ตอนที่ 3 (อ่านฟรี)พี่ชายฉันมีความรัก

ตอนที่ 3 พี่ชายฉันมีความรัก

ที่สวนสาธารณะ

เมื่อเฉิงอี้ ยังคงวาดรูปอยู่ที่สวนสาธารณะ ฟ่งฟ่ง ที่กำลังวิ่งตรงเข้ามา ตะโกนเรียกพี่ชายอย่างสดใส สองมือของเธอถือแก้วกาแฟ :"พี่คะ! ฉันมาแล้ว

พักดื่มกาแฟก่อนสิ" ฟ่งฟ่ง ที่กำลังเหนื่อยหอบจากการวิ่งส่งแก้วกาแฟในมือของเธอให้เฉิงอี้

"แล้วเธอจะวิ่งทำไมกัน เด็กโง่ พี่ยังไม่ไปไหนเสียหน่อย" เฉิงอี้ รับกาแฟและขยับเก้าอี้สนามให้ ฟ่งฟ่ง นั่งลงเพื่อพักเหนื่อย

"วันนี้ลูกค้าเยอะไหมคะ" ฟ่งฟ่ง ถามและมองไปรอบๆ

"ก็พอมี แต่วันนี้พอแค่นี้ละกัน เธอรอพี่เก็บของกลับเดี๋ยวนะ" เฉิงอี้ เริ่มเก็บอุปกรณ์วาดรูปของเขา

"และวันนี้เธอเป็นไงบ้าง ที่ร้านมีลูกค้าเยอะไหม" เฉิงอี้ หันกลับมาพูดในขณะที่ยังเก็บของอยู่

"ไม่ค่ะ มีลูกค้าลงกว่าแต่ก่อนมาก และเจ้าของร้านก็ดูเครียดมากเลยด้วย"ฟ่งฟ่ง ส่ายหัวเล็กน้อย

"ไปกันเถอะ เก็บของเสร็จแล้วเราค่อยคุยกันต่อในรถ" เฉิงอี้ ถืออุปกรณ์วาดรูปในมือทั้งสองข้างและเดินนำไปที่รถ

ตลอดเวลาที่อยู่ในรถระหว่างทางกลับบ้านเมื่อนั่งอยู่ในรถ ฟ่งฟ่ง พูดคุยและเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ที่เธอพบเจอในวันนี้

เธอมักจะช่างพูดช่างคุยตั้งแต่เด็ก เธอมีรอยยิ้มที่สดใสเสมอ

เฉิงอี้ ฟังอย่างมีความสุข ราวกับพ่อที่ฟังลูกสาวพูดด้วยร้อยยิ้มตลอดทาง

" แล้วพี่ล่ะคะ วันนี้เจอเรื่องประทับใจอะไรบ้างไหม เล่าให้ฉันฟังบ้างสิ " ฟ่งฟ่ง หันไปมองที่เฉิงอี้ แล้วถาม

"อ่า…ก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอายุเท่าเธอ ชื่อฮั่วชิงชิง เธอกล้าพูดในสิ่งที่ผู้หญิงไม่ค่อยพูดกัน เธอน่ารักดี"เฉิงอี้ พูดและยิ้มด้วยใบหน้าและหูที่แดงเล็กน้อย

เฉิงอี้ ไม่เคยพูดถึงผู้หญิงคนไหนด้วยอารมณ์เช่นนี้มาก่อน จึงทำให้ ฟ่งฟ่ง สังเกตุเห็นความเปลี่ยนแปลงที่มีความสุขนี้ได้ทันที

" ว้าว..พี่ชายฉันหูแดงและแก้มแดงเมื่อพูดถึงสาวเหรอ? ฉันไม่เคยเห็นพี่ชายฉันเป็นแบบนี้มาก่อนเลย" ฟ่งฟ่ง พูดด้วยความแปลกใจ

"ไม่ใช่แบบนั้นนะ พี่แค่คิดว่า ฮั่วชิงชิง เธอน่ารักดี " เฉิงอี้ ปฏิเสธอย่างเขินอาย

"โอ้..พี่ชายฉันมีความรักเพราะโดนผู้หญิงจีบก่อนอย่างนั้นเหรอเนี่ย" ฟ่งฟ่ง ยังคงพูดล้อเลียนพี่ชาย

"ที่บอกว่าเธอกล้วพูดในสิ่งที่คนอื่นไม่พูด คือเธอบอกว่าชอบพี่ใช่หรือไม่" ฟ่งฟ่ง ถามต่อ

"ฮ่า ฮ่า…ให้ตายสิ!น้องสาวของฉันรู้มากจริงๆ" เฉิงอี้ หัวเราะ

"ใช่ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ใช่คนธรรมดาที่พี่จะเข้าถึงได้เลย เธอมีบอดี้การ์ดและเขาเรียกพ่อเธอว่าท่านประธาน" เฉิงอี้ มีน้ำเสียงที่อ่อนลง

"พี่ชายของฉันหล่อและเก่งมาก มีอะไรไม่คู่ควรกับเธออย่างนั้นหรือ" ฟ่งฟ่ง ยิ้มและกอดแขนพี่ชาย

"ใช่ พี่ชายเธอหล่อมาก" เฉิงอี้ ยิ้มและพยักหน้า

ไม่นาน เฉิงอี้ ก็จอดรถหน้าบ้านหลังใหญ่ของพวกเขา ที่เวลานี้ดูทรุดโทรมเล็กน้อย

เนื่องจากทั้ง เฉิงอี้ และฟ่งฟ่ง ขยันมากและไม่เคยหยุดหาเงิน พวกเขาจึงไม่ขาดแคลนเงินซักเท่าไหร่ แต่ก็ยังไม่มากพ่อที่จะสร้างหรือซื้อบ้านหลังใหม่ได้

บรรยากาศในบ้าน ยังคงเงียบสงบ มีเพียงสายลมแลัผีเสื้อที่ยังคงเคลื่อนไหวผ่านสวนดอกกุหลาบหลากสี ที่บริเวณสวนหน้าบ้านเท่านั้น

เมื่อลงจากรถ ฟ่งฟ่ง ตรงไปที่สวนกุหลาบ เธอนั่งลงที่ม้านั่งตัวยาวอย่างผ่อนคลาย "พี่คะมานั่งตรงนี้สิ " ฟ่งฟ่ง เรียก เฉิงอี้

"ไม่ได้เธอนั่งเล่นไปเถอะ พี่จะไปเตรียมอาหารค่ำ" เฉิงอี้ เดินเข้าไปในบ้าน

"ทำไมพี่ ไม่รู้จะผ่อนคลายบ้างเลยนะ ทำตัวเหมือนพ่อจังเลย" ฟ่งฟ่ง ทำหน้ามุ่ย

และเธอก็ยังคงบ่นพึมพำเบาๆอีกว่า:"พ่อเหรอ หนูคิดถึงพ่อนะคะ" ฟ่งฟ่ง มองไปที่สวนกุหลาบ

แม้ว่าเธอจะไม่เคยเห็นหน้าพ่อตั้งแต่ที่เธอลืมตาดูโลกมา แต่เธอก็รู้ว่าพ่อเธอคือใครและเป็นคนแบบไหนจากการเล่าของพี่ชายเธอ

ฟ่งฟ่ง ได้พูดคุยกับแม่ของเธอน้อยมาก เธอทำแค่กล่าวทักทายสวัสดีแม่ของเธอทุกวัน และแอบมองเข้าไปในห้องของแม่เธอเท่านั้น

เธอไม่เคยมีความรักแต่เธอก็รู้ว่าแม่ของเธอเจ็บปวดแค่ไหนเมื่อพ่อของเธอจากไป

สำหรับ ฟ่งฟ่ง ความรักนั้นงดงามมากแม้เธอจะยังไม่เคยได้สัมผัสกับมันก็ตาม เพราะที่ผ่านมาเธอสนใจเพียงแค่การหาเงิน และต้องทำงานมาตลอดหลังจบมัธยมปลาย

อันที่จริงวันนี้เธอมีอีกเรื่องที่ยังไม่ได้บอกใคร นั่นคือเธอถูกเลิกจ้างจากร้านกาแฟที่เธอทำงานอยู่ เหตุผลเพราะว่า ลูกค้าน้อยลงและทางร้านแทบจะไม่เหลือกำไรและเงินจ้างพนักงาน

เมื่อมีการพูดคุยกับเจ้าของร้าน ฟ่งฟ่ง เลือกจะลาออกเอง เธอเสียสละที่จะออกมาเพื่อหางานใหม่

เมื่อเธอตัดสินใจเช่นนี้ ทุกคนในร้านกาแฟรู้สึกผิดต่อเธอ แต่เธอยังคงน่ารักและไม่ต้องการให้พวกเขารู้สึกผิดเช่นนั้น

ฟ่งฟ่ง นั่งมองดูสวนกุหลาบที่สวยงาม ด้วยความผ่อนคลาย และไม่มีความกังวลเกี่ยวกับเรื่องที่ต้องหางานใหม่แต่อย่างใด