(ฟรี) บทที่ 26 ฉันเป็นหนี้บุญคุณแม่ของเฉียวเนี่ยน

หลังรอเฉียวเนี่ยนทำแผลเสร็จ คนกลุ่มนี้ก็เดินออกจากหนานย่วน

รถของตระกูลเจียงจอดรออยู่ข้างนอกโรงพยาบาล

ปู่เจียงอายุเยอะแล้ว สุขภาพร่างกายไม่ค่อยดี หลังจากวิ่งวุ่นมาทั้งวันร่างกายก็เริ่มรับไม่ไหว ใบหน้าที่ผอมของเขาดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย เจียงจงจิ่นผลักรถเข็นไปข้างหน้าและเฉียวเนี่ยนพูดว่า: "เนี่ยนเนี่ยน งั้นพ่อพาคุณปู่กลับไปพักผ่อนก่อนนะ พรุ่งนี้ลูกไปโรงเรียนเองได้ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม？"

เฉียวเนี่ยนพยักหน้า "ไม่มีปัญหาค่ะ"

เจียงหลีที่กำลังเดินตามหลังก็พูดขึ้นว่า: "คุณลุง ไม่ต้องกังวล ยังมีผมอยู่ เดี๋ยวผมพาเธอไปส่งโรงเรียนเอง คุณลุงวางใจเถอะ!"

เจียงจงหนานเตะเขา แล้วพูดกับเขาอย่างจริงจังว่า "ลูกต้องดูแลน้องสาวให้ดีนะ เข้าใจไหม？อย่าทำให้พ่อต้องมาวุ่นวายกับเรื่องของลูกทั้งวัน ตอนที่พ่อกลับมาดู น้องสาวของลูกจะต้องปลอดภัย!"

เจียงหลีรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้พูดดูถูกตัวเอง เขาก็ถอนหายใจเฮือกนึง หลังจากนั้นหูฟังที่ข้างหูของเขาก็สว่างวาบขึ้น แล้วทำท่าทางเอ้อระเหยลอยชา "ผมรู้แล้ว"

เจียงจงหนานหยิบบัตรธนาคารจากกระเป๋าสตางค์และยื่นให้กับเจียงหลี สายตาของเขาอ่อนลงเมื่อมองไปทางเฉียวเนี่ยน แล้วพูดกับอีกฝ่ายว่า "เอาบัตรนี้ไป แล้วก็พาน้องสาวของลูกไปซื้อเสื้อผ้าที่ห้างสรรพสินค้าด้วยนะ"

เจียงหลีไม่ได้รับ ยกคางขึ้นเล็กน้อย และพูดอย่างโกรธเคือง: "ผมไม่ต้องการ พ่อเอาไปเถอะ! เงินให้เนี่ยนเนี่ยนซื้อเสื้อแค่นี้พี่ชายอย่างผมออกเองได้ ไม่ต้องใช้เงินของที่บ้านหรอก!"

เมื่อเจียงจงหนานเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมรับบัตรนี้ เขาจึงเดินไปตรงหน้าของเฉียวเนี่ยน แล้วมอบบัตรทองให้กับเฉียวเนี่ยน และพูดด้วยความเสียใจ: "เนี่ยนเนี่ยน ลุงไม่ได้นําของขวัญใดๆ มาให้เธอตอนพบกันครั้งแรกเลย เธอรับบัตรนี้ไปเถอะ อยากจะซื้ออะไรก็ใช้มันรูด ถ้าเงินไม่เพียงพอก็บอกกับพี่ชายรองของเธอนะ แล้วฉันจะโทรหา"

เฉียวเนี่ยนแย่ทุกเรื่อง แต่เรื่องเดียวที่ไม่แย่ก็คือเรื่องเงิน!

เธอมองดูบัตรธนาคารที่เจียงจงหนานยัดใส่มือมาให้นั้น เป็นบัตรซิตี้แบงก์ เธอก็มีบัตรดําของธนาคารนี้ด้วย โดยปกติพวกเขาจะใช้ในเว่ยโหลว แม้ว่าเจียงจงหนานให้บัตรเธอมานั้นไม่ใช่สีดำ แต่เป็นบัตรทอง เธอจําได้ว่าเมื่อก่อนตอนที่ไปธนาคารเพื่อสมัครบัตร ผู้จัดการธนาคารบอกกับเธอว่าเงินฝากขั้นต่ำของบัตรทองของธนาคารซิตี้แบงก์นั้นคือ 5 ล้าน และบัตรใบนี้มีเงินเยอะ...

"เธอรับไปเถอะ! เดิมทีอาสะใภ้กับพี่สาวของเธอควรจะมาแต่ก็ไม่มา ถ้าเธอไม่รับสิ่งนี้ไป ฉันคงรู้สึกผิดมากแน่ๆ "

เมื่อปู่เจียงเห็นว่าเธอไม่ยอมรับบัตรไว้ สายตาของชายชราก็เต็มไปด้วยความปลื้มใจ และพูดอย่างอ่อนโยนว่า "ลุงรองให้หลานแล้ว หลานก็รับไปเถอะ เดิมทีเขาควรให้ของขวัญสำหรับเจอหน้ากันครั้งแรกกับหลานมากกว่านี้ แค่นี่มันน้อยไปด้วยซ้ำนะ"

เจียงจงหนานมีกลิ่นคล้ายกับผู้ชายที่ประสบความสำเร็จ ยิ้มเล็กน้อยและพูดอย่างสุภาพ "เนี่ยนเนี่ยน เธอรับสิ่งนี้ไปเถอะ ลุงให้เงินเธอไว้ซื้อขนมนิดหน่อยเอง ปู่เธอพูดถูกแล้ว ถ้าเทียบอันนี้เป็นของขวัญสำหรับเจอกันครั้งแรกก็ดูกระจอกเกินไปแล้ว!"

บัตรซิตี้แบงก์โกลด์วงเงินห้าล้านใบนั้นกระจอกเกินไปแล้ว

เฉียวเนี่ยนเริ่มอยากรู้ประวัติญาติกลุ่มนี้ของเธอมากยิ่งขึ้นแล้ว!

## ???????

ในเมื่อเธอเปลี่ยนความคิดคนอื่นไม่ได้ จึงรับบัตรธนาคารและพูดว่า "ขอบคุณค่ะลุงรอง"

เจียงหลีได้ยินเสียงดังนั้น ก็รู้สึกอิจฉาตาร้อนแล้วพูดขึ้นว่า "โอ้ ฉันก็อยากได้ยินเนี่ยนเนี่ยนเรียกฉันว่าพี่ชายรองด้วย"

พ่อของเขาใจดีกับเฉียวเนี่ยนมากๆ มันทําให้ลูกชายอย่างเขารู้สึกอิจฉาอยู่บ้าง

แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะทําได้ ใครให้ลุงใหญ่มีลูกสาวแค่คนเดียว แถมลูกสาวก็สูญหายไปหลายปี และพ่อของเขาเคยบอกเขามาก่อนราวกับว่าตระกูลเจียงทั้งหมดเป็นหนี้บุญคุณแม่ของเนี่ยนเนี่ยน และการดำรงอยู่ของตระกูลเจียงในปัจจุบันนี้ก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับการเสียชีวิตของภรรยาลุงใหญ่เป็นอย่างมาก

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในขณะนั้น แต่ผู้ใหญ่ก็มีท่าทางแบบนี้ ดังนั้นเขาทำดีต่อน้องสาวก็ถูกแล้ว!

เจียงหลีอยากจะเข้าใจ เขาจึงเอามือแตะบนไหล่ของเฉียวเนี่ยนอย่างเยาะเย้ย ยืนโดยไม่มีท่ายืนและพูดกับพวกปู่เจียงว่า "คุณปู่ คุณพ่อ พวกคุณไปก่อนเถอะ เดี๋ยวผมจะดูแลเนี่ยนเนี่ยนเป็นอย่างดี ถ้ามีเรื่องอะไรจะโทรบอกพวก"