ตอนที่ 10 (อ่านฟรี) ความฝันที่น่าประหลาดใจ

ตอนที่ 10 ความฝันที่น่าประหลาดใจ

เมื่อรับจ้างวาดรูปที่สวนสาธารณะเป็นเวลานานพอสมควรแล้วเฉิงอี้ กลัวว่าฮั่วชิงชิง จะหิวเพราะนี่เย็นมากแล้ว เขาจึงริเริ่มที่จะถามเธอ

เฉิงอี้:"ชิงชิง คุณหิวไหม ผมว่าเราพอแค่นี้ไปหาอะไรกินกันดีกว่า"

ฮั่วชิงชิง:"ของกินหรอคะว่าแต่เราจะไปกินกันที่ไหน"

เฉิงอี้: "น้องสาวของผมทำงานอยู่ร้านอาหารใกล้ๆนี้ แต่ว่าเป็นร้านธรรมดาเท่านั้นคุณกินได้หรือไม่"

ฮั่วชิงชิง "ได้ค่ะฉันกินได้ทุกอย่าง"

เฉิงอี้: "ดีครับถ้าอย่างนั้นรอผมเดี๋ยวผมขอเก็บของสักครู่"ถึงพี่พูดแล้วรีบเก็บอุปกรณ์เข้ารถทันที

....................

เมื่อถึงประตูร้านอาหารของหย่งเล่อที่ฟ่งฟ่ง ทำงานอยู่ ฮั่วชิงชิง รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะหมดสติเธอไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรแต่ก็กลับมาเป็นปกติได้โดยเร็ว ปกติแล้วเธอจะแข็งแรงมากเธอไม่เคยแม้จะเป็นหวัดด้วยซ้ำ

"สวัสดีค่ะยินดีต้อนรับค่ะ"ฟ่งฟ่ง กล่าวขณะมี่เปิดประตู

" อ้ะ!..พี่ แล้วนี่ใคร?พวกพี่พากันมาทานอาหารเหรอ? เข้ามานั่งข้างในก่อนนะคะ" ฟ่งฟ่ง แปลกใจเมื่อเห็นฮั่วชิงชิง เธอรู้สึกคุ้นหน้า ฮั่วชิงชิง เหมือนเคยเจอกันมาก่อน

ฟ่งฟ่ง เดินไปหยิบเมนูส่งให้ฉันอี้และฮั่วชิงชิง :" ที่เมนูค่ะพวกพี่จะทานอะไรกันดี ร้านนี้อร่อยทุกอย่าง"

"นี่คือฟ่งฟ่ง น้องสาวของผมเธออายุ 20 ปีเท่ากับคุณ ฟ่งฟ่ง นี่คือฮั่วชิงชิง คนที่พี่พูดถึง"

"ว้าว!เขาเคยพูดถึงฉันด้วยเหรอคะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณ ฟ่งฟ่ง"ฮั่วชิงชิง หันไปเพื่อทักทายกับ ฟ่งฟ่ง

"ใช่ค่ะพี่ชายของฉัน เขาพูดถึงคุณบ่อยมาก เขาชมว่าคุณน่ารักและสดใสมาก" ฟ่งฟ่ง กล่าว

"ถ้าอย่างนั้นคุณฟ่งฟ่ง รู้ใช่ไหมคะว่าฉันตามจีบพี่ชายของคุณมาสองเดือนแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาชวนฉันมากินข้าว ถ้าอย่างนั้นช่วยเป็นพยานให้ฉันหน่อยว่าเราเดทกันครั้งแรกวันนี้"ฮั่วชิงชิง ยิ้มอย่างสดใสพร้อมกับทำหน้าตาที่น่ารักเมื่อพูดคุยกับฟ่งฟ่ง

"เอาเป็นว่าสั่งอาหารกันก่อนดีกว่านะคะเดี๋ยวถ้าไม่มีลูกค้าฉันจะมานั่งคุยด้วย" ฟ่งฟ่ง พูดพร้อมกับจดรายการอาหารก่อนที่จะเดินไปที่ครัว

"พี่เฉิงอี้ มีน้องสาวที่สวยมาก เหมือนที่พี่เคยบอกไว้จริงๆด้วย และที่สำคัญฉันคิดว่าเราคุยกันถูกคอแล้วล่ะค่ะ" ฮั่วชิงชิง กล่าว

"ชิงชิง ผมมีเรื่องจะขอคุณสักเรื่องได้ไหม คุณอย่าพูดว่าคุณกำลังจีบผมต่อหน้าใครอีกเพราะคุณจะเสียหาย" เฉิงอี้ กล่าวอย่างเคร่งขรึม

"อะไรกันแค่นี้ก็เสียหายอีกแล้วเหรอคะ ฉันชอบคุณฉันก็แค่บอกว่าชอบคุณฉันทำอะไรผิดตรงไหนทำไมคุณต้องทำหน้าดุแบบนี้ด้วย"ฮั่วชิงชิง ทำหน้ามุ่ย

"ไม่ใช่อย่างนั้นคุณไม่ได้ทำอะไรผิดผมแค่เป็นห่วงภาพลักษณ์ของคุณ" เฉิงอี้ กล่าวย้ำอีกครั้ง

"ภาพลักษณ์อีกแล้วหรือคะ "ฮั่วชิงชิง ยิ้ม

หลังจากทานอาหารเสร็จฮั่วชิงชิงและเฉิงอี้กำลังจะออกจากร้าน ฟ่งฟ่ง ก็เดินตามมาส่งพวกเขาและพูดบางอย่างว่า:"หลังจากเดทกันแล้วพี่ก็ควรไปส่งคุณฮั่วชิงชิง ที่บ้านด้วยนะคะ "

"แน่นอนอยู่แล้วพี่ต้องไปส่งเธออยู่แล้ว ไปกันเถอะชิงชิง อย่ามัวแต่ฟังเด็กบ้าคนนี้พูดมากอยู่เลย" เฉิงอี้ พูดพร้อมกับจูงมือของ ฮั่วชิงชิง เดินไปที่รถ

เมื่อเดินมาถึงที่จอดรถ ฮั่วชิงชิง ก้มมองที่มือของเธอ ขณะนี้เฉิงอี้ จับมือของเธอไว้แน่นแล้วยังไม่ปล่อย

เธอยิ้มอย่างเขินอายและพูดว่า:"ฉันไม่เคยโดนผู้ชายจับมือมาก่อน แต่ฉันอยากให้พี่เฉิงอี้ จับมือฉันไว้แบบนี้ มันอบอุ่นมากเลยค่ะ"

เมื่อรู้สึกตัว เฉิงอี้ ได้ปล่อยมือทันที:"โอ้!ผมขอโทษผม ไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกินคุณ"

"โธ่ พี่เฉิงอี้ คุณไม่ได้ยินสิ่งที่ฉันพูดไปเมื่อกี้หรือคะ" ฮั่วชิงชิง ทำหน้ามุ่ย

"พูดว่าอะไรหรือครับ" เฉิงอี้ พูดอย่างเฉยเมย

"ช่างมันเถอะค่ะมืดแล้วไปส่งฉันที่บ้านเถอะ" ฮั่วชิงชิง เดินเข้าไปนั่งในรถอย่างเมินเฉย

เฉิงอี้ ยิ้มอ่อน ๆ เขาเพียงแกล้งไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูดเท่านั้นอันที่จริงเขาจงใจที่จะจับมือเธอไว้แบบนั้น หากตัดเหตุผลที่ว่า ฮั่วชิงชิง เป็นลูกสาวของเจ้าของสถานีโทรทัศน์ เจเบส ออกไปแล้ว ตอนนี้เขาก็กล้าพูดได้ว่าเขาเองก็ชอบฮั่วชิงชิง ไม่น้อยไปกว่าที่เธอชอบเขาเลย

เมื่อเฉิงอี้ และฮั่วชิงชิง ออกจากร้านไป ฟ่งฟ่ง กลับมานั่งพักที่โซฟาตัวเล็กหน้าตู้ไม้โบราณในร้านอาหารของหย่งเล่อ

เมื่อมองเข้าไปในตู้ไม้นั่น ฟ่งฟ่ง สะดุดตากับปิ่นปักผม:"ว้าว สวยจัง พี่หย่งเล่อ ของในตู้นี่ของใครหรือคะ" ฟ่งฟ่ง ถามหย่งเล่อ ที่กำลังเดินมานั่งข้างๆพอดี

"มันน่าจะเป็นของเจ้าของร้านคนเก่าผมเห็นมันอยู่แบบนี้ตั้งแต่ที่ผมมาขอเช่าร้านครั้งแรก "หย่งเล่อ พูดอย่างไม่ได้ใส่ใจ"

ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของ ฟ่งฟ่ง เธอเปิดตู้และกำลังจะหยิบปิ่นปักผมนั้นออกมา

"ฟ่งฟ่ง! คุณเปิดตู้นี้ได้งั้นเหรอ คุณทำได้ยังไง" หย่งเล่อ ถามด้วยประหลาดใจ

"ฉันก็แค่เปิดธรรมดาค่ะ มันไม่ได้ล็อคเอาไว้" ฟ่งฟ่ง ตอบโดยที่ไม่รู้สึกแปลกใจใดๆ

"คุณรู้ไหมว่าผมพยายามจะเปิดมันเพื่อทำความสะอาดหลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่เคยเปิดได้เลย " หย่งเล่อ ยังคงรู้สึกประหลาดใจ

" ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำความสะอาดตู้เองค่ะ"ฟ่งฟ่ง พูดและเดินไปหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาด

เมื่อฟ่งฟ่ง ทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อยเธอยังคนหยิบปิ่นปักผมนั้นขึ้นมาดูด้วยความสนใจอีกครั้ง ก่อนที่จะเก็บและปิดตู้ไม้นั้นไว้ตามเดิม

……

อีกด้านหนึ่ง….เมื่อ เฉิงอี้ จอดรถที่หน้าบ้านหลังใหญ่ที่หรูหราของฮั่วชิงชิง :"คุณเข้าบ้านได้แล้วครับ แล้วพบกันใหม่ "

" ค่ะ แล้วพบกัน เมื่อพี่ถึงบ้านแล้วช่วยส่งข้อความบอกฉันด้วยนะคะ" ฮั่วชิงชิง พูดแล้วหันหลังเดินเข้าบ้านไป

ในเวลานี้ เฉิงอี้ ยืนมองเธอจากหลังด้วยระยะไกลออกไปเรื่อย ๆ

หลังจากเฉิงอี้ กลับไปแล้วฮั่วชิงชิง ก็ตรงไปที่ห้องนอนของเธอ เธออาบน้ำพร้อมที่จะพักผ่อนและไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่เธอเผลอหลับไป

ขณะที่หลับเธอฝันถึงตัวเธอเองกำลังร่วมงานและทำการประมูลวัตถุโบราณหลายชิ้น หนึ่งในนั้นมีปิ่นปักผมโบราณที่งดงามและทรงคุณค่า ในความฝันนั้นเธอต้องการเป็นเจ้าของปิ่นปักผมนี้ให้ได้ ไม่ว่าราคาสูงแค่ไหนเธอก็ประมูลจนได้เป็นเจ้าของมัน และเมื่อเธอได้สัมผัสก็เป็นนั้นในความฝันราวกับว่าร่างกายของเธอนั้น กำลังจะแตกสลาย เธอจึงตกใจตื่นมาด้วยความกลัวและยังคงจดจำภาพรายละเอียดของปิ่นนั้นได้ดี

และในคืนเดียวกันนี้ฟ่งฟ่ง ก็ฝันเช่นเดียวกันกับฮั่วชิงชิง เมื่อเธอตื่นขึ้นมาเธอจดจำได้เพียงเหมือนกับว่าในความฝันนั้นร่างกายเธอแทบจะแหลกสลายเมื่อสัมผัสกับปิ่นที่อยู่ในตู้โบราณที่ร้านของ หย่งเล่อ ที่เธอเพิ่งทำความสะอาดไปเมื่อเย็นวันนี้

เป็นเรื่องเหลือเชื่อที่หญิงสาวทั้งสองเกิดความฝันถึงสิ่งเดียวกันในเวลาเดียวกัน มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ยังอธิบายไม่ได้สำหรับพวกเธอ

และพวกเธอยังคงจดจำความสวยงามของปิ่นนั้น ได้ดี

บางทีอาจจะมีอะไรซ่อนอยู่และอาจเป็นความมหัศจรรย์ที่กำลังจะเกิดขึ้นหลังจากนี้