ตอนที่ 845+846 คุณเจียงพูดถูก

ตอนที่ 845 คุณเจียงพูดถูก

แม้แต่อาหารที่โรงอาหาร แม้ราคาจะเหมือนกัน แต่ปริมาณที่เจียงเหยาได้รับมากกว่าคนอื่นถึงสามเท่า หญิงวัยกลางคนพยายามเกลี้ยกล่อมให้เจียงเหยายอมรับมัน “การเรียนรู้จากอาจารย์ไม่ใช่เรื่องง่าย หนูต้องกินให้เยอะ ๆ ร่างกายต้องได้รับสารอาหารที่เพียงพอนะ”

ทุกครั้งที่เจียงเหยากลับไปที่นั่นของเธอพร้อมกับถาดอาหาร เพื่อนร่วมห้องของเธอจะเข้ามาแย่งอาหารในจานของเธอไปบางส่วน

มัวยังคงกลัวว่าเจียงเหยาจะทำอะไรบางอย่าง ดังนั้นมันจะติดอยู่กับเธอตลอดทั้งเช้า แต่เมื่อเลิกเรียนในช่วงเช้า มัวก็ตระหนักว่าเจียงเหยาไม่ได้คิดจะออกไปจากมหาวิทยาลัย ดังนั้นมันจึงตัดสินใจทิ้งเธอไว้ตามลำพัง

เจียงเหยาเพิ่งค้นพบว่าเกิดอะไรขึ้นกับหลินชุนเหอบ้าง ในช่วงเย็น เมื่อเธอได้รับโทรศัพท์จากผู้จัดการซุน

เมื่อถึงตอนที่เธอรู้เรื่อง กู้ฮ่าวอวี้ก็จัดการทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว

“หลินชุนเหออยู่บนดาดฟ้าเป็นเวลานาน เขาไม่เห็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลและคุณเจียง เขาเริ่มกระวนกระวายใจมากขึ้นเรื่อย ๆ มีอยู่สองสามครั้งที่เขาคิดจะกระโดดตึกจริง ๆ แต่แล้วเขาก็ถอยกลับ นักข่าวหลายคนได้ยินเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ และเหอเหมาหมิงไม่สามารถหยุดพวกเขาไม่ให้ไปที่นั่นได้ นักข่าวบางคนถามเขาว่าทำไมเขาถึงอยากจะกระโดดตึก”

เจียงเหยาถอนหายใจ “หลินชุนเหอไม่เคยพูดความจริง เขาคงบอกว่านักข่าวว่าเขาถูกใส่ร้ายใช่ไหมคะ”

“คุณพูดถูก คุณเจียง หลินชุนเหอบอกว่าคุณบังคับเขาและทางโรงพยาบาลเฉิงอ้ายไม่ให้ทางออกแก่เขา แล้วยังใส่ร้ายเขาอีก คุณมีรุ่นพี่หลายคนที่ฝึกงานที่โรงพยาบาลนั้น พวกเขาปฏิเสธข้อเรียกร้องของเขาจนกระทั่งเขาพูดไม่ออก เขาบอกว่านักศึกษาแพทย์ที่ฝึกงานอยู่ที่นั่นต้องการปกป้องคุณจึงบังคับให้เขากระโดด เขายังบอกด้วยว่าถ้าเขาต้องตายในวันนี้ คุณกับผู้อำนวยการโรงพยาบาลเฉิงอ้ายนั่นแหละคือฆาตกร”

ผู้จัดการซุนหัวเราะออกมาดัง ๆ “ความขัดแย้งกินเวลานานเกินไป หลินชุนเหอสุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้ไป ตำรวจได้ลากเขาลงมา แม้เขาจะอยากกระโดดก็คงทำไม่ได้แล้วล่ะครับ”

เมื่อนักข่าวต้องการรายงานเกี่ยวกับเหตุการณ์นั้น กู้ฮ่าวอวี้บอกผู้จัดการซุนให้ใช้เส้นสาย เขาใช้เงินเป็นจำนวนมากเพื่อลบข่าวของนักข่าวทั้งหมด

“คุณชายรองกู้คิดว่ามันจะดีกว่าถ้าไม่มีใครรู้ว่าคุณเป็นนักศึกษาแพทย์ ความลับจะปลอดภัยกว่าถ้ามีคนรู้เรื่องนี้น้องลง ถ้ารายงานข่าวพวกนั้นได้แพร่ออกไป นักข่าวคงจะบอกว่าคุณเป็นนักศึกษาแพทย์ นักข่าวพวกนั้นไม่มีจิตสำนึก และไม่มีเรื่องดี ๆ ในการนำเสนอหรอกครับ” ผู้จัดการซุนอธิบายให้เจียงเหยาฟัง “ผู้อำนวยการเยว่ก็ช่วยได้มากเช่นกัน เขาบอกว่าคุณเจียงเป็นนักศึกษาใหม่ เขารู้สึกว่ามันเป็นหน้าที่ของเขาที่จะปกป้องคุณ”

ผู้จัดการซุนไม่ได้บอกเจียงเหยาว่ากู้ฮ่าวอวี้ได้เริ่มแนะนำลูกสาวของผู้อำนวยการเยว่ให้รู้จักกับศาสตราจารย์ที่มีชื่อเสียง นั่นถือเป็นการเปิดหน้าต่างให้หญิงสาวไปเรียนต่อต่างประเทศอย่างมีนัยสำคัญ แต่จะสำเร็จหรือไม่ก็ต้องขึ้นอยู่กับความสามารถของเธอที่จะคว้ามันไว้

ถึงกระนั้นก็ตาม ผู้อำนวยการเยว่ก็รู้สึกซาบซึ้งต่อคุณชายรองกู้

เจียงเหยารู้สึกขบขันอย่างอธิบายไม่ได้ถูก

“หลังจากนี้หลินชุนเหอคงไม่อยู่ในเมืองหนานเจียงแล้วล่ะค่ะ หาคนจับตาดูเขาไว้ อย่าปล่อยให้เขาทำเรื่องลับหลังฉันอีก คนนี้ใจแคบและน่ารำคาญเกินไป” เจียงเหยาฮัมเพลง หลังจากที่หลินชุนเหอออกจากเมืองหนานเจียงแล้ว เธอไม่ต้องจับตามองผู้ชายที่ชอบสร้างปัญหาให้เธออีกต่อไป

__

ตอนที่ 846 ความภักดีต่อประเทศ

หลินไท่เฉิงและคนอื่น ๆ ย้ายเข้ามาในบ้านของเธอในวันเสาร์ แม้ว่าจะเป็นเพียงการพักชั่วคราว แต่ทั้งห้าคนก็ชอบที่จะสนุกสนาน ดังนั้นพวกเขาจึงเรียกเจียงเหยา ลู่อี้ชิง และคนอื่น ๆ มาที่บ้านเพื่อมาสนุกด้วยกัน

เช้าตรู่ของวันเสาร์ อาลู่และต้าเค่อมารับเจียงเหยาและพาเธอไปที่บ้านของหลินไท่เฉิง ระหว่างทางอาลู่บอกว่าเจียงเหยาว่าคนที่ติดตามเจียงเหยา เมื่อสองวันก่อนเขาได้เข้ามาที่เมืองหนานเจียงแล้ว ตอนนั้นเจียงเหยาอยู่ที่มหาวิทยาลัย และคนเหล่านั้นไม่สามารถเข้าไปในบริเวณนั้นได้ ดังนั้นพวกเขาจึงเช่าห้องพักใกล้มหาวิทยาลัยและรอให้เจียงเหยาออกมา

“ถ้าพวกเขาต้องการจับตาดูฉัน ก็ปล่อยให้พวกเขาทำอย่างนั้นเถอะค่ะ”

เจียงเหยาหัวเราะอย่างดูถูก ถ้าพวกเขาสามารถค้นพบอะไรเกี่ยวกับเธอได้จริง ๆ คนเหล่านั้นคงจะน่าทึ่งมาก “พวกเขาบอกว่ามีนักสืบเอกชนสองคนด้วยไม่ใช่เหรอคะ”

“สองคนนั้นติดตามต้าเค่อกับผม” อาลู่หัวเราะ “เราพาพวกเขาไปเที่ยวเสียรอบเมืองหนานเจียง น่าสนใจดีใช่ไหมล่ะครับ”

หลังจากอาลู่พูดจบ ต้าเค่อที่นั่งอยู่เบาะผู้โดยสารด้านหน้าก็หันทางเจียงเหยา และพูดว่า “คุณเจียง นักสืบเอกสารสองคนนั้นตามอาลู่กับผมเมื่อวาน เราเลยพาเขาไปที่โรงน้ำชา แกล้งทำเป็นว่านัดพบกับใครบางคน ตอนที่จะออกจากร้าน เราได้ทิ้งโน้ตที่เขียนว่า ‘จงรักภักดีต่อประเทศ’ ไว้ให้เขาด้วย”

เจียงเหยากำลังดื่มน้ำ เมื่อได้ยินคำพูดของต้าเค่อ ที่บอกว่า จงรักภักดีต่อประเทศ เธอถึงกับฟู่น้ำออกมาจากปาก

“คราวหน้าอย่าพูดเรื่องตลก แบบนี้ ตอนที่ฉันกำลังดื่มน้ำสิคะ”

เจียงเหยารีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋าของเธอและเช็ดคราบน้ำบนเสื้อผ้าของเธอ “ต้าเค่อ คุณทำได้ดีมากค่ะ ในฐานะพลเมืองของประเทศเรา แต่กลับไปทำงานให้กับคนจากประเทศอื่น ควรไปเข้าเรียนเรื่องการศึกษาทางการเมืองเสียใหม่”

“คุณเจียง คุณพูดถูก” ต้าเค่อพยักหน้าซ้ำ ๆ

มันเป็นเพียงการพูดคุยแบบสบาย ๆ เจียงเหยาไม่คิดว่าต้าเค่อจะเป็นคนตลกมากเช่นนี้ อย่างไรก็ตาม เธอรู้ว่าเธอพูดถูก เธอสามารถจับนักสืบเอกสารทั้งสองคนนั้นให้มาเรียนบทเรียนเกี่ยวกับอุดมการณ์และการเมืองสักสองชั่วโมง เธอสามารถใช้ความรักชาติทั้งหมดที่ได้เรียนรู้ในกองทัพและล้างสมองนักสืบทั้งสองคนนั้น

เจียงเหยามาถึงก่อนเวลา หงเก๋อและสามีของเขาออกไปซื้อผักพร้อมกับเสี่ยวอัน มีเพียงเสี่ยวหยวนและฉงฮุ่ยที่เล่นกับแมวอยู่ในบ้านเท่านั้น บ้านดูสะอาดสะอ้าน

“คุณเจียง อาลู่ ต้าเค่อ” เมื่อพวกเขาเห็นเจียงเหยา และอีกสองคนเข้ามาในบ้าน ฉงฮุ่ยคว้าอุ้งเท้าของมีมี่ขึ้นทักทายเจียงเหยา

มัวที่ซ่อนตัวอยู่ในกระเป๋าเป้ของเจียงเหยา ได้ยินเสียงเหมียวของมีมี่ เขาโผล่หัวออกมาและวางอุ้งเท้าหน้าทั้งสองไว้บนไหล่ของเจียงเหยา มัวโผล่หัวออกมาแล้วมองไปที่มีมี่ แล้วเขาก็พูดว่า “หน้าตาน่าเกลียดมาก”

จากนั้น มัวก็กลับเข้าไปในกระเป๋าเป้สะพายหลังของเจียงเหยา

เจียงเหยาเขย่ามัวออกจากกระเป๋าเป้สะพายหลังของเธอและวางเขาลงบนพื้น จากนั้นเธอก็วางกระเป๋าไว้บนโซฟาแล้วเดินไปอุ้มมีมี่จากมือของเสี่ยวหยวน

เนื่องจากเธออยู่กับทุกคนมาเป็นเวลานาน มีมี่จึงไม่กลัวคน เมื่อเธออยู่ในอ้อมแขนของเจียงเหยา เธอจะดิ้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะกระโดดลงไปที่พื้น จากนั้น เธอมองดูมัวด้วยความอยากรู้ แต่เธอไม่กล้าเข้าใกล้เขา

“คุณเจียง ผมได้ยินจากผู้จัดการซุนว่าคุณเจียงมีแมวขาวน่ารักอยู่ตัวหนึ่ง ในที่สุดวันนี้ก็โชคดีได้เจอเสียที เขาน่ารักมากเลยครับ” หัวใจของเสี่ยวหยวนอ่อนลงเมื่อเห็นมัว เขาหันกลับมามอง และอยากจะกอดมัว