บทที่ 41 - หน้าที่

“มีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับมีดขว้างนั้น!”

จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

เด็กชายผมยุ่งได้วิ่งไปที่ต้นไม้ และจ้องไปที่มีดขว้างเหล็กที่ปลักอยู่ที่หัวงู เขาตะโกนด้วยความประหลาดใจ “เร็วเข้า มาดูนี่สิ! พลังที่อยู่มีดขว้างนี้มันพิเศษมาก มันเหมือนกับกระสุนที่กระทบกับวัตถุ มีรอยร้าวกระจายออกไปอย่างไม่ปกติ…”

"พอได้แล้ว"

ซูเนียนเซียงพูดออกมาอย่างเข้มงวดด้วยน้ำเสียงต่ำ “ที่นี่มันอันตราย นักเรียนถอยออกไปเร็ว”

"ผมสบายดีครับ ผมสบายดี" เด็กชายโบกมือและตะโกนว่า “งูพิษตัวนี้มันตายแล้ว สิ่งที่สำคัญตอนนี้คือมีดขว้าง มัน… เฮ้ กำลังทำอะไรฉันน่ะ อย่าดึงฉันนะ ปล่อยฉันไป!”

เด็กชายพยาทีมรักษาความปลอดภัยดิ้นรนแต่ไม่สามารถทำอะไรกับทีมรักษาความปลอดภัยสองคนที่ลากเขาออกไปได้

“ฉันขอโทษ ฉันต้องขอโทษแทนเขาด้วยนะ”

ในอีกด้านหนึ่ง หลินซิ่วหลุนยิ้มอย่างเชื่องช้าและพูดว่า "เด็กคนนี้ เขากลายเป็นคนโง่จากการเรียนน่ะ"

"โอ้ ไม่เป็นไรๆ" ฟานชุงกังยกมือขึ้นและพูดอย่างเข้าใจ "คนที่เอาจริงเอาจังสมควรที่จะได้รับความเคารพ คุณเห็นด้วยไหมพี่หยาง?"

เขาหันไปมองที่ซูจิงซิง

ซูจิงซิงไม่สนใจอีกต่อไป และพุดลาหลินซิ่วหลุนและซูเนียนเซียง

“ศาสตราจารย์หลิน หัวหน้าทีมซู ฉันยังมีบางอย่างที่ต้องไปทำอยู่ ฉันจะไปยุ่งกับงานพวกคุณอีกต่อไปแล้ว”

"เฮ้ คุณรอก่อนสิ“หลินซิ่วหลุนหยุดเขาและพูดอย่างรวดเร็วว่า”พี่หยาง คุณยังไม่ได้ทิ้งรายละเอียดการติดต่อไว้เลย"

"ไม่จำเป็นๆ" ซูจิงซิงโบกมือและเดินออกไป

การช่วยเหลือหวางฮั่นเผิง เป็นการเรื่องที่ช่วยไม่ได้ และเขาไม่เคยคิดที่จะให้มาตอบแทนเขาเลย

เขาใช้แต่มีดขว้างธรรมดาเท่านั้น

ซูจิงซิงไม่ได้คาดหวังว่าการเคลื่อนไหวแบบสบายๆของเขา มันจะไปดึงดูดความสนใจของฟานชุงกัง

ดูเหมือนว่าเพื่อนคนนี้เคยเห็นเฉินเสี่ยวเต๋าใช้กริชศักดิ์สิทธิ์มหึมามาก่อน?

เขาเป็นพวกชั่งสังเกต และพบความผิดปกติตั้งแต่แรก เป็นไปไม่ได้ที่ซูจิงซิงจะไม่คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้

ท้ายที่สุดแล้ว ซูจิงซิงก้ไม่เคยเห็นฟานชุงกังมาก่อนในวันนี้

มันเป็นไปไม่ได้ที่ฟานชุงกังจะรู้จัก 'หยางเจี้ยน'

และในท้ายที่สุดแล้ว ในการพบกันครั้งแรกของพวกเขา ฟานชุงกังได้เปิดเผยเจตนาที่จะยั่วยุเขา โดยมุ่งเป้ามาที่เขาอย่างชัดเจน

แต่มันก็มุ่งไปที่การขว้างมีดเท่านั้น ไม่มีอะไรอย่างอื่น

ดังนั้นมีโอกาสสูงที่ ฟานชุงกังจะรู้จักกับเฉินเสี่ยวเต๋า?

ซูจิงซิงครุ่นคิดไปในขณะที่เดิน

…

บนทางลาด.

หลังจากที่ซูจิงซิงจากไป หลินซิ่วหลุนก็ไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไป เขาได้เรียกให้ทุกคนมุ่งหน้าไปยังสถานที่ต่อไป

หลังจากอุบัติเหตุของหวางฮั่นเผิง ซูเนียนเซียงก็ได้ปกป้องกันมากยิ่งขึ้น

หลินซิ่วหลุนยังเตือนให้ทุกคนให้ความสนใจกับสภาพแวดล้อมของพวกเขา

ทีมรักษาความปลอดภัยลาดตระเวนไปมาท่ามกลางฝูงชน

ทีมรักษาความปลอดภัยของฟานชุงกังรับผิดชอบการเคลื่อนที่ไปด้านหน้า ด้านหลัง และรอบนอก เผื่อในกรณีที่เกิดการผิดพลาด

ทีมงานกว่า 30 คน ต่อแถวยาวบนเส้นทางขึ้นเขา

ซูเนียนเซียงอยู่ด้านหน้าสุด มีหน้าที่นำทาง มองผ่านกล้องส่องทางไกลเป็นครั้งคราว

ทันใดนั้น ทีมรักษาความปลอดภัยก็เดินไปหา ซูเนียนเซียงและกระซิบว่า "หัวหน้าทีมครับ ฟานชุงกังหายตัวไป"

"หึม?" ซูเนียนเซียงเลิกคิ้ว “ยังไง?”

“ผมเห็นเขาออกจากกลุ่มแล้วเข้าไปในป่า เขาหายตัวไปในทิศทางที่พี่หยางไปครับ” ผู้คุมตอบอย่างนุ่มนวล

"หึ" ซูเนียนเซียงเย้ยหยัน “ฉันคิดแล้วว่าเขาต้องทนไม่ไหมไหว”

“หัวหน้าทีม พวกเรา…”

“ไม่ต้องไปสนใจเขา” ซูเหนียนเซียงพูดอย่างเย็นชา “สิ่งที่ฟานชุงกังต้องการนั้นมันไม่เกี่ยวข้องกับเรา”

"แต่…"

“พี่หยางไม่ถูกฆ่าตายง่ายๆหรอก” ซูเนียนเซียงยิ้ม “ลองคิดดู ถ้าเขาไม่มีความสามารถ เขาจะกล้าเข้าไปที่ ภูเขาเมฆเขียวคนเดียวงั้นเหรอ”

"ถูกต้อง." ทีมรักษาความปลอดภัยได้รับรู้ทันที แต่ความคิดก็พุ่งเข้าใส่เขาอย่างรวดเร็ว และเขาพูดด้วยเสียงต่ำว่า “แต่ปัญหาคือ ฟานชุงกัง เขาเป็นนักศิลปะการต่อสู้ระดับเจ็ด พี่หยางเขาจะสามารถจัดการได้อย่างงั้นเหรอครับ”

"ฉันเองก็ไม่รู้." ซูเนียนเซียงแสดงออกอย่างสงบ

"ห่ะ?" ทีมรักษาความปลอดภัยก็ตกตะลึง

"ฉันไม่รู้จริงๆ" ซูเนียนเซียงเลิกคิ้ว “ฉันไม่เคยเห็นพี่หยางลงมือมาก่อน ฉันไม่รู้ว่าเขาอยู่ในระดับไหน แต่ทักษะการใช้มีดขว้างของเขาก็เพียงพอแล้วสำหรับเขาที่จะหลบหนีได้อย่างง่ายๆ แม้ว่าเขาจะไม่สามารถสู้กับนักศิลปะการต่อสู้อันดับเจ็ดก็ตาม!”

ฟานชุงกังสามารถบอกได้ว่าทักษะมีดขว้างของซูจิงซิงนั้นไม่ธรรมดา ดังนั้นซูเนียนเซียงจะไม่รู้ได้ยังไง?

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่ามันคือ ทักษะกริชศักดิ์สิทธิ์ขนาดมหึมา

เขาทำได้เพียงวิเคราะห์ขั้นตอนสุดท้ายของกระบวนการทั้งหมดตั้งแต่วินาทีที่ซูจิงซิงลงมือ จนถึงตอนที่เขาโจมตีเป้าหมายแล้ว แต่เขาก็สามารถบอกได้ว่าทักษะของซูจิงซิงใช้ในการขว้างมีดนั้นลึกซึ้งเป็นอย่างมาก

ทักษะการใช้มีดขว้างแบบนี้ แม้แต่จะเป็นเทคนิคการขว้างปาลูกดอกธรรมดาที่สุด ก็เพียงพอที่จะคุกคามนักศิลปะการต่อสู้ระดับเจ็ดได้แล้ว!

ซูจิงซิงยังเด็กมาก แต่เขาก็มีความสำเร็จเช่นนั้นในอาวุธที่ซ่อนอยู่ เขาจะเรียบง่ายเหมือนที่ปรากฏบนพื้นผิวได้อย่างไร?

หากฟานชุงกังต้องการใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้ เขาอาจจะต้องทนทุกข์ทรมาน!

…

ป่าทึบและเส้นทางภูเขาสูงชัน

ทางเดินบนภูเขาที่มนุษย์สร้างขึ้นนั้นแทบจะมองไม่เห็นกับวัชพืชและพุ่มไม้ที่ขึ้นทั้งกลางวันและกลางคืน

อันตรายที่ซุ่มซ่อนอยู่ใต้พุ่มไม้และวัชพืชมีอยู่ทั้งวันทั้งคืน

แต่พวกมันไม่ได้ส่งผลกระทบต่อซูจิงซิงมากนัก

ด้วยการใช้ความสามารถการได้ยินขั้นสูง ซูจิงซิงสามารถได้ยินเสียงทั้งหมดภายในระยะหนึ่งร้อยเมตร

แม้ว่ามดจะคลานอยู่บนพื้น ซูจิงซิงก็จะรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน

เขาเคลื่อนตัวออกไป ไล่ภัยยันตรายทั้งปวงออกไปล่วงหน้า ราวกับว่าเขากำลังพักผ่อนอยู่

จนได้ยินเสียงหัวใจเต้นที่คุ้นเคยข้างหลังเขา!

“นี่เขาตามฉันมาจริงๆงั้นเหรอ”

ซูจิงซิงยิ้มและหยุดนิ่ง เขาหันกลับมาและพูดอย่างสงบ "ในเมื่อคุณอยู่ที่นี่แล้ว ออกมาเถอะ การซ่อนตัวแบบนั้น ไม่เหมือนสไตล์ผู้จัดการเลย"

“ห่ะ!”

ฟานชุงกังก้าวออกมาจากด้านหลังต้นไม้และมองไปที่ ซูจิงซิงเขายิ้มและพูดว่า “พี่หยาง สัญชาตญาณของคุณช่างเฉียบแหลมจริงๆ คุณสามารถพบผมได้อย่างรวดเร็ว”

“โอ้ ฉันขอรู้เหตุผลที่ผู้จัดการฟานถึงตามหาฉันได้ไหมว่าตามมารทำไม” ซูจิงซิงขี้เกียจเกินกว่าจะโต้เถียงกับเขาและตรงไปที่ประเด็น

“ผมหาคุณเพื่อคุยโดยไม่มีเหตุผลได้ยังไง”

ฟานชุงกังยิ้ม “ก่อนหน้านี้คุณช่วยนักเรียนคนหนึ่ง ซึ่งถือว่าช่วยผมได้มาก ผมไล่ตามคุณมาเพื่อขอบคุณเท่านั้น”

"แน่นอนคุณสามารถ."

ซูจิงซิงยิ้ม “สำหรับความจริงใจของคุณ ฉันยอมรับมันแล้ว ฉันจะเดินไปตามทางที่เหลือ ผู้จัดการฟาน คุณกลับไปได้แล้ว”

"นั่นไม่ได้"

ฟานชุงกังส่ายหัว “พี่หยาง ท่านเป็นผู้กอบกู้เรา มันเป็นหน้าที่ของผมที่จะช่วยพี่ ยังไงก็เถอะ ผมยังไม่รู้ว่าทำไมพี่หยางถึงอยู่บนภูเขาแบบนี้ บอกผมหน่อยได้ไหม ผมจะช่วยทำให้มันเสร็จไวขึ้น”

“ขอบคุณสำหรับความกรุณาของคุณ ผู้จัดการฟาน แต่มันไม่จำเป็น!”

ซูจิงซิงกล่าวอย่างใจเย็น "ฉันดูแลเรื่องของตัวเองได้ แต่ในทางกลับกัน ผู้จัดการฟาน คุณมาที่นี่เพื่อทำงาน คุณควรกลับไปและพาศาสตราจารย์หลินและคนอื่นๆ ไปด้วย"

ด้วยเหตุนี้เขาจึงหันหลังกลับและจากไปอย่างรวดเร็ว

"เดี๋ยว"

ฟานชุงกังยังคงไล่ตามเขาต่อไป “เพื่อนร่วมงานของผมกำลังทำแบบนั้นอยู่แล้ว สำหรับผมมันจะไม่สายเกินไปที่จะกลับหาพวกเขา หลังจากที่ผมไปส่งพี่ถึงที่หมายแล้ว”

ขณะที่เขาพูด เขาก็เพิ่มความเร็วของเขา

ซูจิงซิงไม่สนใจเขาและเร่งความเร็วในขณะที่ยังคงระแวดระวัง

ฟานชุงกังก็เร่งความเร็วเช่นกัน

ซูจิงซิงเลี้ยวมุมและฟานชุงกังได้เดินตาม

ซูจิงซิงลงจากภูเขา ฟานชุงกังก็เดินตาม

ในระยะเวลาไม่นาน ไม่ว่าซูจิงซิงจะไปไหน ฟานชุงกังก็ตั้งใจแน่วแน่ที่จะตามติดไปด้วย

ในตอนแรกซูจิงซิงรู้สึกรำคาญ แต่ในไม่ช้าฟานชุงกังก็กลายเป็นคนที่รำคาญซูจิงซิงแทน

เพราะเขาตระหนักได้ว่า เขาเริ่มตามไม่ทันแล้ว!

สิ่งนี้ทำให้ฟานชุงกังโกรธเป็นอย่างมาก ในที่สุดเขาก็เลิกเสแสร้งและได้ลงมือโจมตี

ฟิ้ว!