บทที่ 18 การปรากฏตัวครั้งแรกของพี่สาวเฉียว

เฉียวเชินพูดเสียงดังขึ้นราวกับว่าไม่ได้ตั้งใจ "พี่สาว แต่เดิมเธอไม่รู้จักวิธีการฝังเข็มเลย อย่าเอาชีวิตคนมาล้อเล่นนะ..."

แม้แต่ฟู่เกอก็ขมวดคิ้ว ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาเห็นการปฐมพยาบาลเบื้องต้นของเฉียวเนี่ยนในการช่วยชีวิตคนจนถึงตอนนี้ ภายในใจของเขาก็รู้สึกขยะแขยงเป็นอย่างมาก

เฉียวเนี่ยน เธอกำลังทำอะไรกัน!

มีหลายคนได้ยินดังนั้น

ทันใดนั้น ฝูงชนบางคนก็มีการพูดคุยกันและชี้ไปที่เฉียวเนี่ยน

"สาวน้อยคนนี้ทำตามใจตัวเองเกินไปแล้ว"

"ถ้าจะช่วยชีวิตคนก็อย่ามาทำตามอำเภอใจสิ รถพยาบาลกําลังมา ไปหยุดเธอเร็วเข้า ถ้าเด็กคนนั้นตายล่ะ จะทำยังไง..."

มีหลายคนพูด แต่ก็มีเพียงแค่คนที่หยิบมือขึ้นมา

แต่เดิมเฉียวเนี่ยนไม่ได้สนใจเสียงของคนรอบข้าง เธอกำลังอารมณ์เสีย และไม่ได้สังเกตเห็นว่าจังหวะนั้น เฉียวเชินอาศัยอยู่ท่ามกลางฝูงชน

เธอหยิบเข็มขึ้นมาอย่างเชี่ยวชาญ และปักทั้งสามเข็มที่ด้านหลังลำคอของเด็ก

หลังจากฝังเข็มที่สามลงไปแล้ว ใบหน้าที่สกปรกของเด็กตัวน้อยดูเหมือนจะมีสีแดงยิ่งกว่าเดิม ดูเหมือนเด็กน้อยกำลังจะตาย

เฉียวเชินจ้องมองไปที่เด็กน้อยที่กําลังจะตาย เธอรู้สึกตื่นตระหนกและหวาดกลัวเป็นอย่างมาก จึงคว้าแขนของฟู่เกอและเอะอะโวยวาย "พี่สาว เธอบ้าไปแล้ว เด็กคนนั้นยังเด็กมาก เธอทำอะไร!"

จ้าวจิ้งเวยก็ทำตามเช่นเดียวกัน "ถึงแม้ว่าเธอจะอยากหลุดพ้นจากสถานการณ์เลวร้ายตรงหน้านี้ แต่ก็ไม่สามารถเพิกเฉยต่อชีวิตของคนอื่นได้ เด็กคนนั้นยังเด็กมาก จะเป็นยังไงถ้าเกิดเหตุสุดวิสัยขึ้น"

"...พี่เกอ "

คราวนี้เฉียวเชินรู้สึกตื่นตระหนกจริงๆ ถ้าหากวันนี้เฉียวเนี่ยนกลับไปที่ชนบทพร้อมกับพ่อแม่แท้ๆ ของตัวเอง มันก็ไม่สําคัญว่าเธอจะทําอะไรในเมืองลั่วเหอ แต่เฉียวเนี่ยนกลับยังอยู่ที่วงแหวนรอบนอกแบบนี้ล่ะก็ ในกรณีที่มีข่าวลงในโซเชียล คนในอินเทอร์เน็ตพบว่าเธอมีพี่สาวแบบนี้ แม้ว่าจะไม่ใช่พี่แท้ๆ ของเธอ แต่มันก็อาจจะสร้างปัญญาให้กับเธอได้ และที่สำคัญเธอไม่ต้องการที่จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเฉียวเนี่ยนเลยแม้แต่น้อย!

เฉียวเนี่ยนจะก่อเรื่องแบบนี้ได้ยังไง!

คนรอบข้างต่างก็คิดแบบเดียวกับเธอ พวกเขารู้สึกหมดกำลังใจ และกล่าวหาเฉียวเนี่ยน

ฟู่เกอเลิกคิ้วขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เขาก้าวไปตรงหน้าเพื่อที่จะหยุดมัน

"เฉียวเนี่ยน เธอเลิกยุ่งได้แล้ว ออกไปเถอะ รอให้หมอมารักษาเองดีกว่า..."

เฉียวเนี่ยนไม่หันกลับไปมอง แต่พูดอย่างเย็นชาว่า "หยุดพูดมากได้แล้ว มันน่ารำคาญ!"

"..." มือของฟู่เกอแข็งค้างอยู่กลางอากาศ ตอนนี้ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องมาเอาคืน เหมือนกับว่าเขาตัวแข็งอยู่ตรงนั้น มันอายจนพูดไม่ออก

เฉียวเนี่ยนไม่เคยพูดกับเขาด้วยทัศนคติแบบนี้มาก่อน

ในตอนนั้นเขาคิดไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

ทันใดนั้น เด็กน้อยที่นอนอยู่บนพื้นก็น้ำสำลักออกมา ขดตัวและไออย่างรุนแรง พร้อมกับคายน้ำสกปรกในท้องของเขาออกมา...

"มันได้ผลจริงๆ!"

"โอ้พระเจ้า สาวน้อยคนนี้ "

"สาวน้อยคนนี้เข้าใจการรักษาเหรอ"

ผู้คนที่อยู่รอบข้างต่างก็ส่งเสียงอุทานออกมาอย่างคึกคัก

## ???????

เฉียวเชินและจ้าวจิ้งเวยต่างก็รู้สึกตกตะลึงไม่แพ้กันกับคนอื่นๆ โดยเฉพาะดวงตาของเฉียวเชินที่เบิกกว้าง เธอไม่เข้าใจว่าเฉียวเนี่ยนมีความสามารถนี้ได้ยังไง

ในทางกลับกัน ชายชราผู้ใจดีที่คอยเฝ้าดูฝูงชนตั้งแต่ต้นจนจบเห็นกลุ่มของพวกเขาพูดประชดประชันอยู่ข้างๆ และอดไม่ได้ที่จะพูดตามตรงว่า "ฉันบอกแล้วไงสาวน้อยว่า ถ้าเธอไม่อยากจะช่วยชีวิตคนก็ไม่เป็นไร แต่ทำไมเธอถึงเอาน้ำมันราดลงในกองไฟ* เธอเป็นนักเรียนโรงเรียนไหนกัน?"

*(煽风点火 กระพือให้เรื่องขยายใหญ่โตลุกลามออกไป เอาน้ำมันราดลงในกองไฟ)

จ้าวจิ้งเวยโต้แย้งทันทีว่า "พวกเราว่ายน้ำไม่เป็น!"

ชายชราพูดอย่างไม่พอใจ "เพื่อนข้างๆ เธอไม่ใช่ว่าเรียนว่ายน้ำมาเหรอ ก็ไม่เห็นพวกเธอจะช่วยชีวิตคนเลย ดีแต่พูด! นกแก้วของฉันยังไม่ช่างพูดเหมือนเธอเลย!"

เฉียวเชินถูกเอาอกเอาใจตั้งแต่เด็กเพราะสุขภาพของเธอ ผู้คนภายนอกจึงมักจะปล่อยเธอไป และพวกเขายังอยากพูดโต้ตอบเสียงดังเพราะกลัวว่าเธอจะกลัว เฉียวเชินก็ไม่เคยได้ยินคำหยาบขนาดนั้นมาก่อน! ใบหน้าของเธอซีดลง เธอกัดริมฝีปาก และรู้สึกเสียใจอย่างมาก

น่าเสียดายที่ชายชราไม่ได้รู้สึกสงสารเธอ แม้กระทั่งหลังจากที่พูดไม่กี่คำ เขาก็ไม่ได้หันมาสนใจพวกเธออีกเลย

แต่สุดท้ายก็ยังไม่ลืมพูดว่า "ฉันไม่รู้ว่าสาวน้อยที่ช่วยชีวิตคนมาจากโรงเรียนไหน เด็กดี เธอมีความกล้าที่จะช่วยคนได้ และไม่ได้สนใจเสียงของคนอื่น ฉันต้องเขียนจดหมายสรรเสริญโรงเรียนของเธอแน่นอน!"

ใบหน้าที่มีเสน่ห์ของเฉียวเชินเปลี่ยนเป็นสีแดงและสีขาว เธอกำมือแน่นและก็ไม่พูดอะไรทั้งนั้น

เธอเงยหน้าขึ้นมองไปที่ฟู่เกออีกครั้ง เมื่อเห็นว่าดวงตาของอีกฝ่ายกำลังมองไปเฉียวเนี่ยน เธอก็เม้มริมฝีปากแล้วพูดเบาๆ ว่า "พี่เกอ จู่ๆ ฉันก็รู้สึกเจ็บที่หัวใจ"