674 - เกสรจักรพรรดิ์คฤหาสน์ม่วง
674 - เกสรจักรพรรดิ์คฤหาสน์ม่วง
“บูม!”
พลังศักดิ์สิทธิ์อันมหึมาพุ่งทะยานราวกับมหาสมุทรสีม่วงที่พลุ่งพล่าน ทำให้ผู้ชมต่างตกใจ และยอดฝีมือระดับผู้สูงสุดหลายคนก็กระแทกฝ่ามือออกไปทันที!
สุนัขสีดำตัวใหญ่และหลี่เหอซุยมองหน้ากันเล็กน้อยพร้อมกับรีบซ่อนตัวอยู่ด้านหลังชายชราผู้บ้าคลั่งโดยไม่ได้นัดหมาย และพวกเขายังคงส่งสายตายั่วยวนผู้อาวุโสของคฤหาสน์ม่วงอย่างต่อเนื่อง
ชายชราผู้บ้าคลั่งไม่พูดอะไร เขาเป็นเหมือนกับเสาไม้สูงที่ยืนสงบนิ่งอยู่กับที่ไม่ได้รับผลกระทบจากวิกฤตการณ์ภายนอก
“บูม!”
ดาวสีม่วงถูกกดลงมา และพลังเต๋าที่กว้างใหญ่ราวกับคลื่นทะเลก็โหมกระหน่ำเข้าหาพวกเขาอย่างรุนแรง
แต่พลังที่น่ากลัวเช่นนี้เมื่ออยู่ต่อหน้าชายชราผู้บ้าคลั่งมันก็เป็นเหมือนเปลวเทียนที่อยู่ท่ามกลางกระแสลมและถูกทำลายลงไปอย่างง่ายดาย
ยิ่งกว่านั้นหลังจากที่ดวงดาวสีม่วงขนาดใหญ่ตกลงมาชายชราผู้บ้าคลั่งก็ยื่นมือออกไปรับเบาๆและดูดกลืนมันเข้าสู่ร่างกายของเขาทันที
“เจ้าเป็นใคร!?” ชายชราครึ่งเซียนของดินแดนศักดิ์สิทธิ์คฤหาสน์ม่วงอุทานด้วยความตกใจ
“ฆ่าเขา!”
ยอดฝีมือระดับผู้สูงสุดนับสิบคนลงมือพร้อมกัน พวกเขารู้แล้วว่าชายชราที่น่ากลัวคนนี้มีความแข็งแกร่งไม่เป็นรองปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้นพวกเขาต้องกำจัดภัยคุกคามนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้
โลกนี้กำลังพังทลายลงอย่างเงียบงัน ดวงดาวมากมายนับหมื่นตกลงมาจากท้องฟ้า แต่ทุกสิ่งทุกอย่างกับไม่สามารถคุกคามเข้าใกล้ร่างกายของชายชราผู้บ้าคลั่งได้
เขายืนนิ่งอยู่อย่างนั้นโดยไม่สนใจการโจมตีของผู้คนที่อยู่โดยรอบ อาวุธที่น่าสะพรึงกลัวทั้งหมดแตกเป็นเสี่ยงๆ โดยที่พวกมันยังไม่สามารถเข้าถึงตัวเขาด้วยซ้ำ
“เจ้าเป็นใคร!”
ยอดฝีมือจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์คฤหาสน์ม่วงถอยกลับด้วยความกลัว ชายชราคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว
แต่ก่อนที่พวกเขาจะมีโอกาสหลบนี้ ทันใดนั้นร่างกายของยอดฝีมือสี่คนก็หยุดชะงัก
พวกเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคน ชายชราผู้บ้าคลั่งได้สะบัดมือเบาๆและพวกเขาก็ถูกโยนขึ้นสู่ท้องฟ้าหายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย
ทุกคนตกตะลึง นั่นคือตัวตนระดับผู้สูงสุด แต่เพียงสะบัดมือไม่กี่ครั้งยอดฝีมือที่แข็งแกร่งเหล่านั้นกลับถูกโยนออกไปนอกโลกอย่างง่ายดายแบบนี้?
มีแต่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าพวกเขาจะกลับมาได้อีกหรือไม่! นี่มันพลังระดับไหนกันนะ? ยอดฝีมือระดับผู้สูงสุดกลับกลายเป็นเพียงแมลงวันที่ทำได้เพียงสร้างความรำคาญให้กับชายชราคนนี้
“นี่...นี่คือเทพในประวัติศาสตร์คนใด เหตุไฉนในโลกของเราจึงมีผู้แข็งแกร่งแบบนี้ได้!”
“ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือปราชญ์โบราณ สิ่งมีชีวิตระดับอมตะอย่างแท้จริง ต่อให้เป็นราชาสวรรค์แห่งตระกูลเจียงมาที่นี่ด้วยตัวเอง ก็ไม่มีทางที่จะโยนยอดฝีมือของดินแดนศักดิ์สิทธิ์คฤหาสน์ม่วงออกไปอย่างง่ายดายแบบนั้น!”
"มันน่ากลัวเกินไป เขาเป็นใคร ทำไมข้าไม่เคยได้ยินเรื่องของเขามาก่อน"
ผู้คนที่เฝ้าดูการต่อสู้ก็ตกใจกลัว แม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยเห็นผู้แข็งแกร่งระดับนี้ต่อสู้กันอย่างแท้จริง แต่พวกเขาก็มั่นใจว่าในโลกนี้ไม่มียอดฝีมือที่สามารถต่อสู้กับชายชราคนนี้ได้อย่างแน่นอน
“เขาคือบุคคลในตำนานคนนั้นหรือไม่!” มีคนตกใจกับความคิดของตัวเอง
ผู้บ่มเพาะจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์คฤหาสน์ม่วงตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง แม้ว่าคนคนนี้จะดูผมเผ้ากระเซอะกระเซิง แต่เขาก็ดูเหมือนชายวัยกลางคนที่มีอายุสี่สิบปีเท่านั้น เขาจะกลายเป็นชายชราคนนั้นได้อย่างไร?
“เจ้า... เจ้าเป็นใคร เจ้าเป็นใครกันแน่?” ผู้สูงสุดของดินแดนศักดิ์สิทธิ์คฤหาสน์ม่วงถาม ในตอนนี้เขาขาดความมั่นใจอย่างสมบูรณ์แล้ว
“เขาไม่ใช่ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ที่อยู่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์เทียนซวนอย่างแน่นอน”
ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ครึ่งเซียนของดินแดนศักดิ์สิทธิ์คฤหาสน์ม่วงก้าวออกมาข้างหน้า ดวงตาของเขาฉายความเคร่งขรึมและพูดกับตัวเองเบาๆ
“ตลอด 6000 ปีที่ผ่านมาคนคนนั้นจะไม่ออกจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์เทียนซวนในช่วงเวลานี้ ดังนั้นเขาไม่ใช่คนเดียวกันแน่นอน!”
เขาเงยหน้าขึ้นและกล่าวด้วยน้ำเสียงคุกคามว่า
“เจ้าเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่มาจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์ใด?”
แน่นอนว่าผู้ยิ่งใหญ่ระดับนี้ไม่มีทางบ่มเพาะตัวเองเพียงลำพังได้ เขาจะต้องได้รับทรัพยากรมากมายมหาศาลจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์อันยิ่งใหญ่
สมบัติวิเศษทั้งหมดในโลกนี้แทบจะถูกแบ่งปันระหว่างดินแดนศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น แม้แต่พวกเขาที่เป็นผู้ควบคุมมรดกชิ้นสำคัญก็ยังยากที่จะกลายเป็นครึ่งเซียนได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนอื่นๆ
ชายชราผู้บ้าคลั่งไม่ตอบ เขายืนนิ่งนิ่งราวกับเสาหิน ทุกสิ่งในโลกภายนอกดูเหมือนจะไม่เกี่ยวข้องกับเขา และมันก็ยากสำหรับเขาที่จะสนใจผู้อื่น
“ช่างหยิ่งยะโส ข้ามาจากนิกายจื่อเว่ย เป็นปรมาจารย์สูงสุดของดินแดนรกร้างตะวันออก แม้ว่าเจ้าจะทรงพลังไม่มีผู้ใดเทียบ แต่ก็อย่าหมายจะเอาเปรียบดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของพวกเราได้!”
แม้ว่าชายชราผู้บ้าคลั่งจะไม่สนใจอะไร แต่สุนัขสีดำไม่สามารถอยู่นิ่งเฉย มันส่งเสียงตะโกนขึ้นทันที
“อย่าปิดทองใส่ใบหน้าของตัวเองเลยไอ้เฒ่า เจ้าควรไปเรียกปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์ของเจ้ามาดีกว่า”
ใบหน้าของเต้าเหิงมืดมนอย่างยิ่ง แม้แต่ประมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์คฤหาสน์ม่วงก็ยังต้องเรียกเขาว่าอาจารย์อา ตอนนี้สุนัขบ้าตัวหนึ่งกลับเรียกเขาว่าไอ้เฒ่า มันจะทำให้เขาทนได้อย่างไร?
“เด็กน้อย ในโลกนี้บางครั้งก็ใช่ว่าความแข็งแกร่งจะแก้ปัญหาทุกอย่างได้”
"เกิดอะไรขึ้น ทำไมข้าถึงรู้สึกเวียนหัว" หลี่เหอซุยร้องออกมาทันที
“บ้าจริง จักรพรรดิคนนี้ก็อ่อนแอลงเช่นกัน...” สุนัขสีดำตัวใหญ่อุทานด้วยความตกใจ
“หนานหนานก็เวียนหัวเหมือนกัน...” เสี่ยวหนานหนานรู้สึกสับสนเล็กน้อยและเกือบจะตกจากไหล่ของชายชราผู้บ้าคลั่ง
รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏขึ้นที่มุมปากของเต้าเหิง เขากล่าวเบาๆว่า
"ข้าบอกแล้วไงว่าบางครั้งความแข็งแกร่งก็ไม่สามารถแก้ปัญหาได้!"
"เจ้าทำอะไรลงไป!" หลี่เหอซุยถาม
“ผงเกสรดอกจักรพรรดิคฤหาสน์ม่วง แม้แต่ปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่มีใครเทียบก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงพิษร้ายชนิดนี้ สุดท้ายทั้งวิญญาณและร่างกายของเจ้าจะดับสูญไป!” ต้าเหิงดูมืดมนและหัวเราะอย่างเย็นชา
เขารู้ดีว่าเขาไม่สามารถต่อสู้กับชายชราที่อยู่ตรงหน้านี้ได้ ดังนั้นเขาจึงแพร่พิษเกสรจักรพรรดิ์คฤหาสน์ม่วงโดยไม่สนใจหน้าตาของตัวเอง
"เกสรดอกจักรพรรดิคฤหาสน์ม่วงเป็นพิษที่หาที่เปรียบมิได้ ตามตำนานเล่าว่า ในอดีตอันไกลโพ้นมันสามารถสังหารปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์ได้หลายสิบคนพร้อมกัน"
"นี่เป็นดอกไม้ปีศาจที่น่าสะพรึงกลัว เขาไม่กลัวว่าผู้คนทั้งโลกจะสาปแช่งเขาหรือ!”
ทุกคนตกใจและถอยหนีด้วยความสิ้นหวังเพราะกลัวว่าจะถูกพิษเกสร แม้จะได้รับสะเก็ดพิษเพียงเล็กน้อยชีวิตของพวกเขาก็จะดับสูญอย่างแน่นอน
ถ้าไม่ใช่เพราะสุนัขสีดำตัวใหญ่และหลี่เหอซุยที่กินผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ในดินแดนต้องห้ามโบราณ และถ้าไม่ใช่เพราะร่างกายพิเศษของเด็กหญิงตัวเล็กๆ พวกเขาคงตายไปตั้งนานแล้ว
ถึงกระนั้น พวกเขาก็ทนไม่ไหวแล้ว ร่างกายของพวกเขาโอนเอนไปมาใกล้จะร่วงลงกับพื้น
“ท่านลุง…” เสี่ยวหนานหนานเรียกชายชราด้วยความสับสน
ชายชราผู้บ้าคลั่งเหลือบมองที่เสี่ยวหนานหนาน และสะบัดนิ้วเบาๆ ไปยังหว่างคิ้วของเด็กหญิงตัวน้อยทำให้หมอกสีม่วงถูกขับออกมาในทันที
หลังจากนั้น ชายชราผู้บ้าคลั่งได้ตบสุนัขสีดำตัวใหญ่และหลี่เหอซุยคนละฝ่ามือ ทำให้หมอกสีม่วงในร่างกายของพวกเขาถูกขับออกมาก่อนจะเกิดเปลวเพลิงที่ลุกโชติช่วงเผาไหม้พวกมันจนหมดสิ้น
การกระทำครั้งนี้ทำให้ยอดฝีมือจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์คฤหาสน์ม่วงหวาดกลัว ยาพิษที่มีอานุภาพพอที่จะสังหารปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์กลับกลายเป็นของไร้ประโยชน์ไปโดยสิ้นเชิง
“คนของดินแดนศักดิ์สิทธิ์คฤหาสน์ม่วงโหดเหี้ยมจริงๆ พวกเขาถึงกับใช้วิธีที่ไร้ยางอายแบบนี้และยังกล้าอ้างตัวว่าเป็นฝ่ายธรรมะ!” ผู้คนที่อยู่ห่างไกลกำลังพูดคุยกันด้วยความรังเกียจ
“รีบหนีไปจากที่นี่!”
ครึ่งเซียนของดินแดนศักดิ์สิทธิ์คฤหาสน์ม่วงตะโกนเสียงดังก่อนจะฉีกความว่างเปล่าหลบหนีออกจากที่นี่เป็นคนแรก
“ผู้อาวุโสปล่อยพวกเขาไปไม่ได้ พวกเขาโหดร้ายเกินไป พวกเขาควรถูกฆ่า!” หลี่เหอซุยตะโกน
ชายชราผู้บ้าคลั่งยื่นมือใหญ่ออกไปในทันที คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอใจวิธีการของฝ่ายตรงข้ามเช่นกัน
