บทที่ 20 คุณพูดว่าเนี่ยนเนี่ยนเหรอ?
"พาเขาไปโรงพยาบาลก่อน" เย่วั่งชวนกระซิบ
เขามองหญิงสาวที่เปียกโชกเดินไปด้านข้าง ก้มตัวลงไปหยิบกระเป๋าเป้ของตัวเอง และดูเหมือนว่าเธอกำลังจะเดินจากไป
ในฤดูร้อนดวงอาทิตย์มีขนาดใหญ่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเมื่อมีลมพัดผ่านแล้วจะไม่เย็น
"เฉียวเนี่ยน"
เย่วั่งชวนเรียกให้เธอหยุดเดิน จากนั้นเขาจึงถอดแจ็คเกตออก สวมไว้บนไหล่ของเธอ และคลุมให้อย่างแน่นหนา เขาคว้าข้อมือเรียวของเธอแล้วพูดว่า "จะไปที่ไหน เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาล"
ผิวของเธอมีสีขาว พอมีแผลเล็กน้อยเกิดขึ้นมันเลยทำให้สังเกตเห็นได้ชัดเจนเป็นพิเศษ
เย่วั่งชวนเห็นรอยเลือดที่คอของเธอทันที
ร่องรอยของผิวที่ฉีกขาดนั้นดูรุนแรงเกินไปบนคอสีขาวราวหิมะของเธอ
"แผลที่คอ เฉินเฉินเป็นคนทำเหรอ?"
เขารู้จักเด็กนั่นเหรอ?
เฉียวเนี่ยนจับที่คอของตัวเอง และรู้สึกเหนียวอยู่ครู่หนึ่ง ดูเหมือนเลือดจะออกอีกครั้ง "เด็กคงตกใจที่ตกลงไปในน้ำ มันไม่ร้ายแรงมากเท่าไหร่ ไม่จําเป็นต้องไปโรงพยาบาลหรอก"
"ให้ฉันดูมือของเธอหน่อยสิ" เย่วั่งชวนจับข้อมือของเธอไว้อย่างแน่น เพียงแค่ดึงฝ่ามือของเธอให้เปิดออก ก็พบว่ามีสีแดงสดบนฝ่ามือสีขาวนวลของเธอ เขาเม้มริมฝีปากบางแน่น และดวงตากระหายเลือดคู่นั้นก็ลึกและหนักอึ้งในขณะนั้น "ไปโรงพยาบาล!"
## ???????
เฉียวเนี่ยนหมุนมือไม่ได้ ศีรษะปวดขึ้นมาอย่างกะทันหัน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยการต่อต้าน และภาวะซึมเศร้าสองขั้ว "แค่บาดเจ็บเล็กน้อย ซื้อยาอิริโธรไมซิน* ที่ร้านขายยา เช็ดมันออกก็ได้แล้ว"
*(红霉素 Erythromycin (อิริโธรไมซิน) เป็นยาในกลุ่มยาปฏิชีวนะที่ใช้ในการรักษาการติดเชื้อจากแบคทีเรีย)
เพราะอาการเจ็บป่วยของเฉียวเชิน ทำให้เมื่อก่อนเธอต้องไปโรงพยาบาลหลายครั้งมาก จนเธอไม่อยากจะไปรบกวนหมอที่โรงพยาบาลอีกแล้ว!
เดิมทีเย่วั่งชวนไม่ได้มีท่าทีต่อรองกับเธอเลย ใบหน้าหล่อเหลากระหายเลือดและสูงส่ง การแสดงออกของเขาอดไม่ได้ที่จะแข็งกระด้าง เขาจับมือเธอและไม่ปล่อย "จะไปโรงพยาบาลหรือจะให้ฉันโทรหาปู่ของเธอ มีแค่สองตัวเลือก เธอเลือกมาซะ"
เฉียวเนี่ยน "?"
เขาเป็นบ้าหรือไง?
ฝูงชนที่อยู่รอบนอก เจียงหลีก็มาถึงด้วยความเร่งรีบเช่นเดียวกัน
"ขอโทษนะ ขอทางหน่อย"
เมื่อผลักฝูงชนออกไป เขาก็เห็นหงส์ในหมู่กา* ยืนท่ามกลางฝูงชนทันที ในขณะนั้น ชายหนุ่มกําลังคว้าข้อมือของหญิงสาว หญิงสาวคนนั้นมีผิวสีขาวและเด่นชัดเป็นอย่างมาก ขาของเธอเรียวสวย ชุดยังดูคุ้นๆ อยู่บ้าง เหมือนเคยเห็นที่ไหน...
*(鹤立鸡群 หงส์ในหมู่กา เป็นสำนวนสุภาษิตจีน แปลว่า คนเก่งที่โดดเด่นออกมาท่ามกลางฝูงชน)
เจียงหลีเข้ามาใกล้และจำใบหน้าที่บอบบางใจร้อนได้อย่างรวดเร็ว ดวงตาสีลูกท้อเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ และพูดโพล่งออกมา "เนี่ยนเนี่ยน? เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"
เฉียวเนี่ยนไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมาด้วย คราวนี้มันไม่ใช่แค่ปวดหัว แต่ดูเหมือนปวดท้องน้อยเพิ่มขึ้นอีกด้วย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอแช่น้ำนานเกินไปหรือเปล่า
วันนี้มันเป็นอะไรเนี่ย ก่อนเธอออกจากบ้านไม่ได้ดูปฏิทินหวงลี่* เหรอ?
*(黄历 หรือ 皇历 แปลเป็นภาษาอังกฤษว่า almanac หรือปฏิทินโหราศาสตร์ 黄历 เป็นปฏิทินตั้งแต่สมัยหวงตี้ คนสมัยก่อนออกจากบ้านจะต้องดูปฏิทินก่อน ถ้าโชคไม่ดีจะพูดว่า 今天出门没看黄历 วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ดูปฏิทินหวงลี่ หมายความว่า ดวงซวย)
"คุณชายวั่ง" เจียงหลีทักทายเย่วั่งชวน แต่ความสนใจทั้งหมดของเขานั้นอยู่ที่เฉียวเนี่ยน เมื่อเขาเห็นเฉียวเนี่ยนเปียกปอนหยดน้ำไปทั่วร่างกาย ใบหน้าของเธอซีดเผือด เขาก็เริ่มกังวล "พวกนายมีปัญหาอะไรกัน ทำไมเนี่ยนเนี่ยนถึงเปียกไปทั้งตัวแบบนี้? แถมยังมีแผลที่คออีก ฟู่~"
เจียงหลีหนึ่งหัวสองใหญ่* โชคดีที่ปู่และพ่อของเขาไม่ได้อยู่ที่นั่น ไม่อย่างนั้นถ้าพวกเขาได้เห็นเฉียวเนี่ยนแบบนี้ คงจะตีเขาตายแน่ๆ!
*(一个头两个大 หนึ่งหัวสองใหญ่* สำนวนนี้แปลว่า ปวดหัวแทบระเบิด เพราะเจอปัญหาหนักยากจะจัดการแก้ไขได้)
เขามองไปรอบๆ และถามเย่วั่งชวนด้วยความงุนงงว่า "คุณชายวั่ง แล้วฉีเฉินล่ะ"
เย่ฉีเฉินตกลงไปในน้ำ ทำไมไม่เห็นว่าเขาจะรีบร้อนเลย?
เย่วั่งชวนรู้สึกว่าคนที่ตัวเองจับมืออยู่ยังคงดิ้นรน ดวงตาของเขาลุ่มลึก เขาปล่อยมือของตัวเองอย่างเงียบๆ และกล่าวอย่างสง่างามว่า "ฉีเฉินถูกส่งไปโรงพยาบาลแล้ว"
"เขาไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" เจียงหลีถามด้วยความตึงเครียดสูง
บรรพบุรุษรุ่นเล็กของตระกูลเย่คือไข่มุกอันล้ำค่าของตระกูลเย่ ไม่เกิดเรื่องใหญ่ก็ดีแล้ว แต่ถ้าหากเกิดเรื่องขึ้นล่ะก็ วงแหวนรอบนอกคงจะถูกพลิกตลบ!
เย่วั่งชวนเหลือบไปมองไปด้านข้างราวกับไม่ได้ตั้งใจ แต่เฉียวเนี่ยนรู้สึกว่าดวงตาคู่นั้นกำลังจ้องมาที่เธออย่างดุดัน
เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้ว ท้องน้อยของเธอดูเหมือนจะเจ็บมากขึ้น
โชคร้าย คงจะไม่ใช่ประจำเดือนมาหรอกนะ!
"ไม่เป็นไร เฉียวเนี่ยนช่วยเฉินเฉินได้ทันเวลา และเธอก็ยังปฐมพยาบาลให้เขาอีกด้วย" เย่วั่งชวนพูดด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลาย
