วันเบาๆ ของมือเก๋าจากต่างโลก 0018

บทที่ 7 ป่าเบอร์มิวด้า, ออกล่า (3)

* * *

ปรสิตคือศัตรูที่ยากจะเอาชนะ แม้แต่เอลฟ์นักบวชที่ฝึกตนมานานนับร้อยปีก็ยังไม่กล้าลงมือส่งเดช

ลิลี่ทราบเรื่องนี้ดี ดังนั้นเมื่อได้ยินว่าในป่ามีปรสิต เธอปักใจเชื่อว่าคังซอนฮูคงเสียสติไปแล้ว

แม้จะมีโฉมของผู้ปกครอง แต่โฉมวิญญาณเป็นเพียงตัวแทนอุปนิสัย มิใช่มาตรวัดความแข็งแกร่ง

ถึงจะเกิดมาเป็นผู้ปกครอง แต่ก็ใช่ว่าจะมีฝีมือเลิศเลอเสมอไป

ทว่า

โฮก—!

ในวินาทีนี้ คังซอนฮูกำลังยืนตัวตรง ส่วนปรสิตเสียหลักซวนเซ

ปรสิตที่มีสภาพร่อแร่ สายตาเปี่ยมไปด้วยความตะลึงงัน

เนื่องจากเคยผ่านบทเรียนการต่อสู้มาบ้าง ลิลี่จึงเข้าใจเหตุผลที่ปรสิตเคลื่อนไหวร่างกายได้ลำบาก

เธอเหงื่อออกมือโดยไม่รู้ตัว

สายตาของสัตว์ประหลาดนั่นกำลังสั่นไหว แถมสมดุลร่างกายก็พังทลายโดยสมบูรณ์

หากลงมือตอนนี้ล่ะก็…!

แต่คังซอนฮูกลับยังนิ่ง แม้กระทั่งในยามที่ปรสิตโงนเงน คังซอนฮูทำเพียงยืนมอง

‘ทำไมล่ะ?’

เธอเกือบถอนหายใจโดยไม่รู้ตัว

นี่ไม่ใช่โอกาสทองหรอกหรือ? ไม่ใช่จังหวะปลิดชีพปรสิตที่เก่งกาจตัวนี้หรือ?

ขณะคิดเช่นนั้น เธอเหลือบไปมองคังซอนฮู

ฟุ่บ—

คังซอนฮูหายตัวไปแล้ว สิ่งเดียวที่เห็นคือภาพพุ่มไม้สั่นไหว

ลิลี่หวนนึกถึงคำสอนของผู้เป็นบิดาทันที

* * *

จากตลอดทั้งปี อาณาจักรเล็กๆ อย่างซินก้าจะมีฤดูหนาวราวครึ่งหนึ่ง

ตั้งอยู่ติดกับเทือกเขาโนมิน่าซึ่งพาดผ่านทวีป ละแวกดังกล่าวคือถิ่นอาศัยของสัตว์ป่านามว่า ‘เสือหิมะเขี้ยวดาบ’

วันแรกที่ได้เห็นสัตว์ร้ายนั่น ลิลี่ตั้งคำถามในใจ

ขนสีขาว แถมหน้าตาก็ไม่ได้ดุร้ายอะไร…

แม้จะมีสัญชาตญาณดุร้ายตามพื้นเพของสัตว์ป่า แต่รูปลักษณ์ดูไม่เหมือนนักล่าระดับสูงเลยสักนิด

สิ่งมีชีวิตอ่อนแอ ซึ่งจะรีบซ่อนตัวในป่าทันทีหากสัมผัสถึงบิดาของเธอ

“ท่านพ่อ ข้าผิดหวัง”

“งั้นหรือ”

“ท่านพ่อยังเหมือนสัตว์ป่ามากกว่าอีก ท่านมีโฉมของหมาป่า”

ตามตำนานและเรื่องเล่า นักล่าอันดับหนึ่งมักเป็นคู่ปรับของนักรบ ทุกการปะทะจะถูกพรรณนาว่าดุเดือดเลือดพล่าน

แต่ในความเป็นจริง นักล่าที่ถูกกล่าวขานว่าปกครองภูเขาหิมะกลับไม่เป็นเช่นนั้นเลย

“ท่านพ่อบอกว่า เสือหิมะเขี้ยวดาบล่าแมมมอทภูเขาหิมะเป็นอาหาร แต่เท่าที่ข้าเห็น แมมมอทภูเขาหิมะดูแข็งแกร่งกว่ามาก”

“มากับพ่อสิ มีอะไรจะให้ดู”

อันเดรย์·ซินก้ากระโดดขึ้นหินสูงพร้อมกับลิลี่ จากตำแหน่งดังกล่าว พวกมันเห็นป่าสนที่มีหิมะปกคลุม แถบนี้คือถิ่นอาศัยของแมมมอทภูเขาหิมะ

“…เสือหิมะเขี้ยวดาบกำลังล่าแมมมอทภูเขา”

ในทิศที่พ่อของเธอชี้ไป เสือหิมะเขี้ยวดาบกำลังซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้และมองไปทางแมมมอทภูเขาหิมะ

“สังเกตให้ดี”

เธอนั่งลงพร้อมกับพ่อ

เสือเขี้ยวดาบไม่ขยับเขยื้อนราวกับแข็งตายไปแล้ว สายตาจดจ่ออยู่แต่แมมมอทโดยไม่กะพริบ

เวลาผ่านไปพักใหญ่ นานกว่าที่ลิลี่คิดไว้มาก

จนกระทั่งดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า เสือหิมะเขี้ยวดาบยังคงแน่นิ่งในท่าเดิมโดยไม่ขยับ

หลังจากยืนยันว่าไม่มีอันตราย แมมมอทภูเขาหิมะตัดสินใจนอน

นั่นคือวินาทีที่ลิลี่ได้ตระหนัก

“…สัตว์ร้าย…”

สมาธิและความอดทนอยู่ในระดับเหนือธรรมดา จนมิอาจถูกนิยามให้เป็นแค่สัตว์ป่า

ในที่สุดก็ถึงช่วงเวลาแห่งการลงมือ

แม้กระทั่งในยามจู่โจมแมมมอท เสือหิมะเขี้ยวดาบไม่แม้แต่จะส่งเสียงสักแอะ

หลังจากอดทนรออยู่หลายชั่วโมง ในวินาทีที่โอกาสแห่งความสุขมาถึง มันมิได้ตื่นเต้นแม้แต่น้อย

เลือดสดไหลพรากจากท้ายทอยแมมมอท

“โฮกกกกก!”

ขนาดตัวของแมมมอทภูเขาหิมะโตเต็มวัย ยังใหญ่เกินไปสำหรับเสือเขี้ยวดาบ

แมมมอทที่ถูกกัดท้ายทอยส่งเสียงโหยหวนด้วยความเจ็บปวด พยายามแกว่งงาและงวงอย่างบ้าคลั่ง

เสือเขี้ยวดาบกลับไปซ่อนตัวในป่าอีกครั้ง

แมมมอทที่กำลังโมโหมองไปรอบตัว แต่ท้องฟ้ากำลังมืดสนิทเนื่องจากปราศจากดวงอาทิตย์ สายตาของแมมมอทมิอาจมองเข้าไปในความมืด

แต่ไม่ใช่กับเสือเขี้ยวดาบ

เสือเขี้ยวดาบจู่โจมแมมมอทและซ่อนตัวอีกครั้ง

อีกครั้ง และอีกครั้ง

จนกระทั่งแมมมอทที่เสียเลือดมากเริ่มซวนเซ เสือเขี้ยวดาบมั่นใจว่าตนสามารถปิดฉากได้ด้วยพลังขากรรไกร

ง่ำ—!

ท้ายที่สุด แมมมอทล้มลงไปนอน

“เข้าใจหรือยัง”

“…ค่ะ”

ผู้นำตระกูลซินก้า อันเดรย์·ซินก้า รู้สึกภาคภูมิใจในความเฉลียวฉลาดของบุตรสาว

“ไม่ยึดติดชาติกำเนิด ไม่ยึดติดกับกฎ มีเพียงการเอาชนะและฉวยโอกาส เพื่อให้บรรลุผลลัพธ์ที่ต้องการ”

“ไม่เสียสมาธิระหว่างลงมือ ไม่ถูกสิ่งเล็กๆ ล่อลวงออกจากเป้าหมายใหญ่”

“กล่าวคือ… ความยับยั้งชั่งใจอันไร้สิ้นสุด”

“นั่นคือคุณสมบัติของนักล่า”

* * *

ขณะลิลี่มองว่าเป็นโอกาส คังซอนฮูถอยไปซ่อนตัวในพุ่มไม้

โฮกกกกก—!

ในเวลาเดียวกันปรสิตที่กำลังฉุนเฉียวเริ่มแกว่งแขนอย่างบ้าคลั่ง พืชพรรณและต้นไม้ที่เหี่ยวเฉาโดยรอบถูกฟันขาดกระเจิง เป็นอาวุธที่คมกริบจนยากจะเชื่อว่านี่คืออวัยวะของสิ่งมีชีวิต

แม้ระบบประสาทของปรสิตจะเสียหาย แต่มันยังคงมีแรงขยับแขน

ยังถือว่าเป็นตัวอันตราย

คังซอนฮูทราบเรื่องนี้ดี

ชายหนุ่มจึงไม่หวั่นไหวไปกับสิ่งล่อใจ ไม่ตื่นเต้นขณะมองเห็นชัยชนะ ไม่มีคำว่าใจร้อน

ฝ่ายที่ตื่นเต้นกลับเป็นลิลี่ผู้กำลังเฝ้ามอง

คังซอนฮูคล้ายคลึงกับเสื้อหิมะเขี้ยวดาบแห่งเทือกเขาโนมิน่าในหลายด้าน

ในเวลาเดียวกัน ลิลี่ฉุกคิดได้ว่าเผ่าคนแคระเคยเรียกเสือหิมะเขี้ยวดาบว่า ‘นักล่าแห่งภูเขาหิมะ’

“…”

การต่อสู้ยังคงดำเนินไป

ปังปังปัง!

เปลวไฟสว่างขึ้นพร้อมกับเสียงระเบิดดังในหลายตำแหน่ง สร้างความสับสนและตื่นตระหนกแก่ปรสิต

เสียงเหล่านี้คือประทัดที่คังซอนฮูติดตั้งไว้ล่วงหน้าขณะวางกับดัก

เมื่อมิอาจจำแนกเสียงการเคลื่อนไหวของคังซอนฮูกับเสียงประทัด ปรสิตทำได้เพียงเหลียวซ้ายแลขวาด้วยความหงุดหงิด

“โฮก—!”

ทันใดนั้น กลุ่มควันเริ่มลอยฟุ้ง ควันจางจนมองไม่เห็นหากไม่ได้สังเกตใกล้ชิด

ปรสิตที่ตรวจพบบางสิ่งเมื่อสาย พยายามแกว่งแขนใบมีด

วืด!

เงาลางของคังซอนฮูที่พุ่งผ่านไป ลงมือตัดคอเหยื่ออย่างเลือดเย็น

แน่นอนว่าจุดตายของปรสิตมิใช่ศีรษะ คังซอนฮูทราบเรื่องนี้ดี

ขณะเห็นชายหนุ่มหายตัวกลับเข้าไปในกลุ่มควันอีกครั้ง ลิลี่เริ่มรู้สึกเวียนหัว

ในเวลาเดียวกัน เธอเหลือบเห็นอีกฝ่ายกำลังคาบบุหรี่ไว้ในปาก

“ปีศาจฝัน”

คังซอนฮูทำบุหรี่จากดอกไม้ชนิดดังกล่าว

เป็นวิชาเล่นแร่แปรธาตุของฝั่งตะวันตก ทำไมมนุษย์ถึงรู้เรื่องนี้?

ปรสิตที่ถูกกดดันให้จนตรอก ทำได้เพียงแกว่งแขนมีดส่งเดช ยิ่งขยับตัวมากก็ยิ่งเสียเลือดมาก

“คิกี๊…”

สองแขนใบมีดค้ำยันร่างกายที่ทรุดลง

ในวินาทีนี้ ปรสิตถูกดับลมหายใจโดยสมบูรณ์

โครม!

นี่มิใช่การต่อสู้ แต่เป็นการล่า

โฉมวิญญาณกำลังแผ่รังสีความป่าเถื่อนจากด้านหลังคังซอนฮู

ลิลี่จ้องมองเข้าไป

เธอสามารถยืนยันได้ว่า นี่คือโฉมแห่งนักล่าของจริง

แต่สำหรับลิลี่ ความรู้สึกในวินาทีนี้มิใช่ตื่นเต้นดีใจ หากแต่เป็นหวาดกลัว

โฉมของผู้ปกครองไม่ใช่เครื่องรับประกันความดี ในบางกรณี โฉมของผู้ปกครองจะมาพร้อมความชั่วร้าย

แล้วโฉมแห่งนักล่าล่ะ?

โฉมวิญญาณอุปนิสัยดิบเถื่อนเช่นนี้ มีแนวโน้มทางคุณธรรมเป็นเช่นไร?

“แบ๊ะ—”

ทันใดนั้น มีเสียงแกะร้อง

ณ ใจกลางผืนป่าซึ่งเหี่ยวเฉาเป็นรัศมีวงกลม

แกะหนุ่มขนสีแดงเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า ตามลำตัวเต็มไปด้วยบาดแผล

‘สัตว์วิเศษประจำป่า’

สัตว์วิเศษจะมีอยู่ในทุกป่า พวกเอลฟ์เรียกมันว่า ‘ร่างอวตารแห่งป่า’ เพราะตัวจริงของสัตว์เหล่านี้คือป่าทั้งผืน

“แบ๊ะ—”

แกะหนุ่มร้องเสียงเศร้าพลางเดินเข้าหาคังซอนฮู

รูปลักษณ์คังซอนฮูดูน่าสะพรึงสุดขีด

ตามลำตัวเปื้อนเลือดปรสิต ลมหายใจดุดัน สายตาเยือกเย็นดุจดังสัตว์ร้ายซึ่งหาไม่ได้ในยามปรกติ

คังซอนฮูยกมือซ้ายขึ้น

หมับ—

ชายหนุ่มลูบไล้ศีรษะแกะหนุ่ม

“ลำบากแย่เลยนะ เหมือนกับยกภูเขาออกจากอกเลยใช่ไหม?”

“แบ๊ะ—”

คลาดสายตาครู่เดียว โฉมแห่งนักล่าเลือนหายไป

ราวกับไม่เคยมีอยู่ตั้งแต่ต้น ด้านหลังคังซอนฮูว่างเปล่าโดยสิ้นเชิง

ซ่อนตัวกลับเข้าไปอีกครั้ง เหมือนกับที่เคยทำมาตลอด

‘กล่าวคือ… การยับยั้งชั่งใจอันไร้สิ้นสุด’

‘นั่นคือคุณสมบัติของนักล่า’

ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่า เหตุใดโฉมวิญญาณถึงหายไป

มิได้เกี่ยวข้องอันใดกับโฉมแห่งนักล่า

แต่ด้วยคุณธรรมขั้นพื้นฐาน ชายคนนี้เลือกที่จะระงับธรรมชาติของตัวเอง

“…”

ขณะลิลี่จมอยู่กับความคิด คังซอนฮูมองไปรอบตัวพร้อมกับตะโกน

“ลิลี่!”

ไม่ทันได้ตั้งตัว ลิลี่ตกใจจนร่วงจากต้นไม้

ป่าเบอร์มิวด้ารับเธอไว้อย่างนุ่มนวล

คังซอนฮูมองลิลี่พลางชี้นิ้วไปทางมนุษย์ที่กำลังนอนโอดครวญ

“มาช่วยกันรักษาพวกเขา”

“…”

แม้จะยังไม่เข้าใจ แต่ลิลี่เดาความหมายออก

เธอพยักหน้ารับและเดินไปยังทิศทางดังกล่าว

* * *

“เฮ้อ…”

ด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน ทีมปฏิบัติการยืนมองป่าที่ถูกปิดกั้นด้วยเถาวัลย์

จะถอนตัวก็ไม่ได้ จะรอตลอดไปก็ไม่ได้ ช่วงเวลาฟักตัวใกล้เข้ามาแล้ว หรือบางทีอาจฟักตัวไปแล้ว

“ถึงห้องยุทธการ”

[ห้องยุทธการกำลังพูด]

“ไม่พบวิธีเข้าป่า เราอยากได้คำแนะนำจากทีมวิจัย”

[จินซอยอนกำลังพูดค่ะ ตอนนี้เรากำลังเร่งมือหาวิธี กรุณารออีกสักครู่ เครื่องตรวจจับชีวภาพกำลังถูกเคลื่อนย้ายมาที่นี่]

“ถ้าเราจะทำลายเถาวัลย์ด้วย C4 คุณมีความเห็นอย่างไร”

[ไม่ได้! เรามิอาจคาดเดาผลสะท้อนได้เลย พวกเถาวัลย์ต้องไม่อยู่เฉยแน่]

ภายใน OWIC เคยมีการเสนอทฤษฎี ‘ป่าคือสิ่งมีชีวิต’ ออกมาแล้ว อีกทั้งนักวิจัยหลายคนก็ยังลงความเห็นตรงกัน

อย่างไรก็ดี หลักฐานในปัจจุบันยังไม่เพียงพอที่จะยอมรับอย่างเป็นทางการ

ไอ้เถาวัลย์เวรพวกนี้คืออะไรกันแน่?

หัวหน้าทีมปฏิบัติการอึดอัดจนอยากจะทุบหน้าอก

ทันใดนั้น

สวบ สวบ—

“…อะ”

เถาวัลย์มีความเคลื่อนไหวอีกครั้ง พวกมันคลายตัวจากการถักสานและค่อยๆ หดกลับใต้ดิน

“ห้องยุทธการ! เถาวัลย์กำลังหายไป!”

[แน่ใจนะ?]

“ไม่ผิดแน่! ขอคำสั่งกลับเข้าไปใหม่!”

ใช้เวลาสักพักกว่าจะมีคำตอบกลับมา

[อนุมัติคำสั่ง จงดำเนินปฏิบัติการเชิงตั้งรับ หากสัมผัสถึงความผิดปรกติ แม้จะเพียงเล็กน้อย ให้รีบถอยออกมาทันทีและจับตามองสถานการณ์จากภายนอก เราจะเสียใครไปไม่ได้อีกแล้ว]

[นอกจากนั้น ยังมีความเป็นไปได้ที่จะมีพลเรือนอยู่ในป่า จงดำเนินปฏิบัติการโดยคำนึงถึงเรื่องนั้นเป็นสำคัญ เข้าใจหรือไม่]

พลเรือน?

แม้จะสับสนเล็กน้อย แต่หัวหน้าทีมปฏิบัติการก็ทำเพียงพยักหน้า เพราะไม่ว่าใครก็ห้ามตั้งคำถามกับคำสั่ง

“รับทราบ”

ได้ยินเช่นนั้น สมาชิกทีมปฏิบัติการเตรียมความพร้อมทันที

ทุกคนมารวมตัวหน้าพื้นที่ภารกิจ ยังคงรักษาระยะห่างที่ปลอดภัยเอาไว้ รอจนกว่าเถาวัลย์จะหายไปโดยสมบูรณ์จึงค่อยเข้าไป

จนกระทั่งเถาวัลย์หายไป

สิ่งที่ปรากฏเบื้องหน้า คือร่างอันอัปลักษณ์ของสัตว์เลื้อยคลานตัวใหญ่

“ว๊าก!”

“เซียร์thir”

กริ๊ก!

“…?”

เจ้าหน้าที่คนหนึ่งเหนี่ยวไกปืน แต่ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น

“ฉันรู้ว่าพวกนายประหม่า แต่คราวหลังก่อนจะลั่นไกยิงใคร ควรตรวจสอบเป้าหมายให้แน่ใจก่อน”

ร่างของสัตว์เลื้อยคลานอยู่ในสภาพแน่นิ่ง

ชายคนหนึ่งกำลังแบกศพมันไว้บนไหล่

“…คุณเป็นใคร?”

คังซอนฮูไม่ตอบ

“ช่วยดูแลคนข้างหลังก่อนดีกว่าไหม? มันหนักนะ”

ที่เอวคังซอนฮูมีเชือกเถาวัลย์ผูกอยู่

มนุษย์หลายคนกำลังถูกผูกติดกันและลากด้วยเชือกดังกล่าว ดูคล้ายกับแผงปลาจวด

“…พลสื่อสาร! รีบรายงานห้องยุทธการ!”

“ครับ!”

ทั้งหมดคือหน่วยพิเศษของสำนักงานใหญ่แผนกวิจัยที่หายตัวไปก่อนหน้านี้

* * *

จินซอยอนผละออกจากห้องยุทธการชั่วคราว เพื่อไปเคลื่อนย้ายเครื่องตรวจจับชีวภาพ

คนที่เหลืออยู่มีเพียงหัวหน้าทีมจองจีฮุน ผู้คอยวิเคราะห์ข้อมูลภาคสนาม และพลสื่อสารอีกจำนวนหนึ่ง

[ถึงห้องยุทธการ]

ปลายสายต่อติดกลับมาเร็วกว่าที่คิด

เข้าไปไม่ได้สินะ…

ทุกคนในห้องยุทธการพอจะเดาได้ว่า โอกาสสำเร็จมีไม่มากนัก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

“ห้องยุทธการกำลังพูด”

[ขอแจ้งสิ้นสุดภารกิจ]

“…?”

[ทุกคนรอดชีวิต พวกเรากำลังดำเนินการช่วยเหลือหน่วยพิเศษจากสำนักงานใหญ่แผนกวิจัย]

“หมายความว่ายังไง?”

[พลเรือนพาตัวกลุ่มคนสูญหาย รวมถึงศพที่น่าจะเป็นเป้าหมายของปฏิบัติการ ออกจากป่าเบอร์มิวด้าเรียบร้อยแล้ว]

“…?”

จองจีฮุนตามสถานการณ์ไม่ทันแม้แต่นิดเดียว

คังซอนฮู

ชื่อดังกล่าวผุดขึ้นในหัว แต่ไม่ว่าจะเค้นสมองจำลองสมมติฐานใด ก็ไม่มีอันไหนที่สามารถยอมรับได้เลย

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

ตอนฟรีลงทุกวันอังคาร พุธ เสาร์ และอาทิตย์

ติดตามผลงานของผู้แปล และนิยายทุกตอนได้ที่เพจเฟสบุค:

https://www.facebook.com/bjknovel/

หรือพิมพ์ค้นหา: bjknovel