อันที่จริง ลู่ไห่เผิงรู้ดีว่าหลิวหมิงอวี่เป็นคนลึกลับ แต่เขาไม่ได้ต้องการตรวจสอบ เขาสามารถรับอาหารได้ แล้วทำไมต้องไปยุ่งกับมันด้วย บางเรื่องมันก็ดีที่จะเป็นคนโง่

เขาปฏิเสธคนอื่นที่จะติดตามไป หลังจากที่ หลิวหมิงอวี่ออกมาจากวิลล่า เขาก็ตรงไปที่บ้านที่เขาซื้อมาเมื่อวานนี้

เขาเอาข้าว เบคอน และเกลือออกมา แต่เกลือเอามาเพียง 20 กิโลกรัมเท่านั้น

เกลือแกง 20 กิโลกรัมอาจฟังดูไม่ค่อยมากนัก แต่จริงๆ แล้วใช้ได้เป็นเวลานาน

ผู้ใหญ่แต่ละคนต้องการเกลือ 6 กรัม ขณะนี้มี 24 คนในวิลล่ากับ หลิวหมิงอวี่เกลือเหล่านี้สามารถอยู่ได้นานกว่าสองเดือน

เขากำลังจะขายเกลือที่เหลือให้กับ หลิวฝูกุ้ยและคนอื่นๆ

ทีมของหลิวหมิงอวี่ โดยธรรมชาติไม่สามารถมีได้เพียง 24 คนตลอดไป เขายังวางแผนที่จะซื้อทาสอีก การบริโภคเกลือเหล่านี้จะมากขึ้นอีก

แต่สำหรับคนอื่น เกลือเป็นสิ่งที่หายากมาก แต่สำหรับหลิวหมิงอวี่ทุกครั้งที่เขามาก็เพียงพอที่จะนำมาด้วยเล็กน้อย

หลังจากเตรียมพร้อม หลิวหมิงอวี่ได้เปิดสร้อยข้อมืออัจฉริยะและสนทนาทางวิดีโอกับลู่ไห่เผิง

"พี่ลู่ ผมยังอยู่ที่เดิม ขับรถมาและพาคนมาด้วย วันนี้มีอาหารค่อนข้างมาก"

ลู่ไห่เผิงพยักหน้าและตอบว่า

“ตกลง ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

เมื่อได้ยินว่ามีอาหารอีกแล้ว ลู่ไห่เผิงก็ดีใจมาก ไม่ต้องต่อสู้กับซอมบี้ ก็มีอาหารเพียงพอ เขาชอบการใช้ชีวิตแบบนี้

“คนบ้า ไจ๋ หลางไจ๋ เต้าจื้อ มากับฉัน ไปช่วยเจ้านายขนอาหาร”

ลู่ไห่เผิงตะโกนจากห้องนั่งเล่น

อาหาร?

เมื่อทุกคนได้ยินคำว่าอาหาร ไม่เพียงแต่สี่คนที่ถูกเรียกออกมาเท่านั้น คนอื่นๆ ก็วิ่งออกไปเป็นฝูง

“พวกคุณอยู่บ้านเถอะ แล้วพวกเราทั้งห้าคนจะไปแล้ว”

ลู่ไห่เผิงปฏิเสธคำขอของคนอื่น

พวกเขาออกจากวิลล่า ขับรถบรรทุกดัดแปลงของเขา และออกเดินทางไปยังตำแหน่งของ

หลิวหมิงอวี่

"ฉันกลัวซอมบี้พิเศษ ถ้าฉันต้องออกไปค้นหาอาหารตอนดึก ๆ แบบนี้"

"เราทุกคนไม่มีทางสู้ได้ อาหารก็น้อยลงเรื่อยๆ และทีมใหญ่ๆ อย่างพวกเขาก็กินอาหารมากขึ้น"

"ไม่ช้าก็เร็วเราจะเป็นเหมือนพวกเขา ถูกบังคับให้หาอาหารในเมือง"

หลังจากที่ลู่ไห่เผิงขับรถออกไป เพื่อนบ้านในละแวกนั้นก็พูดคุยกันมากมาย

ภายใต้สถานการณ์ปกติ เมื่อเขาออกไปหาอาหารเท่านั้น ลู่ไห่เผิงจะพาคนส่วนใหญ่ออกไป ในบางครั้งแม้ว่าเขาจะออกไป แต่มีคนเพียงหนึ่งหรือสองคนเท่านั้นที่จะออกไป

วันนี้พวกเขาทั้งห้าออกไป แต่เพื่อนบ้านเข้าใจผิดคิดว่าพวกเขาออกไปค้นหาอาหารอีกครั้ง

ลู่ไห่เผิงไม่สนว่าคนอื่นจะคิดอะไร ตราบใดที่เขาหาอาหารได้

แต่เพื่อนบ้านในละแวกนั้นไม่ได้เดาผิด เขาแค่ออกไปหาอาหารจริงๆ แต่เขาไม่ได้ค้นหาอาหารในดงซอมบี้ แต่ไปแบกอาหาร

รถมาถึงสถานที่ที่กำหนดอย่างรวดเร็ว สถานที่นี้อยู่ห่างไกลมาก ในตอนเย็นแทบไม่มีคนอยู่ที่นี่

หลิวหมิงอวี่ได้ยินรถและมองขึ้นไปชั้นบน และพบว่าเป็น ลู่ไห่เผิงและคนอื่นๆ จริงๆ

เปิดประตูและให้พวกเขาเข้ามา

คนหนึ่งอยู่ในรถเพื่อดูเวลา และเฝ้าของ อีกคนเข้าไปในบ้าน

มีคนไม่มากนัก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มีใครเฝ้า ถ้าอาหารถูกขโมยไปบนรถคงเป็นเรื่องตลก

“พี่ลู่ ย้ายทั้งหมดนี้ไปที่รถ”

หลิวหมิงอวี่เปิดกระดาษน้ำมันและวางกองข้าวและเบคอนลงบนพื้น

ข้าวดอกขาวทำให้ตาของทุกคนระคายเคือง และกลิ่นเนื้อที่เกิดจากเบคอนก็พุ่งไปที่ใบหน้าของพวกเขา ทำให้ลู่ไห่เผิงและคนอื่นๆ อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายของพวกเขา

มันแรงเกินไปใช่ไหม เจ้านายไปเอาข้าวมาจากไหน?

แล้วเขาล่ะ นี่คือข้าวที่เราอยากกินหรือเปล่า?

ลู่ไห่เผิงพวกเขาเกือบลืมไปแล้วว่าเบคอนรสชาติเป็นอย่างไร

"ระวังอย่าให้เมล็ดข้าวหก"

ลู่ไห่เผิงสั่งให้เขาเป็นผู้นำในการถือข้าวและบรรจุลงในถุง

เมื่อหลิวหมิงอวี่ซื้อข้าว เขาซื้อข้าวจำนวนมากและไม่มีถุงใส่

ลู่ไห่เผิงรู้ว่าเขามาที่นี่เพื่อขนอาหาร ดังนั้นเขาจึงเตรียมถุงมาเมื่อเขามา

โชคดีที่มีกระเป๋าเพียงพอสำหรับใส่

แต่ไม่มีเครื่องมือเช่นพลั่ว ลู่ไห่เผิงและคนอื่น ๆ กวาดข้าวใส่ถุงด้วยมือของพวกเขา

หลู่ไห่เผิง พวกเขาไม่ปล่อยเมล็ดข้าวคลาดสายตาเลยจริงๆ และพวกเขาก็ทำให้มันสะอาด

เนื้ออบ ทานง่าย เบคอน 500 กิโลกรัม ไม่มากเกินไป แค่เอาใส่ถุง

เก็บกระเป๋าขึ้นรถแล้วขับไปที่วิลล่า

เพราะพวกเขามีเพียงมือเท่านั้น จึงเสียเวลามาก เมื่อพวกเขากลับมาที่วิลล่า พระอาทิตย์ก็ตกดินแล้ว เหลือเพียงแสงพระอาทิตย์เล็กน้อยที่ขอบฟ้า

ลู่ไห่เผิงและคนอื่นๆ ไม่มีเวลาชื่นชมทัศนียภาพที่สวยงาม ขณะนี้พวกเขากำลังยุ่งอยู่กับการขนอาหารเข้าไปในวิลล่า

อย่ารีบร้อน ไม่เป็นไร แม้ว่าจะเป็นเวลาเย็นแล้ว แต่เมื่อพระอาทิตย์ตก พวกเขายังมองเห็นได้ชัดเจนว่ากำลังแบกอะไรอยู่

ไม่ เพื่อนบ้านทั้งหมดอยู่เฉยๆ พักผ่อนอยู่ข้างนอก และเห็นลู่ไห่เผิงและคนอื่นๆ ย้ายเข้ามาอยู่ในวิลล่าทั้งชุดใหญ่และเล็ก

พี่ชายคนโตข้างๆ แซวว่า

“พี่ใหญ่ลู่ ฉันทำสิ่งดีๆ มากมายในเวลาอันสั้นนี้ และฉันก็ได้กำไรมากมาย”

ลู่ไห่เผิงยิ้มและพูดว่า

“ไม่เป็นไร ออกไปข้างนอกและแลกเปลี่ยนเสบียงบ้าง”

เขาเพิ่งออกไปข้างนอกสักพัก ปกติแล้วมันเป็นไปไม่ได้ที่จะค้นหาอาหาร เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้คนอื่นต้องสงสัย และพบข้อแก้ตัว

อันที่จริง พวกเขามักจะใช้สิ่งที่พวกเขาไม่จำเป็นต้องแลกเปลี่ยนกับวัสดุที่มีประโยชน์บางอย่างในตลาด

มีเพียงคนเดียวหรือสองคนที่ไปแลกเปลี่ยนเสบียงก่อนอย่างวันนี้

ต้องการทีมแลกเปลี่ยนอาหารหรือไม่?

ไม่ว่าพวกเขาจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม เขาก็เชื่อ

จากนั้นเขาก็ขอให้คนอื่นเร่งขนของ

โชคดีที่ไม่มีอะไรมากเกินไป ทุกคนจะเสร็จสิ้นการเคลื่อนไหวหลังจากวิ่งสองครั้ง

กลับไปที่วิลล่า

หลิวหมิงอวี่ขอให้หลี่ลี่ผิง และผู้หญิงคนอื่นทำอาหาร พวกเขาทั้งหมดทำข้าว แต่ละคนมีเบคอนครึ่งชิ้น

"เจ้านาย นี่มันสิ้นเปลืองเกินไปหรือเปล่า?"

หลี่ลี่ผิงถาม

ทุกคนมักจะกินข้าวต้ม เมื่อต้องออกไปหาก็จะหุงข้าว

แต่ช่วงพักผ่อนที่บ้านตอนกลางคืนแบบนี้ส่วนใหญ่จะเป็นโจ๊ก

แต่ตอนนี้มีข้าวขาว ทั้งยังเสิร์ฟพร้อมเบคอนแสนอร่อย อาหารเย็นวันนี้ร่ำรวยเกินไป

“ไม่จำเป็นต้องกลัวว่าจะไม่พอ ทำด้วยความมั่นใจ ผมจะไปเอามันมาอีกถ้าใกล้หมด”

หลิวหมิงอวี่โบกมือ

หากคุณต้องการให้คนทำงานหนัก คุณต้องให้อาหารพวกเขาก่อน

สำหรับ หลิวหมิงอวี่เขาไม่เคยคิดที่จะให้ขาดส่วนนี้ไป

ในตอนเย็นมีข้าวตุ๋นเบคอนแสนอร่อยออกมา

กลิ่นหอมฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง ทำให้ทุกคนต้องน้ำลายสอ

ตามคำสั่งของ หลิวหมิงอวี่อาหารเย็นในตอนเย็นเพิ่มความอยากอาหาร

โดยเฉลี่ยแล้ว แต่ละคนกินข้าวอย่างน้อย 3 ชาม ซึ่งทำให้คนที่ยังไม่ได้กินข้าวอิ่มท้อง

โดยเฉพาะลั่วเหวินหยงและคนอื่นๆ ในฐานะทาสก่อนหน้านี้ พวกเขาแทบจะไม่สามารถดำรงชีวิตได้ ตอนนี้พวกเขามีอาหารเพียงพอ พวกเขามีความสุขมาก สิ่งนี้ทำให้พวกเขารู้สึกขอบคุณหลิวหมิงอวี่อย่างมาก พวกเขาต้องพยายามทำภารกิจให้สำเร็จลุล่วง เพื่อให้เราสามารถมีชีวิตที่ดีได้

แม้ว่าข้าวตุ๋นเบคอนจะอร่อย แต่ หลิวหมิงอวี่กินเพียงเล็กน้อยและทิ้งไว้

ในที่สุด หลิวหมิงอวี่ก็สั่ง

"อาหารในอนาคตจะปรุงตามมาตรฐานของวันนี้"

“ใช่ ดีมาก พรุ่งนี้ก็มีเนื้อให้กิน”

ลู่เหวินซวนเด็กน้อยร้องไห้อย่างมีความสุขเมื่อได้ยินว่ามีเนื้อให้กิน

คนอื่นๆ ก็หัวเราะเช่นกัน

วิลล่าแห่งนี้เต็มไปด้วยความสุขในคืนที่มืดมิด