705 - ซุนหวง
705 - ซุนหวง
“พี่เย่ช่างน่าเกรงขามเจ้าไม่ได้ใช้พลังเต๋าเลย ด้วยร่างกายและความเร็วของเจ้า เจ้าสามารถกดดันยอดฝีมืออาณาจักรแปลงมังกรขั้นห้าเจ้าเกือบจะอยู่ยงคงกระพันในหมู่คนรุ่นเดียวกันแล้ว”
สวีจื่อซวนหัวเราะ
“ข้าได้ตัดการบ่มเพาะตัวเองไปแล้ว และข้าไม่สามารถใช้พลังเต๋าของข้าได้ ข้าต้องทำเช่นนี้” เย่ฟ่านส่ายหัวและดูเหมือนเสียใจอย่างสุดซึ้ง
ข้างเขาหวังชงเซียวมีข้อสงสัยไม่รู้จบในใจของเขา เขาได้เห็นการต่อสู้ตั้งแต่แรก แต่เป็นความจริงที่ว่าเขาไม่ได้เห็นเย่ฟ่านใช้พลังศักดิ์สิทธิ์เลย
สวีจื่อซวนยื่นมือออกมาเล็กน้อย ดึงขนนกศักดิ์สิทธิ์และรักษาอาการบาดเจ็บของเกาหลินเฟิง
“พี่เย่ ปล่อยเขาไปเถอะถือว่าผู้น้องขอ”
“ไม่เป็นไร ข้าไม่ได้สนใจเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว” เย่ฟานยิ้มและพยักหน้า
“ข้าไม่คิดว่าราชาอวี้หัว(ฉายาของสวีจื่อซวน)ที่มีชื่อเสียงจะมาที่ดินแดนเหนือ”
เสียงหัวเราะดังมาและเซี่ยอี้หมิงองค์ชายแห่งต้าเซี่ยก็เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม
“ข้ามาที่ดินแดนเหนือเพื่อมาร่วมงานทะเลสาบหยกและถือโอกาสคบหามังกรรและหงส์แห่งตงหวง” สวีจื่อซวนกล่าว
“พี่เย่ เป็นเรื่องยอดเยี่ยมจริงๆที่เจ้ากลับมาอย่างปลอดภัย” เซี่ยอี้หมิงก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับหัวเราะ
“นี่เป็นภัยพิบัติที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยง ข้าจึงทำได้เพียงตัดการบ่มเพาะของตัวเองออกไปเท่านั้น” เย่ฟ่านถอนหายใจ
หลายคนพูดไม่ออก และพวกเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ทุกคนรู้ว่าเขาตัดการบ่มเพาะของตัวเองเมื่อครึ่งปีที่แล้ว แต่จบลงด้วยการฆ่าบุตรศักดิ์สิทธิ์หยินหยาง
ในเวลานี้ใบหน้าของเกาหลินเฟิงเปลี่ยนเป็นสีม่วง เขาระงับความโกรธเพื่อไม่ให้ตัวเองอับอายขายขี้หน้าไปกว่านี้ วันนี้มันน่าอายจริงๆ แต่ไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว
โดยเฉพาะเมื่อเขาได้ยินคำพูดดังกล่าวในเวลานี้ อีกฝ่ายบอกว่าตัดการบ่มเพาะไปแล้วและเหมือนจะหมิ่นเขากลายๆว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ ดังนั้นเขาจึงแทบจะกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง
"การชุมนุมที่ทะเลสาบหยกแม้แต่ราชาแห่งจงโจวก็รู้เรื่องนี้ เป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมจริงๆที่ยอดฝีมือรุ่นเยาว์แทบทุกคนในโลกต่างมารวมกัน” อันเหมียวอี้หัวเราะเบาๆ
“ข้าได้ยินเกี่ยวกับงานที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้เมื่อข้าออกไปฝึกฝน และโดยธรรมชาติแล้วข้าไม่อยากพลาดมัน” สวีจื่อซวนตอบอย่างสง่างาม
เย่ฟ่านรู้ดีว่าคนๆ นี้ต้องมีพลังมหาศาล เขานึกถึงข่าวลือบางอย่างและเขาก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่มองไม่เห็น
ทันใดนั้น แสงสว่างก็พุ่งขึ้นราวกับกระแสน้ำ ชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีร่างกายสีทองราวกับดวงอาทิตย์ได้ปรากฏตัวเข้ามาในตำหนักสราญรมย์
“พี่ใหญ่ก็อยู่ที่นี่หรือ”
เกาหลินเฟิงดูตื่นเต้นมาก เขาทักทายอย่างรวดเร็ว และเหลือบมองที่เย่ฟานพร้อมๆ กันด้วยไอสังหารอย่างไม่รู้จบ
นี่คือชายร่างสูงใหญ่ราวกับกำแพงสีทอง ด้วยแรงกดดันที่น่าสะพรึงกลัวการปรากฏตัวของเขาทำให้บรรยากาศดูน่าอึดอัดเล็กน้อย
แสงสีทองบนร่างกายของเขาพลุ่งพล่านราวกับคลื่น และคนธรรมดาไม่สามารถเผชิญกับแสงจ้าเช่นนี้ได้
เส้นผมสีดำสนิทย้อมด้วยแสงทองส่องประกายแวววาว ใบหน้าคมชัดหล่อเหลาเป็นอย่างยิ่ง นัยน์ของเขาก็เฉียบคมดูแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก
“ไม่คิดว่าเจ้าจะมาเร็วขนาดนี้” สวีจื่อซวนหัวเราะ
ชายหนุ่มคนนี้มีสมญานามว่าซุนหวง(จักรพรรดิสุริยัน)แห่งจงโจว เขาพยักหน้าและเขาเดินไปข้างหน้าทีละก้าว ดวงตาเหมือนใบมีดของเขาจ้องมองไปที่เย่ฟ่านอยู่เสมอ และไอสังหารที่มองไม่เห็นก็ปรากฏขึ้น
ราชาแฝดแห่งจงโจวมีชื่อเสียงไปทั่วโลก พวกเขาเป็นตัวตนที่น่าสะพรึงกลัวที่สุดและในช่วงสี่พันปีที่ผ่านมาร่างศักดิ์สิทธิ์อันทรงพลังนี้ก็ได้เกิดขึ้นอีกครั้ง
ตามตำนานราชาแฝดเป็นหนึ่งเดียว พวกเขาทรงพลังอย่างไม่มีอะไรเปลี่ยนเทียบ สามารถกวาดล้างคนรุ่นเดียวกันได้อย่างง่ายดาย
เพราะพวกเขาใช้การฝึกฝนของสองคนเพื่อรวมเป็นพลังของคนคนเดียว นี่เป็นทักษะลึกลับที่น่ากลัวมากแค่ไหน และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือพลังของพวกเขาส่งเสริมกันให้มีความแข็งแกร่งมากกว่าเดิมหลายเท่า
ตั้งแต่สมัยโบราณมีเพียงราชาสวรรค์ผู้ยิ่งใหญ่เท่านั้นที่สามารถสังหารราชาแฝดด้วยระดับบ่มเพาะในชั้นเดียวกันได้ ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินว่ามีใครสามารถทำได้มาก่อน
“เจ้าคือซุนหวงใช่ไหม หากเจ้าต้องการทดสอบก็เข้ามาเถอะ แต่ข้าขอบอกไว้ก่อนว่าข้าจะไม่มีความเมตตาเหมือนที่มอบให้น้องชายของเจ้า!” เย่ฟ่านพูดอย่างใจเย็น
ซุนหวงอาบแสงสีทองราวกับเทพสงครามที่เกิดใหม่จากเถ้าถ่าน เขาสูงและสง่างาม ท่าทางโอ่อ่าตระการตา เขาไม่พูดอะไรแต่ยังคงจ้องมองเย่ฟานด้วยความโกรธ
“พี่ใหญ่ฆ่าเขา!”
เกาหลินเฟิงกัดฟัน ดวงตาของเขาขมขื่น และเขาต้องการแก้แค้นทันที
เย่ฟานรู้ดีว่าเจตนาฆ่าของพวกเขามาจากไหน ราชาสวรรค์ผู้ไม่มีใครเทียบได้ตัดหัวบรรพบุรุษทั้งสองของพวกเขา ความเกลียดชังนี้จึงสุมอยู่เต็มอก
เพราะโลกรู้ดีว่าราชันเทพที่ไม่มีใครเทียบช่วยเหลือเย่ฟ่านให้พ้นคำสาปจนเป็นเหตุให้ตัวเองเกือบเสียชีวิต เมื่อความเป็นความตายของเขาไม่แน่ชัดศัตรูของเย่ฟ่านจึงเริ่มปรากฏตัวออกมาอีกครั้ง
องค์ชายต้าเซี่ยก้าวไปข้างหน้าเพื่อเกลี้ยกล่อมเขา
“ร่างเซียนศักดิ์สิทธิ์เป็นผู้ยิ่งใหญ่สามารถเปรียบเทียบได้กับจักรพรรดิในอนาคตและราชาแฝดก็อยู่ยงคงกระพันในโลก ล้วนเป็นผู้มีพรสวรรค์ที่ไม่มีใครเทียบได้ทำไมพวกเจ้าถึงพยายามขัดแย้งกันอย่างไม่รู้จบ”
ราชาอวี้หัวก็เดินไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้มเพื่อสลายความขัดแย้งของพวกเขาด้วย
อันเหมียวอี้ก็ส่งเสียงสนับสนุนเพื่อไกล่เกลี่ย ดวงตาของนางดูงดงามและคำพูดของนางก็เหมือนกับสายลมฤดูใบไม้ผลิ ซึ่งทำให้จิตใจของผู้คนสงบลงและบรรยากาศที่ตึงเครียดก็ผ่อนคลายลงทีละน้อย
ซุนหวงอยู่ในดินแดนเหนือและเขามีข้อห้ามมากมาย ดังนั้นเขาจึงต้องหลีกเลี่ยงการต่อสู้กับเย่ฟ่านและกล่าวว่า
"ให้เวลาเขาอยู่ต่อเวลาอีกสักสองสามวันเถอะ!"
ดวงตาของเกาหลินเฟิงเต็มไปด้วยความเกลียดชังคล้ายกับไม่ยินยอม หลายคนขมวดคิ้วและแม้แต่ซุนหวงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าน้องชายคนนี้หยิ่งผยองเกินไปโดยไม่รู้ว่าการต่อสู้นี้จะนำอันตรายแค่ไหนมาให้พวกเขา
“นานมากแล้วที่ไม่มีใครพูดกับข้าแบบนี้ แม้ว่าพวกเจ้าพี่น้องจะอยู่ด้วยกันแต่ข้าก็ต้องลงโทษพวกเจ้า”
พูดจบฝ่ามือสีทองของเย่ฟ่านก็กระแทกออกไปทันที
“บังอาจ!”
ซุนหวงคำรามด้วยความโกรธเกรี้ยวพลังศักดิ์สิทธิ์ที่เป็นเหมือนดวงอาทิตย์อันร้อนแรงของเขาก็ระเบิดออกมา เขาตอบสนองอย่างรวดเร็วและกำปั้นของเขาได้ปะทะกับฝ่ามือของเย่ฟ่านอย่างรุนแรง
บูม!
มือขวาของเย่ฟ่านถูกดึงกลับมาโดยไม่รับผลกระทบก่อนจะกระแทกเข้าหาเกาหลินเฟิงที่กำลังเข้าร่วมการต่อสู้
“แกรก!”
กระดูกของเกาหลินหลินเฟิงทักษะเส้นเอ็นทั่วร่างกายถูกฉีกขาด ร่างของเขายู่ยี่ลงกับพื้นคล้ายกับเป็นเนื้อบด
หากไม่ใช่ว่าเย่ฟ่านแสดงความเมตตาโดยละเว้นวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเขา ป่านนี้ราชาแฝดแห่งจงโจวคงเหลือแต่ชื่อเท่านั้น
“อ๊ากก!”
กระดูกของเกาหลินเฟิงหักทั้งหมดเขากรีดร้องและนอนอยู่กับพื้นโดยไม่สามารถดิ้นรนอะไรได้
“เจ้า…”
ดวงอาทิตย์ดวงใหญ่ปรากฏขึ้นข้างหลังซุนหวง และอีกาทองคำเก้าตัวก็บินออกมาและโฉบอยู่เหนือศีรษะของเขา
พลังปราณที่น่าสะพรึงกลัวก็ระเบิดออกมาราวกับมวลน้ำมหึมา ซึ่งทำให้วังสวรรค์แห่งนี้สั่นสะเทือนและทำให้ผู้คนจำนวนมากตื่นตกใจ ผู้ฝึกตนหลายคนมองมาทางนี้
พลังของดวงอาทิตย์พุ่งผ่านทะลุสายรุ้งราวกับทะเลแห่งดวงดาวที่ส่องสว่าง เขากดดวงอาทิตย์ที่อยู่ในมือเข้าหาเย่ฟ่านอย่างรวดเร็ว
"ปัง"
เย่ฟ่านยิ้มเบาๆ ก่อนจะใช้ทักษะการเคลื่อนไหวหลบหลีกการโจมตีครั้งนี้อย่างง่ายดาย พร้อมกันนั้นฝ่ามือสีทองของเขาได้กระแทกออกไปด้านหน้าโดยเป็นการต่อสู้ด้วยพลังความแข็งแกร่งทางร่างกายเพียงอย่างเดียว
บูม!
เมื่อเห็นว่าทั้งสองกำลังจะสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย ราชาอวี้หัวและองค์ชายต้าเซี่ยได้กระแทกพลังศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขาออกไปคั่นกลาง
ขนนกศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่มีที่สิ้นสุดอยู่ในอากาศ มังกรขนาดใหญ่ทั้งเก้าตัวก็ขวางกั้นให้ทั้งสองลงมือต่อกันอีก
"คราวนี้เป็นความผิดของหลินเฟิง ทั้งสองคนไม่ควรเผชิญหน้ากันด้วยเหตุนี้” สวีจื่อซวนส่งเสียงคำรามอย่างแข็งกร้าว
“ราชาอวี้หัวอย่าหยุดข้า ข้าอดทนมาพอแล้วเขาต้องถูกลงโทษ!” แววตาของซุนหวงเต็มไปด้วยความอาฆาต
"แม้ว่าพลังของข้าจะตกจากอาณาจักรลับสี่สุดขั้ว แต่ลำพังแค่บุตรศักดิ์สิทธิ์ไม่กี่คนข้าก็ยังฆ่าได้สบายมาก ถ้าเจ้าต้องการทดลองก็เข้ามาได้เลย" เย่ฟานเผชิญหน้ากับฝ่ายตรงข้ามอย่างสบายๆ
“ติง ติง ติง!”
ในระหว่างนั้นอันเหมียวอี้ก็เล่นฉินอย่างสงบ เสียงดนตรีสดใสลาวกับน้ำพุที่ใสสะอาดภายใต้แสงจันทร์ยามค่ำคืนซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก
ทุกคนต่างหยุดมือในทันที ไม่มีผู้ใดกล้าใช้ตำหนักสราญรมย์เป็นสนามรบ ที่นี่แม้ว่าจะมีชื่อเสียงไม่ดีแต่ก็เป็นหนึ่งในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด อย่างน้อยทุกคนต้องไว้หน้าพวกเขา
