บทที่ 19 ชวนกง

บทที่ 19 ชวนกง

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง จางเสี่ยวไห่กำจัดซากศพทั้งสิบสองศพ และในที่สุดก็นำศพเหล่านั้นไปไว้บนหลังม้า ในกระเป๋าเดินทางของเขา พบว่ามีเงินสดมากกว่าหนึ่งพันตำลึง

ตามความคาดหมายของนายน้อยตระกูลขุนนาง เขานำเงินหลายพันตำลึงติดตัวไปด้วย

กู่หยางยอมรับมันด้วยรอยยิ้มโดยธรรมชาติ หยิบเงินออกมาเป็นพันตำลึงแล้วเติมเข้าไปในระบบ จากนั้น นำม้าและอาวุธทั้งหมดของพวกคนตระกูลหลิวแล้วเดินไปทางตรงข้ามกับเทศมณฑลป้า

หลิวหนูเป็นทายาทสายตรงของตระกูลหลิวและถูกสังหาร เป็นไปไม่ได้ที่ตระกูลหลิวจะไม่ลงมือใดๆเลย

เทศมณฑลป้าเป็นอาณาเขตของตระกูลหลิว ยิ่งห่างไกลยิ่งดี

ไม่ว่าจะเป็นม้าหรืออาวุธ พวกมันขาดตลาด

หลิวหนูและคนอื่นๆ ขี่ม้าที่ดี ดังนั้นการขายหลายร้อยตำลึงจึงไม่มีปัญหา มีม้าทั้งหมดสิบสองตัวที่นี่ อย่างน้อยก็มีมูลค่าไม่กี่พันตำลึง

แม้ว่าอาวุธจะขายไม่ได้ในราคาสูงเช่นนี้ แม้จะเพียงเล็กน้อย แต่ก็ยังดีกว่าไม่ขายอะไรเลย

ซูจิงซือและสาวใช้ตัวน้อยจือซิงขี่ม้าคนละตัวสำหรับจางเสี่ยวไห่ที่ไม่สามารถขี่ม้าได้ เขาได้นำม้าอีกเก้าตัวด้วยตัวเองและเดินตามหลังไป

ถนนบนภูเขาขรุขระ และม้าก็เดินเร็วไม่ได้เช่นกัน

ในตอนแรกกู่หยางกังวลว่าบนถนนบนภูเขาเช่นนี้ เท้าของม้าจะตกลงไปในหลุม และมันจะไม่มีประโยชน์ แต่เมื่อเขาเห็นว่าม้าเหล่านี้ดูเหมือนจะมีตาอยู่ใต้ฝ่าเท้า และพวกมันสามารถหลีกเลี่ยงหลุมบ่อเหล่านั้นได้เสมอ นอกจากนี้ยังไม่มีสิ่งกีดขวางบนถนนบนภูเขา

ไม่รู้ว่าเป็นพันธุ์อะไร

เขาเดาะลิ้นอย่างแปลกใจ

เขารู้สึกโล่งใจที่คิดว่านี่คือโลกแห่งศิลปะการต่อสู้

รู้ไหม ศิลปะการต่อสู้ในโลกนี้ เพดานสูงมาก

อย่ามองว่าเขาเป็นเพียงนักสู้ระดับ 6 หมัดเดียวสามารถทำลายต้นไม้ใหญ่ ด้วยนิ้วเดียวก็สามารถทำลายก้อนหินได้ ในกองทัพก็เกินพอที่จะเป็นศัตรูกับคนร้อยคน

แล้วนักสู้ระดับ 3 ขึ้นไป แข็งแกร่งแค่ไหน?

ไม่ต้องพูดถึงอาณาจักรความสามารถศักดิ์สิทธิ์ที่ทรงพลังกว่านั้น

ในโลกเช่นนี้ เป็นเรื่องปกติที่ม้าพันธุ์จะแตกต่างจากโลก

ตอนเที่ยง กู่หยางและคนอื่นๆ หาที่ว่างสำหรับหยุดพักและหาอะไรกิน

มีอาหารแห้งบนหลังม้าจำนวนมากที่ตระกูลหลิวทิ้งไว้ ดังนั้นไม่ต้องกังวลว่าอาหารจะหมด

กู่หยางนั่งบนก้อนหิน เปิดระบบ และเริ่มการจำลองใหม่

[ตอนอายุ 22 ปี คุณออกจากหมู่บ้านหลิว และช่วยซูชิงจือในหมู่บ้านหวัง ทำข้อตกลงกับเธอ และสัญญาว่าจะพาเธอไปที่มณฑลปิง]

[ในวันที่สอง ตระกูลหลิวตามทัน คุณฆ่าพวกเขาทั้งหมด และริบสินสงครามทั้งหมด]

[สิบวันต่อมา คุณมาถึงเมืองวารีศักดิ์สิทธิ์ หลังจากขายสินสงครามคุณก็ไปต่อ]

[ครึ่งเดือนต่อมา นอกเมืองช้าง คุณพบใครบางคนที่ตระกูลหลิวส่งมา คุณและจางเสี่ยวไห่ถูกฆ่าตายในที่เกิดเหตุ อายุยี่สิบสองปี]

หลังจากอ่านแล้วกู่หยางก็หรี่ตาลง การจำลองนี้สั้นอย่างน่าประหลาดใจ

กล่าวอีกนัยหนึ่ง น้อยกว่า 1 เดือนต่อมา เขาจะถูกยอดฝีมือของตระกูลหลิวจับและสังหาร

“คนในตระกูลหลิวมาเร็วขนาดนี้ได้ยังไง?”

กู่หยางขมวดคิ้ว เขารู้ว่าตระกูลหลิวจะล้างแค้วให้หลิวหนู เขาเตรียมใจไว้แล้ว

เรื่องทั้งหมดเกิดอยู่ในภูเขา หลิวหนูและคนของเขาตายหมดและถูกฝังไป ตระกูลหลิวต้องใช้เวลาอย่างน้อยสักระยะเพื่อยืนยันการเสียชีวิตของเขา

ทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงร้องของม้าที่ด้านข้างหันศีรษะและเห็นเครื่องหมายบนนั้นและก็เข้าใจทันที

เขาด่าตัวเองว่าโง่บรม

ม้าเหล่านี้ล้วนประทับด้วยตราประทับของตระกูลหลิว ผู้คนจึงสามารถเห็นได้ว่าม้าเหล่านี้มาจากไหน

ต้องเป็นตระกูลหลิวที่ได้รับแจ้งจากผู้ที่ซื้อม้า

หลังจากที่กู่หยางคิดออกแล้ว เขาตระหนักว่าม้าเหล่านี้จะต้องไม่ถูกนำไปยังเมืองวารีศักดิ์สิทธิ์

เขารู้สึกเจ็บปวดเมื่อคิดถึงการสูญเสียเงินหลายพันตำลึงแบบนี้

[การจำลองสิ้นสุดลง คุณสามารถเก็บหนึ่งในรายการต่อไปนี้]

[หนึ่ง อาณาจักรศิลปะการต่อสู้ตอนอายุยี่สิบสอง]

[ครั้งที่สอง ประสบการณ์ศิลปะการต่อสู้ตอนอายุยี่สิบสอง]

[สาม ปัญญาแห่งชีวิตตอนอายุยี่สิบสอง]

กู่หยางเลือกอย่างที่สองในครั้งนี้

เขาต้องการรู้ว่านักฆ่าที่ตระกูลหลิวส่งมานั้นแข็งแกร่งขนาดไหน

ทันใดนั้น ประสบการณ์การต่อสู้ก็ปรากฏขึ้น กระบวนการต่อสู้นั้นสั้นมาก เขาคงอยู่จนถึงกระบวนท่าที่ 3 ก่อนที่จะถูกแทงด้วยกระบี่

“อย่างน้อยก็ระดับ 5!”

กู่หยางสามารถตัดสินได้ว่าความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้นั้นเกินระดับ 6 อย่างน้อยก็เป็นฐานการฝึกฝนของระดับ 5 และระดับ 4 ก็ไม่ใช่เป็นไปไม่ได้

การแสดงออกของเขาดูเคร่งขรึมเล็กน้อย

ตอนนี้เขาได้ใช้เงินทั้งหมดของเขาและไม่สามารถจำลองได้อีกต่อไป ผู้ไล่ตามของตระกูลหลิวไม่รู้ว่าจะตามทันเมื่อไร ซึ่งทำให้เขารู้สึกไม่มั่นคงอย่างยิ่ง

ดูเหมือนเขาต้องหาทางหาเงิน

กู่หยางนึกถึงเรื่องนี้ ทันใดนั้นก็หันไปหาจางเสี่ยวไห่กวักมือเรียก แล้วพูดว่า

“เจ้ารู้จักตระกูลหลิวไหม?”

จางเสี่ยวไห่ส่ายหัว

“แล้วเจ้ารู้จักตระกูลเจิ้งไหม?”

จางเสี่ยวไห่พยักหน้า เป็นตระกูลขุนนางที่ใหญ่ที่สุดในมณฑลเซียง ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าเป็นทรราชในท้องถิ่น

“ตระกูลหลิวมีพลังมากกว่าตระกูลเจิ้ง คนที่ข้าฆ่าตอนนี้คือลูกชายที่แท้จริงของผู้เฒ่าตระกูลหลิว ตระกูลหลิวจะไม่ยอมแพ้ เมื่อพวกเขาพบว่าลูกชายของพวกเขาตายแล้ว พวกเขาจะส่งยอดฝีมือมาสกัดกั้นเรา”

กู่หยางชี้ให้เห็นจุดที่น่าสะพรึงกลัวของตระกูลหลิวและกล่าวว่า

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเจ้า ข้าสามารถให้เงินเจ้าจำนวนนึงได้ เจ้ากลับบ้านและไปซื้อที่นาและใช้ชีวิตสงบสุขที่นั่นได้”

จางเสี่ยวไห่กระวนกระวายใจและล้มลงกับพื้นอย่างแรง

“นายน้อย ได้โปรดอย่าไล่ข้าไปเลย”

กู่หยางมองมาที่เขาและพูดว่า

“ยอดฝีมือตระกูลหลิวราวกับเมฆ มีหลายคนที่แข็งแกร่งกว่าข้า เมื่อคนในตระกูลหลิวมา แม้แต่ข้าก็ปกป้องเจ้าไม่ได้”

“ข้าไม่กลัว นายน้อยช่วยชีวิตข้าไว้ ต่อจากนี้ไป ชีวิตของข้าก็เป็นของนายน้อย”

“คิดดีแล้วงั้นเหรอ?”

จางเสี่ยวไห่กระแทกหัวลงและพูดว่า

“ขอนายน้อยให้ข้าอยู่เคียงข้างท่านด้วย”

“ตกลง เจ้าลุกขึ้นก่อน”

กู่หยางไม่ได้พูดอะไรมาก ในอนาคตมันจะขึ้นอยู่กับการแสดงของเขา

“ข้าจะถ่ายทอดวิชาให้เจ้า ฟังให้ดีๆ”

เขาพูดแล้วหันไปหาสาวใช้ตัวน้อยจือซิง

“เจ้าเองก็มาด้วย”

จือซิงฟังคำพูดของทั้งสองคน และรู้ดีว่าเขากำลังจะสอนการฝึกฝน เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็รีบโบกมือ

“ไม่ ไม่ ไม่ ไม่มีทาง”

“ถ้าเจ้าเรียนการฝึกบางอย่าง บางทีในอนาคต เจ้าอาจจะปกป้องนายหญิงของเจ้าก็ได้”

กู่หยางกล่าวและเริ่มถ่ายทอดวิชา

เขาส่งต่อพวกเขา มันเป็นชั้นแรกของ "ศิลปะแก่นแท้ที่ลึกซึ้ง" ซึ่งเป็นเทคนิคการฝึกฝนระดับเริ่มต้นที่ค่อนข้างดีซึ่งอยู่ในระดับปานกลาง ซึ่งเป็นของฝ่ายธรรมะ

เขาไม่ได้ควบคุมระดับเสียง ไม่เพียงแต่จางเสี่ยวไห่และจือซิงเท่านั้นที่ได้ยิน แต่ซูชิงจือยังได้ยินอย่างชัดเจน

จางเสี่ยวไห่ตั้งใจฟังอย่างจริงจัง และจือซิงก็รู้สึกประทับใจกับสิ่งที่เขาพูดในตอนนี้ ดังนั้นเขาตั้งใจฟังอย่างระมัดระวัง

ซูชิงจือไม่ได้พูดอะไรเลยตั้งแต่เช้าวันนั้น เธอไม่ต้องการฟังวิชาเหล่านั้น แต่ยิ่งเธอไม่อยากฟัง เสียงก็ยิ่งเข้าหูมากขึ้นเท่านั้น

วิชาไหลผ่านหัวใจของเธอโดยไม่รู้ตัว วิ่งตามสูตรโดยไม่รู้ตัว และความรู้สึกของพลังปราณถูกสร้างขึ้นในร่างกายจริงๆ และมันวิ่งอย่างอิสระในร่างกายโดยไม่พบกับสิ่งกีดขวางใด ๆ

เมื่อกู่หยางถ่ายทอดวิชาเสร็จแล้ว ปราณฉีแท้ก็ไหลเข้าสู่ตันเทียนของเธอ

"นี่คือ-"

เมื่อซูชิงจือแสดงปฏิกิริยา เธอก็รู้สึกเหลือเชื่อเล็กน้อย