บทที่ 18 การเรียนรู้

บทที่ 18 การเรียนรู้

มีเพียงหลิวหนูเท่านั้นที่มองเห็นการต่อสู้ระหว่างกู่หยางและจางถงได้อย่างชัดเจน

เขามีพลังระดับ 7เขาเป็นคนที่ไม่มีใครเทียบได้กับพี่สองที่มีเสน่ห์ของเขา แต่เมื่อพิจารณาถึงอายุของเขา เขาถูกมองว่าเป็นคนธรรมดาในหมู่เด็กธรรมดาของตระกูลชนชั้นสูง

โดยปกติหลังจากอายุยี่สิบห้าปี จะเป็นช่วงที่มีการพัฒนาอย่างรวดเร็วของฐานการฝึกฝน และหลังจากอายุสี่สิบ ช่วงเวลาสูงสุดก็มาถึง

มีเพียง 9 คนเท่านั้นที่แข็งแกร่งผิดมนุษย์เหมือนหลิวเจ๋อในโลกใบนี้

กู่หยางและจางถงประมือกันเพียง 3 กระบวนท่าเท่านั้น และจางถงก็ถูกตัดหัวในกระบวนท่าที่ 3

หลิวหนูเห็นฉากนี้ มีเพียงวิญญาณที่บินออกไปและกระจัดกระจาย เขาควบม้าหนีทันทีโดยไม่ลังเล

วูบ-

ชายผู้นั้นลอยอยู่ในอากาศเมื่อจู่ๆ อกของเขาก็ได้รับบาดเจ็บ และแรงมหาศาลก็พาเขาขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่ข้างๆ ตัวเขา

“ไม่-”

เขามองลงมาและเห็นว่าร่างของเขาถูกดาบแทง และคนทั้งหมดถูกตอกไปที่ลำต้นของต้นไม้ เขาส่งเสียงหอนอันเจ็บปวดและดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง

ยิ่งคุณดิ้นรนมากเท่าไหร่ เลือดก็จะยิ่งไหลเร็วขึ้นเท่านั้น

ไม่นานเขาก็หยุดดิ้น

…

กู่หนางเห็นหลิวหนูเสียชีวิตในที่สุด และความรู้สึกที่อธิบายยากก็เพิ่มขึ้นในหัวใจของเขา

ตั้งแต่เขาใช้ระบบจำลองชีวิต หลิวหนูและจางถงก็เหมือนกับฝันร้ายที่ปกคลุมหัวใจของเขาไว้

ในการจำลองเกือบทุกรูปแบบ หมู่บ้านหลิวไม่สามารถหนีจากชะตากรรมของการถูกทำลายได้

เขาถูกบังคับให้เข้าสู่สถานการณ์นี้ทีละขั้นตอน ไม่เต็มใจที่จะมีปัญหาเหมือนซูชิงจือ

ในที่สุดฉันก็ได้สะสมความแข็งแกร่งเพียงพอแล้ว และตอนนี้ฉันก็ได้แก้ไขความกังวลครั้งใหญ่นี้เรียบร้อยแล้ว

กู่หยางรู้สึกโล่งใจและหินบนหัวใจของเขาถูกถอดออก จิตใจก็คล่องแคล่วว่องไว

เขาคิดกับตัวเองว่า

"นั่นคือสิ่งที่เราเรียกว่าความเชี่ยวชาญในความคิด"

“นายน้อย ท่านเป็นอะไรไหม?”

ในเวลานี้จางเสี่ยวไห่โผล่มาจากที่ไหนก็ไม่รู้ เขารีบวิ่งไปด้านข้างและถามอย่างกังวล

กู่หยางรู้ว่าเขาซ่อนตัวอยู่ในบริเวณใกล้เคียง เด็กคนนี้ฉลาดจริงๆ และเมื่อเขาพบว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาก็ซ่อนตัวทันทีโดยไม่สร้างปัญหา

เขามองลงไปที่บาดแผลของกระบี่ที่แขนขวาของเขา และพูดว่า

"ไม่เป็นไร แค่บาดเจ็บเล็กน้อย"

วิชาดาบสังหารโลหิต ซึ่งล้วนเป็นกระบวนท่าที่สิ้นหวัง เน้นที่คำพูดที่โหดเหี้ยม โหดเหี้ยมต่อศัตรู โหดเหี้ยมต่อตัวเองยิ่งกว่า ทั้งหมดเป็นการเคลื่อนไหวเพื่อเอาชีวิต

นี่คือเคล็ดดาบสังหารล้วนๆ เมื่อใช้ออกมา หากศัตรูไม่ตาย เขานี้แหละจะตาย

เคล็ดลับคือต้องเร็ว ตราบใดที่เขานำอยู่หนึ่งก้าว เขาสามารถฆ่าได้

เมื่อคุณเคลื่อนไหว หากลังเล คุณจะตาย

วิชากระบี่ของจางถงก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน ความแข็งแกร่งของกู่หยางนั้นสูงกว่าเขา แต่การโต้กลับก่อนที่เขาจะเสียชีวิตก็น่ากลัวมากเช่นกัน

กู่หยางยังคงถูกแทงที่แขนและได้รับบาดเจ็บ

เขาสั่งว่า

“ไปกำจัดศพเหล่านั้น อย่าลืมหาทุกอย่างเกี่ยวกับพวกเขา”

จางเสี่ยวไห่ต้องการช่วยเขาจัดการกับบาดแผล เมื่อเห็นว่าสาวใช้ตัวน้อยฉีกเสื้อผ้าออก และก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยนายน้อยพันผ้าพันแผล เขาจึงวิ่งไปด้านข้างอย่างชาญฉลาดและจัดการกับศพ

ความแข็งแกร่งของเขาต่ำ และทั้งหมดที่เขาทำได้คืองานหยาบเหล่านี้

…

“ร้องไห้ทำไม ข้ายังไม่ตาย”

กู่หยางเห็นสาวใช้ตัวเล็กพันผ้าพันแผล แต่น้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด คอยเช็ดน้ำตาด้วยมือของเขาและพูดด้วยรอยยิ้ม

ใบหน้าของจือซิงซีดเผือดเมื่อได้ยินคำพูดของเขา และเขาก็พูดอย่างเร่งด่วนว่า

"อย่าพูดคำที่เป็นลางร้ายเช่นนี้ ข้าแค่…กลัวจนจะตาย”

กู่หยางกล่าวว่า

“อย่าเรียกข้าอย่างสุภาพในอนาคต ข้าแก่กว่าเจ้าสองสามปี ดังนั้นเจ้าสามารถเรียกข้าว่าพี่ใหญ่ได้”

จือซิงเม้มริมฝีปากแน่นแล้วส่ายหัว

กู่หยางพูดอย่างเคร่งขรึม

“อะไร เจ้าไม่อยากเป็นน้องสาวของข้าหรือ?”

“ไม่…”

จือซิงเมื่อเห็นเขาเริ่มโกรธ ก็เริ่มอธิบายอย่างเขินอายว่า

“ข้าเป็นเพียงสาวรับใช้…”

กู่หยางกล่าวอย่างไม่พอใจว่า

“ข้าเป็นแค่นักล่าบนภูเขา ไม่มีพ่อหรือแม่ ไม่มีเกียรติมากกว่าเจ้า ต่างกันตรงไหน?”

จือซิงเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างจริงจังว่า

“ไม่ ท่านเป็นผู้กล้าผู้ยิ่งใหญ่ และเพื่อช่วยนายหญิงของข้า ท่านไม่ลังเลเลยที่จะรุกรานตระกูลหลิวและองค์ชายห้า…”

“เจ้าคิดผิดแล้ว”

กู่หยางแก้คำพูดของเธอ

“ที่ข้าลงมือ เพราะเงิน 30,000 ตำลึงเงิน เงินยังมาไม่ถึง แน่นอนว่านางไม่สามารถไปกับหลิวหนูได้ ข้าไม่ใช่ผู้กล้าไร้สาระนั้น”

จือซิงกระซิบ

“ในหัวใจของสาวใช้คนนี้ ท่านคือผู้กล้า”

กู่หยางตอนนี้เขาพูดด้วยท่าทีที่แข็งแกร่ง

“ได้ แต่ถ้าเจ้าไม่เรียกข้าว่าพี่ใหญ่กู่ ข้าจะโกรธ”

“พี่ใหญ่กู่”

“มันต้องแบบนี้”

ในช่วงสองปีที่ผ่านมา เขาได้รับการดูแลอย่างดีจากผู้เฒ่าหลิวในหมู่บ้านตระกูลหลิว ผู้เฒ่าหลิวตกลงให้เขาอยู่ในหมู่บ้านได้ มิฉะนั้น เขาไม่มีครอบครัว ไม่มีเหตุผล และไม่มีทักษะใดๆ ในโลกนี้ และเขาจะอดตายไปนานแล้ว หรือถูกสัตว์ป่ากินเป็นอาหารเย็น

เฒ่าหลิวสอนเขาอ่านหนังสือ

เนื่องจากจือซิงเป็นหลานสาวของเฒ่าหลิว เขาจะช่วยเธอเท่าที่ทำได้

นอกจากนี้ ก็ยังยากที่จะไม่มีความประทับใจที่ดีกับเด็กผู้หญิงที่ฉลาดและมีมารยาทดีเช่นนี้

นี่น่ารักกว่าซู่ชิงจือที่มักจะชอบอวดความเป็นนายหญิงเสมอ ปฏิบัติต่อเขาด้วยท่าทีรังเกียจ และเกือบจะเขียนความรังเกียจลงบนใบหน้าของเขาใช่หรือไม่

กู่หยางกำลังคิดเมื่อเขาเห็นซูชิงจือเข้ามา รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาหายไปและพูดเบาๆว่า

“ขออภัย เจ้าไม่สามารถเป็นเจ้าหญิงได้ในขณะนี้”

เธอหันหัวใจกลับไปกลับมา และในที่สุดก็รวบรวมความกล้าออกมาได้เพียงคำเดียว ซูชิงจือที่อยากจะมาขอบคุณเขา ใบหน้าเปลี่ยนไปเป็นสีนํ้าเงินด้วยความโกรธ

“เจ้า-”

ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันใด และเธอไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขาหันหลังวิ่งไปที่ป่าข้างเขาโดยไม่หยุด

หลังจากที่เธอวิ่งไปจนสุดทางเธอก็หยุด เธอรู้สึกถึงความคับข้องใจและความเศร้าโศกทุกรูปแบบในหัวใจของเธอ ในที่สุด เธออดไม่ได้ที่จะนั่งลงและร้องไห้ออกมา

…

จือซิงรู้สึกกังวลเมื่อเห็นหญิงสาววิ่งหนี แต่บาดแผลของกู่หยางยังรักษาไม่เสร็จ ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าที่จะเดินออกไป

เธอรีบอธิบาย

“นายหญิงแค่อยากจะ…”

กู่หยางไม่ได้รอให้เธอพูดจบ แล้วพูดว่า

“ข้ารู้”

แน่นอนว่าเขาสามารถเดาได้ว่าทำไมซูชิงจือเลือกที่จะไปกับหลิวหนู พูดตามตรง มันค่อนข้างไม่คาดคิดสำหรับเธอที่จะทำเช่นนี้

มันยังเปลี่ยนมุมมองของเขาที่มีต่อผู้หญิงคนนี้อีกด้วย

อย่างไรก็ตามกู่หยางเป็นคนพยาบาทเสมอ เมื่อนึกถึงครั้งสุดท้ายในระบบจำลองตอบแทนความเมตตาด้วยความเป็นปฏิปักษ์จึงฆ่าเขา เขาอารมณ์เสีย

เป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะมองผู้หญิงคนนี้ดีๆ