586 - ยังคงแข็งแกร่งเช่นเดิม

1896 - ยังคงแข็งแกร่งเช่นเดิม

“แน่นอนว่าฮวงจะเปรียบเทียบกับผู้ยิ่งใหญ่ของอาณาจักรเซียนได้อย่างไร? ความแข็งแกร่งของเขาสามารถแสดงออกมาได้ในอาณาจักรที่ต่ำกว่าเท่านั้น” ชายหนุ่มคนหนึ่งรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

“ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เขาเป็นคนพิการแล้ว”

เขามาจากนิกายใหญ่แห่งหนึ่งจากสามพันแคว้นเขารู้สึกยินดีเป็นอย่างมากกับความโชคร้ายของสือฮ่าวเพราะนิกายของเขาเคยมีความขัดแย้งกับฮวง

ในความเป็นจริงสมาชิกทั้งหมดของ 'ผู้นำทาง' เหล่านี้ล้วนมีความขัดแย้งกับฮวงมาก่อน

เหตุผลที่พวกเขาติดตามเด็กหนุ่มสาวทั้งสองมาที่อาณาจักรแห่งความว่างเปล่าก็เพื่อมาสืบข่าวเกี่ยวกับฮวงนั่นเอง

“น่าเสียดายที่พวกเราคำนวณเวลาที่เขาพิการพลาดไปไม่เช่นนั้นเราก็มีโอกาสที่จะได้พบเจอกับเขา”

“ข้าอยากเห็นจริงๆในตอนที่เขาไม่พิการเมื่อเจอผู้ยิ่งใหญ่จากอาณาจักรเซียนเขาจะกล้าหยิ่งผยองอีกไหม!”

ชายหนุ่มและหญิงสาวสองสามคนเยาะออกมา เย้ยดวงตาของพวกเขาเป็นประกาย

แดง แดง แดง !

ซูฮุ่ยและอี้หลัวลงมือโจมตีประตูหินขนาดใหญ่เป็นการส่วนตัว

“เปิดประตูทูตของอาณาจักรเซียนมาถึงแล้ว” มีคนตะโกนช่วยบุคคลทั้งสองที่โจมตีสถานที่แห่งนี้

อีกด้านหนึ่งของประตูงสือฮ่าวได้มาถึงแล้วยิ่งกว่านั้นยังได้ยินเสียงตะโกน

ท่านปู่ของนกและผู้อาวุโสเหรียญเงินยืนหน้าบึ้งอยู่ตรงนั้น

“ผู้ที่มาจากอาณาจักรเซียนนั้นไม่ธรรมดาอย่างแน่นอนมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการ คนปกติไม่สามารถปราบพวกเขาได้” ท่านปู่นกกล่าว

ด้านข้างมังกรแดงเข้มเก๋อกู่กระตือรือร้นที่จะลองดูโดยไม่เต็มใจที่จะยอมรับความพ่ายแพ้

“เปิดประตูเถอะดูว่าพวกเขาต้องการทำอะไร” สือฮ่าวกล่าว

“เจ้าแน่ใจนะ คำสาปสังหารอมตะอาจจะปรากฏขึ้นทันที” ผู้อาวุโสเหรียญเงินกล่าว

“ไม่เป็นไรมันยังคงจะไม่ส่งผลชั่วคราว” สือฮ่าวตอบ เขาอยากเห็นสิ่งที่คนเหล่านั้นกำลังมองหา

หงหลง!

ประตูขนาดใหญ่เปิดออกอย่างช้าๆเมฆและหมอกที่พลุ่งพล่านและพลังแห่งความโกลาหลปะทุออกมาอย่างรุนแรง

กลุ่มบุคคลจากอาณาจักรวิญญาณตกตะลึงประตูนี้ถูกเปิดออกจริงๆ!

“ผู้ยิ่งใหญ่ของอาณาจักรเซียนสามารถเปิดประตูนี้ได้! ช่างแข็งแกร่งอย่างแท้จริง!” มีคนตะโกนสรรเสริญ

ชายหนุ่มซูฮุ่ยจากตำหนักหมื่นสรรพสัตว์โบกมือของเขา ทันทีที่เขามองผ่านหมอกแห่งความโกลาหลก็เห็นใครบางคนที่ยืนอยู่ด้านหลังประตูใหญ่ เขารู้ว่าคนเหล่านั้นคือคนที่เปิดประตู

“โอ้? บางคนมาต้อนรับเรา” หญิงสาวในชุดสีแดงเพลิงอี้หลัวมีรอยยิ้มจางๆบนใบหน้า

หมอกกระจายทุกคนก็ต่างมองเห็นบุคคลที่ยืนอยู่ด้านหลังประตู

ในตอนแรกทุกคนต่างกำลังยิ้มแย้ม แต่ทันทีที่พวกเขามองเห็นสือฮ่าวใบหน้าของพวกเขาก็บิดเบี้ยวอย่างรุนแรง

พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าคนแรกที่พวกเขาจะได้เห็นหลังจากเปิดประตูอาณาจักรจะเป็นฮวง พวกเขารู้สึกมึนงง!

พวกเขาเพิ่งพูดถึงฮวงแต่ทุกคนก็เห็นเขาทันที สิ่งนี้ทำให้พวกเขาทุกคนรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องที่นึกไม่ถึง

"โอ้สวรรค์!" ใครบางคนอดไม่ได้ที่จะพึมพำ

“ฮวงจริงๆเหรอ?”

พวกเขาไม่กล้าเชื่อในสิ่งที่พวกเขาเห็น หากพวกเขาคำนวณเวลาที่คำสาปสังหารอมตะจะแสดงผลมันก็ไม่น่าเป็นไปได้ที่เขาจะสามารถเข้าสู่อาณาจักรแห่งความว่างเปล่า?

“เขาน่าจะกลายเป็นคนพิการไปสองสามสัปดาห์แล้ว” ใครบางคนกล่าวเบาๆ

"ข้าคิดว่าเขาคงกำลังใช้เวลาช่วงสุดท้ายอยู่ในอาณาจักรแห่งความว่างเปล่าก่อนที่จะไม่มีโอกาสอีกต่อไป” มีคนให้คำอธิบายประเภทนี้

ทันทีที่คำนี้กล่าวออกมาก็ทำให้ผู้คนมากมายรู้สึกตื่นเต้น

ก่อนหน้านี้พวกเขายังคงคุยกันว่าพวกเขาจะไปพบกับฮวงได้อย่างไรพวกเขาอยากทราบถึงสถานการณ์ปัจจุบันของฮวง

ในที่สุดความปรารถนาของพวกเขาก็เป็นจริง

อดีตบุคคลที่ทรงพลังที่สุดของคนรุ่นใหม่ที่กำลังจะกลายเป็นคนพิการตอนนี้อยู่ต่อหน้าต่อตาพวกเขาแล้ว สิ่งนี้ทำให้พวกเขาตื่นเต้นมาก

“ฮวงข้าเชื่อว่าเจ้าสบายดีในครั้งสุดท้ายที่เราพบกัน” มีคนกล่าวขึ้นมาโดยมีจุดประสงค์

ใครจะไม่รู้ว่าฮวงได้รับความทุกข์ทรมานจากคำสาปสังหารอมตะ? เขาจะสบายดีได้อย่างไร?

“ให้ข้าแนะนำสองท่านนี้ให้กับเจ้า พวกเขาคือผู้บ่มเพาะที่ยอดเยี่ยมจากอาณาจักรเซียน! เจ้ายังไม่รีบเข้ามาแสดงความเคารพอีก?” อีกคนกล่าวเสริม 'คำพูดของพวกเขาเชื่อมต่อกันอย่างลื่นไหล'

สือฮ่าวกวาดสายตามองพวกเขาอย่างเฉยเมย หลังจากนั้นเขาค่อยหันไปมองซูฮุ่ยและอี้หลัว

“ฮวงเจ้ากล้าทำตัวหยิ่งผยอง เมื่อพบกับผู้ยิ่งใหญ่ในอาณาจักรเซียนเจ้ายังทำตัวดูหมิ่นพวกเขา? ช่างน่าเสียดายที่เจ้าไม่ใช่ผู้ยิ่งใหญ่คนเดิม!” อีกคนพยายามเย้ยหยันเขา

“หุบปาก!”

ในที่สุดสือฮ่าวก็พูดขึ้น เขามองไปที่เจ้าหนูคนนั้นพร้อมกับชี้นิ้วออกทันที

ปู!

แสงศักดิ์สิทธิ์พุ่งออกมาอย่างรวดเร็วและเป็นไปไม่ได้ที่บุคคลนั้นจะหลีกเลี่ยง

เลือดเบ่งบานระหว่างปากของเขา ฟันของเด็กหนุ่มคนนั้นหลุดร่วงออกมาทั้งปากไม่สามารถกล่าวอะไรได้

อา…

คนคนนั้นกรีดร้องอย่างอนาถสายตาของเขาตื่นตะลึงด้วยความกลัว เขารีบถอยกลับโดยไม่คาดหวังว่าฮวงจะลงมือทันที

“แม้แต่บิดาของเจ้าเมื่อเจอข้ายังแทบจะหมอบกราบ เศษสวะอย่างเจ้าอาศัยอะไรถึงกล้ากล่าววาจากับข้า!” สือฮ่าวกล่าวอย่างเย็นชา

“เจ้าคือฮวงเหรอ” อี้หลัวพูดพร้อมกับดูตกใจเล็กน้อย หลังจากนั้นดวงตาของนางก็เปล่งประกายพร้อมกับเดินไปรอบๆตัวเขา

“ดูเหมือนข่าวลือจะผิด พวกเขาทั้งหมดบอกว่าเจ้ากำลังได้รับความทุกข์ทรมานจากคำสาปสังหารอมตะ แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เจ้าจะสบายดี” อี้หลัวพูดพร้อมกับมองไปที่สือฮ่าวตลอดเวลา

เมื่อคำพูดเหล่านี้ดังขึ้นผู้ที่อยู่เคียงข้างนางไม่ว่าจะเป็นชายหนุ่มหญิงสาวหรือผู้อาวุโสร่างกายของพวกเขาทั้งหมดสั่นสะท้านใบหน้าเปลี่ยนไปในทันที

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนที่เพิ่งกล่าวเยาะเย้ยสือฮ่าว ใบหน้าของพวกเขาซีดเซียว ฮวงไม่ได้รับผลกระทบจากคำสาปสังหารอมตะอย่างนั้นหรือ?

สิ่งนี้ทำให้พวกเขาตกตะลึงในทันทีจิตวิญญาณของพวกเขาสั่นสะท้านด้วยความกลัว!

เกิดอะไรขึ้น? ในอาณาจักรด้านบนทุกคนรู้ว่าการบ่มเพาะของฮวงถูกตัดขาดไปแล้วไม่มีความหวังเหลืออยู่

ร่างกายของทุกคนเริ่มเย็นลง หากหวงไม่พิการไม่ต้องกล่าวถึงทุกคนที่นี่ต่อให้เป็นบรรพบุรุษประจำนิกายของพวกเขาก็ไม่อาจรอดชีวิตได้?

บุคคลจากดินแดนเซียนอาจยังคงไม่เกรงกลัว แต่ไม่มีทางที่ผู้คนจากเก้าสวรรค์สิบพิภพจะไม่รู้สึกหวาดกลัวเหมือนพวกเขา

ถ้าสือฮ่าวไม่ได้รับผลกระทบจริงๆนั่นคงจะเป็นเรื่องที่น่าสยดสยองอย่างมาก

แม้แต่คำสาปสังหารอมตะก็ยังไม่สามารถทำอะไรเขาได้?

พวกเขารู้สึกหวาดกลัวอย่างแท้จริงทุกคนต่างรู้ดีว่าสือฮ่าวเคยสังหารแม้แต่ผู้อมตะในอาณาจักรวิญญาณมาแล้วครั้งหนึ่ง!

“สหายเต๋าล้อเล่นแล้วร่างกายของข้าแข็งแรงกว่าคนอื่นอยู่นิดหน่อยจึงทำให้ยืดเวลาออกไปได้อีกหลายวัน” สือฮ่าวตอบ

ไม่จำเป็นต้องแสดงความอวดดีสือฮ่าวทราบว่าประตูของอาณาจักรเซียนถูกเปิดมาระยะหนึ่งแล้วมีความเป็นไปได้ว่าผู้แข็งแกร่งจากที่นั่นจะทยอยกันลงมาเรื่อยๆ

ตอนนี้เขาไม่อยากเป็นตะปูที่ยื่นออกไปไม่เช่นนั้นเขาจะตกเป็นเป้าของทุกคน

โดยเฉพาะผู้อมตะของตำหนักเซียนคนนั้น หากฝ่ายตรงข้ามรู้ว่าเขาไม่ได้รับผลกระทบจากคำสาปสังหารอมตะ ก็ไม่ทราบว่าเขาจะมีความคิดชั่วร้ายอะไรขึ้นอีก

บริเวณรอบๆหลังจากทุกคนได้ยินคำอธิบายของฮวงพวกเขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ไม่รู้สึกหวาดกลัวอีกต่อไป

อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่กล้ายั่วยุเขาอีก พวกเขาทั้งหมดประพฤติตัวด้วยความเหมาะสม

ตราบใดที่ฮวงยังไม่ได้พิการอย่างแท้จริงพวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากแสดงความเคารพ