บทที่ 14 - การเรียนรู้ที่รวดเร็ว (1)

บทที่ 14 - การเรียนรู้ที่รวดเร็ว (1)

ตามคำบอกเล่าของนักล่าเหล่านี้ ป่าแห่งนี้ถูกเรียกว่าป่าห่มทมิฬ และมันก็กว้างใหญ่ หมู่บ้านฟรอสต์วูด ตั้งอยู่ที่ชายป่า ในป่าชั้นนอกซึ่งอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านมีถ้ำใต้ดินอยู่

สัตว์กลายพันธุ์วิ่งอาละวาดในช่วงยุคที่รกร้างว่างเปล่า และมนุษย์ถูกแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งต่อสู้ดิ้นรนที่ประตูมรณะ ขณะที่อีกกลุ่มเริ่มขุดถ้ำใต้ดินเพื่อมีชีวิตอยู่เพื่อหลีกเลี่ยงสัตว์กลายพันธุ์ นี่คือที่มาของชาวใต้ดิน

ต่างจากมนุษย์บนพื้นดิน พวกใต้ดินอาศัยถ้ำใต้ดินและโพรงเพื่ออยู่อาศัย เนื่องจากปัจจัยทางภูมิศาสตร์ พวกเขาอยู่อย่างโดดเดี่ยวและขาดการสื่อสาร ทำให้สติปัญญาของเผ่าพันธุ์ของพวกเขาไม่สม่ำเสมอ บางคนสามารถสร้างเมืองใต้ดินและค้าขายกับชนเผ่ามนุษย์ได้ ในขณะที่คนอื่นๆ ยังอยู่ในช่วงกินเนื้อดิบและดื่มเลือด ไม่ต่างจากคนป่าเถื่อน

ถ้ำที่อยู่ใกล้เคียงเป็นถ้ำอย่างหลัง มันป่าเถื่อนและถอยหลัง ราวกับว่าพวกมันเป็นโจรที่เพิ่งก่อตัวขึ้นและเข้าไปในป่า มักจะมีกลุ่มของ ชาวใต้ดิน เดินเตร่อยู่ในป่า และบางครั้งพวกมันก็เดินออกจากป่าเพื่อปล้นผู้คนที่ผ่านไปมา

ตามคำบอกของนักล่า หมู่บ้านฟรอสต์วูดมักจะต้องการกำจัดถ้ำที่คุกคามความปลอดภัย แต่พวกเขาก็ขาดแคลนกำลังคน พวกเขาเคยไปเยี่ยมขุนนางศักดินาหลายครั้ง แต่ฝ่ายหลังไม่ได้ส่งกองกำลังใดๆมา

ชาวใต้ดินกลุ่มนี้อาจมาจากถ้ำใกล้ๆ…

โจวจิงสำรวจศัตรูที่ล้อมรอบเขาอย่างระมัดระวัง

นักล่าพวกนั้นบอกว่าพวกใต้ดินอ่อนแอ หากเป็นการต่อสู้แบบตัวต่อตัว พวกเขาสามารถจัดการพวกมันได้อย่างง่ายดาย อย่างไรก็ตาม ชาวใต้ดินมักจะเคลื่อนไหวไปเป็นกลุ่มและเก่งเรื่องการซ่อนตัวในป่า พวกมันก่อให้เกิดอันตรายร้ายแรงต่อผู้คนในป่า

ขณะที่โจวจิงกำลังคิดหนัก กลุ่มคนใต้ดินก็ค่อยๆ เข้ามาใกล้ใต้ต้นไม้ ในไม่ช้ากลุ่มของพวกเขาก็เพิ่มขึ้นจาก 10 เป็นเกือบ 50 รอบ รอบๆ ค่ายอย่างแผ่วเบา ทั้งสองฝ่ายตกอยู่ในภาวะชะงักงัน

มีคนมากเกินไป ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจะป่วยเลย... นี่อะไรกัน ? ฉันยังไม่เข้าใจสถานการณ์ในโลกนี้อย่างถ่องแท้

หัวใจของโจวจิงเต้นแรงเมื่อเห็นกลุ่ม ชาวใต้ดิน เคลื่อนที่ไปรอบ ๆ พร้อมที่จะกระโจนได้ทุกเมื่อ

ในฐานะที่เป็นคนที่สะอาดราวกับกระดานไวท์บอร์ดในการต่อสู้ เขาไม่มีความสามารถในการจัดการกับสถานการณ์นี้…

เขามีแนวโน้มที่จะตายมากกว่าที่จะมีชีวิตอยู่เมื่อต้องเผชิญกับคลื่นของสิ่งมีชีวิตดังกล่าว

เขาหวังว่าข้อมูลที่ได้รับจากอินเทอร์เฟซนั้นถูกต้อง การตายของผู้เผยแพร่วจนะดวงดาว จะไม่ส่งผลกระทบต่อร่างกายหลักของเขา

อย่างไรก็ตาม มันเป็นไปไม่ได้ที่จะรอความตายอย่างช่วยไม่ได้… ดวงตาของโจวจิงหรี่ลง เขากำกริชแน่นพร้อมที่จะโจมตีทุกเมื่อ

แม้ว่าจิตใจของเขาจะตื่นตัวสูง แต่เขาไม่มีเจตนาจะถอยกลับด้วยความตื่นตระหนก ดูเหมือนว่าจิตใจของเขาจะทำงานเร็วขึ้นและชัดเจนขึ้น

ในฐานะพลเมืองแห่งยุคระหว่างดวงดาว อาศัยอยู่ในสังคมที่รับประกันความปลอดภัย โจวจิงไม่เคยเผชิญกับสถานการณ์ที่คุกคามชีวิตเช่นนี้ เดิมทีเขาคิดว่าเขาจะประหม่าหรือขี้ขลาด แต่เมื่อพบเห็นจริงๆ เขาก็ตระหนักว่าเขาไม่มีอารมณ์เช่นนั้น

เขารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเกี่ยวกับการต่อสู้นองเลือดที่จะเกิดขึ้นและ… ใจร้อน ?

นี่มันแปลกมาก ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนี้ ฉันตื่นเต้นมากกว่าเมื่อเห็นผู้หญิงสวยซะอีก...

โจวจิงรู้สึกประหลาดใจอย่างลับๆ

ในขณะนั้น จู่ๆ บารองก็เปล่งเสียงคำรามโกรธๆ เสียงของเขาเหมือนเสียงฟ้าร้องกัมปนาท ทิ้งให้เสียงก้องกังวานอยู่ในหูทุกคน

ทุกคนมองดูบารองก้าวไปข้างหน้าสองก้าว คว้าขวานด้ามยาวที่ไม่เคยออกจากร่างของเขา และเหวี่ยงมันทันที

ขวานยักษ์ทำให้เกิดพลังอันทรงพลัง กวาดลมกระโชกแรงที่พุ่งออกมาไม่ต่างจากคลื่นกระแทก

ใบไม้ที่ร่วงหล่นบนพื้นก็ปลิวไสวและกระพือปีกไปในทันที

แรงดันลมแรงมากจนใบหน้าของชาวใต้ดินที่อยู่ใกล้ที่สุดสั่นสะท้าน พวกมันก้าวถอยหลังด้วยความกลัว

บารองส่งเสียงคำรามเหมือนหมียักษ์

กลุ่มของ ชาวใต้ดิน กระสับกระส่ายราวกับว่าพวกมันถูกข่มขู่โดยความแข็งแกร่งอันยิ่งใหญ่ของบารองหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง พวกมันก็ค่อยๆ ถอยกลับเข้าไปในป่ามืดและหายตัวไปจากระยะของกองไฟ

เสียงกรอบแกรบที่หนาแน่นค่อยๆ จางหายไปในระยะไกลขณะที่กลุ่มของ ชาวใต้ดินถอยกลับอย่างรวดเร็วราวกับพวกมันค่อยๆคืบคลานออกไป

“เอาล่ะ ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว ฉันไม่คิดว่าพวกมันจะมาอีก”

บารองไร้ความรู้สึกในขณะที่เขาวางขวานไว้บนหลังของเขาอีกครั้ง ฝูงชนของนักล่าก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ร่างกายที่ตึงเครียดของพวกเขาผ่อนคลายและบรรยากาศการสังหารก็หายไป

โจวจิงกระพริบตาสับสนเล็กน้อย

พวกมัน… พวกมันวิ่งหนีไปอย่างนั้นเลยเหรอ ?

พวกมันอยู่ที่นี่แล้ว อย่างน้อยพวกมันควรจะยิงธนูหรืออะไรซักอย่างสิ !

ฉันตื่นเต้นเมื่อพวกแกมา มันทำให้ฉันอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจเช่นนี้ ...

ราวกับสัมผัสได้ถึงความประหลาดใจของโจวจิง กริฟฟ์ตบไหล่ของเขา

“ พวกใต้ดินอาศัยอยู่ในป่า ดังนั้นพวกมันจึงต้องรักษาความแข็งแกร่งไว้ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกมันถึงรังแกผู้อ่อนแอและกลัวผู้แข็งแกร่งอยู่เสมอ พวกมันฉลาดแกมโกงมาก และเมื่อพวกมันรู้สึกว่าศัตรูแข็งแกร่งเกินไป พวกมันจะหลีกเลี่ยงการต่อสู้

“นอกจากนี้ พวกที่อยู่ในถ้ำนี้รู้เรื่องหมู่บ้านฟรอสต์วูด นักล่าเราพบพวกมันในป่าหลายครั้ง และพวกมันเข้าใจความแข็งแกร่งของการต่อสู้ของเรา ตราบใดที่เรามีคนมากพอ พวกมันจะไม่กล้าโจมตีจริงๆ พวกมันจะโจมตีก็ต่อเมื่อเจ้าอยู่ตัวคนเดียว”

“ข้าเข้าใจ… แล้วทำไมเจ้าถึงแนะนำให้ส่งคนมาพาข้าออกจากป่าหนึ่งหรือสองคน ?” โจวจิงพยักหน้ารับรู้

“เราไม่สามารถยืนเฉยๆ และทำอะไรไม่ได้… โชคดีที่หัวหน้าบารองตัดสินใจพาเจ้าไปด้วย ดังนั้นเราจึงไม่ต้องเสี่ยงโชค”

กริฟฟ์ขยิบตา เห็นได้ชัดว่าเขาพูดอย่างนั้นโดยตั้งใจ

ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน บารองเดินไปและมองโจวจิงด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

“เจ้าเป็นคนแรกที่ค้นพบชาวใต้ดิน ?”

“ใช่ ข้าสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่กำลังใกล้เข้ามา เพื่อการระวัง ข้าจึงปลุกทุกคนให้ตื่น”

โจวจิงตอบอย่างระมัดระวัง

เขาไม่ลืม “ข้อควรปฏิบัติ” ของผู้เผยแพร่วจนะดวงดาวและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อแสดงบุคลิกภาพของเขา

“เจ้าทำได้ดีมาก ป่าเป็นที่อยู่อาศัยของชาวใต้ดิน พวกมันเก่งในการซ่อนตัวในเงามืดและซุ่มโจมตี ทุกคนเป็นนักล่าเก่า แต่เจ้าค้นพบเร็วกว่าพวกเราคนอื่น ๆ และเจ้าไม่ได้ปล่อยให้พวกมันแอบเข้ามาหาเจ้า ... ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด นั่นพิสูจน์ว่าเจ้าค่อนข้างช่างสังเกต”