585 - ผู้มาเยือน 

1895 - ผู้มาเยือน

“อ๊ะ?” สือฮ่าวตกใจ เขาไม่มีทางเข้าสู่อาณาจักรแห่งความว่างเปล่าใกล้แม่น้ำสายนี้ได้

สถานที่แห่งนี้ไม่ได้อยู่ในแปดดินแดนหรือ? การแสดงออกของ สือฮ่าวกลายเป็นจริงจัง เขาหันกลับไปมองไปทางประตูแห่งแสงนั้น

ประตูแห่งแสงอยู่ติดกับรังคุนเผิง เป็นเพราะการดำรงอยู่ของรังคุนเผิงจึงก่อให้เกิดทางเชื่อมต่อไปยังแม่น้ำนี้หรือเป็นเพราะว่าแม่น้ำนี้อยู่ที่นี่คุนเผิงจึงมาสร้างรัง?

สือฮ่าวตัดสินใจที่จะจากไปโดยไม่เสียเวลาที่นี่อีก

เมื่อเขาเห็นทะเลเหนือสีดำอีกครั้งเขาก็พบว่าเขาสามารถเข้าสู่อาณาจักรแห่งความว่างเปล่าได้

หากเขาต้องการเข้าสู่อาณาจักรแห่งความว่างเปล่าเขาต้องมั่นใจว่าร่างกายของเขาปลอดภัยไม่มีใครมารบกวนเขาได้

สือฮ่าวไม่ต้องการเสี่ยงดวงดังนั้นเขาจึงกลับเข้าสู่หมู่บ้านหินผาก่อน มิฉะนั้นหากวิญญาณดั้งเดิมของเขาทิ้งร่างไว้ในทะเลใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

หมู่บ้านหินผายังคงเป็นเหมือนเดิมราวกับดินแดนแห่งสรวงสวรรค์

ในระยะไกลเด็กกลุ่มหนึ่งกำลังฝึกฝนและบ่มเพาะอยู่บนภูเขาพวกเขาทั้งหมดล้วนจริงจัง เด็กๆที่มาจากแดนรกร้างฝึกฝนอย่างหนักทำให้เด็กๆในหมู่บ้านไม่กล้านิ่งเฉยอีกต่อไป

เมื่อสือฮ่าวกลับมาเขาก็เห็นว่าสิงโตสีทองขยับตัวไปมาด้วยรอยยิ้มปลอมๆ ทำอย่างดีที่สุดเพื่อให้เป็นมิตร ปฏิกิริยาของสือฮ่าวก็กลายเป็นเย็นชาแทนเขารู้ว่าสหายคนนี้ย่อมมีความคิดชั่วร้ายอยู่ในสมองแน่

“หลายวันนี้ข้าได้คิดทบทวนตัวเองอยู่บ่อยครั้งจึงรู้สึกว่าน่าจะฝึกฝนญาณวิเศษของหงส์เพลิงได้แน่ๆ!”

เป็นไปตามคาดสิงห์โตทองกำลังหมกมุ่นอยู่กับเรื่องนี้จริงๆ

“เจ้าจับนกกระจอกห้าสีหรือยัง? คนที่ทิ้งมูลนกแห้งไว้ที่จมูกของเจ้า” สำหรับสือฮ่าวการที่จะถามเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่เขายังพยายามจี้ตรงบาดแผลของสิงห์โตทองทำให้มันโกรธเกรี้ยวขึ้นทันที

ญาณวิเศษล้ำค่าของของเพลิงที่แท้จริงคืออะไร? ไปลงนรกเถอะ! มันหันหลังกลับไปโดยไม่ให้ความสนใจกับสือฮ่าวอีกต่อไป

ในขณะเดียวกันมันก็เต็มไปด้วยความแค้น มันต้องการที่จะจับนกกระจอกตัวน้อยนั้นมาโดยตลอด มันคำรามออกมาด้วยความไม่พอใจก่อนที่จะทะยานเข้าสู่ดินแดนรกร้างเพื่อตามหานกน้อยอีกครั้ง

สือฮ่าวเข้าสู่อาณาจักรแห่งความว่างเปล่า เก๋อกู่มังกรแดงก็ตามหลังเขาเหมือนลูกสุนัข

เป็นเพราะประสบการณ์ครั้งที่แล้วแปลกเกินไปและมันมีโอกาสได้เห็นส่วนลึกของอาณาจักรแห่งความว่างเปล่าที่มีญาณวิเศษล้ำค่าซ่อนอยู่

มันรู้สึกว่าอาจารย์ราคาถูกคนนี้มีแนวโน้มที่จะท้าทายสิ่งเหล่านั้นอีกครั้งใครจะรู้ว่าเขาจะเอาอะไรออกมาได้อีกในครั้งนี้

อย่างไรก็ตามเห็นได้ชัดว่ามันคิดมากเกินไป สือฮ่าวมาพบกับสหายเฒ่าทั้งสองเพื่อสอบถามเรื่องราวบางสิ่งบางอย่าง

“ถัดจากรังคุนเผิงภายในประตูแห่งแสงมีโลกเยือกแข็งอยู่ที่นั่นพวกท่านรู้อะไรบ้าง?”

ใบหน้าของท่านปู่นกและผู้อาวุโสเหรียญเงินทั้งคู่ว่างเปล่าโดยไม่รู้ว่าพวกเขาลืมหรือว่าพวกเขาไม่รู้คำตอบในเรื่องนี้จริงๆ

เอ็น?

ทันใดนั้นใบหน้าของท่านปู่นกก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

“มันมาอีกแล้ว!”

สีหน้าของผู้อาวุโสเหรียญเงินก็แปลกประหลาดเช่นเดียวกัน

“เกิดอะไรขึ้นอีก” สือฮ่าวถาม

“ใครบางคนจากดินแดนที่สูงกว่าลงมาเคาะประตูของอาณาจักรแห่งความว่างเปล่าและปรารถนาที่จะเข้ามาที่นี่” ท่านปู่นกไม่ได้ปิดบังอะไร

สิ่งนี้ทำให้สือฮ่าวเผยให้เห็นถึงความตกใจ แต่ใบหน้าของเขากับเปลี่ยนเป็นความสดใสอย่างรวดเร็ว

“ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยพวกเขาเข้ามา”

“ข้ากลัวว่าความวุ่นวายครั้งใหญ่อาจเกิดขึ้นในอาณาจักรแห่งความว่างเปล่า พวกเราอาจจะไม่สามารถหยุดยั้งพวกเขาได้” เมื่อคำพูดของผู้อาวุโสเหรียญเงินดังขึ้นก็ทำให้ใบหน้าของสือฮ่าวมีความตกใจอีกครั้ง

"ทำไม?"

“พวกมันมาจากดินแดนเซียน!”

"นึกว่าเรื่องอะไรรีบไปดูกันเลย!” สือฮ่าวเริ่มสนใจทันทีเมื่อได้ยินเรื่องนี้

ประตูของอาณาจักรแห่งความว่างเปล่านั้นหนาและหนักมากมันมีขนาดใหญ่อย่างน่าเหลือเชื่อ พลังแห่งความโกลาหลโอบล้อมพวกมันไว้มันคือเส้นทางที่จะนำไปสู่อาณาจักรวิญญาณ

เส้นทางนี้เป็นบันไดหินที่ทอดยาวสู่สวรรค์

ในอดีตสือฮ่าวได้ปีนขึ้นไปทีละขั้นจนเข้าสู่อาณาจักรวิญญาณ  ในขณะเดียวกันเมื่อไม่นานมานี้วิญญาณของเขาก็กลับสู่อาณาจักรแห่งความว่างเปล่าตามเส้นทางนี้

ตอนนี้สิ่งต่างๆเริ่มไม่สงบอีกครั้ง ประตูทองคำขนาดใหญ่ของอาณาจักรวิญญาณถูกเปิดออก

กลุ่มคนที่เดินลงมาจากด้านบนมีทั้งชายและหญิงทั้งคนคนรุ่นอาวุโสและคนหนุ่มระดับการบ่มเพาะของพวกเขาล้วนไม่อ่อนแอ

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของพวกเขาที่มาที่นี่ ในความเป็นจริงในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาพวกเขากำลังค้นหาหนทางเข้าสู่อาณาจักรแห่งความว่างเปล่า

อย่างไรก็ตามทุกครั้งที่พวกเขาเดินตามบันไดหินไปจนถึงจุดสิ้นสุดพวกเขากลับไม่มีผลลัพธ์อะไร

มีประตูใหญ่คู่หนึ่งขวางทางเดินของพวกเขาไว้ ไม่ว่าพวกเขาจะโจมตีพวกมันอย่างไรก็ไม่มีทางที่ประตูจะเปิดออก

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ต้องการที่จะยอมแพ้ในแต่ละวันพวกเขาจะผลัดกันมาโจมตีประตูแห่งนี้ด้วยอาวุธศักดิ์สิทธิ์

จากความพยายามของพวกเขาทำให้ประตูทั้งสองบานบิดเบี้ยวเสียรูปร่างไปหมดแล้ว

อย่างไรก็ตามประตูนี้ยังคงไม่ยอมถูกทำลายยังคงตั้งตระหง่านอยู่ที่นั่นไม่สามารถเปิดออกได้

“จำเป็นต้องเข้าไปจริงๆหรือ” คนรับใช้ชราขมวดคิ้ว

ผู้ที่เป็นผู้นำกลุ่มนั่นก็คือเด็กที่มีลักษณะรูปร่างอายุไม่เกินยี่สิบ ปีคนนั้น แขนของเขาอยู่ด้านหลังพลังเซียนหมุนวนอยู่รอบร่างกายของเขาไม่หยุด

“เจ้าไม่เข้าใจถึงโชควาสนาของสถานที่แห่งนี้” ชายหนุ่มคนนั้นส่ายหัว

“ถูกต้องสถานที่แห่งนี้ไม่ง่ายเหมือนตาเห็นอย่างแน่นอน” หญิงสาวอีกคนในชุดสีแดงเพลิงก็พยักหน้าเช่นกัน

นางมีรูปร่างหน้าตาที่งดงามโดดเด่นแต่เห็นได้ชัดว่าเป็นเด็กที่หยิ่งผยอง

กลุ่มคนถูกนำมาโดยสองคนนี้เนื่องจากพวกเขามาจากอาณาจักรเซียน

ส่วนคนอื่นๆถ้าพวกเขาไม่ได้มาจากเก้าสวรรค์เบื้องบนก็ล้วนแล้วแต่เป็นคนจากสามพันแคว้นที่ตามมาจนถึงที่นี่

“ทั้งแปดดินแดนด้านล่างมีโชคตามธรรมชาติ? สถานที่นั้นแห้งแล้งอย่างไม่น่าเชื่อถูกเรียกว่าเป็นคุก!” คนรับใช้ชรากล่าว

เขาไม่ใช่คนจากอาณาจักรเซียนเขาคือผู้อาวุโสของเก้าสวรรค์เบื้องบนแต่ตอนนี้เขาลดตัวลงมารับใช้เด็กหนุ่มสาวทั้งสองคน

“ถูกต้องทั้งแปดภูมิภาคนี้รู้จักกันในชื่อคุกแห่งสวรรค์” เด็กหนุ่มคนนั้นกล่าว

“แต่มันเป็นคุกที่ซุกซ่อนสมบัติมหาศาล!” ดวงตาของหญิงสาวในชุดสีแดงเพลิงเป็นประกายที่เร่าร้อนด้วยความหลงใหล

“ระดมยิงต่อไป” ชายหนุ่มสวมเสื้อคลุมสัตว์ร้ายตะโกน

คุกทั้งแปดภูมิภาคแท้ที่จริงแล้วซุกซ่อนอยู่ในอาณาจักรแห่งความว่างเปล่า? หลายคนรู้สึกตกใจสุดขีด

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมามีข่าวที่กล่าวว่าอาณาจักรเซียนกำลังเลือกเมล็ดพันธุ์จากเก้าสวรรค์สิบพิภพ สิ่งนี้ทำให้ทุกฝ่ายตกตะลึง

ต่อมามีทูตที่แท้จริงปรากฏตัวขึ้นทำให้ทุกคนตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

ตอนนี้ภายในอาณาจักรวิญญาณของเก้าสวรรค์สิบพิภพมีเวทีมากมายถูกตั้งขึ้นและมีการแข่งขันเกิดขึ้นทุกวัน

เมื่อมีคนชนะก็จะกลายเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในที่สุดพวกเขาก็จะถูกรับเลือกจากอาณาจักรเซียนเพื่อให้กลายเป็นลูกศิษย์ในสำนัก

เด็กทั้งสองติดตามทูตมา แต่ต่อมาพวกเขาได้แยกกันไปคนละทางอย่างเงียบๆ

แทนที่จะเข้าสู่สามพันแคว้นตามคำพูดเดิมแต่แท้ที่จริงแล้วพวกเขากลับมุ่งหน้าเข้าสู่อาณาจักรแห่งความว่างเปล่า

“มีบุคคลพิเศษประเภทใดในอาณาจักรที่ต่ำกว่า” ชายหนุ่มที่แต่งกายด้วยชุดหนังสัตว์ร้ายถาม

ชื่อของเขาคือซูฮุ่ยตำหนักหมื่นสรรพสัตว์ของอาณาจักรเซียน ถือได้ว่าเป็นหนึ่งในมหาอำนาจที่เก่าแก่ที่สุด

“มีชายหนุ่มคนหนึ่งเรียกว่าฮวง ก่อนหน้านี้เขาคือผู้ที่ไร้เทียมทานไม่มีใครต่อสู้ได้ในรุ่นเดียวกัน แต่สุดท้ายเขากลับถูกทำร้ายจนพิการจากผู้อมตะของตำหนักเซียน” มีคนตอบกลับ

“ไร้เทียมทานในหมู่คนรุ่นเดียวกันฮ่าๆๆ” หญิงสาวในชุดสีแดงเพลิงหัวเราะเผยให้เห็นสีหน้าเยาะเย้ยนางมีชื่อว่าอี้หลัว