บทที่ 2 - บังคับอพยพ (2)

บทที่ 2 - บังคับอพยพ (2)

เรื่องนี้เกิดขึ้นกับครอบครัวของพวกเขาโดยไม่คาดคิด

“เราจะโชคร้ายได้ไง…”

เขาเข้าใจว่าแม้ว่าอารยธรรมมนุษย์จะละทิ้งดาวเคราะห์บ้านเกิดของพวกเขาไปแล้ว แต่อารยธรรมอันรุ่งโรจน์ในปัจจุบันถูกสร้างขึ้นโดยผู้อพยพในอวกาศจำนวนมาก ผู้อยู่อาศัยในปัจจุบันของดาวเคราะห์อาณานิคมทั้งหมดเป็นผู้อพยพมาหลายชั่วอายุคนแล้ว... แต่นั่นเป็นเรื่องเกี่ยวกับความรุ่งโรจน์ของอารยธรรม และไม่ใช่เรื่องดีสำหรับผู้อพยพในอวกาศเสมอไป

ผู้อพยพระหว่างดวงดาวเหล่านั้นไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากดาวเคราะห์ดวงใหม่ภายในระยะเวลาที่กำหนด นอกจากนี้ เทคโนโลยีการสื่อสารและการขนส่งของอารยธรรมมนุษย์ยังไม่ดีขึ้นอย่างก้าวกระโดด แม้จะผ่านไปหลายปีแล้วก็ตาม ดังนั้น สำหรับคนทั่วไปแล้ว ดาวเคราะห์อาณานิคมใหม่แต่ละดวงก็เหมือนกับติดอยู่บนเกาะร้าง แยกออกจากการสื่อสารทั้งหมด

ในปัจจุบัน มีเพียงเทคโนโลยีที่ล้ำหน้าที่สุดเท่านั้นที่สามารถช่วยให้มีการสื่อสารระหว่างดาวเคราะห์ได้ อย่างไรก็ตาม มันไม่สามารถเข้าถึงได้ง่ายสำหรับคนทั่วไป และสถานีฐานพลเรือนสามารถเชื่อมต่อกับอินเทอร์เน็ตภายในดาวเคราะห์เท่านั้น นี่เทียบเท่ากับเครือข่ายระดับภูมิภาคที่มีดาวเคราะห์เป็นหน่วย คนธรรมดาบนดาวเคราะห์สองดวงแทบจะไม่สามารถสื่อสารได้

นอกจากนี้ เนื่องจากข้อจำกัดของยานอวกาศและเทคโนโลยีการขนส่ง การเดินทางข้ามดาวเคราะห์มักจะมีราคาแพงเกินไปสำหรับพลเรือนทั่วไป ดังนั้นแม้ว่าอารยธรรมมนุษย์จะเข้าสู่ยุคระหว่างดวงดาวมาหลายปีแล้ว แต่ก็ยังไม่ค่อยมีการสื่อสารระหว่างผู้อยู่อาศัยในอวกาศมากนัก โดยปกติเมื่อมีการพัฒนาดาวเคราะห์ดวงใหม่เท่านั้นจึงจะมีการอพยพขนาดใหญ่จากประเทศต่างๆ

ในชีวิตของคนทั่วไป ผู้อพยพจากดวงดาวถูกตัดขาดจากชีวิตในอดีตของพวกเขา พวกเขาต้องทิ้งดาวเคราะห์ที่คุ้นเคยไว้เบื้องหลังและมายังโลกที่ไม่คุ้นเคย พวกเขาถูกแยกออกจากเพื่อนและครอบครัว แยกจากกัน และไม่มีใครให้พึ่ง

เว้นแต่พวกเขาจะไม่มีทางเลือก คนส่วนใหญ่ก็จะอยู่บนดาวเคราะห์ดวงเดียวตลอดชีวิตที่เหลือ

การที่ครอบครัวของเขาได้รับเลือกให้บังคับอพยพหมายความว่าหนึ่งในนั้นจะต้องจากโลกนี้ไป มันคงเป็นเรื่องยากสำหรับบุคคลนั้นที่จะพบกับสมาชิกครอบครัวที่เหลือตลอดชีวิต จากคำพูดของ โจวเว่ยอัน ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นผู้ถูกเลือก

โจวจิงสูดหายใจเข้าลึกๆ “งั้น… ผมคือคนที่ถูกเลือก ?”

โจวเว่ยอันเคาะโต๊ะและพูดอย่างเคร่งขรึม: “นั่นไม่สำคัญ ปัญหาตอนนี้คือ ครอบครัวของเราต้องส่งคนไปบังคับให้อพยพ เราได้พูดคุยกันแล้ว และแกเป็นคนเดียวที่เหมาะสมที่สุดที่จะรับโควต้านี้”

“…แต่พ่อไม่ได้ปรึกษากับผมเลย”

โจวจิงเม้มริมฝีปาก ความรู้สึกของเขาซับซ้อน

เขาอาศัยอยู่บนโลกใบนี้มา 20 ปีแล้วและไม่เคยคิดที่จะจากไป แม้แต่ครอบครัวของเขาไม่ควรตัดสินใจเรื่องใหญ่ที่เกี่ยวข้องกับอนาคตของเขาแทนเขา

“แต่นอกจากแกแล้ว มีใครบ้างที่เหมาะสมกว่า !”

เสียงของโจวเว่ยอันดังขึ้น

เมื่อได้ยินเช่นนี้ โจวจิงก็หันไปมองพี่ชายคนโตของเขา

พี่ใหญ่ของเขาดูเหมือนชนชั้นสูงมืออาชีพ เขาปรับแว่นตากรอบทองแล้วพูดอย่างใจเย็น

“น้องสาม แกรู้จักฉันดี ฉันทำงานที่แกรนด์ซิลเวอร์กรุ๊ป มาสองสามปีแล้ว และพัฒนาโครงการใหม่สองสามโครงการในแผนกผลิตภัณฑ์ทางการเงิน พูดตามหลักเหตุผลแล้ว มันไม่คุ้มสำหรับฉันที่มีจุดยืนบนโลกใบนี้อยู่แล้วที่จะถูกบังคับให้อพยพ ฉันไม่สามารถวางอาชีพของฉันเพื่อช่วยแก… แกเข้าใจไหม ?”

โจวจิงพยักหน้าและหันไปมองน้องชายคนที่สองของเขา

น้องสองรู้สึกเหมือนถูกจี้ไฟใส่ เขาเกือบจะกระโดดขึ้นไป เขาโบกมืออย่างรวดเร็วและพูดอย่างไม่ต่อเนื่องกัน

“น้องสาม แกรู้สถานการณ์ของฉันแล้วนี่ ! ฉันสอบระดับชาติเป็นเวลาสามปีก่อนที่ฉันจะได้รับการตอบรับจากมหาวิทยาลัยระดับรัฐ ปีหน้าฉันจะไปสถาบันทุนเพื่อศึกษาต่อ หลังจากที่ฉันเรียนจบ ฉันจะได้งานที่มีรายได้สูงที่นั่น และฉันจะสามารถอยู่ในสถาบันทุนได้ ! รัฐบาลคงเคยทำพลาด ถึงคราวที่ฉันต้องบังคับให้อพยพ พวกเขาจะทำให้ฉันละทิ้งอนาคตอันยิ่งใหญ่ที่ฉันได้รับอย่างอุตสาหะได้ไงกัน !”

โจวจิงเม้มริมฝีปากและมองออกไปจากพี่สองของเขา

เขาหันกลับมามองดูพี่น้องที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะอีกสามคน คนโตอายุเพียงสิบปี และคนสุดท้องอายุห้าขวบ เห็นได้ชัดว่าเด็กเหลือขอทั้งสามนี้ไม่ผ่านมาตรฐานการอพยพที่ได้รับมอบอำนาจ

ถูกต้อง ทุกคนมีเหตุผลที่จะอยู่ จากทั้งหมดนี้เราก็เป็นผู้สมัครที่ดีที่สุด ...

ในสังคมระหว่างดวงดาวในปัจจุบัน เด็กที่โตแล้วเกือบทั้งหมดถูกพรากจากครอบครัว พี่ใหญ่และพี่รองของเขามีอนาคตของตัวเอง และมีเพียงเขาเท่านั้นที่ติดอยู่ในตำแหน่งที่ไม่สูงหรือต่ำ เขาได้เรียนจบมาเป็นเวลานานและไม่ได้หางานทำเช่นกัน… สำนักงานตรวจคนเข้าเมืองระหว่างดวงดาวชอบคนงานที่อายุน้อยและอ่อนนุ่มอย่างเขาที่ไม่มีอาชีพหรืองานที่มั่นคงในพื้นที่ท้องถิ่น

โจวจิง เงียบในขณะที่เขาครุ่นคิด

เดิมทีเขาไม่พอใจที่ครอบครัวไม่คุยกับเขา แต่หลังจากมองไปรอบ ๆ เขาไม่รู้ว่าจะโกรธใคร

ฉันจะแยกพ่อแม่และโน้มน้าวให้คนใดคนหนึ่งอพยพได้รึเปล่า เวรเอ้ย ช่างเป็นการแสดงความกตัญญูที่ยอดเยี่ยมอะไรเช่นนี้ ...

นอกจากนี้พ่อของเขายังมีอาชีพและความสัมพันธ์ในท้องถิ่นอีกด้วย ถ้าเขาทำได้ เขาจะเลือกย้ายถิ่นฐานเป็นครอบครัวแน่นอน ไม่ใช่ผลักไสให้อพยพโดยบังคับ

ทั้งครอบครัวไม่สามารถอพยพและอาศัยอยู่ร่วมกันบนดาวดวงอื่นได้ ทุกคนได้แสดงออกมาแล้วว่าพวกเขาไม่เต็มใจที่จะละทิ้งอนาคตบนโลกใบนี้และจะไม่ไปกับเขาเพื่อจากไป

ดูเหมือนว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเสียสละตัวเองเพื่อครอบครัวของเขา

จู่ๆ โจวจิงก็นึกถึงบางสิ่งและรู้สึกมีความหวังในทันที เขารีบถามพ่อของเขาว่า “จริงสิ พ่อเป็นข้าราชการและได้รับการดูแลเป็นพิเศษ พ่อสามารถยื่นคำร้องต่อสำนักตรวจคนเข้าเมืองระหว่างดวงดาวเพื่อยกเลิกโควตาการอพยพบังคับของผมไม่ได้หรอ ?”

แม้ว่าจะมีเด็กหลายคนในครอบครัว แต่พวกเขาไม่ถือว่าเป็นครอบครัวที่ "ธรรมดา" ในสังคมระหว่างดวงดาว พ่อของพวกเขา โจวเว่ยอัน มีงานบริการสาธารณะและเป็นเจ้าหน้าที่ขนาดเล็กใน Scarlet Nation แม้ว่าเขาจะไม่มีอำนาจมากนัก แต่เขาก็ยังเป็นข้าราชการ

ตามกฎของการบังคับอพยพ ผู้ที่ทำงานในรัฐบาลร่วมระหว่างดวงดาวสามารถยื่นคำร้องการสละสิทธิ์ไปยังสำนักตรวจคนเข้าเมืองระหว่างดวงดาวได้ หากครอบครัวของพวกเขาได้รับเลือกให้อพยพ ตราบใดที่เป็นไปตามเงื่อนไขและมาตรฐาน พวกเขาสามารถยกเว้นโควตาสำหรับการถูกบังคับอพยพได้ตามกฎหมาย

ในสายตาของโจวจิง ผลลัพธ์ที่ดีที่สุดคือการสละโควตาโดยตรง ด้วยวิธีนี้ จะไม่มีใครต้องจากไป… และมีเพียงโจวเว่ยอัน เท่านั้นที่มีสิทธิ์ทำเช่นนั้น