ตอนที่ 5(อ่านฟรี) เมื่อหัวใจเต้นแรง

ตอนที่ 5 เมื่อหัวใจเต้นแรง

ในเช้าวันใหม่ เมื่อฟ่งฟ่ง ตื่นขึ้นมาเจอกับแม่ที่กำลังจัดอาหารเช้าอย่างเรียบง่าย

มีเพียงขนมปังทาแยมและนมสดเท่านั้น ก็ทำให้ฟ่งฟ่ง มีความสุขมากขึ้นในใจของเธอ

วันนี้ฟ่งฟ่ง ตั้งใจจะออกไปหางานใหม่ เธอคิดเสมอว่าคนเราไม่ควรอยู่เฉย ทุกคนควรมีรายได้และทำงานเมื่อถึงเวลา

เพราะสำหรับฟ่งฟ่ง แล้วเงินยังคงจำเป็นมาก

อันที่จริงแล้วเธอไม่ได้ขาดแคลนเงิน เพียงแต่มันยังไม่มากพอที่เธอจะสามารถซื้อบ้านใหม่ได้

เด็กสาววัยเดียวกับฟ่งฟ่ง มักจะถือกระเป๋าแบรนด์เนมสวมใส่รองเท้าและเสื้อผ้าแบรนด์เนม แต่โฟ้งๆไม่เป็นเช่นนั้นเธอสวมใส่เพียงเสื้อผ้าที่ดูเรียบง่ายและเธอยังคงดูดีมากในชุดธรรมดาเหล่านี้

แม้วันนี้จะตื่นเช้าแต่ฟ่งฟ่ง ก็ออกจากบ้านสายกว่าปกติ เธอเดินไปตามถนนที่เป็นแหล่งช้อปปิ้งและร้านค้าร้าน อาหารมากมาย

เธอใช้เวลาเดินกว่าครึ่งวัน ก็ยังไม่มีร้านไหนที่มีตำแหน่งว่างสำหรับเธอ จนกระทั่งเดินมาถึงร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่งหน้าร้านเขียนป้ายว่ารับสมัครพนักงานเมื่อเห็นแล้วฟ่งฟ่ง เดินเข้าไปทันทีเพื่อสอบถามกับพนักงานที่อยู่ประจำเคาน์เตอร์ร้านสะดวกซื้อ

แต่เมื่อพนักงานร้านสะดวกซื้อคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาฟ่งฟ่ง กลับไม่รู้จะถามอะไรเธอลืมทั้งหมดที่เธอจะถามเธอรู้เพียงว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเธอกำลังทำให้หัวใจเธอเต้นแรง

"รับอะไรดีครับ  "พนักงานหนุ่มถาม

"โอ้!...อ่อ..ฉันเห็นป้ายติดรับสมัครพนักงานไว้ไม่ทราบว่าฉันจะสมัครได้หรือไม่คะ" ฟ่งฟ่ง ถามเมื่อนึกขึ้นได้

"ครับถ้าอย่างนั้นคุณช่วยกรอกใบสมัครนี้ก่อน เชิญนั่งทางด้านโน้นได้เลยครับ" พนักงานหนุ่มส่งแบบฟอร์มสมัครงานให้เธอและชี้ให้เธอไปนั่งที่โต๊ะ

ในขณะที่นั่งกรอกแบบฟอร์มอยู่นั้นฟ่งฟ่ง ยังคงมองพนักงานหนุ่มเป็นระยะ เธอแทบจะไม่ละสายตาจากเขา และเธอไม่เคยมีความรู้สึกเช่นนี้มาก่อน

พนักงานร้านสะดวกซื้อคนนี้อายุ 25 ปี เขาชื่อ หยงเล่อ และได้เขียนใบลาออกจากร้านสะดวกซื้อแห่งนี้ไว้แล้ว เพราะเขากำลังจะเปิดร้านอาหารตามความฝันของตัวเองหลังจากที่เขาทำงานและเก็บเงินได้พอสมควรแล้ว

" ชื่อฟ่งฟ่ง อย่างนั้นหรือ"หย่งเล่อ ถามโดยยืนอยู่ข้างหลังของฟ่งฟ่ง ขณะกรอกใบสมัคร

"ใช่ค่ะฉันอายุ 20 ปีแล้วไม่ทราบว่าพี่ชายชื่ออะไรคะ"ฟ่งฟ่ง ถามอย่างกะตือรือร้น

"ผมชื่อหย่งเล่อ ผมกำลังจะลาออกจากร้านนี้จึงต้องการรับสมัครพนักงานใหม่ครับ" หย่งเล่อ พูดอย่างตรงไปตรงมา

"แล้วทำไมถึงลาออกล่ะคะ ที่นี่สวัสดิการไม่ดีอย่างนั้นหรือ"ฟ่งฟ่ง ถาม

"ไม่ใช่อย่างนั้นผมเพียงแค่กำลังจะเปิดร้านอาหารของตัวเอง"หย่งเล่อ ตอบด้วยรอยยิ้ม

" ถ้าอย่างนั้นช่วยรับฉันทำงานที่ร้านที่คุณกำลังจะเปิดได้ไหมคะ "ฟ่งฟ่ง เปลี่ยนใจที่จะสมัครงานที่นี่

"ถ้าคุณคิดว่ารอได้ก็ลองดูครับ เพราะตอนนี้ร้านของผมยังไม่ได้ดำเนินการใดๆเลย"หย่งเล่อ กล่าวอย่างจริงใจ

" ได้แน่นอนค่ะฉันจะรอจนกว่าคุณจะเปิดร้าน"ฟ่งฟ่ง รีบตอบด้วยความดีใจ

"นี่เบอร์โทรศัพท์ของฉันค่ะ ฉันจะรอคุณติดต่อมาเพื่อเข้าทำงานนะคะ ฉันขยันมากค่ะฉันทำงานได้ทุกอย่าง รับรองถ้าจ้างฉันคุณจะรู้สึกคุ้มค่าแน่นอน"ฟ่งฟ่ง กล่าวอย่างสดใสและมุ่งมั่น

หย่งเล่อ ยิ้มเมื่อได้ยินฟ่งฟ่ง พูดเช่นนี้ เขารู้สึกว่าฟ่งๆเป็นเด็กสาวที่มีความมุ่งมั่นเขาจึงรับปากที่จะรักเธอเข้าทำงานที่ร้านใหม่ของเขาแม้ว่าตอนนี้ร้านยังไม่ได้เปิดตัวขึ้นก็ตาม:"โอเค ครับยินดีที่จะได้ร่วมงานกันครับ แล้วผมจะติดต่อคุณไปที่เบอร์นี้แน่นอน"

หลังจากฟ่งฟ่ง ออกไปหย่งเล่อ ยังคงทำงานที่ร้านสะดวกซื้อจนถึงเวลาเลิกงานของเขา เขาตรงไปที่ร้านเช่าเล็กๆที่เขาได้เช่าไว้เพื่อทำการตกแต่งและจัดเตรียมสิ่งต่างๆที่จำเป็นต่อการเปิดร้านอาหาร

ภายในร้านเช่าเล็กๆนี้มีตู้ไม้โบราณที่ดูเก่ามากแต่ยังคงมีความสวยงามของลวดลาย ตั้งแต่เช่าร้านนี้หย่งเล่อ ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับตู้ไม้ใบนี้เลย ครั้งหนึ่งเขาเคยพยายามจะเปิดมันแต่ไม่สามารถเปิดได้เขาจึงปล่อยทิ้งไว้เช่นนั้น เมื่อมองจากด้านนอกเข้าไปภายในตู้จะเห็นปิ่นปักผมที่แกะสลักด้วยไม้ตกแต่งด้วยทองคำและสมุดบันทึกเก่าๆ 1 เล่มเท่านั้น

ในขณะที่หย่งเล่อ กำลังยุ่งอยู่กับการจัดร้านเขาไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฟ่งฟ่ง ยืนอยู่ด้านหลังเขา:"เฮ้!ตกใจหมดเลย ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้เงียบๆและมายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน"

"ฉันขอโทษที่ทำให้คุณตกใจนะคะฉันเพียงแค่ไม่รู้จะไปที่ไหน จึงเดินตามคุณมา"ฟ่งฟ่ง กล่าวขอโทษอย่างสุภาพ

"ไม่เป็นไร..ไม่เป็นไรผมแค่ตกใจเพราะปกติแล้วไม่มีใครเข้ามาที่นี่"หย่งเล่อ พูดอย่างไม่ถือสา

"ถ้าอย่างนั้นให้ฉันช่วยนะคะเพราะไหนๆคุณก็บอกว่าจะรับฉันเข้าทำงานที่ร้านนี้แล้ว"ฟ่งฟ่ง กล่าวได้รอยยิ้ม

"แน่นอนคุณมาทำให้ผมตกใจและคุณต้องช่วยผมทำงานเสียแล้วล่ะวันนี้"หยงเล่อ ใช้คำพูดที่ดูสนิทสนมขึ้น

หลังจากนั้น หย่งเล่อ และฟ่งฟ่ง ทำการจัดและตกแต่งร้านให้มีความพร้อมเกือบ 100% แล้ว

"นี่ก็ค่ำแล้วคุณกลับบ้านเถอะฟ่งฟ่ง เดี๋ยวคนที่บ้านจะเป็นห่วง ผมจะเดินไปส่งคุณที่ป้ายรถประจำทาง"

"แล้วพรุ่งนี้คุณจะมาที่ร้านนี้อีกไหมคะ"ฟ่งฟ่งถาม

"พรุ่งนี้ผมจะไปซื้อของเพิ่ม ยังขาดของจำเป็นอีกเล็กน้อย"หย่งเล่อ พูดพร้อมกับปิดประตูร้าน

หลังจากนั้นหย่งเล่อ จึงเดินไปส่ง ฟ่งฟ่ง ขึ้นรถประจำทาง ส่วนตัวเขาเองก็ตรงกลับบ้านเช่นกัน

ตลอดเวลาที่นั่งอยู่บนรถประจำทางเพื่อกลับบ้าน ฟ่งฟ่ง ดูมีความสุขมากกว่าปกติ เธอรู้สึกถูกชะตากับ หย่งเล่อ อย่างบอกไม่ถูกที่สำคัญกว่านั้นคือ หย่งเล่อ ทำให้เธอหัวใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก