ตอนที่ 887+888 เกิดอะไรขึ้น

ตอนที่ 887 เกิดอะไรขึ้น

"อ้าว เกาซู่ก็มาที่นี่ด้วยหรือ เข้าไปดื่มชากันเถอะ" เมื่อนางเจียงได้ยินคำถามของหยางเกาซู่ เธอตระหนักว่าผู้หญิงคนนั้นก็กลับมาที่บ้านพร้อมกับพี่น้องทั้งสามคนด้วย เธอมองไปที่หยางเกาซู่ด้วยความไม่พอใจที่ซ่อนอยู่ในดวงตาของเธอ

หยางเกาซู่ไม่ได้ทักทายใครเลยเมื่อเธอเข้ามาในบ้าน แต่เธอรู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้ยินเกี่ยวกับจักรเย็บผ้า

ยางเจียงตบมือของเจียงเล่ยอีกครั้ง "ทำไมลูกไม่บอกเราล่ะว่ามีแขกมา รีบไปเอาน้ำชามาสิ"

"แขกอะไรกัน เกาซู่จะเป็นแขกได้ยังไง" เจียงเล่ยโต้กลับอย่างไม่พอใจ "ผมพาเธอกลับมาเพื่อดูว่าอะไรที่เราสามารถช่วยพี่สะใภ้ได้หรือเปล่า"

คำพูดของนางเจียงทำให้การแสดงออกของหยางเกาซู่หยุดนิ่ง เธอรู้สึกไม่พอใจ เธอสามารถบอกได้ว่านางเจียงปฏิบัติต่อเธอในฐานะแขก เธอไม่ได้ปฏิบัติต่อเธอเหมือนครอบครัวคนหนึ่ง

อย่างไรก็ตาม คำพูดของเจียงเล่ยก็ทำให้เธอไม่มีความสุข เจียงเล่ยปฏิบัติต่อเธอราวกับสาวใช้อย่างนั้นหรือ ทำไมเขาถึงอยากให้เธอมาช่วยงานหวังเซียน

"พี่หวังเซียน เราไปดูห้องใหม่ของพี่กันดีไหม ฉันได้ยินว่าตกแต่งซะสวยเชียว ถ้าพี่อยากให้เราช่วยอะไรก็บอกพวกเราได้เลยนะ" ไม่ว่าเธอจะคิดอย่างไร หยางเกาซู่ก็รู้ว่าเธอต้องแสดงออกอย่างไร และแสดงออกมาได้ดีเสียด้วย นอกจากนี้ เธอต้องการไปที่ห้องของหวังเซียนเพียงเพื่อดูเท่านั้น เธอแค่ต้องการดูของขวัญที่เจียงเหยามอบให้กับเธอ โดยเฉพาะเครื่องประดับทองคำ

หยางเกาซู่รู้ว่าหวังเซียนจะไม่ปฏิเสธเธอ ดังนั้นพวกเขาจึงไปที่ห้องใหม่ของเธอ เจียงเหยาส่งเสียงในลำคอ แต่เธอไม่สามารถพูดอะไรได้ ขณะที่เธอกำลังจะตามพวกเขาไป โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น

ปฏิกิริยาแรกของเธอคือ คงเป็นลู่ชิงสีที่โทรมาหลังจากที่เขาได้อ่านข้อความ แต่เมื่อเธอหยิบมันขึ้นมา เธอก็รู้ว่านี่ไม่ใช่เบอร์จากกองทัพเมืองจิน และไม่ได้มาจากลู่ชิงสี

มันเป็นตัวเลขที่ไม่รู้จัก เมื่อเจียงเหยารับสาย เธอได้ยินเสียง จึงรู้ว่าคือโจวเสี่ยวเซีย

"เจียงเหยา ตอนนี้เธออยู่ที่เมืองหนานเจียงหรือกลับบ้านเกิด ยุ่งอยู่หรือเปล่า"

โจวเสี่ยวเซียฟังดูแตกต่างจากปกติเล็กน้อย เสียงของเธอแหบแห้งราวกับเธอกำลังร้องไห้

"ฉันอยู่ที่บ้านเกิด วันมะรืนพี่ชายฉันจะแต่งงาน เราแค่รองานแต่งงานน่ะ" เจียงเหยาตอบตามความจริง ทันใดนั้น เธอรู้สึกราวกับว่าเธอได้ยินเสียงโจวเสี่ยวเซียร้องไห้ เจียงเหยาตกตะลึงดังนั้นเธอจึงรีบถามว่า "เสี่ยวเซียว มีอะไรที่อยากจะคุยกับฉันหรือเปล่า"

"ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร ฉันแค่จะโทรมาสวัสดีปีใหม่ล่วงหน้า" โจวเสี่ยวเซียปฏิเสธอย่างรวดเร็ว "พี่ชายของเธอจะแต่งงานในอีกสองวัน ฉันแสดงความยินดีกับพี่ชายเธอและพี่สะใภ้ด้วยนะ"

โจวเสี่ยวเซียกำลังจะวางสาย เจียงเหยารีบหยุดเธอไว้ เธอกล่าวว่า "เสี่ยวเซีย เราเป็นเพื่อนร่วมห้องกันนะ และเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันด้วย ถ้าเธอต้องการความช่วยเหลือจากฉัน เธอก็บอกฉันได้เลย ไม่ต้องรู้สึกอาย ถ้าฉันช่วยได้ ฉันจะช่วยเธออย่างแน่นอน"

"ไม่ ไม่ ฉันแค่กลัวจะลืม เลยโทรมาสวัสดีปีใหม่ล่วงหน้า ฉันยังต้องโทรหารเสวี่ยฮุ่ยและคนอื่น ๆ อีก ฉันวางล่ะนะ" โจวเสี่ยวเซียหัวเราะเบา ๆ แต่ฟังดูเหมือนถูกบังคับอยู่ที่ไหนสักแห่ง จากนั้นเธอก็วางสายไป

เจียงเหยาจับมือตนเองและครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันยังเร็วเกินไปสำหรับคำอวยพรปีใหม่ อีกตั้ง 12 วันแหนะกว่าจะถึงวันปีใหม่ ทำไมเธอถึงโทรมาทักทายเร็วจัง

นอกจากนี้ น้ำเสียงของโจวเสี่ยวเซียฟังดูไม่ปกติ ฟังดูราวกับเธอร้องไห้มาสักพักแล้ว เสียงของเธอแหบมาก ที่สำคัญ เธอได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของเธอ มันฟังดูเศร้ามาก

__

ตอนที่ 888 ให้ฉันนะ

โจวเสี่ยวเซียอาจโทรหาเธอเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ดูเหมือนเธอจะเปลี่ยนใจหลังจากที่เจียงเหยารับสาย

เจียงเหยากังวล แต่เนื่องจากโจวเสี่ยวเซียไม่ต้องการจะบอก เธอจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับอีกฝ่าย ดังนั้นจึงไม่มีประโยชน์ที่จะกลุ้มใจ

"ใครเหรอ ชิงสีหรือ" นายเจียงถามอย่างเป็นกันเองขณะที่เขาเดินเข้ามาจากด้านหลัง "ผู้ชายคนนั้นโทรหาลูกหลายครั้งต่อวันเลยหรือ"

เป็นเพียงเรื่องตลกเพราะหลังทานอาหารค่ำเมื่อคืนวาน เจียงเหยาคุยโทรศัพท์กับลู่ชิงสีเป็นเวลานาน

"ไม่ใช่เขาค่ะ เพื่อนร่วมห้อง เธอโทรมาอวยพรปีใหม่ล่วงหน้า" เจียงเหยาอธิบาย

"เพื่อนร่วมห้องของลูกนี่น่าสนใจดีนี่ ทำไมถึงได้โทรมาอวยพรเสียเร็ว" นางเจียงหัวเราะเมื่อได้ยินอย่างนั้น

"ใช่ไหมล่ะคะ พ่อคิดว่ามันแปลกเหมือนกันใช่ไหม" ดังนั้นข้อแก้ตัวของโจวเสี่ยวเซียจึงฟังดูไม่ขึ้น

"ใช่ แปลกสิ แต่คนหนุ่มสาวก็มักจะคิดอะไรที่ต่างไปจากคนแก่อย่างเรา เหมือนกับกางเกงขากระดิ่งที่กำลังฮิตกันในตอนนี้นั่นแหละ มองแทบจะไม่เห็นรองเท้าเลย แม่กับพ่อล่ะไม่รู้ว่ามันดียังไง แต่พี่รองของลูกน่ะสิ ชอบมันยังกับอะไรดี เขาแต่งตัวราวกับพวกนักเลงหัวไม้ตลอดทั้งวัน" นายเจียงโกรธมาก เมื่อคิดถึงลูกชายคนรองที่สูบบุหรี่ราวกับคนเกเร จากนั้นเขาก็พึมพำว่า "เขาไม่จริงจังกับชีวิต และไม่คิดจะมองหาผู้หญิงที่จริงจังมาเป็นคู่ครองเสียที"

เจียงเหยารู้ว่าพ่อแม่ของเขาไม่ชอบหยางเกาซู่ เมื่อเธอได้ยินสิ่งที่พ่อพูด เธอจับมือเขาและทำตัวเหมือนลูกสาวที่เอาอกเอาใจเขา เธอต้องการให้เขามีความสุขเพื่อที่จะได้ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเจียงเล่ย จากนั้นเธอก็ไปที่ห้องพี่ใหญ่และพี่สะใภ้

เจียงเหยาไม่คาดหวังว่าเธอจะได้ยินคำพูดที่ไร้ยางอายจากหยางเกาซู่ทันทีที่เธอมาถึงประตู

หลังจากที่หยางเกาซู่เข้าไปในห้องของหวังเซียน เธอแสร้งทำเป็นมองไปที่ห้องใหญ่และพูดคำยกยอชมเชยสองสามประโยค จากนั้นเธอก็บอกว่าอยากจะเห็นของขวัญที่เจียงเหยาที่มอบให้กับหวังเซียน

หวังเซียนค่อนข้างขี้เกรงใจ และหยางเกาซู่ก็เป็นแฟนของน้องเขย เธอจึงไม่สามารถปฏิเสธคำขอของเธอได้ ดังนั้นเธอจึงนำของบางอย่างที่เจียงเหยาซื้อมาให้เธอ แสดงต่อหยางเกาซู่ เธอไม่ต้องการให้หยางเกาซู่คิดว่าเธอต้องการจะอวด ดังนั้นเธอจึงนำออกมาเพียงบางส่วน หวังเซียนไม่ได้นำเครื่องประดับทองออกมาให้เธอดู มีเพียงเสื้อผ้าและเครื่องสำอางบางชิ้นเท่านั้น อย่างไรก็ตาม เธอไม่คาดหวังว่าหยางเกาซู่จะชอบสิ่งที่เธอนำมาออกให้ดู เธอหยิบมันขึ้นและไม่วางลง เธอชอบเสียจนเอ่ยปากขอจากหวังเซียน

นั่นทำให้หวังเซียนตกอยู่ในที่นั่งลำบาก เธอไม่เต็มใจที่มอบสิ่งของของเธอ เพราะเธอไม่ได้คุ้นเคยกับหยางเกาซู่ และเธอไม่ชอบผู้หญิงคนนั้นเท่าไหร่นัก นอกจากนี้ เธอรู้ว่าพ่อแม่สามีของเธอไม่ชอบหยางเกาซู่เช่นกัน เธอกลัวว่าพวกท่านจะไม่พอใจ ถ้าเธอให้สิ่งของที่เจียงเหยาซื้อให้เธอกับเจ้าหล่อน

"พี่หวังเซียน เจียงเหยาให้ของขวัญพี่ตั้งมากมาย ทำไมพี่ไม่ยกให้ฉันสักชิ้นล่ะ มีก็มีตั้งเยอะไม่ใช่เหรอ" หยางเกาซู่มั่นใจว่าหวังเซียนจะไม่ปฏิเสธคำขอของเธอเพราะเธอเป็นแฟนของเจียงเล่ย หากเจียงเล่ยถาม เธอก็จะบอกว่าหวังเซียนเสนอของพวกนี้ให้เธอเอง หากบอกไปอย่างนั้นเจียงเล่ยคงไม่ว่าอะไร

เจียงเหยาได้ยินมาจากนอกประตู ขณะที่เธอเดินเข้าไปในห้อง เธอถามด้วยสีหน้าเย็นชา "พี่สะใภ้ พี่ไม่ชอบของที่ฉันให้เหรอ ถ้าไม่ชอบก็ควรบอกตั้งแต่ก่อนหน้านี้สิ"

หวังเซียนตกใจกับข้อกล่าวหาของเจียงเหยา เธอรีบอธิบาย "เปล่านะ เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันชอบทุกอย่างที่เธอให้เลย"