(ฟรี) บทที่ 29 ตระกูลเฉียวสร้างรายได้มากมายในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา

ดวงตาของเฉียวเนี่ยนเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

เธอหยิบกระเป๋าขึ้นมาดู มันเป็นแบรนด์ที่สาวๆ นิยมใช้กันทั่วไป

เขาเตรียมผ้าอนามัยเหล่านี้เพื่อเธอเหรอ?

เย่วั่งชวนรู้ได้ยังไงว่าเธอปวดท้องประจำเดือนกำลังจะมาเร็วๆ นี้?

เฉียวเนี่ยนยอมรับว่าตัวเองมีความอดทนสูงกว่าคนทั่วไป แต่เธอไม่รู้จริงๆ เขามองออกได้ยังไง ดูเหมือนว่าเธอจะปวดท้องแค่ตอนที่ลุกขึ้นไปช่วยชีวิตคน แล้วเอามือลูบท้องน้อย เขาสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวเล็กๆ นั่นเหรอ?

"..."

เฉียวเนี่ยนนำผ้าอนามัยทั้งหมดออกมา เธอเลือกเสื้อฮู้ดตัวอื่นจากด้านใน และปิดประตูตู้เสื้อผ้า

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เฉียวเนี่ยนก็หยิบโน้ตบุ๊กของตัวเองออกจากกระเป๋า แล้ววางลงที่โต๊ะทํางาน

ไม่รู้ว่าโน้ตบุ๊กเธอกําหนดค่าอะไรไว้ มันไม่มีกระตุกเลยแม้แต่น้อย และเปิดเครื่องได้ในไม่กี่วินาที

เมื่อเปิดเครื่องแล้ว กลุ่ม QQ ที่ซ่อนอยู่ก็จะส่งข้อความ

[เว่ยโหลวผู้สูงร้อยฉื่อ : เฉียวเสี่ยวเนี่ยน ยาถูกขายไปแล้ว ราคารอบนี้ได้ทำสถิติใหม่ แต่เธอก็มียาตั้งเยอะ ทำไมเดือนหน้าไม่ซื้อยาเพิ่มอีกสองตัวล่ะ?]

[เว่ยโหลวผู้สูงร้อยฉื่อ : เงินถูกโอนเข้ามาแล้ว เธอลองดูสิ]

[เว่ยโหลวผู้สูงร้อยฟุต : จริงสิ ยังมีอีกอย่างหนึ่ง คนที่ขอให้เธอไปพบแพทย์เสนอว่านอกจากเงินแล้ว เขายังสามารถสัญญาว่าจะช่วยเธอทำสิ่งใดสิ่งหนึ่ง โดยที่ไม่เกินบรรทัดฐานทางกฎหมายได้! คนคนนั้นมีภูมิหลังอยู่ที่ปักกิ่ง ทำไมเธอไม่ลองพิจารณาดูล่ะ? ]

ดวงตาของเฉียวเนี่ยนเย็นชาและแห้งเหือด แววตามืดมนลง นิ้วมือสีซีดวางบนแป้นพิมพ์

[QN: ไม่สนใจ ]

"ติ๊ง"

เฉียวเนี่ยนเพิ่งปิดกล่องตอบกลับไป ทันใดนั้นข้อความก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

เธอถูหน้าผาก และเปิดข้อความอย่างหงุดหงิด

ยังเป็นข้อความจากเว่ยโหลวอีก

## ???

[เว่ยโหลวผู้สูงร้อยฉื่อ : ในที่สุดเธอก็ออนไลน์แล้ว ฉันคิดว่าวันนี้เธอจะไม่เล่นโน้ตบุ๊กซะอีก ]

[เว่ยโหลวผู้สูงร้อยฉื่อ : ฉันบอกตระกูลเฉียวแล้วว่าจะขอตัวลาจากโครงการหลังความร่วมมือครั้งสุดท้าย และจะไม่ให้ความร่วมมือในอนาคต ]

[เว่ยโหลวผู้สูงร้อยฉื่อ : อันที่จริง พวกเขาไม่มีคุณสมบัติที่จะร่วมมือกับฉัน เธอเป็นคนยกพวกเขาขึ้นที่สูง ซึ่งไม่ใช่ว่าพวกเขาทำด้วยตัวเอง การที่พวกเขายังหอบหายใจอยู่โดยคิดว่าตัวเองแข็งแกร่งมาก ทั้งยังพยายามทุกวิถีทางเพื่อเอาเธอออกไป ฉันจะทำให้คนพวกนั้นเห็นว่าตระกูลเฉียวจะเป็นยังไงเมื่อมีเธอ]

เฉียวเนี่ยนเอนหลังพิงเก้าอี้ ดวงตาของเธอเย็นชา เมื่อมองไปที่หน้าจออันริบหรี่ เธอก็ไม่ตอบอะไรเป็นเวลานาน

ตระกูลเฉียวแต่ก่อนก็เคยมีเงินเพียงน้อยนิด แต่จุดเริ่มต้นที่แท้จริงของโชคลาภคือในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา...

...

ตระกูลเฉียวในขณะนี้

เฉียวเว่ยหมินเพิ่งพูดคุยกับอาจารย์ใหญ่ของเฉียวเชิน บอกว่าหลังจากเฉียวเชินสอบเข้ามหาลัยแล้ว เขาก็มีคนช่วยแนะนำมหาวิทยาลัยศิลปะการแสดงให้กับเธอ

"จริงเหรอ? เยี่ยมไปเลย ดีมาก! มหาวิทยาลัยศิลปะการแสดงเป็นหนึ่งในมหาวิทยาลัยศิลปะที่ดีที่สุด เฉียวเชินจะเป็นที่ยอมรับของที่นั่น และมีอนาคตตามที่หวังได้!"

นักเรียนในชั้นเรียนสามารถเข้ามหาวิทยาลัยได้โดยไม่ต้องสอบเอนทรานซ์ อาจารย์ใหญ่ก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง และยังคงชมเชยเฉียวเว่ยหมินทางโทรศัพท์

"คุณเฉียวโชคดีจริงๆ ที่มีลูกสาวที่นิสัยดีและฉลาดแบบนี้ เชินเชินยังเป็นนักเรียนอันดับต้นๆ ในชั้นเรียนของเราอีกด้วย นักเรียนหลายคนในชั้นเรียนมองว่าเธอเป็นเป้าหมายของตัวเอง พรุ่งนี้ตอนประชุมช่วงเช้าของโรงเรียน ฉันบอกพวกเขาเกี่ยวกับสิ่งดีๆ เหล่านี้"

เฉียวเว่ยหมินมีเงิน และเลี้ยงดูลูกได้เป็นอย่างดี นอกจากนี้ธุรกิจของเขาก็ราบรื่นอย่างมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ซึ่งไม่มีแรงกดดันเลย คนในวัยสี่สิบที่ไม่เห็นริ้วรอยบนใบหน้า ดูเหมือนว่าพวกเขามีหยิ่งทะนงในแบบคนที่ประสบความสําเร็จ

คำชมเชยของอาจารย์ใหญ่ทำให้เขายิ้มเล็กน้อย แต่หลังจากนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว แล้วพูดขึ้นว่า "จริงด้วย อาจารย์เฉิน มีเรื่องหนึ่งที่ผมอยากถามคุณ..."

เฉินซีตกลงอย่างรวดเร็ว "คุณเฉียว คุณพูดมาได้เลย เชินเชินเป็นนักเรียนที่น่าภาคภูมิใจของฉัน ตราบใดที่ฉันสามารถช่วยได้ ฉันจะช่วยอย่างแน่นอน"

PS: ขอแจ้งให้เพื่อนักอ่านทราบว่า ทีมแปลเรื่องนี้ เป็นนักเรียนม.ปลายจีน และผู้ตรวจเป็นอ.จีน และที่ปรึกษาเป็นคนจีนนะครับ ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงก็ขอความกรุณาจุนเจือกันด้วยนะครับ ติชมกันได้ไม่มีปัญหาเลย ( -/|\-)( -/|\-)( -/|\-)