บทที่ 45 ตาย!

บทที่ 45 ตาย!

ณ ห้องโถงกลั่นโอสถเงียบสงบสงัดลงอย่างน่ากลัว เมื่อผู้อาวุโสใหญ่ที่หลงคิดว่า ตนเองจะได้รับอำนาจ เขาคิดว่าเย่เฉียงจะกลายเป็นผู้นำตระกูลอย่างแน่นอน

ดังนั้นเขาจึงแสดงท่าทีข่มขู่ผู้อาวุโสสูงสุดด้วยความเย่อหยิ่ง และยืนกรานที่จะมอบตราวายุกระจ่างออกมา นั้นยังคงตราตรึงอยู่ในใจของทุกคนในที่แห่งนี้

ใครจะรู้ว่าไม่เพียงแต่เย่สวี่ สามารถกลั่นยาเม็ดหมอกม่วงเกรด 2 ระดับต่ำ แต่ยังทำให้เกิดปรากฏการณ์ประหลาดในโลกนี้อีกด้วย เห็นได้ชัดว่า ใครแข็งแกร่งกว่าและใครอ่อนแอกว่ากัน

ใครเล่าจะเทียบได้กับปรากฏการณ์ประหลาดจากการกลั่นยาเท่าเย่สวี่? หัวใจของอาวุโสใหญ่ตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย

เขามองไปที่เย่สวี่ ราวกับว่าเขากำลังมองหาบางสิ่งที่ไม่อยากจะเชื่อ เขาตกตะลึงพรึงเพริด เมื่อเย่หยางเหยาเอ่ยถามคำถามนี้กับเขา

ผู้อาวุโสใหญ่กลับมาได้สติและพบว่าทุกคนกำลังมองมาที่เขาด้วยดวงตาที่เร่าร้อน

การแสดงออกของผู้อาวุโสใหญ่นั้นน่าเกลียดอย่างยิ่ง เขารู้จุดประสงค์ของคำถามของเย่หยางเหยาโดยธรรมชาติ

ในตอนนี้เขาคิดว่าตนเองเป็นผู้ควบคุมสถานการณ์ทั้งหมด และรับประกันชัยชนะของตนเองอย่างมั่นใจ นั่นเป็นเหตุผลที่เขาไม่สามารถที่จะรีรอและยืนกรานบังคับให้เย่หยางเหยามอบตราวายุกระจ่างออกมาให้เขา

ผู้อาวุโสใหญ่ไม่ได้คาดหวังว่า ในชั่วพริบตาเย่สวี่จะต่อสู้กลับอย่างดุเดือดและช่วยเย่หยางเหยาเอาไว้

ผู้อาวุโสใหญ่ยังคงพูดอย่างดื้อรั้น “เจ้าควรจะมอบตราวายุกระจ่างนี้ออกมา เพื่อเห็นแก่พวกเราทุกคน”

“อย่างนั้นหรือ” เย่หยางเหยายิ้มอย่างเย็นชา เขาไม่ต้องการที่จะเข้าไปพัวพันกับเรื่องตราวายุกระจ่างอีกต่อไป เขาเกลียดการต่อสู้ที่สกปรกในทุกรูปแบบ

การกระทำของผู้อาวุโสใหญ่ได้ล้ำเส้นของเขาไปแล้ว นับตั้งแต่เขากลายเป็นผู้อาวุโสสูงสุด เขาไม่เคยถูกทำให้อับอายเช่นนี้มาก่อน

“ข้าขอประกาศว่า... เย่สวี่ชนะ ผู้แพ้จะต้องปฏิบัติตามข้อตกลงก่อนหน้านี้อย่างไม่บิดพริ้ว” เย่หยางเหยามองไปที่ เย่เฉียงด้วยสายตาที่สงสาร

ผู้ชนะจะได้เป็นราชา ผู้แพ้จะกลายเป็นโจร ไม่ว่าเย่เฉียงจะมีความสามารถแค่ไหน เขาก็ไม่ได้แข็งแกร่งเท่ากับเย่สวี่

เย่สวี่ผู้เชี่ยวชาญการกลั่นยาระดับสอง ที่อายุเพียงสิบสี่ปี จะมีความสำเร็จที่ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอนในอนาคต

"สัญญา!?" เย่เฉียงตื่นตกใจอย่างมาก ทันใดนั้นเขาก็จดจำคำสัญญาที่ทำไว้ก่อนหน้านี้ได้ ใครก็ตามที่ชนะจะได้เป็นผู้นำแห่งตระกูลเย่ และผู้แพ้จะถูกเรียกว่าเปลี่ยนสกุลเป็น โกว่ (สุนัข)

เย่เฉียงพูดขึ้นมาอย่างนั้น เพราะเขาต้องการที่จะทำให้เย่สวี่อับอาย แต่ใครจะคิดว่าเย่สวี่จะสามารถเอาชนะเขาในการกลั่นยาได้?

นั่นหมายความว่า เย่เฉียง จะถูกเรียกว่า สุนัขหรือไม่? เป็นไปได้อย่างไร!

เย่เฉียงเงยหน้าขึ้นและมองที่เย่หยางเหยาอย่างเย็นชา “ข้าเคารพเจ้า ในฐานะผู้อาวุโสสูงสุด แต่เจ้าได้ปกป้องเย่สวี่ครั้งแล้วครั้งเล่า ข้าขอถามเจ้าว่า ยังมีคำว่ายุติธรรมอยู่ในใจของเจ้าหรือเปล่า”

“เจ้าเป็นคนที่ละเลยการเดิมพัน... เจ้ากล้าดีอย่างไรที่พูดถึงความยุติธรรม? เย่สวี่เยาะเย้ยขึ้น เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เฉียง เมื่อเขามองเห็นว่า ตนเองนั้นได้เปรียบ

และคิดแต่ที่จะดูถูกเย่สวี่ เขาต้องการให้เย่สวี่เปลี่ยนจาก สกุลเย่ กลายเป็นสุนัข อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาพ่ายแพ้ เขากลับต้องการเรียกร้องสิ่งที่เรียกว่า ความยุติธรรม

ราวกับว่าตราบใดที่เขาไม่ได้ในสิ่งที่เขาต้องการ...หมายความว่ามันไม่ยุติธรรม

“ในตอนนั้น เจ้าคิดว่า ตนเองจะชนะอย่างแน่นอน ดังนั้นเจ้าจึงเสนอเงื่อนไขดังกล่าว อย่างไรก็ตาม เมื่อเจ้าแพ้...เจ้าไม่กล้าแม้แต่จะยอมรับความพ่ายแพ้?”

คำพูดของเย่สวี่นั้นไม่แยแส แต่ทว่าเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม ผู้คนในตระกูลเย่ยังมองดูเย่เฉียงด้วยความรังเกียจ รู้สึกละอายใจกับการกระทำของเขา

เมื่อบุคคลตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง บุคลิกของเขาจะถูกมองเห็นได้อย่างชัดเจน เมื่อเทียบกับเย่สวี่ที่แน่วแน่และไม่ยอมแพ้ เย่เฉียงนั้นปลิ้นปล้อนเหลือเกิน

คนที่มีบุคลิกอย่างเย่เฉียง จะเป็นผู้นำตระกูลเย่ได้อย่างไร?

"เจ้า!" เย่เฉียงมองดูสายตาที่เหยียดหยามของทุกคน ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีเขียวคล้ำ และเขากำหมัดแน่น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ในฐานะอัจฉริยะหายากที่ปรากฏตัวเพียงครั้งเดียวในทุก ๆ ร้อยปี เมื่อใดกันที่เย่เฉียงได้รับความอับอายเช่นนี้?

เย่เฉียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง น้ำเสียงของเขาเย็นชาและเย่อหยิ่ง “ข้าเพียงกลั่นยาได้ไม่ดีเท่าเย่สวี่ ดังนั้นพวกเจ้าทุกคนก็ทำตัวราวกับ ปลาเปลี่ยนน้ำ คนอย่างพวกเจ้าไม่คู่ควรกับข้า!”

"เจ้าผิดแล้ว " เย่หยางเหยาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “สมาชิกในตระกูลบางคนไร้พรสวรรค์ แต่เจ้าชักนำจิตใจของคนส่วนใหญ่ให้เปลี่ยนไปตามที่เจ้าต้องการ

เพราะเจ้าใช้ตัวตนของเจ้าในฐานะนักกลั่นโอสถ เพื่อบังคับให้พวกเขายอมจำนนต่อเจ้า แต่ทว่าเย่สวี่ไม่เคยพูดอะไรเลย เขาใช้การกระทำของเขา เพื่อพิสูจน์ความสามารถของเขาเท่านั้นจิตใจที่แน่วแน่ของเขาทำให้ทุกคนเชื่อถือ "

" ผู้ที่กุมหัวใจของสมาชิกในตระกูล เหมาะสมที่จะดูแลตระกูลเย่ เจ้ายังห่างไกลจากเย่สวี่นัก"

เมื่อเสียงของเย่หยางเหยาลดลงไป มันทำให้ผู้คนนับไม่ถ้วน ต่างถอนหายใจด้วยอารมณ์ที่ครุ่นคิด เนื่องจากมันเป็นเรื่องจริงที่พวกเขาถูกเย่สวี่เอาชนะใจท้ายที่สุด

สถานการณ์ของเย่สวี่ ในตอนนั้น เป็นเหมือนสถานการณ์ที่สิ้นหวัง หากเป็นคนอื่นพวกเขาอาจจะพังทลายลงไป

ในทางกลับกัน เย่สวี่เป็นเหมือนเหล็กกล้า แม้จะยากลำบากเพียงใด เขาก็ตั้งใจที่จะก้าวไปข้างหน้า จิตวิญญาณแบบนี้ทำให้ผู้คนชื่นชมเขาอย่างสุดซึ้ง

เย่ไห่มองไปที่เย่สวี่ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ เขาเป็นบุตรชายที่ดีของตระกูลเย่ นั่นคือบุตรชายของเขา

"น่าขันยิ่งนัก" ผู้อาวุโสใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาทันทีว่า “ผู้ชนะคือราชา เจ้าจะพูดอะไรก็ได้...บุตรชายของข้าพ่ายแพ้ในการกลั่นยา แต่ทว่าอย่านิ่งนอนใจเร็วเกินไป”

เขามองไปที่เย่สวี่ ด้วยเจตนาสังหารในสายตาของเขา "ตราบเท่าที่เย่สวี่ตาย ตระกูลเย่ก็ยังคงเป็นของข้า"

ก่อนที่เขาจะพูดจบ จิตวิญญาณการต่อสู้ที่พรั่งพรูของเขาก็ถูกปลดปล่อยออกมา หอกยาวสีแดงเพลิงพุ่งทะลุอากาศและบินไปทางเย่สวี่

“ข้าเฝ้าดูเจ้ามานานแล้ว” เย่ไห่กล่าวด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา เขารู้ว่าผู้อาวุโสใหญ่ไร้ยางอายเพียงใด ดังนั้นเขาจึงต้องระมัดระวังตลอดเวลา

เย่ไห่สร้างหอกน้ำแข็งไว้ในมือ และป้องกันการโจมตีของผู้อาวุโสใหญ่ที่มุ่งร้ายต่อเย่สวี่

หัวใจของทุกคนที่เกือบจะกระโจนออกมา ก่อนที่พวกเขาจะได้สบายใจ ผู้อาวุโสใหญ่ก็ตะโกนว่า “โจมตี!”

ทุกคนต่างตกตะลึง พวกเขามองไปในทิศทางของเย่สวี่และเห็นว่าเย่เฉียงกระโดดลอยตัวขึ้นสูง จิตวิญญาณที่พุ่งพล่านของเขากดลงทับบนร่างของเย่สวี่ เงาของสิงโตเพลิงม่วงที่ก้าวร้าว

เมื่อเย่เฉียงปลดปล่อยจิตวิญญาณการต่อสู้ สิงโตเพลิงม่วงของเขา ที่ทุกคนตระหนักได้ว่า เขาเป็นนักรบขั้นวารีสวรรค์ ระดับที่ 2

“เจ้าตายแน่นอน!” เย่เฉียงยิ้มอย่างเย็นชา เมื่ออาวุโสใหญ่โจมตีเย่สวี่ เขารู้ว่านี่เป็นโอกาสดีของเขา

เมื่อผู้อาวุโสใหญ่ดึงดูดความสนใจจากผู้คนมากมาย เขาจะลอบโจมตีเย่สวี่ด้วยความแข็งแกร่งของเขา และเขาจะชนะอย่างแน่นอน

ในกรณีนั้น ตระกูลเย่จะต้องพึ่งพาเขาเพื่อพัฒนาตระกูลต่อไป แล้วใครจะพูดถึงเย่สวี่อีก? เขากำหมัดแน่น และสิงโตสีม่วงก็เดือดดาลอีกครั้ง มันขัดขวางไม่ให้สมาชิกในตระกูลอื่น ๆ ที่กำลังเคลื่อนไหว

ในตระกูลเย่ ความแข็งแกร่งของเขาโดดเด่น นอกจากผู้อาวุโสสูงสุด ไม่มีใครหยุดเขาได้!

เย่หยางเหยาและคนอื่นๆ ได้รับความสนใจจากผู้อาวุโสใหญ่อย่างสมบูรณ์ พวกเขาไม่มีเวลาช่วยเหลือเย่สวี่

"สวี่เอ๋อร์"

“เย่สวี่” ดวงตาของเย่ไห่เบิกกว้าง เย่เฉียนเฉียนต้องการก้าวเท้าไปข้างหน้า แต่ทว่าเย่เฉียงนั้นเร็วมากเกินไป!

"ไปตายซะ." ฝ่ามือของ เย่เฉียงตกลงไปพร้อมกับพละกำลังที่น่าตกใจ มีการแสดงออกอย่างภาคภูมิใจบนใบหน้าของเขา

ในช่วงเวลาต่อมา ภายใต้การจ้องมองที่ตกใจของฝูงชน เย่สวี่กระทืบเท้าของเขาและบิดร่างหลบฝ่ามือของเย่เฉียง จากนั้นฝ่ามือของเย่เฉียงพลาดเป้าและปัดผ่านร่างของเย่สวี่ไปเล็กน้อย

หลังจากแสงสีขาวส่องสาดผ่านดวงตาของทุกคน จากนั้นพวกเขาก็ค่อย ๆ ปรับระดับสายตาของตนเองให้ชัดเจน

เย่เฉียง ผู้ซึ่งยังคงวิ่งไปข้างหน้า หลังจากการพลาดเป้าในการโจมตีเย่สวี่ อยู่ในท่าทางกุมลำคอของตนแน่น แต่ไม่สามารถหยุดเลือดที่พุ่งออกมาอย่างบ้าคลั่งได้อีกต่อไป

"เฉียงเอ๋อร์" ผู้อาวุโสใหญ่ ราวกับสิงโตที่ได้รับบาดเจ็บ และเขาก็ส่งเสียงคำรามออกมา เมื่อเห็นสภาพของบุตรชาย

เย่เฉียงมองไปที่ผู้อาวุโสใหญ่ด้วยความสิ้นหวัง และส่งเสียงแปลก ๆ ที่ดังออกมาจากลำคอของเขา ในที่สุด เขาก็ทนไม่ไหวและทรุดตัวโซเซล้มลงกับพื้น