ตอนที่ 889+890 ไม่ได้บอกว่าฉันจะให้ไป

ตอนที่ 889 ไม่ได้บอกว่าฉันจะให้ไป

เรื่องที่เจียงเหยามีรสนิยมดีนั่นเป็นความจริง เธอได้เลือกทุกสิ่งทุกอย่างอย่างใส่ใจ นอกจากนี้ เจียงเหยาได้มอบสิ่งของมากมายให้กับเธอ และเธอรู้สึกประทับใจมากกับท่าทางนั้น หมายความว่าเจียงเหยาชอบเธอมากในฐานะพี่สะใภ้ของเธอ

"ในเมื่อชอบแล้วจะให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องกับเราทำไมคะ ฉันเลือกของขวัญเหล่านี้เป็นการส่วนตัวอย่างใส่ใจ เพราะเป็นของขวัญสำหรับพี่ ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นปัญหาที่ต้องหิ้วกลับมาจากเมืองหนานเจียงเลย" เจียงเหยาขดริมฝีปากของเธอ และดูเจ็บปวดใจขณะที่เธอพูด "ถ้าพี่ไม่ชอบของพวกนี้ พี่ก็น่าจะบอกฉันสิ"

"ฉันชอบนะ ชอบมากเลย" หวังเซียนรับของคืนจากมือของหยางเกาซู่อย่างเร่งรีบ "ฉันไม่ได้บอกว่าฉันจะให้ของพวกนี้เสียหน่อย ฉันเอาออกมาเพราะเกาซู่เขาอยากจะเห็นเท่านั้นเอง แม้ว่าเธอจะอยากให้ฉันยกให้เธอ ฉันก็ทนไม่ไหวหรอก"

"จริง ๆ นะ ฉันรู้ว่าพี่ต้องชอบของที่ฉันเลือกอย่างแน่นอน" ความโกรธของเจียงเหยากลายเป็นความสุขและเธอก็ยิ้มกว้างออกมาอย่างไร้เดียงสา

หวังเซียนถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นรอยยิ้มของเจียงเหยา เธอรู้ว่าเจียงเหยาไม่ได้นำอะไรกลับมาให้แฟนของเจียงเล่ย ดังนั้นหวังเซียนเข้าใจว่าทำไมเธอถึงมีพฤติกรรมแบบนั้น เธอรู้ว่าเจียงเหยาไม่ได้โกรธเธอจริง ๆ เธอเพียงต้องการช่วยเพื่อให้หยางเกาซู่ไม่สามารถเอาของพวกนี้ไปจากเธอได้

หวังเซียนคิดว่าเจียงเหยาและพ่อแม่ของเธอต้องไม่ชอบแฟนสาวของเจียงเล่ยแน่ ๆ

เมื่อนึกถึงบุคลิกของพวกเขาและความจริงที่ว่าพวกเขาไม่ชอบหยางเกาซู่ เธอรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นต้องทำอะไรผิด พวกเขาถึงไม่ชอบเธอ

หยางเกาซู่โกรธมากเมื่อเจียงเหยาเข้ามาขัดจังหวะพวกเขาจนเธออยากจะพังโต๊ะ

เจียงเหยาไม่ได้ให้ของเธอแม้แต่อย่างเดียว แต่เธอกลับเตรียมของมากมายให้กับหวังเซียน

เธออิจฉาเมื่อเห็นน้ำหอมและเครื่องสำอางราคาแพง

เสื้อผ้าแต่ละชิ้นมียี่ห้อที่หาซื้อได้ในห้างสรรพสินค้าเท่านั้น และผลิตจากวัสดุที่สวมใส่สบาย

"ฉันจะออกไปดูข้างนอกว่ามีอะไรให้ช่วยไหม" หยางเกาซู่เดินออกไปด้วยใบหน้าบูดบึ้ง เนื่องจากเธอเอ่ยปากขอแล้ว มันคงน่าเสียดายหากเธอไม่ได้รับมัน

หลังจากที่เธอจากไปเจียงเหยาก็เยาะเย้ย "พี่สะใภ้ ผู้หญิงคนนั้นเจ้าเล่ห์มาก ในอนาคตอย่าปล่อยให้เธอเอาอะไรจากพี่ไปใน ถ้าเธอกล้าขออีก พี่ก็อ้างฉันได้เลย ฉันจะปกป้องพี่เอง พี่คือครอบครัวของฉัน ฉันจะพูดกับพี่ตรง ๆ ว่าฉันไม่เห็นว่าหยางเกาซู่คือพี่สะใภ้รองของฉันหรอก"

"ฉันเข้าใจแล้ว" หวังเซียนตอบอย่างอ่อนโยน เธอยิ้มให้กับเจียงเหยาและพยักหน้า เมื่อเธอเห็นว่าเจียงเหยาปราบหยางเกาซู่ได้ เธอรู้สึกมีความสุขที่เจียงเหยาพอใจกับเธอในฐานะพี่สะใภ้ ไม่อย่างนั้นด้วยอารมณ์ของเจียงเหยา คงทำให้เธอโกรธจนตาย

ขณะที่เจียงเหยากำลังจะอธิบายให้หวังเซียนฟัง โทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง เป็นสายที่เธอรอมาระยะหนึ่งแล้ว

ลู่ชิงสีเพิ่งจะฝึกเสร็จ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ และฝ่ามือของเขายังคงมีแต่เหงื่อด้วยเช่นกัน เขาไม่มีเวลาเช็ดมันออกก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาดู เขามีความสุขเมื่อเห็นข้อความจากเจียงเหยา เขาสงสัยว่าภรรยาของเขาคิดถึงเขาหรือไม่ บางที นี่อาจเป็นสาเหตุที่เธอส่งข้อความหาเขาเสียเร็วเช่นนี้

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะตกใจกลัวจะวิญญาณหลุดออกจากร่าง เมื่อเปิดอ่านข้อความ

__

ตอนที่ 890 เกือบจะเป็นภรรยาของคุณ

เฉินหลานอิง เฉินหลานอิง

เขาลืมเรื่องผู้หญิงคนนั้นออกไปห่างจากความทรงจำหลายพันไมล์ เมื่อเห็นภรรยาเอ่ยชื่อนั้นก็กลัวใจแทบจะพุ่งออกจากอก

แม่ของเขาพูดอะไรกับเจียงเหยา เกี่ยวกับเฉินหลานอิงหรือเปล่า ทำไมเธอถึงบอกภรรยาของเขาเกี่ยวกับเฉินหลานอิง

หลังจากที่เขาอ่านข้อความ ลู่ชิงสีไม่สามารถนั่งนิ่ง ๆ ได้อีกต่อไป เขาหยิบโทรศัพท์และกดโทรออกทันที เสียงบี๊บดังขึ้น แต่ไม่มีใครรับสายของเขา เขาคิดว่า 'ภรรยาของฉันจะโกรธไหมนะ เธอโกรธเลยไม่รับโทรศัพท์หรือเปล่า'

เมื่อเสียงบี๊บดังขึ้นอีกครั้ง หัวใจของลู่ชิงสียังคงเต้นเร็วขึ้น

ด้วยเสียงบี๊บครั้งที่สาม เขาสงสัยว่าเขาควรโทรไปตรวจสอบที่บ้านก่อนดีไหม

ในที่สุด เมื่อเสียงบี๊บครั้งที่สี่ดังขึ้น ก็มีคนรับสาย

เขาได้ยินเสียงหายใจจากอีกฝั่งของการโทร หัวใจของลู่ชิงสีเต้นผิดจังหวะ "ภรรยาที่รัก ยุ่งอยู่เหรอ"

เจียงเหยาเขย่าโทรศัพท์ของเธอให้หวังเซียนเป็นสัญญาณบอกว่าเธอต้องการออกไปรับสาย จากนั้นเธอก็เดินออกจากห้อง เธอยืนพิงกับผนังในมุมว่าง ๆ มุมหนึ่ง

ขณะที่เธอฟังเสียงของสามี ดูเหมือนว่าเขาอยากรู้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ แต่เธอสัมผัสได้ถึงความสงสัยในน้ำเสียงและคำพูดของเขา

เจียงเหยารู้กลอุบายของลู่ชิงสีเป็นอย่างดี เห็นได้ชัดว่าข้อความของเธอทำให้เขากลัว แต่เขาไม่รู้ว่าเธอรู้สึกยังไงเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจงใจไม่พูดถึงเรื่องนั้น เขาถามคำถามอื่นกับเธอ เพื่อต้องการดูว่าเธอจะตอบเขาหรือไม่ หรือเธอจะยังคุยกับเขาเหมือนเดิมหรือเปล่า

เจียงเหยาพิงกำแพง มือที่สวมถุงมือของเธออยู่ในกระเป๋าเสื้อขนเป็ด เธอถือโทรศัพท์แนบหูอย่างงุ่มง่าม ขณะที่เธอคิดถึงคำตอบของเธอ ลู่ชิงสีก็ชิงพูดขึ้นก่อนอีกครั้ง

"เหยาเหยา คุณส่งข้อความหาผมเมื่อเช้า แม่พูดเรื่องเฉินหลานอิงอะไรกับคุณบ้าง" ลู่ชิงสีถาม เมื่อเจียงเหยาไม่ตอบเขา อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้คิดว่ามันแย่เกินไป เพราะเธอยังคงยินดีที่รับสาย แปลว่าเธอไม่ได้โกรธ หรือถึงเธอจะรับสาย เธอก็ไม่อยากคุยกับเขากันนะ บางทีเธออาจจะโกรธอยู่นิดหน่อย ลู่ชิงสีคิด

เจียงเหยากลั้นหัวเราะของเธอไว้ เธอรู้ว่าสามีของเธอยังคงพยายามสอบสวนต่อไป

"แม่บอกฉันเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างคุณกับเฉินหลานอิง เธอเกือบจะกลายเป็นภรรยาของคุณแล้ว"

ลู่ชิงสีขัดจังหวะเธอทันที "ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเฉินหลานอิงกับผมทั้งนั้น แม่บังคับผมให้จนมุม ผมอยู่ที่จินโด ส่วนแม่อยู่ที่บ้าน เธอเอาแต่บ่นว่าอยากให้มีการแต่งงานเพื่อสืบสายตระกูล เธอต้องการใครสักคนที่จะดูท่านทั้งสองคนตอนที่พวกท่านแก่ ตอนนั้นคุณก็ยังเด็ก และผมไม่คิดว่าจะแต่งงานกับคุณ แล้วแม่บอกว่าเฉินหลานอิงเหมาะสม ผมก็รับปากแม่ไปตามคำขอของเธอ พูดตามตรงผมเคยเจอผู้หญิงคนนั้นแค่ครั้งเดียวเอง เพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น ผมไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอเลย"

ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับลู่ชิงสีที่จะพูดคำมากมายในหนึ่งลมหายใจของเขา

เจียงเหยาสามารถบอกได้ว่าเขากังวลจริง ๆ

เธอยิ้มอย่างสุขุม เธอต้องการให้เขารู้สึกกังวลกับเรื่องนี้ บางทีเขาอาจจะไม่กล้าโทรหาเธอกลางดึกเพื่อบอกเธอว่าเขาได้รับบาดเจ็บเหมือนครั้งที่แล้วอีก เธอกังวลเสียจนเกือบจะร้องไห้กลางดึกของวันนั้น

ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการบอก แต่ยังไม่ถึงเวลา มีบางครั้งที่เขากังวลมากจนไม่สามารถทำอะไรได้เพราะอยู่ไกลกัน