ตอนที่ 861+862 พี่สะใภ้อ้วนขึ้น

ตอนที่ 861 พี่สะใภ้อ้วนขึ้น

อาลู่กล่าวทักทายลู่ไห่ชิงและลูกสาวของเขา ลู่เสี่ยวเซียว เธอฝืนยิ้มเมื่อมองไปที่เขา จากนั้นเธอก็ซ่อนตัวอยู่ข้าง ๆ เจียงเหยาและกระซิบว่า "พี่สะใภ้ สหายของพี่ นี่คล้ายกับพี่หรือเปล่า ดุเหมือนเสือ"

"เรียนมากี่ปีแล้ว ทำไมถึงพูดถึงคนอื่นแบบนี้เล่า" ลู่ไห่ชิงตบศีรษะของลู่เสี่ยวเซียว เขาเหลือบมองไปที่อาลู่ เขาต้องการจะพูดบางอย่างเพื่อชดเชยความผิดพลาดของลูกสาว แต่ก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี

ลูกสาวของเขาไม่ชอบเรียน และเขาเองก็เรียนหนังสือไม่เก่งมาตั้งแต่เด็ก ดังนั้นคู่พ่อลูกจึงไม่รู้คำศัพท์มากพอที่จะกล่าวกับอาลู่ได้อย่างถูกต้อง

ลู่ไห่ชิงทำได้เพียงหัวเราะในขณะที่เขาเดินนำอาลู่และเจียงเหยาไปที่รถ อาลู่ได้จัดรถรับ-ส่งเพื่อพาเขาไปยังที่พักของเขา มันอยู่ในเขตในเมืองและค่อนข้างใกล้กับบ้านตระกูลลู่

ดังนั้นเขาจึงทักทายพ่อแม่ของลู่ชิงสี เมื่อพวกเขามาถึงก่อนที่จะจากไปอีกครั้ง

โรงเรียนที่พ่อแม่ของลู่ชิงสีทำงานยังไม่ปิด แต่พวกเขารู้ว่าเจียงเหยาจะกลับมาในวันนี้ ดังนั้นพวกเขาจึงรอเธอ พวกเขายิ้มเมื่อเห็นเธอ

"พ่อคะ แม่คะ" เจียงเหยาลงจากรถและทักทายพวกเขา แล้วเธอก็เดินไปที่ท้ายรถเพื่อเอาสัมภาระออกมา พวกเขาใช้เวลามากในการพยายามยัดกระเป๋าเดินทางทั้งหมดไว้ที่ท้ายรถ พวกเขาต้องวางไว้ที่เบาะหลัง

เมื่อลู่ไห่เทียนเห็นว่าเจียงเหยามีกระเป๋าเดินทางมาด้วยมากมาย เขาจึงรีบไปช่วยเธอถือ เขาไม่ได้พูดอะไรกับเจียงเหยา แต่เขาก็มีความสุขที่เธอกลับมาในช่วงวันหยุด

"แม่คะ พ่อคะ หนูเอาของฝากมาจากเมืองหนานเจียงให้ด้วยค่ะ ผมของให้อารองด้วยเหมือนกันนะคะ" เจียงเหยารู้สึกเขิน "แต่บังเอิญซื้อมากไปหน่อย"

"เป็นปกติที่ผู้หญิงจะชอบซื้อของล่ะนะ" แม่ลู่ยิ้มและจับมือเจียงเหยา ขณะที่พวกเขาเข้าไปในบ้าน เธอกลัวว่าเจียงเหยาจะคิดมาก ดังนั้นเธอจึงรีบตอบ จากนั้นก็ถามขึ้นว่า "คุ้นเคยกับเมืองหนานเจียงแล้วหรือยัง"

"ป้าคะ พี่สะใภ้คงสุขสบายที่เมืองหนานเจียง ป้าไม่สังเกตเหรอว่าเธออ้วนขึ้น" ลู่เสี่ยวเซียวเป็นหญิงสาวที่มักจะพูดจาตรงไปตรงมา เธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคำพูดสละสลวย เธอคิดว่าเจียงเหยาน่าจะมีความสุขดีที่เมืองหนานเจียงทีเดียว เพราะเห็นว่าเธอน้ำหนักขึ้น

"พี่ชายเขาก็มักจะไปที่เมืองหนานเจียง ตอนนี้แม้แต่พี่สาวก็ยังอยู่ที่เมืองหนานเจียงอีก ฉันล่ะอิจฉาเสียจริง"

"พ่อก็บอกแล้วว่าให้ตั้งใจเรียน" ลู่ไห่ชิงตำหนิลู่เสี่ยวเซียว "ถ้าลูกตั้งใจเรียนและเข้ามหาวิทยาลัยที่หนานเจียงได้ คงไม่ต้องมาคอยอิจฉาคนอื่นแบบนี้หรอก"

"พ่อจะมาว่าหนูเรื่องนี้ไม่ได้นะ ไม่ใช่ความผิดของหนูเสียหน่อยที่หนูเรียนไม่เก่ง ก็หนูเกิดมาไม่มีพรสวรรค์ด้านนี้เองต่างหาก หนูต่างหากล่ะที่ต้องตำหนิพ่อที่ไม่ได้ให้ยีนที่ดีแก่หนู ดูคุณลุงกับคุณป้าต่างก็เก่งด้านวิชาการ ดูพี่ชายกับพี่สาวสิว่าพวกเขาขยันเรียนด้วยเหมือนกัน"

"ลูกนี่น่ะ ช่างรู้จักแต่เรื่องโง่ ๆ อะไรแบบนี้"

พ่อและลูกสาวทะเลาะกันอยู่ด้านหลัง พวกเขาแย้งว่าการเรียนของลู่เสี่ยวเซียวที่แย่มากนั้นเพราะเธอเกิดมามียีนที่ไม่ดีและไม่ตั้งใจเรียน

นางลู่และเจียงเหยาต่างหัวเราะหนักมากจนแทบหายใจไม่ออก พวกเขาไม่ต้องกังวลเรื่องเวลาที่เงียบสงบเมื่อมีทั้งสองคนอยู่ใกล้ ๆ

"ชิงสีบอกว่าลูกจะอยู่ที่นี่แปบเดียวเท่านั้น เขาบอกว่าลูกจะไปฉลองปีใหม่กับเขาที่เมืองจิน" นางลู่พูดขณะที่เข้าไปที่ครัวเพื่อปอกผลไม้ "จริง ๆ แล้วไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ก้ได้ พี่ชายของลูกจะแต่งงานในอีกไม่กี่วัน พรุ่งนี้ก็กลับบ้านเถอะ ดูว่าพวกเขาต้องการให้ช่วยอะไรบ้าง หลังงานแต่งค่อยกลับมา พ่อกับแม่ก็จะไปร่วมงานแต่งงานด้วย"

__

ตอนที่ 862 ใครไม่อยากแต่งงานในตอนนั้น?

ลู่ชิงสีได้โทรหาพ่อแม่ของเขาและบอกให้พวกท่านไปร่วมงานแต่งงานของเจียงเล่ยแทนเขา เนื่องจากเขาไม่สามารถไปกับภรรยาของเขาในวันนั้นได้

เขารู้ด้วยว่าเจียงเหยาคงคิดถึงครอบครัวของเธอ ดังนั้นเขาจึงบอกแม่ของเขาให้ปล่อยเธอกลับไปหาครอบครัวของเธอ ให้เธอได้อยู่ที่บ้านเดิมสักสองสามวัน

เมื่อนางลู่รับโทรศัพท์นั้น เธอก็โกรธจัด ดูเหมือนว่าลูกชายของเธอจะกังวลว่าพวกเขาจะรังแกภรรยาของเขา

โชคดีที่เธอไม่ใช่แม่สามีที่ใจแคบ เธอใจดีและใจกว้าง เธอจะยอมทุกอย่างตราบใดที่ลูกชายและลูกสะใภ้ของเธอมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน

คืนนั้นลู่เสี่ยวเซียวและลู่ไห่ชิงพักอยู่ในเมือง ลู่เสี่ยวเซียวกอดของขวัญที่เจียงเหยาซื้อให้เธอ เธอตื่นเต้นมากเสียจนนอนไม่หลับทั้งคืน

ของขวัญของเจียงเหยาที่ซื้อให้ลู่เสี่ยวเซียว มีเครื่องสำอาง น้ำหอม เสื้อผ้า และเครื่องประดับที่เด็กสาวอยากได้ เธอได้เตรียมเสื้อผ้ากันหนาวและสิ่งของที่ใช้ได้จริงให้กับผู้ใหญ่ในบ้านด้วย

วันรุ่งขึ้น ก่อนที่ลู่ไห่ชิงจะจากไป เขาไปส่งเจียงเหยาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางอีกสองใบใหญ่ของเธอที่บ้านของเธอ เขาพักจิบชาที่บ้านของเจียงเหยาก่อนที่จะเดินทางต่อ

เจียงเหยาโทรหาครอบครัวของเธอเมื่อวันก่อน ดังนั้นเจียงเจี๋ยและเจียงเล่ยจึงรอการมาถึงของเธอ หวังเซียนก็อยู่ที่นั่นด้วยเช่นกัน

หลังจากที่ลู่ไห่ชิงจากไป แม่ของเจียงเหยาก็พาเธอไปคุยด้วย เธอคิดว่ามันแย่มากที่ลูกสาวของเธอกลับมาบ้านพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ถึงสองใบ

เล่นเอาเจียงเหยาหูชา เธอปิดหูด้วยมือทั้งสองข้าง ขณะที่เธอจ้องมองไปที่แม่ของตนเอง

"แม่ นี่คือสิ่งที่ลูกเขยของแม่สั่งให้หนูทำนะ ถ้าแม่คิดว่ามันไม่เหมาะสม แม่ก็ไปว่าให้เขานู้นสิ จะมาว่าให้หนูทำไมกัน"

นางเจียงอาจดูโกรธกับคำตำหนิของเจียงเหยา แต่เธอก็ยินดี เธอเอื้อมมือไปจิ้งศีรษะของลูกสาวเบา ๆ "มีแค่ลู่ชิงสีเท่านั้นที่จะปรนเปรอลูกได้มากขนาดนี้"

"ก็หนูเป็นภรรยาของเขานี่ ถ้าเขาไม่เอาอกเอาใจหนู แล้วใครจะทำ" เจียงเหยาเห็นด้วยกับแม่ของเธออย่างหน้าไม่อาย

"แล้วใครล่ะที่ตอนนั้นไม่อยากแต่งงาน" เจียงเล่ยนั่งบนเก้าอี้แล้วมองดูท่าทางของเธอ "ฉันยังจำสีหน้าของใครบางคนในวันแต่งงานได้อยู่เลย ฉันเกือบจะห้ามเธอไม่ให้ออกไปแต่งงานตอนที่เห็นใบหน้าแบบนั้น"

เจียงเล่ยเกือบจะทำมันแล้วจริง ๆ ในวันนั้น แต่เขาก็ไม่ได้ทำ มันเป็นงานแต่งงานของพวกเขา ดังนั้นจึงไม่สมควรที่จะทำอย่างนั้น

"ตอนนี้ลูกรู้แล้วใช่ไหมว่าต้องทำตัวยังไง" นางเจียงพยักหน้า "ลูกมักจะทำให้คนอื่นเป็นห่วงเสมอ"

"ปล่อยให้น้องเขยเป็นห่วงเธอไปเถอะครับ" เจียงเล่ยยิ้มอย่างอ่อนโยนและเอื้อมมือไปลูบศีรษะของเจียงเหยา "สูงขึ้นหรือเปล่า"

"เธอน่ะ" เจียงเล่ยยืนขึ้นแล้วเข้าไปใกล้เจียงเหยา เพื่อเปรียบเทียบความสูงกับเธอ "เธอดูสูงขึ้นหน่อยนะ ตอนนั้นเธอยังสูงไม่ถึงครึ่งคางของฉันเลย ตอนก่อนไปเรียน ตอนนี้สูงมาจนถึงคางของฉันแล้ว"

"ไปให้พ้นเลย น่ารำคาญ" เจียงเหยาผลักเจียงเล่ยออกไปห่างจากเธอ เขาชอบเรียกเธอว่าผีตัวเตี้ยมาโดยตลอด ตั้งแต่เธอเกิดมาเป็นลูกคนสุดท้องของบ้าน

เจียงเล่ยดูเจ็บปวด "ดูเหมือนว่าพี่ใหญ่จะเป็นพี่ชายเพียงคนเดียวของเธอสินะ ฉันมันลูกที่ถูกรับมาเลี้ยง เธอคงจะมีความสุขตอนที่พี่ใหญ่เขาชมว่าเธอตัวสูง แต่พอฉันทำบ้าง เธอกลับไม่พอใจ"

คำพูดของพี่น้องสองคนทำให้ทุกคนในบ้านหัวเราะ แม้ว่าเจียงเล่ยจะบอกว่าเขาเสียใจ แต่ก็ไม่ได้ส่งผลต่ออารมณ์ของเขา เมื่อเขาได้รับของขวัญจากเจียงเหยา

เจียงเหยาอาจพูดเสมอว่าเจียงเล่ยเป็นพี่รองของเธอ แต่เธอไม่ลังเลเลยที่จะให้ของขวัญกับเขา เมื่อเธอเห็นอะไรที่เหมาะกับเขา เธอก็จะซื้อมันทันที