Chapter 25: ศิษย์น้องแสนเจ้าเล่ห์
Chapter 25: ศิษย์น้องแสนเจ้าเล่ห์
เจียงหมิงหยุดการฝึกฝนเมื่อถึงเวลาเย็น เขาลุกขึ้นยืนและมองดูท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวด้วยสีหน้าแปลก ๆ ในขณะที่เขาพึมพำกับตัวเอง “มันควรจะต้องใช้เวลาหลายสิบปีหรือหลายศตวรรษในการฝึกตน ผู้ฝึกตนเพื่อให้ได้สัมโพธะจากการไตร่ตรองความลึกลับของสวรรค์และโลก ถึงอย่างนั้น ผู้ฝึกตนระดับคฤหาสน์สีม่วงที่เต็มเปี่ยมที่สุดก็ยังไม่สามารถถึงระดับนั้นได้แม้หลังจากฝึกฝนมาทั้งชีวิตแล้ว อย่างไรก็ตาม ข้า… ในเวลาเพียงคืนเดียว ก็ได้รับสัมโพธะอันอุดมสมบูรณ์และสัมโพธะปราบปราม สงสัยว่าเป็นเพราะร่างกายแห่งเต๋าของข้าสอดคล้องกับธรรมชาติและโลกหรือเป็นเพราะใบชาตื่นรู้…”
โดยธรรมชาติแล้วเจียงหมิงไม่ทราบคำตอบสำหรับคำถามเหล่านี้ แต่เขารู้ว่าตอนนี้เขามีพลังพิเศษ ได้สัมโพธะสองอย่างในคืนเดียว ไม่มีใครจะเชื่อเขาถ้าเขาบอกคนอื่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันเป็นความสำเร็จที่ไร้มนุษยธรรม
“หลังจากได้รับสัมโพธะ ข้าสามารถเปลี่ยนเป็นระดับอาณาจักรเมล็ดพันธุ์แห่งเต๋าได้หลังจากที่คฤหาสน์สีม่วงของข้าเต็มเปี่ยม ด้วยเหตุนี้ ข้าจะก้าวไปสู่อาณาจักรเมล็ดพันธุ์แห่งเต๋าโดยตรง สัมโพธะมีกำลังต่างกันสัมโพธะสามารถเปลี่ยนเป็นพันธุ์แห่งเต๋าที่จะขับเคลื่อนข้าไปสู่อาณาจักรที่สูงขึ้นแม้ว่าศักยภาพและพลังของมันจะแตกต่างกันไป…”
เจียงหมิงเริ่มคิดเกี่ยวกับอาณาจักรเมล็ดพันธุ์แห่งเต๋า
ที่อาณาจักรคฤหาสน์ม่วง ผู้บ่มเพาะจะค้นพบและพัฒนาศักยภาพของตน ที่อาณาจักรเมล็ดพันธุ์แห่งเต๋าพวกเขาจะวางรากฐานของพวกเขา
มีบันทึกไม่มากนักเกี่ยวกับอาณาจักรเมล็ดพันธุ์แห่งเต๋าในหอสมุดของยอดเขาฉูหยางอย่างไรก็ตาม สิ่งที่มีอยู่เน้นสิ่งหนึ่ง: ผู้บ่มเพาะสามารถเพาะเมล็ดได้เพียงเมล็ดเดียวเท่านั้น หากผู้บ่มเพาะมีเมล็ดพันธุ์หลายเมล็ด พวกเขาเสี่ยงที่เมล็ดพันธุ์จะขัดแย้งกันเอง ยิ่งไปกว่านั้น จะใช้เวลานานกว่าที่ผู้บ่มเพาะจะได้รับความเข้าใจอย่างถ่องแท้ด้วยเมล็ดพันธุ์หลายเมล็ด ซึ่งส่งผลต่อความก้าวหน้าในการบ่มเพาะของพวกเขา
หลังจากนั้นเป็นจุดสำคัญ: อาณาจักรก่อตั้งวิญญาณ ผู้บ่มเพาะจะเปลี่ยนเมล็ดพันธุ์แห่งเต๋าของพวกเขาให้กลายเป็นวิญญาณดั้งเดิม ถ้าคนคนหนึ่งมีเมล็ดพันธุ์สองเมล็ด นั่นหมายความว่าคนคนหนึ่งจะมีวิญญาณแฝดหรือ อย่างไรก็ตาม มีการระบุว่าบุคคลหนึ่งสามารถมีวิญญาณได้เพียงดวงเดียว
“อย่างไรก็ตาม จุดรวมของมหาวิถีพระสูตรคือการให้ผู้ฝึกฝนเรียนรู้วิธีการฝึกฝนทุกอย่างในโลกและสร้างรากฐานแห่งเต๋าอันยิ่งใหญ่!”
เจียงหมิงยังคงครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขาได้สัมโพธะมาแล้วและสามารถเปลี่ยนเป็นเมล็ดพันธุ์แห่งเต๋าได้ ทั้งหมดที่เขาต้องทำคือรอให้คฤหาสน์สีม่วงของเขาเต็มก่อนที่เขาจะสามารถก้าวไปสู่อาณาจักรต่อไปและเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาต่อไป อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้ขัดกับเจตนาของมหาวิถีพระสูตร ถ้าเขาปฏิบัติตามมหาวิถีพระสูตร เขาจะต้องเชี่ยวชาญวิธีการฝึกฝนทุกวิธีภายใต้สวรรค์และหลอมรวมเข้าด้วยกัน แค่คิดเรื่องนี้ก็ทำให้เขารู้สึกไม่มั่นใจ การมีศักยภาพหรือพรสวรรค์ที่ไร้ขีดจำกัดเป็นเรื่องหนึ่ง แต่เป็นไปได้ไหมที่จะเชี่ยวชาญทุกวิธีการฝึกฝนภายใต้สวรรค์ เขาต้องใช้เวลาเท่าไหร่จึงจะบรรลุผลสำเร็จได้ เขาควรทำอย่างไรหากมีความขัดแย้งระหว่างเมล็ดพันธุ์แห่งเต๋าของเขา
บางทีปัญหาเหล่านี้สามารถแก้ไขได้ แต่เขาไม่มีใครแนะนำเขาได้ เขาต้องสร้างเส้นทางของเขาเอง ถ้าเขาพบปัญหาในระหว่างกระบวนการ เขาจะมีปัญหาอย่างมาก
ขณะที่เจียงหมิงมองดูดวงดาว เขานึกถึงประโยคที่เขาชอบในอดีต 'ข้ายืนอยู่บนฝั่งทั้งสองของแม่น้ำแห่งดารา ถือดวงตะวันและจันทราที่โคจร หมุนวนอยู่ในมือข้าขณะที่จ้องมอง ไปยังระยะทางอันไร้ขอบเขตของจักรวาล'
เจียงหมิงส่ายหัวและคลายความสงสัยของเขา จากนั้นเขาก็จัดเสื้อผ้าของเขาให้เรียบร้อยก่อนจะนั่งบนเก้าอี้เอนกายแล้วเอนหลังลง
เจียงหมิงนอนกลางแจ้งในศาลาบนดาดฟ้า ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวเป็นราวผ้าห่มและพื้นดินเป็นเตียงของเขา
…
วันถัดมา
หลังจากทำงานบ้านช่วงเช้าเสร็จ เจียงหมิงก็ไปที่ด้านหลังของภูเขาและไถที่ดินที่เหลืออยู่ เขาไม่เร่งรีบจึงใช้เวลาคิดว่าจะปลูกอะไรต่อไป
“ข้าวและข้าวสาลีจะคงเหลืออีกอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ดังนั้นมันคงจะสูญเปล่าที่จะปลูกมันอีกครั้ง” เจียงหมิงพึมพำภายใต้ลมหายใจของเขา ผ่านไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นเมื่อมีความคิดปรากฏขึ้นในใจของเขา “ข้าทำเหล้าได้! ด้วยสิ่งนี้ข้าจะไม่ทำให้พืชผลของข้าเสียเปล่า!”
เจียงหมิงมองไปที่สมุนไพรสองแปลงที่พวกมันเติบโตช้าเกินไปสำหรับความชอบของเขา เขาตรวจสอบพวกมันอย่างระมัดระวังและกำจัดศัตรูพืชที่เขาพบ
หลังจากที่เขาทำเสร็จแล้ว เขากลับไปที่ห้องของเขาและอ่านหนังสือขณะดื่มชา เขาใช้ชีวิตอย่างไร้กังวลที่เขาต้องการ
…
ในช่วงบ่าย
เจียงหมิงนำเบ็ดตกปลาของเขาไปที่ทะเลสาบที่อยู่อีกฟากหนึ่งของภูเขาและเริ่มตกปลา
[ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีกับการจับปลา! รางวัล: มูลค่าการฝึกฝนสามวัน]
[ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีกับการจับกุ้งเพาะเลี้ยงชี่ขั้นที่ 1 รางวัล: ค่าฝึกฝน 30 วัน]
…
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ
ตอนกลางคืน
เจียงหมิงยังคงใคร่ครวญความลึกลับของสวรรค์และโลกต่อไป
…
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปในพริบตา
ตอนเช้า
บนดาดฟ้า เจียงหมิงเห็นร่างสองร่างพุ่งเข้ามาหาเขา ก่อนที่พวกเขาจะลงมา เสียงที่สดใสและไพเราะก็ดังขึ้นในอากาศ
“ท่านพี่!”
เจียงหมิงยิ้ม “หลิงหลง! เจ้าคิดถึงข้าไหม”
ทันทีที่หลิงหลงลงมา เธอก็รีบเข้าไปในอ้อมแขนของเจียงหมิง เธอกอดเขาแน่นและลูบใบหน้าของเธอกับหน้าอกของเขา "้ข้าคิดถึงท่านจริงๆ ท่านพี่!”
เจียงหมิงยิ้มและขยี้ผมของเธอด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา “ข้าดีใจที่เจ้าไม่ลืมข้านะ!”
หลังจากที่กู้ไห่ลงจอดข้างศิษย์สองคนของเขา เขายิ้มขณะที่ลูบเคราของเขา ดูเหมือนเขาจะอารมณ์ดี
เจียงหมิงผละออกและจับไหล่ของจื่อหลิงหลงก่อนที่เขาจะศึกษาเธอ “เอาล่ะ ให้ข้าดูสิ… เจ้าโตขึ้นอีกแล้วเหรือ”
อันที่จริงจื่อหลิงหลงโตขึ้นแล้ว
ในเวลานี้กู้ไห่ถอนหายใจเสียงดังขณะที่เขานั่งลง จากนั้นเขาก็เทถ้วยชาจากกาน้ำชาของเจียงหมิงก่อนที่เขาจะพูดว่า “บางคนใจร้ายจริงๆ แม้ว่าอาจารย์ของพวกเขาจะยืนอยู่ข้างๆ พวกเขา พวกเขาไม่แม้แต่จะทักทาย…”
เจียงหมิงถอนหายใจเช่นกันก่อนที่เขาจะพยักหน้าและกล่าวว่า “ถูกต้อง บางคนก็ไร้หัวใจจริงๆ พวกเขาสามารถปล่อยให้เด็กอยู่คนเดียวเพื่อดูแลตัวเอง…”
หลิงหลงหัวเราะเมื่อได้ยินอาจารย์ของเธอและพี่ชายของเธอปะทะคารมกันเล็กน้อย
กู้ไห่กลอกตาก่อนจะพูดอย่างหงุดหงิด “เจ้าควรเคารพผู้อาวุโสของเจ้า! อย่างไรก็ตาม เกิดอะไรขึ้นในขณะที่เราไม่อยู่บ้างหรือไม่”
"ก็ไม่เชิง" เจียงหมิงส่ายหัว จากนั้นเขาก็ถามว่า “พบฆาตกรของ จั่วฮันหรือไม่”
“นับประสาอะไรกับฆาตกรเราไม่สามารถหาเบาะแสได้เลย เราค้นหาทั้งสำนักมาสามครั้งแล้ว แต่ไม่พบอะไรเลย มันแปลกจริงๆ” กู้ไห่กล่าว “ข้าสงสัยว่าฆาตกรคงจากไปหลังจากที่เขาฆ่าจั่วฮั่น…”
“นั่นดูเหมือนจะเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว” เจียงหมิงกล่าวพร้อมพยักหน้า จากนั้นเขามองไปที่จื่อหลิงหลงและถามว่า "เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง มีใครทำให้เจ้าลำบากที่นั่นไหม”
"ไม่เลยท่านพี่ ทุกคนปฏิบัติกับข้าดีมาก ท่านเจ้าสำนักต้องการให้ข้าเป็นศิษย์ของเขา อย่างไรก็ตาม เนื่องจากท่านอยู่ที่นี่ ท่านพี่ ที่นี่จึงเป็นบ้านของข้า ข้าจะไม่เป็นศิษย์ของเขา“หลิงหลงพูดด้วยความดูถูก”เขาพยายามหลอกล่อข้าด้วยอาวุธ สิ่งประดิษฐ์ ผลึกจิตวิญญาณ และเม็ดยา แต่ข้าแค่กลอกตาใส่เขา เมื่อเขารบกวนข้า ข้าบอกเขาว่าข้าจะหยุดบ่มเพาะที่นั่นถ้าเขาไม่หยุด!”
"แล้วอย่างไรต่อ" เจียงหมิงถามอย่างขบขัน
“อย่างนั้นเขาก็หุบปากไปเลย!” หลิงหลงพูดด้วยท่าทางพอใจกับตัวเองว่า “ข้าเป็นคนเดียวที่ผ่านหอคอยทดสอบทั้งหมดได้ตั้งแต่ก่อตั้งสำนัก ดังนั้นทุกคนในสำนักอยากได้ตัวข้า ผู้อาวุโสหลายคนออกมาตำหนิท่านเจ้าสำนักที่รบกวนการฝึกฝนของข้า พวกเขายังบอกด้วยว่าข้าจะได้รับทรัพยากรทั้งหมดของสำนัก ท่านน่าจะได้เห็นใบหน้าของท่านเจ้าสำนักมันกลายเป็นสีซีดและเขียว! มันตลกมาก!”
กู้ไห่หัวเราะก่อนจะพูดด้วยความยินดี “เขาไม่สามารถเอาลูกศิษย์ของข้าไปจากข้าได้ หมิง เจ้าควรจะได้เห็นการแสดงออกของเขาจริงๆ เมื่อใดก็ตามที่ข้าคิดเกี่ยวกับมัน ข้าคิดว่ามันสามารถทำให้ข้าหัวเราะได้เป็นปีๆ อย่างไรก็ตาม รักษาระยะห่างจากเขาหลิงหลง! หากเจ้ามีโอกาสเจ้าควรใช้ประโยชน์จากเขา!
หลิงหลงพยักหน้าและพูดอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม “ได้เลย ข้าจะให้เขามอบของดีทั้งหมดที่เขามีให้ข้าและมอบบางส่วนให้กับท่านพี่ด้วย!” จากนั้นเธอก็พูดต่ออย่างตื่นเต้นว่า “รอดูเถอะ ท่านพี่ ข้าจะนำของบางอย่างมาให้ท่าน ท่านจะต้องใช้ยาปรับพลังชี่เหล่านี้ นอกจากนี้ยังมียาก่อรากฐาน ท่านสามารถวางรากฐานของท่านหลังจากที่ไปถึงจุดสูงสุดของอาณาจักรการบ่มเพาะชี่ ข้าจะให้แสงสว่างแก่ท่านด้วยไอเท็มจิตวิญญาณระดับสูง ของเหลวจิตวิญญาณ และเครื่องมือป้องกันคุณภาพสูง!”
ความอบอุ่นอบอวลในหัวใจของเจียงหมิงขณะที่เขาเฝ้าดูน้องสาวร่ายความห่วงใยต่อเขา.. เขาคิดกับตัวเองว่า 'เธอเป็นแก้วตาดวงใจของข้าจริงๆ!'