ตอนที่ 835+836 มันขึ้นอยู่กับคุณ

ตอนที่ 835 มันขึ้นอยู่กับคุณ

เหวินเสวี่ยฮุ่ยเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ และเจิ้งอี้เป็นผู้หญิงที่เธอชื่นชมมากที่สุด ดังนั้น ถ้าเธอสามารถทำให้ทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันได้ เจียงเหยาจะมีความสุขมาก

หลังจากที่เพื่อนร่วมห้องของเธอหลับไปในตอนกลางคืน เจียงเหยาก็เข้าสู่ระบบอีกครั้งและเรียกผู้ดูแลระบบออกมา เธอต้องการให้เขาเป็นผู้ช่วยทำแล็บผู้ป่วยเสมือนจริงของเจิ้งอี้ เมื่อผู้ดูแลระบบบอกกับเธอว่า เฉินเฟยไป่ฟื้นแล้ว เธอจึงไปหาเขาแทน

คำถามแรกที่เฉินเฟยไป่ถามเมื่อได้พบกับเจียงเหยา “ฉันต้องอยู่อย่างนี้ไปอีกนานแค่ไหน ช่วงเวลาหนึ่ง หรืออยู่ไปตลอดชีวิต”

“ไม่ว่าตอนนี้หรือตลอดชีวิตของคุณ มันขึ้นอยู่กับความเจ็บปวดทางร่างกายที่คุณสามารถทนได้ ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะอดทนได้แค่ไหน”

เจียงเหยาหยิบบันทึกสภาพร่างกายของเขาในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาและมองผ่านเอกสารนั้น ระบบได้บันทึกข้อมูลโดยอัตโนมัติและดูเหมือนว่าการฟื้นตัวของเฉินเฟยไป่ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาค่อนข้างดี

“หมายความว่ายังไง” เฉินเฟยไป่เฝ้าดูเจียงเหยา พลิกบันทึกเล่มเล็ก ๆ ในมือของเธอและเขียนด้วยปากกา ในขณะนั้นเธอดูเหมือนหมอ

อาจเป็นเพราะเขาคุ้นเคยกับเจียงเหยามากเกินไป เฉินเฟยไป่พบว่าเป็นการยากที่จะปฏิบัติต่อเธอในฐานะแพทย์ที่เข้ารับการรักษา

“หลังจากพิจารณาสภาพปัจจุบันของคุณแล้ว คุณสามารถเข้ารับการรักษาในขั้นแรกได้ในอีกประมาณสี่ ห้าวันข้างหน้า ฉันจะฝังเข็มเพื่อกระตุ้นจุดฝังเข็มและข้อต่อที่สำคัญทั้งหมดในร่างกายของคุณ ถ้าคุณสามารถทนต่อความเจ็บปวดแบบนี้ได้จนกว่าจะถึงขั้นตอนการรักษาขั้นสุดท้าย การรักษาก็จบแล้วล่ะ” คำตอบของเจียงเหยาชัดเจนมาก ไม่จำเป็นต้องปิดบังเรื่องเหล่านี้จากเฉินเฟยไป่

หลังจากนั้นเจียงเหยาได้พูดอะไรเพิ่มอีกสักสองสามคำเพื่อจูงใจผู้ป่วยของเธอ “คนอื่นอาจจะทนไม่ได้ แต่ฉันคิดว่าคุณคงไม่เป็นไร ท้ายที่สุด คุณเองก็ไม่กลัวตายอยู่แล้วนี่”

“หึ” เฉินเฟยไป่เยาะเย้ยตัวเอง “ความตายไม่ใช่อะไร สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือถ้าชีวิตแย่กว่าความตายหรือชีวิตหลังออกจากโรงพยาบาลต่างหากล่ะ”

“พ่อหนุ่ม อย่าเพิ่งท้อสิ” เจียงเหยาส่ายหน้า “คุณอดทนมีชีวิตรอดจากความลำบากมากมายตอนน้ำท่วม อย่าบอกนะว่าตอนนี้คุณกลัวที่จะมีชีวิตอยู่ วันนี้ฉันได้คุยกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ ใบหน้าของเธอเสียโฉมโดยแม่ของอาชญากร เธอถูกน้ำกรดซัลฟิวริกสาดใบหน้า แต่ผู้หญิงคนนั้นมีความกล้าหาญที่จะเผชิญหน้ากับสังคมอย่างใจเย็น แม้แต่ตอนที่เธออยู่กับหมออย่างฉัน เธอก็ปลอบฉันโดยบอกว่าเธอเคยชินกับชีวิตปัจจุบันของเธอแล้ว คุณเป็นผู้ชาย คุณจะน้อยหน้าผู้หญิงอย่างเธอได้อย่างไร”

“อย่ามายั่วโมโหฉันหน่อยเลย คำพูดแบบนี้ใช้กับฉันไม่ได้ผลหรอก” เฉินเฟยไป่เยาะเย้ยเธอ

เขามองเห็นความตั้งใจของเจียงเหยาอย่างรวดเร็ว

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะยั่วโมโหคุณ ฉันแค่อยากให้คุณรู้ว่าคุณไม่ใช่คนเดียวที่เจอสถานการณ์แบบนี้ มีคนมากมายเช่นคุณ และพวกเขามีความกล้าที่จะเผชิญหน้า ทำไมคุณถึงไม่มีล่ะ” เจียงเหยาสัมผัสศีรษะล้านของเฉินเฟยไป่และยิ้ม “ถ้ามันไม่ได้ผล คุณยังสามารถเป็นพระได้ไม่ใช่เหรอ ฟังนะ คุณไม่ต้องกังวลเรื่องทรงผมด้วยซ้ำ”

“ยัยบ้า” เฉินเฟยไป่กัดฟันและสาปแช่ง ความผิดหวังและความอ้างว้างในใจของเขาถูกประโยคสุดท้ายของเจียงเหยากวาดไปเสียหมด

“แบบนี้สิ ค่อยเหมือนกับคุณหน่อย” หลังจากที่เจียงเหยาพูดจบ เธอก็ออกเตรียมไป เพื่อให้เขาได้พักผ่อน

ขณะที่เธอกำลังจะหลังกลับและเดินออกไป เฉินเฟยไป่ก็พูดออกมาอย่างกะทันหัน

“เจ้าหน้าที่ตำรวจหญิงที่ใบหน้าเสียโฉมจากน้ำกรดที่แม่ของอาชญากรสาดนั้น แม้ว่าใบหน้าของเธอจะเสียโฉม แต่เธอก็ยังเป็นฮีโร่ เป็นคนที่ใคร ๆ ต่างก็จำได้เสมอ สำหรับฉัน เมื่อฉันออกจากที่นี่ ฉันคงเป็นเพียงสัตว์ประหลาดที่น่าเกลียดที่กระทำความผิดร้ายแรง”

__

ตอนที่ 836 หลินชุนเหอถูกไล่ออก

"ไม่ว่าคุณจะเป็นวีรบุรุษหรือไม่ก็อยู่กับทั้งคนอื่นและตัวคุณด้วย ไม่ว่าคุณจะคิดว่าตัวเองเป็นวีรบุรุษหรือเปล่า เฉินเฟยไป่ ตราบใดที่คุณยังมีชีวิตอยู่ คุณไม่มีความหวังอะไรเลยเหรอ" เจียงเหยากล่าวก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องของเขา

เธอสั่งให้ผู้ดูแลระบบจับตาดูเฉินเฟยไป่ไว้

ตารางงานของเจียงเหยาค่อนข้างวุ่นวายในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เมื่อเธอตื่นขึ้นในวันรุ่งขึ้น เจียงเหยาสูญเสียเวลาไม่กี่วินาทีก่อนที่เหวินเสวี่ยฮุ่ยจะสะกิดให้เธอตอบสนอง ใช่ เช้านี้เธอมีเรียน

หลังจากที่เธออาบน้ำแล้ว เจียงเหยาก็หยิบหนังสือเรียนและออกไปพร้อมกับเหวินเสวี่ยฮุ่ย จากนั้นเธอก็หาที่นั่นในโรงอาหารเพื่อรับประทานอาหารเช้า ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น

เจียงเหยาคิดว่าเป็นลู่ชิงสีที่กลับมาจากการฝึกร่างกายในตอนเช้า แล้วโทรมาหาเธอเสียอีก เมื่อเธอหยิบโทรศัพท์ออกมา เธอก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าเป็นสายมาจากห้องทำงานของผู้อำนวยการโรงพยาบาล

"มีเรื่องด่วนอะไรแต่เช้าเหรอคะ" เจียงเหยาถามขณะที่เธอรับสาย หากไม่มีเรื่องด่วน ผู้อำนวยการคงไม่โทรหาเธอแต่เช้าตรู่เช่นนี้

"คุณเจียง มีเรื่องด่วนครับ" อารมณ์ของผู้อำนวยการดูไม่นิ่งนัก "เมื่อคืนผมไม่อยู่ที่โรงพยาบาล มีนักศึกษาบางคนมาจากคณะแพทย์มหาวิทยาลัยของคุณมารายงานว่า หมอหลินชุนเหอไปที่มหาวิทยาลัยเพื่อใส่ร้ายและทำลายชื่อเสียงของคุณ คุณเจียง ผมได้รับรายงานนี้เมื่อมาถึงโรงพยาบาลเมื่อกี้นี้เองครับ ผมรู้มาว่าพวกคุณสองคนไม่ค่อยถูกกัน ผมได้ไปสอบถามหลินชุนเหอมาแล้ว ผมไม่คาดคิดเลยว่าเขาจะไปที่มหาวิทยาลัยของคุณและทำเรื่องอย่างนั้น ผมต้องขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยนะครับ"

"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณหรอกค่ะ" เจียงเหยารู้ที่จะแยกเรื่องส่วนตัวและเรื่องงานออกจากกัน แม้ว่าผู้อำนวยการจะเป็นคนเลือกหลินชุนเหอเข้ามาทำงาน แต่เขาก็ทำไปเพื่อโรงพยาบาลเท่านั้น ไม่ใช่ว่าผู้อำนวยการจงใจตั้งเป้ามาที่เธอเสียหน่อย ดังนั้น เจียงเหยาจึงไม่ได้มีอะไรกับเขาในเรื่องนี้

อย่างไรก็ตาม ผู้อำนวยการยังคงกังวล เขารีบอธิบาย "หลินชุนเหอถามผมเกี่ยวกับคุณและผมก็ไม่ฉลาดพอที่จะรู้เรื่องนี้ ผมเป็นคนบอกเขาเองครับว่าคุณเป็นนักศึกษาแพทย์ที่มหาวิทยาลัยหนานเจียง ผมไม่ได้บอกว่าคุณเป็นหนึ่งในผู้ถือหุ้นของเรา ผมเดาว่าคุณคงไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องนี้ ผมเลยไม่ได้เล่าให้เขาฟัง ผมไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะทำอย่างนั้น หลังจากที่เขารู้เรื่องมหาวิทยาลัยของคุณ"

"ตอนที่ฉันพบกับหลินชุนเหอที่โรงพยาบาลเฉิงอ้าย ฉันเองก็ประหลาดใจเหมือนกันค่ะ ฉันไม่คิดว่าเป็นเรื่องจำเป็นที่จะบังคับให้เขาจนมุม ท้ายที่สุดความแค้นของเราก็ไม่มีอะไร ฉันไม่ได้คาดหวังว่าหลินชุนเหอจะใจแคบทำอะไรแบบนั้น" เจียงเหยายิ้ม

เธอไม่คาดหวังว่ารุ่นพี่ของเธอจะทำอย่างนั้น พวกเธอบอกว่าจะไปรายงานเรื่องของหลินชุนเหอที่โรงพยาบาล แต่เจียงเหยาไม่คาดคิดว่าพวกเธอจะทำเช่นนั้นจริง ๆ

เมื่อเธอเจอกับหลินชุนเหอที่โรงพยาบาล เจียงเหยาไม่รู้ว่าลู่ชิงสีบังคับให้เขาลาออกจากกองทัพ ดังนั้นเธอจึงคิดว่าเธอไม่จำเป็นต้องหลีกเลี่ยงจากเขา โดยเฉพาะช่วงที่เธออยู่ในกองทัพ

"คุณเจียง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มันเป็นความผิดของผมเองที่ทำให้คุณต้องลำบากอย่างมาก ผมจะแจ้งทางแผนกบุคคลให้ไล่หลินชุนเหอออกทันที" ผู้อำนวยการโล่งใจที่เห็นว่าเจียงเหยาไม่โกรธเขา