ตอนที่ 919+920 ไม่มีทนายคนไหนกล้ารับว่าความ

ตอนที่ 919 ไม่มีทนายคนไหนกล้ารับว่าความ

โจวเสี่ยวเฉิงหันมายิ้มให้กับเจียงเหยาที่เป็นเจ้าของแมว เจียงเหยาขมวดคิ้ว เธอสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับสภาพจิตใจของโจวเสี่ยวเฉิง

“เธอพาเสี่ยวเฉิงไปพบจิตแพทย์แล้วหรือยัง” เจียงเหยาถาม เด็กสาวได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก เธอประสบปัญหาทางจิต หากเธอรับคำปรึกษาจากจิตแพทย์มืออาชีพ เจียงเหยารู้สึกว่าปัญหาของโจวเสี่ยวเฉิงน่าจะมีทางออก

“เสี่ยวเฉิงไม่ยอมออกจากบ้านเลย เธอไม่อยากเดินแม้แต่ครึ่งก้าว ฉันเลยพาเธอไปที่โรงพยาบาลไม่ได้” โจวเสี่ยวเซี่ยส่ายหน้า “เธอคิดว่าน้องของเธอมีปัญหาด้านสภาพจิตใจหรือเปล่า”

ดวงตาของโจวเสี่ยวเซี่ยเป็นสีแดง “ฉันเองก็รู้สึกเหมือนกันทันทีที่กลับมาถึงบ้าน เธอเลยรู้เรื่องที่เธอถูกทำร้าย ฉันไม่อยากให้เธอขายหน้าและไม่อยากปล่อยให้ ไช่เซียงหลงลอยนวล”

เจียงเหยาพยักหน้า โจวเสี่ยวเฉิงอายุเพียง 16-17 ปีเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าเธอจะทำตัวเหมือนเด็กที่อายุเพียงไม่กี่ขวบ

เจียงเหยาเรียนแพทย์ แต่เธอไม่เคยเกี่ยวข้องกับจิตวิทยา ดังนั้นเธอจึงไม่เข้าใจว่าโจวเสี่ยวเฉิงป่วยทางจิตประเภทไหน เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเริ่มต้นตรงจุดไหน

“เจียเซียนบอกว่าเขาสามารถขอความช่วยเหลือจากหัวหน้าของเขา หัวหน้าของเขามีน้องสาวที่กำลังเรียนอยู่ที่ต่างประเทศ เห็นว่าวันนี้เธอมาช่วยตรวจดูอาการของเสี่ยวเฉิงที่เมืองหยวน” โจวเสี่ยวเซี่ยอธิบาย “ผ่านมาครึ่งเดือนแล้วตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้น ฉันไม่รู้ว่าต้องทำอะไรในตอนนี้ ครอบครัวไช่คอยจับตาดูเราอย่างใกล้ชิด พ่อแม่ของฉันต้องการโทรแจ้งตำรวจ แต่กลับกลายเป็นน้องชายถูกจับในข้อหาทำร้ายร่างกายแทน พวกเขาใช้น้องชายของฉันข่มขู่พ่อแม่ของฉันเพื่อไม่ให้แจ้งตำรวจ เพื่อนบ้านของฉันบอกว่าประตูบ้านของเราถูกทาสีแดง นั่นคือเรื่องก่อนที่ฉันจะกลับมา พ่อแม่ได้ให้คนมาทาสีประตูและผนังใหม่แล้ว”

เจียงเหยาจับมือโจวเสี่ยวเซี่ยและปลอบโยนเธอ “ไม่เป็นไรนะ ฉันได้นัดทนายความมาพบกับเราแล้ว วันนี้เขาจะมาที่นี่ เมื่อเขามาถึง เราค่อยเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง”

โจวเสี่ยวเซี่ยไม่คาดหวังว่าเธอจะร้องไห้อีกครั้ง เมื่อเจียงเหยาพูดถึงทนายความ

“พ่อแม่ของฉันบอกว่าพวกเขาจะดำเนินคดี แม้ว่าจะต้องขายบ้านก็ตาม แต่ในเมืองหยวนไม่มีใครกล้ารับทำคดีของเรา เพราะอิทธิพลของตระกูลไช่ พ่อแม่ของฉันไปที่สถานีตำรวจตอนที่น้องสาวฉันถูกทำร้าย แล้วพวกเขาก็ไปขอให้ทนายช่วยเหลือ แต่ไม่มีใครรับฟังเลย ในที่สุดท่านทั้งสองก็ล้มป่วยและต้องเข้ารับการรักษาตัวในโรงพยาบาล”

เจียงเหยานั่งถัดจากโจวเสี่ยวเซี่ย เป็นอีกครั้งที่เธอดีใจที่ได้บอกกับลู่ชิงสีเกี่ยวกับเรื่องของโจวเสี่ยวเซี่ยทางโทรศัพท์เมื่อคืนก่อน เธอยังขอบคุณลู่ชิงสีที่มองการณ์ไกลในการเตรียมทนายมาช่วยในเรื่องนี้ถึงเมืองหยวน

ลู่ชิงสีมีวิธีที่จะทำให้แน่ใจว่าไม่มีทนายความในเมืองหนานเจียงทั้งหมดกล้ารับทำคดีของตระกูลจาง จากนั้นตระกูลไช่ก็ใช้วิธีเดียวกันนี้เพื่อรังแกครอบครัวของโจวเสี่ยวเซี่ยที่เมืองหยวน พวกเขาน่าสงสารเกินไป

โจวเสี่ยวเฉิงกอดมัวและนั่งเงียบ ๆ ที่ด้านข้างเจียงเหยา และโจวเสี่ยวเซี่ย พวกเขาไม่ได้ตั้งใจจะลดเสียงลง โจวเสี่ยวเฉิงได้ยินทุกอย่างที่พวกเขาพูดถึง แต่ดูเหมือนว่าเธอจะกลายเป็นคนหูหนวก เธอไม่ตอบสนองต่อการสนทนาของเจียงเหยาและโจวเสี่ยวเซี่ยเลย

คุณเจียง ทนายความมาถึงตอนบ่ายสามโมง เนื่องจากโจวเสี่ยวเฉิงไม่สามารถพบกับผู้ชายที่ไม่คุ้นเคยได้ เจียงเหยาจึงบอกให้เขาไปพักที่โรงแรมก่อน ในเวลาเดียวกัน เธอต้องการข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับโจวเสี่ยวเฉิงและตระกูลไช่

______

ตอนที่ 920 พี่ฉู่

หลังจากที่เจียงเหยาและทนายความ คุณเจียงคุยโทรศัพท์กันเรียบร้อยแล้ว โจวเสี่ยวเซี่ยก็ถามว่า “ทนายอยู่ที่นี่หรือเปล่า อีกสักพักพี่เจียเซียนก็จะเลิกงานแล้ว เขาจะมาที่นี่ทันที หลังจากนั้นเขาจะช่วยฉันดูแลเสี่ยวเฉิง ตอนที่ฉันจะไปพับกับทนายกับเธอ”

“พี่ชายคนนี้ เจียเซียน เป็นญาติของเธอเหรอ” เจียงเหยาเคยได้ยินโจวเสี่ยวเซี่ยพูดถึงเขาหลายครั้ง ตั้งแต่ที่เธอมาถึงตอนเที่ยง

“พี่เจียเซียนเป็นเพื่อนบ้านของเรา และเขาทำงานที่สถานีตำรวจ พ่อแม่ของเขาช่วยดูแลพ่อแม่ของฉันตอนที่ท่านอยู่ในโรงพยาบาล”

โจวเสี่ยวเซี่ยกล่าวว่า “เราโชคดีที่ได้รับความช่วยเหลือตั้งแต่เริ่มต้น มีคนบอกว่าการมีเพื่อนบ้านที่ดี ดีกว่ามีญาติห่าง ๆ ในที่สุดฉันก็เข้าใจความหมายของประโยคนี้แล้ว ตอนที่เกิดเรื่อง ไม่มีญาติพี่น้องคนไหนแวะมาให้เห็นหน้าเลย พวกเขาทั้งหมดต่างกลัวอันตราย หลายคนยังแนะนำให้พ่อแม่ของฉันสงบสติอารมณ์และไม่รุกรานคนรวยเหล่านั้น ญาติเหล่านี้ไม่ดีเท่าเพื่อนบ้านของเรา”

หลังจากนั้นเจียงเหยาและโจวเสี่ยวเซี่ยนั่งอยู่ข้าง ๆ และเฝ้าดูโจวเสี่ยวเฉิงเล่นกับมัวที่อยู่ในอ้อมกอดของเธอ มัวไม่สนใจโจวเสี่ยวเฉิง เขานอนเฉย ๆ โจวเสี่ยวเฉิงก็ยังกอดเขาไว้ในอ้อมแขนของเธอและพูดคุยกับเขาตลอดทั้งบ่าย เธอไม่ได้เคลื่อนไหวเลยกระทั่งห้าโมงเย็น เมื่อเฉินเจียเซียนมาถึง

เฉินเจียเซียนมาถึงเร็วกว่าที่โจวเสี่ยวเซี่ยคาดไว้ เขาควรจะเลิกงานตอนหกโมงเย็น แต่เขามาถึงที่นี่ตอนห้าโมงเย็น เขาพาใครบางคนมาด้วย

เมื่อโจวเสี่ยวเฉิงเห็นเฉินเจียเซียน เธอกอดเขาทันทีและขยับเข้าไปใกล้เขา เธอส่งมัวให้เฉินเจียเซียน และพูดอย่างมีความสุขว่า “พี่เจียเซียน ดูเขาสิ น่ารักไหม”

เฉินเจียเซียนพยักหน้า “น่ารักสิ แต่ไม่น่ารักเท่าเสี่ยวเฉิงหรอก” ขณะที่เขาพูดอย่างนั้น เฉินเจียเซียนก็เอื้อมมือออกไปตบศีรษะของโจวเสี่ยวเฉิง จากนั้นเขาก็หันไปหาคนที่อยู่หลังประตู เขากล่าวว่า “พี่ฉู่ เธอคือเสี่ยวเฉิง”

โจวเสี่ยวเซี่ยเดาว่าคนคนนี้คือจิตแพทย์ เฉินเจียเซียนเลิกงานเร็วเพื่อพาเธอมาที่บ้าน เธอรีบมองออกไปข้างนอกและทักทายคนคนนั้น

“เสี่ยวเฉิง ให้ฉันแนะนำเธอให้รู้จักกับเพื่อนใหม่หน่อย นี่คือฉู่เซิง เธอเรียกเขาว่าพี่ฉู่นะ” เฉินเจียเซียนพูดเบา ๆ กับโจวเสี่ยวเฉิง

เหมือนกับตอนที่เธอได้พบกับเจียงเหยาครั้งแรก โจวเสี่ยวเฉิงซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเฉินเจียเซียนทันทีเมื่อเห็นคนแปลกหน้า เธอก้มศีรษะลงและไม่กล้ามองเธอ

เมื่อเจียงเหยาเห็นคนที่เข้ามาหลังจากเฉินเจียเซียน เธอก็ตกใจ – ชีวิตช่างเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ผู้หญิงที่มากับเฉินเจียเซียนคือ ฉู่เซิง

“ฉู่เซิง บังเอิญจังเลยค่ะ” เจียงเหยาเดินไปข้างหน้าและทักทาย ฉู่เซิง เธอไม่คิดว่าฉู่เซิงจะเป็นจิตแพทย์

ฉู่เซิงดูตกใจยิ่งกว่าเจียงเหยา เธอคงไม่คิดว่าจะเจอกับคนรู้จักที่นี่

จากนั้นเธอก็ยิ้มให้กับเจียงเหยา หลังจากที่เธอได้ยินสิ่งที่ผู้หญิงอีกคนพูด

เฉินเจียเซียนและโจวเสี่ยวเซี่ยต่างประหลาดด้วยเช่นกัน “นี่เพื่อนร่วมห้องคุณใช่ไหม ฉันไม่คิดว่าเธอจะรู้จักกับน้องสาวของหัวหน้า”

“เราเคยเจอกันสองสามครั้งที่เมืองจินโดค่ะ” เจียงเหยาไม่ทราบสถานการณ์ระหว่างฉู่เซิงและเฉินซวีเหยา

เฉินซวีเหยาบอกว่าจะพาฉู่เซิงมาพบเธอ แต่มันนานมากแล้ว เจียงเหยาไม่ได้พูดถึงเฉินซวีเหยา

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเธอได้พบกับฉู่เซิง เจียงเหยาจึงใช้ระบบสแกนร่างกายของเธอและถามว่า “ฉู่เซิงเป็นจิตแพทย์หรือ”