ตอนที่ 8 (อ่านฟรี) เหมือนมีบางสิ่งหายไป

ตอนที่ 8 เหมือนมีบางสิ่งหายไป

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วกว่าสองเดือน

เวลากว่า 2 เดือนนี้จึงได้เข้าไปทำงานที่บริษัททุกวันในฐานะผู้บริหารเขาจึงต้องทุ่มเทให้กับการทำงานเป็นอย่างมาก

หลังจากที่อาวุโสหลายคนให้โอกาสเขาเขาไม่ควรทำให้คนเหล่านั้นผิดหวัง

เขาไม่ได้กลับไปทำงานพาร์ทไทม์ เชื่อหนังสืออีกต่อไป และด้วยเหตุผลนี้เขาก็ไม่ได้พบกับฟ่งฟ่ง เป็นเวลานานด้วยเช่นกัน มีเพียงการพูดคุยกันบางครั้งผ่านวีดีโอแชทเท่านั้น

ส่วนทางด้าน ฟ่งฟ่ง เธอก็ได้มาทำงานอยู่ที่ร้านอาหารของ หย่งเล่อ เธอเป็นลูกจ้างคนเดียวในร้านแต่ดูเหมือนหลังจากเปิดร้านอาหารอย่างเป็นทางการแล้ว ก็ได้มีลูกค้าเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง จึงทำให้ฟ่งฟ่ง เหนื่อยมากเป็นพิเศษ

"ให้ตายเถอะวันนี้ฉันเหนื่อยจริงๆ….แต่ลูกค้าเพิ่มขึ้นมากอย่างนี้ อีกหน่อยร้านเราต้องมีกำไรเพิ่มขึ้นมากแน่นอนค่ะ" ฟ่งฟ่ง นั่งลงอย่างอ่อนแรงหลังจากที่ร้านปิดแล้ว

"ใช่...คุณคงเหนื่อยมากเพราะคุณไม่ได้พักเลยตลอดทั้งวัน " หย่งเล่อ กล่าวพร้อมกับทำบัญชีประจำวันของร้าน

"ใช่ค่ะ…ฉันเหนื่อยมากแต่ก็ยังดีกว่าเราไม่มีลูกค้าไม่ใช่หรือคะ" ฟ่งฟ่ง กล่าวด้วยรอยยิ้มที่สดใส

"ตั้งแต่รู้จักคุณมาคุณมักจะมองโลกในแง่ดีเสมอ ผมชอบนะ" หย่งเล่อ พูดด้วยสีหน้าที่เรียบง่าย

"ชอบอย่างนั้นเหรอคะ แล้วเมื่อไหร่คุณจะชอบฉันสักที" ฟ่งฟ่ง ยังคงพูดล้อเล่น

" นี่แน่..ไร้สาระอีกแล้ว ผมยังดูแลผู้หญิงคนไหนไม่ได้และผมยังไม่คิดเรื่องนั้น คุณเองก็เหมือนกันพูดเล่นกับใครแบบนี้ไม่ได้นะเพราะคุณเป็นผู้หญิง" หย่งเล่อ เคาะหัว ฟ่งฟ่ง เบาๆ

"โอ๊ย~เจ็บนะ ฉันดูเหมือนพูดเล่นหรือไง"ฟ่งฟ่ง ลูบหัวตัวเองเบาๆ

หย่งเล่อ อดยิ้มไม่ได้ไม่เห็นท่าทางที่น่ารักของฟ่งฟ่ง เขารู้ดีว่าฟ่งฟ่ง รู้สึกอย่างไรกับเขาแต่ในเวลานี้เขายังไม่สามารถดูแลผู้หญิงคนไหนได้ในฐานะคนรัก

ตั้งแต่ที่หย่งเล่อ และฟ่งฟ่ง รู้จักกันจนกระทั่ง ฟ่งฟ่ง ได้เข้ามาทำงานที่ร้านนี้ พวกเขาสนิทสนมกันได้เร็วมาก หย่งเล่อ มักจะนั่งรถประจำทางเพื่อมาส่ง ฟ่งฟ่ง ถึงหน้าบ้านทุกวัน เนื่องจากกว่าเวลาที่ร้านจะปิดและจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้น มืดมากแล้ว เขาจึงเป็นห่วงความปลอดภัยของเธอ

แล้ววันนี้ก็เช่นกันหย่งเล่อ เดินมาส่ง ฟ่งฟ่ง ถึงหน้าประตูบ้านของเธอ :"รีบเข้าบ้านสิ ผมกลับก่อนนะแล้วพรุ่งนี้เจอกัน"

"ขอบคุณที่มาส่งค่ะแล้วพรุ่งนี้เจอกัน"ฟ่งฟ่ง กล่าวขอบคุณ

ในขณะที่ฟ่งฟ่ง เดินเข้าบ้านไปหย่งเล่อ ได้หันหลังกลับและเดินกลับไปที่ป้ายรถประจำทางเช่นกัน

แต่เมื่อสักครู่ที่ หย่งเล่อและฟ่งฟ่ง เดินมาพร้อมกัน อีกด้านหนึ่งยังคงมี จื่อหมิง นั่งมองอยู่ภายในรถยนต์ที่จอดอยู่ข้างทางมองทั้งคู่ได้เดินผ่านไปด้วยความสงสัย แต่เขาก็ไม่ได้แสดงตัวออกมาและยังคงเฝ้ามองอยู่ไกลๆ โดยที่ไม่ได้ออกมาจากรถของเขา

หลังจากฟ่งฟ่ง เข้าไปในบ้านก็มีสายโทรเข้าของจื่อหมิง ฟ่งฟ่ง รีบรับสายทันที

ฟ่งฟ่ง :" ฉันคิดว่านายจะไม่โทรมาซะแล้ว"

จื่อหมิง:"ต้องโทรสิ ยังไงฉันก็ต้องโทรหาเธออยู่แล้วเธอถึงบ้านแล้วใช่ไหม"

ฟ่งฟ่ง :"ใช่ ฉันเพิ่งถึงบ้านตอนนี้เอง พี่หยงเล่อ เจ้าของร้านที่ฉันทำงานอยู่มาส่งฉัน"

ฟ่งฟ่ง :"แล้วนายล่ะเป็นยังไงบ้าง? วันนี้ที่บริษัทยุ่งมากไหม?"

จื่อหมิง:"ที่บริษัทไม่ได้ยุ่งมากแต่ฉันยังมีอะไรที่ต้องเรียนรู้อีกมากจึงไม่ค่อยมีเวลา และบางวันฉันต้องไปที่มหาวิทยาลัยด้วยเพราะฉันจะเรียนจบปีนี้แล้ว"

ฟ่งฟ่ง :"นายคงเหนื่อยมากเลยสินะจื่อหมิง แย่จริงๆฉันช่วยอะไรนายไม่ได้เลย"

จื่อหมิง:"ไม่..เธอไม่ต้องช่วยอะไรฉัน แค่เวลาที่ฉันเหนื่อยช่วยรับสายฉันก็พอ"

ฟ่งฟ่ง :" แน่นอน..ฉันต้องรับสายนายอยู่แล้ว  รู้ไหมตอนนี้เราไม่ค่อยได้เจอกันฉันคิดถึงนายมาก เราน่าจะหาเวลาเจอกันหน่อยดีไหม"

จื่อหมิง:" รอวันหยุดคราวหน้าฉันจะพาเธอไป  เที่ยวก็แล้วกันนะ"

ฟ่งฟ่ง :"พูดแล้วนะ ต้องสัญญานะท่านรอง ตอนนี้นายเป็นถึงผู้บริหารแล้วห้ามกลับคำพูดด้วยล่ะ"

จื่อหมิง:"โอเค เธอควรพักผ่อนได้แล้วฉันเองก็จะกลับไปพักผ่อนเหมือนกัน"

ฟ่งฟ่ง :"โอเค นายเองก็ดูแลตัวเองด้วยนะ อย่าทำงานหนักจนเกินไปรู้ไหม"

จื่อหมิง:"เออ…เดี๋ยวนะ ฟ่งฟ่ง ฉันบอกเธอหรือยังว่า ฉันก็คิดถึงเธอมากเหมือนกัน"

ฟ่งฟ่ง :"แน่นอนฉันรู้ แล้ววันหยุดเจอกันนะ ฉันจะรอ บ๊ายบาย"

จื่อหมิง:"บ๊ายบาย"

……

เป็นเวลากว่าสองเดือนที่ ฟ่งฟ่ง และจื่อหมิง ไม่ได้พบกันเลย จึงทำให้ จื่อหมิง รู้ว่าเขาคิดถึง ฟ่งฟ่ง มากแค่ไหน  อาจกล่าวได้ว่าความคิดถึงนี้เกิดจากความรักที่ จื่อหมิง มีต่อ ฟ่งฟ่ง มันเพิ่มมากขึ้นทุกวัน

หลังจากที่วางสายจาก จื่อหมิง ไปแล้ว ฟ่งฟ่ง ก็ยังคงรู้สึกว่า ในหัวใจของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยกังวลและห่วงใยที่ได้รู้ว่าจื่อหมิง ต้องทำงานหนัก แล้วเหมือนกับว่าเธอเองก็คิดถึง จื่อหมิง ไม่น้อยเช่นกัน

และตลอดระยะเวลาที่ไม่ได้พบกับ จื่อหมิง ฟ่งฟ่ง ก็ยังคงเฝ้ารอให้ จื่อหมิง โทรมาทุกวันหลังจากที่เธอเลิกงาน

เวลานี้ฟ่งฟ่ง รู้สึกสับสนเธอไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันคืออะไร เธอรู้ว่าหัวใจของเธอเต้นแรงเมื่อครั้งแรกที่หย่งเล่อ แต่หลังจาก จื่อหมิง หายหน้าไปเธอกลับคิดถึงเขาและเป็นกังวลอย่างบอกไม่ถูก

ก๊อกๆ…มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ฟ่งฟ่ง รีบเดินไปเปิดประตูห้องนอนของเธอก็พบว่าเป็นเฉิงอี้ พี่ชายของเธอ เฉิงอี้ ถือแก้วนมอุ่นอยู่ในมือ:"ไม่รู้ว่าเธอกินอะไรมาจากข้างนอกหรือยังแต่นี่ดึกมากแล้วดื่มนมอุ่นๆก่อนสิ"

ฟ่งฟ่ง: "ฉันกินมาจากที่ร้านแล้วค่ะ"

เฉิงอี้:"ช่วงนี้จื่อหมิง หายไปไหน พี่ไม่ค่อยเจอเขาเลย"

ฟ่งฟ่ง: "เขาต้องไปทำงานที่บริษัทแล้วค่ะ เขาไม่ได้ทำงานที่ร้านหนังสือแล้วด้วย"

เฉิงอี้: "อ๋อ ใช่ลืมไปเขาเป็นทายาทของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ แต่เขาทำตัวธรรมดาซะพี่ลืมไปเลย"

เฉิงอี้: "แล้วใคร?ที่มาส่งเธอทุกวันคนนั้นหรอคือเจ้าของร้าน "

ฟ่งฟ่ง:"ใช่ค่ะ เพราะเขาเป็นห่วงความปลอดภัยของฉันเขาจึงต้องมาส่งฉันทุกวัน และฉันก็เกรงใจเขามากด้วย"

เฉิงอี้: "เหมือนว่าเธอจะชอบเขานะ เขาชื่ออะไร"

ฟ่งฟ่ง: "หย่งเล่อ ค่ะเขาชื่อหย่งเล่อ และฉันก็คิดว่าฉันเคยชอบเขา เขาทำให้หัวใจฉันเต้นแรงตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน"

เฉิงอี้:"น้องสาวของฉันก็บอกชอบผู้ชายก่อนเหมือนกันหรือนี่ เธอกับฮั่วชิงชิง ช่างเหมือนกันจริงๆ "

ฟ่งฟ่ง: " พี่กับเธอก็คุยกันมานานแล้วเมื่อไหร่จะพามาให้แม่เรารู้จักล่ะคะ"

เฉิงอี้:"คงไม่จำเป็น เพราะฐานะของเธอกับเราต่างกันมาก เธอเป็นถึงลูกสาวเจ้าของสถานีโทรทัศน์เจเบส "

ฟ่งฟ่ง:"ว้าว เจเบส ถ้าคบกับเธอพี่อาจจะได้เป็นพระเอกของช่องก็ได้ "

เฉิงอี้: "จะเป็นไปได้อย่างไร เงินเก็บของพี่ไม่พอที่จะซื้อนาฬิกาให้เธอด้วยซ้ำ"

ฟ่งฟ่ง:"พี่กับเธอคุยกันเพราะชอบกันไม่ใช่หรือคะ"

เฉิงอี้:"ใช่..พี่รู้สึกชอบเธอมาก แต่พี่ไม่สามารถคิดเกินเลยกับเธอได้ เรายังคุยกันในฐานะเพื่อนเท่านั้น"

ฟ่งฟ่ง:"อะไรกันพี่แก่กว่าเธอตั้ง 13 ปีจะเป็นเพื่อนกันได้อย่างไร"

เฉิงอี้:"ช่างเถอะ!ช่างเถอะ!พี่จะไปนอนแล้วเลิกพูดถึงเรื่องนี้เถอะ"

"อะไรกัน พี่คะฉันยังพูดไม่จบเลย"

เฉิงอี้:"อย่าให้มันมากนักนะแม่น้องสาว เธอควรอาบน้ำและเข้านอนได้แล้ว"

เมื่อพูดจบ เฉิงอี้ รีบเดินออกไป

สำหรับเฉิงอี้ แล้ว เรื่องของฮั่วชิงชิง นั้นเป็นไปได้ยาก เพราะเขาเป็นเพียงดาราที่ไม่มีชื่อเสียง แต่ฮั่วชิงชิง เป็นถึงทายาทของสถานีโทรทัศน์เจเบส

แม้สวรรค์นำพาให้พวกเขารู้จักกันแต่ไม่ได้หมายความว่าจะสร้างพวกเขามาเพื่อคู่กัน

?????