บทที่ 99 กองทัพสัตว์อสูรโจมตี
บทที่ 99 กองทัพสัตว์อสูรโจมตี
แรงสั่นสะเทือนของพื้นดินนั้นเกิดจากการปะทะของทั้งคู่ ดาบคู่และง้าวยังคงต้านกันไปมาด้วยพลังยังไม่มีใครยอมใคร!
ฟึบ!
เหอคุนซานฉวยโอกาสตอนที่อีกฝ่ายนั้นลงแรงทั้งหมดมาที่ง้าว เขาก็เบี่ยงตัวไปด้านข้างทำให้เซี่ยวอี้หยางเสียการทรงตัวก่อนจะถลาไปข้างหน้า จากนั้นเหอคุนซานพลันฟันไปที่หัวของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว!
ฉัวะ!
น้ำพุสีแดงฉานพุ่งขึ้นมาจากส่วนคอของเซี่ยวอี้หยาง มันตกตายไปด้วยเล่ห์กลของคู่ต่อสู้ ด้วยการถูกพูดจายั่วยุเป็นเหตุให้เกิดความโกธรเข้าครอบง่ำ ทำให้สูญเสียความเยือกเย็นและความคิดไป
เห็นได้ชัดว่าพลังของเซี่ยวอี้หยางนั้นมากกว่าเหอคุนซาน แต่ด้วยกลยุทธและประสบการณ์ที่สั่งสมมา ทำให้เขานั้นสามารถเอาชนะอีกฝ่ายไปได้
ทุกคนต่างมองไปที่เหอคุนซานด้วยท่าทีตกตะลึง ในฝั่งของทวีปอรุณเบิกฟ้าต่างเต็มไปด้วยความตื่นเต้น แต่เมื่อเทียบกับทวีปทรายทมิฬนั้นล้วนตรงกันข้ามทั้งหมด แววตาปรากฏความหวาดกลัวขึ้น ทำให้พวกมันต่างถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว เมื่อสูญเสียผู้นำไปแล้วจะทำให้นักรบที่เหลือต่างไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรดี!
กริซ!
บนน่านฟ้าของประตูเมืองปรากฏงูยักษ์สีม่วงสวมเกราะสีดำกำลังจ้องมองลงมา บนหัวของมันนั้นมีหญิงชราสวมใส่อาภรณ์สีเขียวเข้ม ในมือของนางมีไม้เท้าสีน้ำตาลปล่อยพลังอันน่าพิศวงออกมา คลื่นพลังที่แผ่ออกมาจากร่างของนางนั้นน่าขนลุก
“อย่าได้กลัวพวกมัน! ข้าได้มาถึงแล้วภายใต้การนำของข้าพวกเจ้าไม่มีทางพ่ายแพ้อย่างแน่นอน!”
หญิงชราเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่น่าเกลียด นางเป็นฮูหยินของเจ้าเมืองเทพอารักษ์ ด้วยพลังและอำนาจในมือของนางนั้นเป็นรองเพียงเจ้าเมืองเท่านั้น
ทันใดนั้นมีทหารจำนวนมากบินออกมาจากเมืองมีถึงหลายพันคน พวกมันต่างมีรอยยิ้มที่โหดเหี้ยม แต่ละคนนั้นต่างกระหายสงคราม ในสงครามคนส่วนมากสู้เพื่อความอยู่รอด แต่นักรบจากทวีปทรายทมิฬนั้นแตกต่างออกไป พวกมันต่างสู้เพื่อความสนุกสนานเท่านั้น และยิ่งคนที่มาบุกรุกถึงหน้าประตูบ้านของพวกมันแล้ว ยิ่งทำให้พวกมันรู้สึกว่าความโหดเหี้ยมของมันยังไม่เพียงพอ เลยตัดสินใจจะแสดงความป่าเถื่อนของพวกมันให้ศัตรูของมันได้รับรู้!
“ฆ่ามัน!!!”
มีนักรบคนหนึ่งตะโกนออกมา แล้วเป็นคนแรกที่พุ่งเข้าใส่กองทัพของทวีปอรุณเบิกฟ้าอย่างไม่เกรงกลัว ทำให้นักรบที่อยู่ข้างหลังนั้นต่างรู้สึกฮึกเหิมพร้อมกับพุ่งตามไป
ตูม!
เสียงการต่อสู้เริ่มกลับมารุนแรงขึ้นอีกครั้ง หญิงชรายกไม้เท้าในมือขึ้นเป็นการสั่งให้งูยักษ์สัตว์เลี้ยงของนางพลันเคลื่อนที่ไปข้างหน้าพุ่งเข้าใส่เหล่าศัตรูอย่างเลือดเย็น!
ทางทิศเหนือของเมืองเทพอารักษ์นั้น ปรากฏกองทัพสัตว์อสูรที่มีจำนวนถึงพันกว่าตัว มีทั้งพื้นฟ้าและพื้นดิน พวกมันต่างครอบคลุมไปทั่วทำให้ราวกับบนโลกใบนี้เป็นของพวกมัน ด้วยร่างกายอันใหญ่โตรวมถึงน้ำหนักตัวที่มากมาย ทำให้เป็นจุดเด่นอย่างมาก แต่เนื่องจากสงครามที่หน้าประตูหลัก ทำให้คนในเมืองไม่ทันได้สังเกตุ และเมื่อสังเกตุเห็นก็สายเกินไปเสียแล้ว!
โฮก! กรรรร! บรูวววว!
เสียงคำรามของสัตว์อสูรจำนวนมากดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง พวกมันต่างโจมตีกำแพงเมืองด้วยพลังทั้งหมดที่มี เสียงดังสั่นหวั่นไหวดังขึ้นจากทางทิศเหนือของเมืองอย่างต่อเนื่อง
“สวรรค์! เหตุใดถึงได้มีกองทัพสัตว์อสูรมากมายขนาดนี้มาโจมตีเมืองของพวกเราได้กัน!”
“ต้องเป็นสัตว์อสูรของเจ้าพวกที่อยู่หน้าประตูอย่างแน่นอน! พวกเรารีบไปแจ้งท่านเจ้าเมืองกันเถอะ!”
“เข้าใจแล้ว!”
เสียงพูดคุยของนักรบในเมืองกำลังตกใจกับภาพตรงหน้าของพวกมัน
ตึง ตึง!
ค่ายกลตรงส่วนกำแพงเมืองเริ่มมิอาจสามารถต้านทานได้ไหวแล้ว ด้วยจำนวนที่มากจนเกินไปเริ่มทำให้กำแพงเมืองนั้นใกล้พังลงทุกที ค่ายกลจำนวนมากต่างระดมโจมตีฆ่าสัตว์อสูรไปหลายร้อยแล้ว แต่หลังจากที่ฆ่ามันไปแล้วยิ่งทำให้จำนวนของมันเพิ่มขึ้นไม่หยุดหย่อน นานครั้งเข้าก็ยิ่งเพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆอย่างมิอาจทราบสาเหตุได้!
ภายในป่าทางเหนือของเมืองนั้น บนต้นไม้ที่สูงที่สุดต้นหนึ่ง มีชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลา เขากำลังเป่าขลุยอยู่อย่างสงบ เสียงเพลงที่ออกมาจากขลุยนั้นมันทำให้ผู้ที่ฟังนั้นรู้สึกเหมือนเข้าไปในอีกโลกหนึ่งที่ถูกสร้างขึ้นจากบทเพลงนี้ ชายหนุ่มผู้นี้คือกุนไท่!
เขาเป็นผู้ควบคุมสัตว์อสูรทั้งหมดโจมตีทางเหนือของเมือง นี่คือพลังที่น่ากลัวของผู้ใช้มายา ซึ่งสามารถควบคุมสัตว์อสูรได้เหมือนกับนักฝึกสัตว์ แต่นักฝึกสัตว์นั้นจะต้องทำความคุ้นเคยรวมถึงฝึกพวกมันให้เข้าใจในคำสั่งของพวกเขา แต่ผู้ใช้พลังมายานั้นสร้างภาพหลอนขึ้นมาพร้อมควบคุม ทำให้พวกมันอยู่ภายใต้เหล่าผู้ใช้มายาได้อย่างง่ายดาย!
ด้วยพลังอันลึกลับของพวกเขา ทำให้มีตำแหน่งและสถานะอันสูงสุด! แล้วด้วยจำนวนที่น้อยและหาได้ยาก ทำให้ผู้มีอำนาจจำนวนมากต่างค้นหาตัวพวกเขาเพื่อเชิญเข้าสู่ขุมพลังของพวกมันด้วยทุกสิ่งทุกอย่างที่สามารถจัดหามาให้ได้!
ตูม!
กำแพงเมืองพังทลายลงมาเป็นทางเข้าขนาดใหญ่ เหล่าสัตว์อสูรพวกนี้เข้าไปในทางนั้นอย่างวุ่นวาย
เหล่านักรบที่ถูกสั่งมาจากเจ้าเมืองนั้นพึ่งจะมาถึงพวกเขาต่างรู้สึกโกธรขึ้นมา เพราะกำแพงเมืองและค่ายกลนั้นมีมูลค่ามหาศาลทั้งนั้น
“ฆ่ามัน! ฆ่าพวกสัตว์เดรัจฉานพวกนี้ให้หมด!”
ชายผู้น่าจะเป็นหัวหน้าตะโกนออกคำสั่งทันที
กองทัพข้างหลังเขาที่มีจำนวนถึงสองพันคนนั้น พุ่งเข้าเข่นฆ่าสัตว์อสูรอย่างไม่เกรงกลัว สำหรับพวกเขานั้นการฆ่าสัตว์อสูรไม่ใช่เรื่องยากเย็นนัก
แต่สัตว์อสูรเหล่านี้ถูกควบคุมโดยกุนไท่อย่างสมบูรณ์ ทำให้การเคลื่อนไหวของมันนั้นไม่เหมือนสัตว์อสูรทั่วไป! สัตว์อสูรบางกลุ่มรวมกลุ่มกันจัดตั้งค่ายกลที่มนุษย์ไม่สามารถทำได้ พวกมันอยู่ในตำแหน่งที่ทำให้พวกมนุษย์ไม่สามารถเข้าใกล้ได้
“ระ....ร้ายกายมาก! สัตว์อสูรพวกนี้ถูกควบคุมโดยนักฝึกสัตว์กี่คนกันแน่!?”
“มันน่ากลัวเกินไปแล้ว! ใครจะไปเอาชนะได้! มีนักฝึกสัตว์กี่พันคนกันแน่ที่ทำเช่นนี้ได้! การควบคุมและฝึกสัตว์ของอีกฝ่ายนั้นจะต้องน่ากลัวอย่างไม่ต้องสงสัย แต่เหตุใดศัตรูถึงได้มีนักฝึกสัตว์ที่แข็งแกร่งและมีจำนวนมากถึงเพียงนี้ กลับสามารถควบคุมพวกมันได้หลายพันตัว!”