ตอนที่ 11 (อ่านฟรี)วันหยุดที่รอคอย

ตอนที่ 11 วันหยุดที่รอคอย

หลังจากที่ความฝันประหลาดผ่านไป เช้านี้ ฟ่งฟ่ง ตื่นมาพร้อมกับความสุขเช่นเคย ยังมีอีกหนึ่งเรื่องที่สำคัญกับเธอมากในวันนี้

นั่นคือ วันนี้เป็นวันหยุดที่ จื่อหมิง กับเธอได้นัดกันไว้ หลังจากมองดูที่โทรศัพท์แล้ว ฟ่งฟ่ง อ่านข้อความที่ส่งจาก จื่อหมิง เธอก็มีแต่รอยยิ้ม

จื่อหมิง: [ฉันจะเข้าไปรับเธอตอน10โมงเช้า]

ฟ่งฟ่ง:   [โอเค..]

เมื่อลุกจากเตียง ฟ่งฟ่ง เดินไปที่ห้องของแม่เธอ และบอกกับแม่เธอว่า:"แม่คะวันนี้เป็นวันหยุดของหนูและหนูจะไปเที่ยวกับเพื่อนนะคะ"

"เพื่อนที่ไหนกัน " มาเรีย ถามอย่างจริงจัง โดยปกติแล้ว ฟ่งฟ่ง ไม่เคยบอกแม่ของเธอหากจะออกไปไหนในวันหยุด ดังนั้นมาเรีย แม่ของเธอจึงแปลกใจเล็กน้อย

" จื่อหมิง ค่ะเขาอยู่ ชุมชนเดียวกับเรา แต่แม่ไม่เคยเจอเขาหรอกค่ะ"ฟ่งฟ่ง พูดจบแล้วเดินไปที่ห้องของเธอตามเดิม

วันนี้เป็นวันที่ฟ่งฟ่ง รู้สึกพิเศษกว่าทุกครั้ง เธอรอคอยที่จะได้พบจื่อหมิง โดยที่ไม่รู้ว่าความรู้สึกนั้นมันเกิดจากอะไร เธอรู้เพียงว่าเธอและจื่อหมิง ไม่ได้พบกันเลยในระยะหลังนี้ ตั้งแต่ที่จื่อหมิง เข้าไปทำงานที่บริษัทของครอบครัว เธอก็มักจะคิดถึงเขาเสมอ

เวลาผ่านไปกว่า 2 ชั่วโมงหลังจากแต่งตัวเสร็จฟ่งฟ่ง เดินออกมาจากห้องของเธอและนั่งบนโต๊ะอาหารพร้อมกับแม่และพี่ชาย

"ว้าว!วันนี้น้องสาวฉันจะมีเดทแล้วหรือนี่ ดูเธอแต่งตัวสวยเป็นพิเศษ"เฉิงอี้ พูดอย่างรู้ทัน

"เดทอะไรกันล่ะคะ ฉันแค่จะไปเที่ยวกับจื่อหมิง เท่านั้นไม่เหมือนพี่กับฮั่วชิงชิง หรอกค่ะ "ฟ่งฟ่ง แลบลิ้นพูดอย่างเรียบเฉยและเดินเลี่ยงออกไป

เมื่อได้ยินว่า ฮั่วชิงชิง มาเรียก็ถามลูกชายทันที"ฮั่วชิงชิง ที่ว่านี้คือแฟนลูกเหรอ"

"ไม่ครับ คือเธอยังไม่ใช่แฟนของผมและอาจจะไม่ได้เป็นแฟนของผมด้วย เราแค่คุยกันครับ ฐานะของเธอร่ำรวยกว่าเรามาก"เฉิงอี้ ตอบตามความจริง

.............

เมื่อฟ่งฟ่ง เดินออกไปถึงประตูหน้าบ้าน เธอก็พบว่าจื่อหมิง จอดรถรอเธออยู่แล้ว

"รอนานไหม นายน่าจะโทรหาฉันก่อนที่จะมา"ฟ่งฟ่ง รีบวิ่งไปหา จื่อหมิง ทันที

วันนี้ฟ่งฟ่ง สวมกระโปรงยาวสีม่วงอ่อนลายดอกเดซี่ที่สดใส ส่วนท่อนบนเธอสวมใส่เพียงเสื้อยืดสีขาวเท่านั้น แต่ยังคงทำให้เธอดูน่ารักมาก

เมื่อจื่อหมิง เห็นฟ่งฟ่ง ที่แต่งตัวแบบนี้เขารู้สึกแปลกตาเล็กน้อย และแสดงรอยยิ้มออกมาพร้อมกับพูดว่า:"ฉันไม่เจอเธอนานขนาดนี้เลยเหรอ เพื่อนของฉันสวยและน่ารักขึ้น"

เมื่อได้รับคำชมฟ่งฟ่ง ก็รู้สึกเขินเล็กน้อย:"อย่ามัวแต่ชมอยู่เลยไปกันเถอะว่าแต่วันนี้เราจะไปที่ไหนกัน"

"เธออยากไปที่ไหน ฉันให้เธอเป็นคนเลือก" จื่อหมิง ยังคงเป็นสุภาพบุรุษที่ใจดีต่อ ฟ่งฟ่ง เสมอ

"ถ้าอย่างนั้นฉันอยากไปทะเล..ได้ไหม?" ฟ่งฟ่ง กล่าว

"โอเค งั้นเราจะไปทะเลกัน ขึ้นรถเถอะ" จื่อหมิง พูดพร้อมกับเปิดประตูรถให้ ฟ่งฟ่ง

จากเมืองหลวงที่พวกเขาอาศัยอยู่ จนถึงเขตทะเลใช้เวลาประมาณ 2ชั่วโมงในการเดินทาง

เมื่อมาถึงทะเล ฟ่งฟ่ง ลงจากรถแล้ววิ่งไปที่ชายหาดเหมือนเด็กสาวที่ไร้เดียงสา ใบหน้าและรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข ทำให้จื่อหมิง ไม่สามารถละสายตาจากเธอได้ในเวลานี้

ในวันที่อากาศสบายมีแสงแดดอ่อนๆและลมพัดเบาๆผ่านเส้นผมสีดำของเธอให้ดูพริ้วไหว ทำให้ จื่อหมิง อดที่จะมองและยิ้มไม่ได้ เขามีความสุขทุกครั้งที่เห็นฟ่งฟ่ง มีความสุขเช่นนี้

"จื่อหมิง รีบมาทางนี้เร็ว"ฟ่งฟ่ง ตะโกนเรียกจากระยะไกล

"กำลังไปเดี๋ยวนี้แล้ว"จื่อหมิง รีบวิ่งลงไปหาฟ่งฟ่ง ที่ชายหาด

วันนี้ทั้งสองคน เดินเล่นที่ชายหาดและซื้อไอศครีมจากชายชราที่เข็นรถขายอยู่บริเวรนั้น เพียงเท่านี้ก็ทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนย้อนไปในวัยเด็กอีกครั้ง

"เธออยากเล่นน้ำไหม " จื่อหมิง ถาม

"ไม่..ฉันไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนด้วย "ฟ่งฟ่ง ตอบทันทีโดยไม่คิดอะไรมาก

สำหรับฟ่งฟ่ง แล้วการได้ยินมองทะเลและคลื่นเล็กๆก็ทำให้เธอมีความสุขมากแล้ว

หลังจากเดินเล่นมาสักระยะหนึ่งฟ่งฟ่งและจื่อหมิง หยุดและนั่งลงตรงมานั่งสีขาวใต้ต้นไม้ใหญ่

"ขอบใจนายมากนะ จื่อหมิง นายดีกับฉันเสมอ"ฟ่งฟ่ง รู้สึกของคุณ จื่อหมิง

"ตอนนี้เธอกำลังทำให้ฉันหัวใจเต้นแรงรู้ตัวหรือไม่" จื่อหมิง ยิ้มและมองไกลออกไป

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฟ่งฟ่ง ขยับตัวออกห่างจาก จื่อหมิง เล็กน้อย อันที่จริงแล้ว เธอเองก็รู้สึกไม่ต่างจาก จื่อหมิง และยังคงไม่กล้าแสดงออกถึงความรู้สึกที่ยังไม่แน่ใจ เวลานี้ ฟ่งฟ่ง ค่อนข้างสับสน

ในขณะที่ทุกอย่างเงียบลง จื่อหมิง ก็พูดอย่างจริงจังขึ้นมาว่า:"ฟ่งฟ่ง รู้ไหม 2 เดือนนี้ที่เราไม่ได้เจอกันมันทำให้ฉันรู้ว่าฉันคิดถึงเธอแค่ไหนและฉันรู้ดีว่าเราสองคนยังคงเป็นแค่เพื่อนกัน"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ฟ่งฟ่ง รู้สึกถึงความอบอุ่นที่หัวใจ แต่ยังคงพูดเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกนั้น:" ท่านรองทำไมวันนี้ดูเหมือนนายพูดอะไรแปลกไปกว่าเดิมมากเลย"

" ไม่รู้สิ ฉันเพียงแค่พูดในสิ่งที่ฉันรู้สึกก็เท่านั้น มันทำให้เธออึดอัดหรือเปล่า?" จื่อหมิง ถามอย่างตรงไปตรงมา

"ไม่เลย เพราะฉันเองก็บอกได้ว่า 2 เดือนนี้ฉันก็คิดถึงนายมากเช่นกัน ดังนั้นเราควรหาเวลาเจอกันให้บ่อยขึ้น" ฟ่งฟ่ง ก็พูดความรู้สึกของเธอกับจื่อหมิง เช่นกัน

เมื่อทั้งคู่พูดจบลงบรรยากาศโดยรอบที่พวกเขายืนอยู่ก็มืดครึ้มลงอย่างน่าอัศจรรย์

"โอ้! เหมือนฝนจะตกแล้วเราไปที่รถกันเถอะ"จื่อหมิง กล่าว

"โอ้...น่าแปลกใจที่จู่ๆก็มืดครึ้มลงรีบไปกันเถอะ"ฟ่งฟ่ง พูดอย่างแปลกใจแล้วรีบเดินไปที่รถ

ทั้งฟ่งฟ่งและจื่อหมิง รู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่างแต่ไม่มีใครสามารถอธิบายได้ พวกเขาเพียงแค่คิดอยู่ในใจของตัวเองเท่านั้น กับปรากฏการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นอย่างน่าประหลาดนี้อาจไม่ใช่เรื่องธรรมดา

"ท้องฟ้าที่สดใสเมื่อสักครู่นี้หายไปไหนหมดแล้ว"ฟ่งฟ่ง พูดแล้วมองออกไปในขณะที่ตัวเธอและจื่อหมิง นั่งอยู่ในรถ

จื่อหมิง เคลื่อนรถออกไปตามถนน กว่า 5 นาทีที่เขาขับรถออกมาท้องฟ้ายังดูมืดครึ้มไม่มีแม้กระทั่งลมหรือสายฝน บรรยากาศโดยรอบหยุดนิ่งลงราวกับว่าทุกอย่างถูกแช่แข็งเอาไว้

"จื่อหมิง เกิดอะไรขึ้นฉันกลัว"ฟ่งฟ่ง พูดด้วยเสียงสั่นเครือ

จื่อหมิง ใช้มืออีกข้างเอื้อมมาจับมือของฟ่งฟ่ง ทันที ในขณะที่รถยังเคลื่อนไปนั้นภาพที่อยู่เบื้องหน้าพวกเขามืดสนิทลง จื่อหมิง จึงหยุดรถทันที และหันไปดึงตัวของฟ่งฟ่ง ไว้ในอ้อมกอดของเขาด้วยความตกใจ

ฟ่งฟ่ง หลับตาลงด้วยความกลัวในอ้อมกอดของ จื่อหมิง ในเวลานี้เธอรู้ว่า จื่อหมิง ห่วงใยเธอมากแค่ไหน และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาปกป้องเธอเช่นนี้

จู่ๆ ท้องฟ้าที่มืดสนิทก็สว่างขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ ทั้งคู่ลืมตาขึ้นแล้วมองออกไปรอบๆ ฟ่งฟ่ง ออกจากอ้อมกอดของ จื่อหมิง

ขณะนี้พวกเขาพบว่าสถานที่นี้ดูเปลี่ยนไปเหมือนไม่ใช่ถนนเลียบชายหาดที่พวกเขาเพิ่งขับรถออกมาเมื่อสักครู่นี้  ต้นสนและถนนดูเปลี่ยนไป 2 ข้างทางเรียงรายไปด้วยต้นไม้สูงมีดอกสีเหลืองที่สวยงาม ภาพของทะเลและชายหาดด้านข้างก็หายไป

"อะไรกัน เกิดอะไรขึ้นทะเลเมื่อสักครู่นี้หายไปไหน"ฟ่งฟ่ง เปิดประตูแล้วลงมาจากรถ

ภาพที่เห็นในขณะนี้มีผู้คนกำลังผ่านไปผ่านมาเหมือนชุมชนทั่วไป แต่ที่น่าแปลกใจ หลังจากที่ท้องฟ้ามืดครึ้มลงเมื่อสักครู่นี้แล้วชายหาดที่พวกเขาเดินเล่นหายไปไหน

จื่อหมิง และฟ่งฟ่ง พยายามหาคำตอบภายใต้ความสับสน พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาและมันเกิดขึ้นได้อย่างไร

"แล้วตอนนี้เราจะเอายังไงต่อเธอคิดเหมือนฉันใช่ไหมฟ่งฟ่ง"จื่อหมิง เดินไปรอบๆรถของเขาและพูดอย่างใช้ความคิด

"ไม่รู้สิ ฉันก็บอกไม่ได้ว่าเราควรจะทำอย่างไรแต่เท่าที่รู้ฉันไม่รู้จักที่นี่และเราคงไปไหนไม่ถูก" ฟ่งฟ่ง พูดด้วยความงุนงง

"ฉันเคยอ่านเจอบันทึกเมื่อตอนที่ยังทำงานอยู่ร้านหนังสือ เธอรู้จักโลกคู่ขนานหรือไม่" จื่อหมิง กล่าวหลังจากที่นึกถึงบันทึกเล่มนั้นขึ้นมาได้

"โลกคู่ขนาน โลกอีกใบหนึ่งอย่างนั้นหรือ"ฟ่งฟ่ง พูดด้วยความตื่นเต้น

"ฉันคิดว่าใช่ ในบันทึกบอกว่าโลกคู่ขนานคือโลกอีกใบที่ดำเนินทุกอย่างไปพร้อมๆกับโลกที่เราเคยอยู่ในปัจจุบัน" จื่อหมิง พูดอธิบายถึงบันทึกที่เขาเคยอ่านเมื่อครั้งที่ทำงานในร้านหนังสือ

"แล้วบันทึกนั้นบอกรึเปล่าว่าเราจะกลับไปได้อย่างไร"ฟ่งฟ่ง ถามอย่างกระตือรือร้น

จื่อหมิง ยิ้มพร้อมกับส่ายหน้า:"ยังตอบไม่ได้"

"ถ้าอย่างนั้นหมายความว่า เราต้องอยู่ที่นี่อย่างนั้นหรือ" ฟ่งฟ่ง พูดด้วยความกังวลเล็กน้อย

"และที่สำคัญ ตอนนี้ฉันหิวมากแล้ว"ฟ่งฟ่ง ทำหน้ามุ่ย

" ฮ่า ๆ ๆ....ใช่  ตั้งแต่มาถึงทะเลนอกจากไอศครีมเธอก็ไม่ได้กินอะไรอีกเลย ถ้าอย่างนั้นเราขับรถไปหาของกินในร้านแถวนี้กัน คิดซะว่าเรามาเที่ยวที่โลกคู่ขนานก็แล้วกัน"

เมื่อเวลานี้ฟ่งฟ่ง แล้วจื่อหมิง คงไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากทำตัวให้กลมกลืนกับคนที่นี่ แล้วค่อยหาทางกลับไปยังโลกของเขาอีกครั้ง