิ่งมีชีวิตที่ชั่วร้ายมากที่สุดในอาณาจักรที่ต่ำกว่า แม้แต่ทูตของอาณาจักรเซียนก็ยังต้องหลบนี้เหมือนกับหนูกลัวแมว”

แน่นอนว่าหลังจากนั้นเฉาอวี่เซิ่งและมดเขาสวรรค์ต่างพูดจาสอดคล้องกัน คำพูดของทั้งสองเต็มไปด้วยคำหยาบจากนั้นพวกเขาก็หัวเราะออกมาดังๆ

เมื่อทูตเดินผ่านมาและได้ยินเรื่องนี้เขาก็รู้สึกโกรธขึ้นทันที แต่ก็แค่นั้นไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้อีกต่อไป

“ใครมันเป็นคนปิดประตูดินแดนวะ?!”

ในตอนนี้ใบหน้าของทูตอาณาจักรเซียนบิดเบี้ยวอย่างรุนแรง ไม่ทราบว่าใครที่เป็นคนปิดประตูของอาณาจักรไว้

ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านไม่สามารถวิ่งหนีได้อีกต่อไปเพราะความเหน็ดเหนื่อย เขาเกลียดชังคนจากสามพันแคว้นเหตุไฉนคนพวกนั้นถึงปิดประตูอาณาจักร?

“สุนัขเฒ่าอย่าวิ่งมาให้ข้าจับตัวซะดีๆ!” สือฮ่าวตะโกนจากด้านหลังเปลวไฟที่รุนแรงพุ่งพล่าน

ทุกคนพูดไม่ออกนี่ ... หรือเขาจะจับทูตคนนี้กินจริงๆ?

“สหายเต๋าอย่าวิ่งอีกเลยเจ้าไม่เห็นหรือว่าประตูของอาณาจักรปิดแล้ววันนี้พวกเราจะพักผ่อนอยู่ที่นี่!” เฉาอวี่เซิ่งเตือนเด็กหนุ่มสาวจากอาณาจักรเซียน

บุคคลเหล่านั้นกัดฟันแน่นด้วยความโกรธทุกคนมองไปที่เฉาอวี่เซิ่งด้วยความเกลียดชังจากนั้นพวกเขาก็รีบวิ่งไปด้วยความเร็ว

แต่เมื่อเห็นประตูดินแดนปิดอยู่จริงๆ ใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนสีไปทันทีมีใครบางคนที่ไม่สามารถวิ่งได้อีกต่อไปเขาล้มลงกับพื้นและนั่งอย่างหมดสภาพอยู่ตรงนั้น

สาเหตุแรกเป็นเพราะพวกเขากลัวอย่างที่สองเพราะพวกเขาหมดแรง!

ในหมู่พวกเขามีผู้ฝึกตนหญิงสองคนที่ยืนอยู่ได้แต่ใบหน้าของพวกนางซีดเผือดไร้สีสัน ในเวลานี้สิ่งมีชีวิตชั่วร้ายจากอาณาจักรด้านล่างไล่ตามมาทันแล้ว

“สหายเต๋าอย่าไล่ตามเราอีกต่อไปเลยข้าขอร้องล่ะ ข้าเชื่อว่าต้องมีความเข้าใจผิดระหว่างเราอย่างแน่นอน!”

ทูตคนนั้นหันกลับมาเช็ดเหงื่อบนหน้าผากและเผยรอยยิ้มที่ดูขัดตามากกว่าการร้องไห้เสียอีก

อะไรคือหน้าตาอะไรคือความสง่างาม? ตอนนี้ทุกอย่างถูกโยนออกไปนอกหน้าต่าง!

“เข้าใจผิดอะไร! เอาหมัดของข้าไปกิน!” สือฮ่าวกระแทกหมัดไปด้านหน้าความว่างเปล่าถูกฉีกออกจากกันเป็นริ้ว

ความแข็งแกร่งของเขาแม้แต่กฎของอาณาจักรแห่งความว่างเปล่าก็ยังไม่สามารถรองรับได้

แน่นอนว่าในขณะนี้ผู้อาวุโสทั้งสองยังคงเกาะอยู่บนร่างกายของสือฮ่าวราวกับลิงคู่หนึ่ง