บทที่ 17 ไม่ได้อยากช่วยคนตายขึ้นมา

เจียงหลีรู้ว่าอีกฝ่ายจะทำเช่นนั้น เขาจึงพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า "กล้องตรวจจับของถนนหวังเจียงหนาน แสดงให้เห็นว่าเมื่อกี้ เหมือนกับว่าเฉินเฉินกำลังะหยิบอะไรบางอย่าง เลยทำให้เขาตกลงไปในแม่น้ำ... คนตกน้ำไปหลายนาทีแล้ว แถวนั้นไม่มีการเฝ้าระวัง แถมสถานการณ์ก็ไม่ชัดเจน… แต่นายไม่ต้องกังวล ฉันแจ้งหน่วยกู้ภัยที่ใกล้ที่สุดแล้ว และบอกให้พวกเขารีบไปทันที ฉันเองก็กำลังจะไป..."

รถเปิดประทุนสีดําเบรกอย่างรวดเร็ว อีกนิดเดียวก็เกือบชนพุ่มไม้ที่ปลูกอยู่ด้านข้างของถนน!

เย่วั่งชวนมองไปข้างหน้า เห็นจุดตัดของแสงเป็นเงาขาวดำ เขาอดไม่ได้ที่จะกลั้นหายใจราวกับว่ามีใครบางคนกำลังรัดคอเขาอยู่ ทำให้เขาไม่สามารถหายใจได้ครู่หนึ่ง

ภาพของลูกพี่ลูกน้องเขาที่ฝากฝังให้เขาช่วยดูแลเย่ฉีเฉินปรากฏขึ้นในใจอย่างชัดเจน ความปรารถนาเดียวของเขาในตอนนี้ คือขอให้อีกฝ่ายช่วยดูแลเย่ฉีเฉินให้ปลอดภัย

เขาเหยียบคันเร่งอย่างแรง เพื่อไปยังตำแหน่งที่เจียงหลีส่งมา

…

"หน้าของเด็กคนนี้เย็นเฉียบและเริ่มเขียวแล้ว กลัวว่าเขาน่าจะไม่รอด"

"น่าสงสารจัง ดูเหมือนว่าจะอายุแค่ห้าหกขวบเอง ยังเด็กอยู่เลยก็จมน้ำตายแล้ว คนในครอบครัวคงจะเสียใจมากแน่ๆ "

"รถพยาบาลยังมาไม่ถึงอีกเหรอ?"

"ผมเพิ่งโทรไป ด้านหน้ามีการควบคุมการจราจรตรงสี่แยก ถ้าขับเข้าไปอย่างน้อยต้องใช้เวลาซักครึ่งชั่วโมง"

"ฉันก็โทรเรียกแล้วเหมือนกัน "

ที่ริมฝั่ง ฝูงชนเริ่มล้อมตัวกันเป็นวงกลม และพูดคุยไม่หยุดหย่อน

เฉียวเชินและฟู่เกอเดินเข้ามาข้างใน และเหลือบไปเห็นเฉียวเนี่ยนที่เปียกปอนไปทั้งตัว หัวของเธอกดลงราวกับว่าไม่เห็นผู้คนมากมายที่อยู่รอบตัว และเอามือกดหน้าอกของเด็ก

"พี่สาวทำอะไรเหรอ?" เธอทำหน้าสงสัย

ฟู่เกอเห็นเฉียวเนี่ยนรู้จักวิธีการปฐมพยาบาล เขาก็แปลกใจเล็กน้อย "เธอกําลังทํา CPR ให้เด็กคนนั้นอยู่ มันเป็นวิธีปฐมพยาบาล"

เมื่อเฉียวเชินเห็นอีกฝ่ายจ้องมองเฉียวเนี่ยนอย่างตั้งใจ เธอก็รู้สึกไม่มีความสุข ขมวดคิ้วและกระซิบ "พี่สาว เธอรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ถ้าแค่ดูทางทีวีก็อย่าไปยุ่งเลย เด็กยังเล็กอยู่ ทำไมคุณไม่รอให้หมอมาล่ะ"

ฟู่เกอก็คิดว่าเฉียวเนี่ยนไม่ควรทำปฐมพยาบาลโดยไม่มีความรู้ใดๆ อีกฝ่ายไม่ใช่มืออาชีพ ยิ่งในกรณีที่เด็กตัวเล็กเกิดอุบัติเหตุที่คาดไม่ถึงด้วย และไม่สามารถบอกเรื่องราวได้ชัดเจน

## ???????

เขายกคางขึ้นเล็กน้อยและหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา "ฉันรู้จักคนในโรงพยาบาลเมือง ฉันจะโทรหาพวกเขา และขอให้พวกเขารีบมาที่นี่ให้เร็วที่สุด"

เมื่อได้ยินว่าเขารู้จักใครบางคนจากโรงพยาบาลเมือง ฝูงชนก็มองมาที่เขาด้วยความประหลาดใจ

โรงพยาบาลเมืองของวงแหวนรอบนอกเป็นโรงพยาบาลที่ติดอันดับสาม โรงพยาบาลเมืองนั้นมีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก จึกมักเป็นเรื่องยากที่จะหาเบอร์โทรติดต่อได้ และไม่ใช่ทุกคนที่รู้จักหมอที่นั่นได้

หญิงชราคนหนึ่งอดไม่ได้ที่จะชมเชยเขา "โอ้ พ่อหนุ่มใจดี!"

เฉียวเชินเดินไปยืนข้างๆ อย่างมีความสุข

มีเพียงเฉียวเนี่ยนเท่านั้น ที่รู้สึกว่าเสียงข้างๆ เธอนั้นน่ารำคาญเกินไป ใบหน้าสีขาวเนียนของเธอฉายความหงุดหงิด ทั่วทั้งร่างกายของเธอเปียกโชก นั่นทำให้ผมของเธอดูเหมือนสาหร่ายห้อยลงมาพาดที่ไหล่ เสื้อยืดที่เธอสวมใส่เปียกติดอยู่กับคอ และคอสีขาวราวหิมะมีรอยคราบเลือดที่ถูกเด็กน้อยคนนั้นคว้าไว้ตอนลงไปช่วยปรากฏขึ้นมา

สีแดงและสีขาวพัวพันกัน น่าตกตะลึง!

เมื่อเห็นเธอปฐมพยาบาลอยู่นาน เด็กน้อยที่นอนอยู่บนพื้นยังไม่สำลักน้ำในท้องออกมา และการหายใจของเด็กน้อยก็อ่อนลงเรื่อยๆ

เธอหายใจเข้าลึกๆ ตัวเธอเองไม่ได้อยากกระโดดไปช่วยคนตายแล้วหรอกนะ

เธอไม่ได้สนใจคนรอบข้าง รีบหยิบถุงผ้าใบเล็กๆ ออกจากกระเป๋า แล้วเปิดออก

"นั่นคืออะไร?" เฉียวเชินปรายตาเห็นสิ่งที่เฉียวเนี่ยนนำออกมา และชี้ถาม

ใครบางคนในฝูงชนก็เห็นเช่นเดียวกัน และจำสิ่งที่เฉียวเนี่ยนถืออยู่ได้ "ดูเหมือนการฝังเข็มนะ?"

"สาวน้อยคนนี้สามารถฝังเข็มได้ด้วยเหรอ? เธอจะฝังเข็มทำไม?"