ตอนที่ 843+844 ไม่ได้โผล่หน้าไปที่นั่น

ตอนที่ 843 ไม่ได้โผล่หน้าไปที่นั่น

อย่างไรก็ตาม ตอน 8-9 โมงเช้า มีเพียงสมาชิกในครอบครัวในอาคารของโรงพยาบาลเท่านั้น ในเวลานั้นเหอเหมาหมิงจะไม่สามารถปกปิดไว้ได้ เมื่อนักข่าวมาถึง ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หากพวกเขารายงานเรื่องนี้ในหน้าหนังสือพิมพ์

“คุณคิดว่าหลินชุนเหอมีความกล้าที่จะฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดตึกไหมคะ” เจียงเหยาเย้ยหยัน “ฉันพนันได้เลยว่าเขาไม่กล้ากระโดดหรอก ดังนั้นไม่ว่าเขาจะขออะไร ฉันจะไม่ไปหาเขา ถ้าทุกคนใช้มันเป็นข้ออ้างเมื่อทุกอย่างไม่เป็นไปตามที่พวกเขาต้องการ แสดงว่าถ้าวันหนึ่ง ฉันไม่มีเงิน ฉันจะไปบอกทุกคนว่าถ้ารัฐบาลไม่ให้เงินฉัน ฉันจะกระโดดตึกบ้าง ทำแบบนั้นฉันจะสามารถแก้ปัญหาเรื่องเงินได้หรือเปล่าล่ะคะ”

“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ สังคมก็คงวุ่นวายกันไปหมด ในอนาคตฉันไม่ต้องทำอะไรแล้ว ฉันแค่ต้องสร้างตึกสูง ๆ และให้คนซื้อตั๋วเพื่อผลัดกันกระโดดลงจากนึกเพื่อเติมเต็มความปรารถนาของพวกเขา ฉันจะตั้งชื่อตึกของฉันว่า อาคารปรารถนา” การเสียดสีของเธอช่างเหมาะเจาะจริง ๆ มันสอดคล้องกับสิ่งที่หลินชุนเหอทำอย่างยิ่ง

“ผู้จัดการซุนคะ บอกผู้อำนวยการว่าเขาไม่ได้โผล่หน้าไปที่นั่น ถ้าเพื่อนของคุณไม่สามารถหยุดนักข่าวได้ ก็ปล่อยให้พวกเขารายงานเรื่องนี้ได้เลยค่ะ ฉันต้องการดูว่าเรื่องราวแบบไหนที่หลินชุนเหอสามารถสานต่อเพื่อให้ได้รับความเห็นอกเห็นใจ” เจียงเหยาไม่กลัวคำขู่ของหลินชุนเหอ

เธอไม่ใช่ผู้ดูแลหลินชุนเหอเสียหน่อย ทำไมเธอต้องสนใจว่าเขาจะอยู่หรือตายด้วย

หลินชุนเหอรู้สึกว่าชีวิตของเขาไม่ได้ไปตามทางของเขา และเขาไม่สามารถพาตัวเองไปขอร้องเธอได้ ทำไมเจียงเหยาควรสงสารเขาด้วย

ถ้าเจียงเหยาเป็นเพียงนักศึกษาธรรมดา และสามีของเธอ ลู่ชิงสีไม่ใช่คนที่มีอิทธิพล เธอก็คงเป็นเพียงนักศึกษาหน้าใหม่ธรรมดาที่มหาวิทยาลัยแพทย์หนานเจียง หากหลินชุนเหอยังมาที่มหาวิทยาลัยและใส่ร้ายเธอ จุดจบของเธอจะเป็นอย่างไร

เธอคงถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัย เสียชื่อเสียง และเธออาจต้องกลับไปอยู่บ้านนอกและใช้ชีวิตที่นั่น เธอควรจะกระโดดลงจากตึกด้วยเพราะว่าเธอไม่มีอะไรเหลือแล้วในชีวิต

เมื่อหลินชุนเหอทำลายชีวิตคนอื่น เขาทำมันโดยไม่ลังเลเลย ทำไมบางคนควรเห็นอกเห็นใจเขา เมื่อเขาได้รับการตอบโต้และแก้แค้น

ไม่ว่าในกรณีใด เจียงเหยาก็ไม่เห็นอกเห็นใจเขาเลย ไม่สำคัญว่าหลินชุนเหอจะมีช่วงเวลาที่ยากลำบากในวันนี้หรือไม่ หรือเขาเพียงต้องการใช้วิธีนั้นเพื่อหาทางออก มันเกี่ยวอะไรกับเธอเล่า

อย่างไรก็ตาม...

เจียงเหยายังคงลุกจากเตียงเมื่อคิดถึงระบบการแพทย์ เธอหยิบมัวแล้วแบกมันไปที่ระเบียง เธอเขย่ามันให้ตื่นแล้วถามว่า “ฉันมีคำถามล่ะ ถ้ามีคนคิดว่าฉันบังคับเขาให้จนมุมแล้วอยากฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดตึก หมายความว่าฉันเป็นคนฆ่าเขาหรือเปล่า ถ้าเขากระโดดลงไปจริง ๆ ระบบจะไม่เรียกโปรแกรมทำลายล้างใช่ไหม”

“เขากระโดดตึกด้วยความตั้งใจของเขาเอง เธอไม่ใช่คนที่ยืนอยู่ข้างหลังและผลักเขาเสียหน่อย ความตายหรือความทุพพลภาพของเขาเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย” มัวอารมณ์ไม่ดีนักในตอนเช้า ดังนั้นน้ำเสียงของมันจึงรุนแรงมากเช่นกัน “คนที่ฆ่าตัวตาย ก็คือคนที่ฆ่าตัวเอง”

“งั้นฉันก็สบายใจหน่อย” เจียงเหยาถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ทำไมเธอถึงกังวลล่ะ ถ้าเธอไม่ชอบหลินชุนเหอ เธอก็แค่ยืนอยู่เฉย ๆ ไม่ต้องทำอะไร แต่ให้บอดี้การ์ดทั้งสองคนของเธอผลักเขาลงมาแทน แม้เขาจะตาย ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอแล้ว” มัวโกรธมาก คำพูดของเขาจึงหยาบคายเสียหน่อย

___

ตอนที่ 844 ฉันจะฟังนายและฆ่าเขาซะ

หลังจากที่มัวพูดอย่างนั้น มันก็ยืนอยู่ที่นั่นด้วยใบหน้ามึนงง แล้วมันก็เผยความรู้สึกเสียใจราวกับว่ามันพูดอะไรผิดไป

เจียงเหยาเพิ่งรู้ว่ามัวหมายถึงอะไรหลังจากไม่กี่วินาที

หมายความว่าแม้ว่าเธอจะสั่งให้ฆ่าคน ระบบจะไม่ยึดติดชีวิตของพวกเขาเหล่านั้นไว้กับเธอ เป็นความจริงหรือ

ดังนั้น นี่จึงเป็นช่องโหว่ขนาดใหญ่ของระบบการแพทย์

“มัว สบายใจได้ กลับไปนอนต่อเถอะ ฉันจะซื้อซี่โครงเนื้อขนาดใหญ่เป็นมื้อกลางวันให้เอง” เจียงเหยายิ้ม จากนั้นเธอก็กอดมัวและตบหัวมันเบา ๆ ก่อนที่เธอจะอุ้มมันกลับไปที่ยังที่นอนของมันเอง

มัวดิ้นรนในมือของเจียงเหยา เวลานี้ในห้องพักคนอื่น ๆ ยังคงหลับอยู่ จึงไม่กล้าส่งเสียงดังมากเกินไป มัวกลัวว่ามันจะปลุกสาว ๆ คนอื่น มันจะเพียงถามเจียงเหยาด้วยน้ำเสียงเบา ๆ ว่า “เธอต้องการอะไร”

“ฉันจะทำตามคำแนะนำของนาย เรียกบอดี้การ์ดมาผลักหลินชุนเหอลงจากตึกแล้วฆ่าเขาซะ” เจียงเหยานั่งไขว่ห้างอยู่บนเตียง ขณะที่มองดูมัวอย่างภาคภูมิใจ “นั่นเป็นวิธีที่นายสอนฉันไม่ใช่เหรอ”

“เธอประเมินชีวิตมนุษย์ต่ำเกินไปแล้ว เจ้ามนุษย์โง่ เธอเป็นหมอนะ มือนั้นใช้สำหรับรักษาคนช่วยชีวิตคนต่างหากล่ะเจ้าโง่” มัวโกรธมาก มันกระโดดออกจากที่นอนและคว้าขากางเกงของเจียงเหยาไว้แน่นราวกับว่ามันจะไม่ปล่อยไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มันไม่ต้องการให้เจียงเหยาออกไปไหน

“นายนั่นแหละที่โง่ นายไม่เห็นหรือไง ฉันยังใส่ชุดนอนจะออกไปไหนเล่า คนฉลาดอย่างฉันแค่โทรศัพท์ก็ได้แล้ว” เจียงเหยาโบกโทรศัพท์ในมือของเธอและยิ้มอย่างชั่วร้าย นี่เป็นครั้งแรกที่เจียงเหยาเห็นมัวโกรธมาก เป็นความผิดของเธอที่หยิ่งทะนงอยู่ตลอดเวลา

“แม้ว่าฉันจะเป็นหมอ แต่ฉันก็เป็นคนนะ ฉันเกลียดปัญหาและหลินชุนเหอก็เป็นปัญหาใหญ่ ดังนั้นฉันไม่ควรแก้ปัญหาใหญ่นี้ในครั้งเดียวเหรอ” เจียงเหยาเตะมัว อารมณ์ของเธอดีขึ้นเป็นร้อยเท่า

เธอไม่ได้กังวลเกี่ยวกับหลินชุนเหอเลย ไม่ว่าเขาจะกระโดดหรือไม่ก็ตาม มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ พวกเขามีความแค้นใจอย่างมากระหว่างพวกเขา และหลินชุนเหอยังคงต้องการใช้ความพยายามฆ่าตัวตายของเขาเพื่อทำให้เธอลืมเรื่องในอดีตและช่วยเหลือเขา นั่นมันความฝันของคนโง่ชัด ๆ

หลังจากที่เธอหยอกล้อมัว เจียงเหยาก็กลับไปนอนอย่างอารมณ์ดี เมื่อมัวเห็นว่าเจียงเหยาไม่ได้โทรศัพท์หรือเปลี่ยนเสื้อผ้าและไม่ได้ตั้งจะออกไปข้างนอก มันก็ตระหนักได้แล้วว่ามนุษย์โง่คนนี้เล่นตลกกับมัน

หลังจากนอนหลับไปประมาณ 40 นาที เจียงเหยาก็ออกไปกับสาว ๆ ทั้งห้าคนในหอพักของเธอ เธอไปเรียนตามปกติ

เนื่องจากทุกคนในมหาวิทยาลัยของเธอรู้ว่าเธอเป็นลูกศิษย์ของเทวแพทย์ อาจารย์ของเธอทุกคนจึงขอให้เธอเป็นคนตอบคำถามในชั้นเรียนทุกครั้งไป ศาสตราจารย์มักจะใช้เวลาหนึ่งถึงสองนาทีเพื่อสรรเสริญเทวแพทย์ พวกเขาจะขอให้นักเรียนเรียนรู้จากเธอตั้งแต่เริ่มต้นปีการศึกษา เจียงเหยาได้กลายเป็นบุคคลสำคัญของคณะแพทย์และแม้แต่ทั้งมหาวิทยาลัยก็ว่าได้

ในช่วงเริ่มต้นปีการศึกษา เหตุการณ์สองครั้งติดต่อกันทำให้นักศึกษาสองในสามในมหาวิทยาลัยรู้จักเจียงเหยา ในวันนี้ ทุกคนในมหาวิทยาลัยรู้ว่ามหาวิทยาลัยการแพทย์หนานเจียงได้ผลิตนักศึกษาที่น่าทึ่งเช่นนี้ แม้แต่หญิงวัยกลางคนในโรงอาหารก็ยังรู้จักเจียงเหยา และปฏิบัติต่อเธอแตกต่างอย่างมาก